Εγώ θα ήθελα να θέσω μερικά ερωτήματα που γυρεύουν απάντηση εδώ και πολύ καιρό, μήπως κανείς από δώ μπορεί να βοηθήσει να βγάλουμε ένα συμπέρασμα σχετικά?
Υπάρχει σήμερα ο ανάλογος σεβασμός στον Ελληνα μουσικό,
αν υποθέσουμε ότι επιτελεί και ένα κοινωνικό έργο μεγάλης σημασίας, ανεξάρτητα σε ποιό είδος ανήκει ή αν ασχολείται μονάχα για την πάρτη του?
(Στην Ινδία φερ’ ειπείν, σκύβουν και του φιλάνε τα πόδια, ενώ σε μένα έχει τύχει να ακούσω εκείνο το φοβερό “μουσικός είσαι? βάλτου να φάει !”).
Ποιός είναι ο μέσος όρος ζωής του Ελληνα μουσικού (σε σύγκριση με άλλους τόπους) ?
Πώς γίνεται και η Πολιτεία ανέχεται να πεθαίνουν στην ψάθα κυριολεκτικά άτομα που άφησαν το στίγμα τους στον λεγόμενο Ελληνικό πολιτισμό?
(Απειρα τα παραδείγματα στην ψωροκώσταινα).
Γιατί μάγκες μου πρέπει ο κάθε μουσικός να υποκύπτει και να δέχεται την ξεφτίλα στο να συμβιβάζεται με τα ανήκουστα που του επιβάλλονται από τους εκάστοτε επιχειρημστίες όλων των τύπων στην Ελλάδα ~από δισκογραφικές εταιρίες μέχρι μαγαζάτορες ~ για να βγάλει το ψωμί του ? Μήπως δεν αξίζει κάποιας καλλύτερης αντιμετώπισης και σεβασμού όπως γίνεται αλλού?
Θα μου πείτε ίσως πώς ο σεβασμός δεν απαιτείται, αλλά κερδίζεται, σύμφωνοι,
πιστεύω όμως ότι η χώρα αυτή έχει να δείξει μεγαθήρια στον χώρο της μουσικής, όχι μόνο εδώ αλλά και σ’ολόκληρο τον κόσμο, δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάποια ανάλογη μεταχείρηση, στήριξη και αν μη τι άλλο αξιοπρεπής αντιμετώπιση από το κοινωνικό σύνολο και παρά πέρα ? Ακόμα και σε κείνους που καταθέτουν ψυχή και μεράκι χωρίς πάντοτε να γίνονται φίρμες ?
Πάντα καλοπροαίρετα
Νικόλας ο ψαράς (γιατί αν περίμενα από την μουσική να με ζήσει…)
Σωστές οι επισημάνσεις σου και τα ερωτήματα σου. Νομίζω ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει για όλες τις μορφές τέχνης, λογοτεχνία, ποίηση, ζωγραφική, γλυπτική κλπ, όχι μόνο στη δική μας, αλλά και σε πολλές άλλες “πολιτισμένες” χώρες.
Φοβάμαι ότι οι λόγοι της κατάντιας και οι υπεύθυνοι είναι λίγο-πολύ γνωστοί σε όλους μας…
Αν και εγώ εκ πεποιθήσεως γιορτάζω κάθε μέρα, τα έχω λίγο χαμένα εδώ στη Βραζιλία με τις επίσημες ονομαστικές γιορτές, ακόμα και την δική μου μού την θυμήσατε εσείς από το φόρουμ και η μάνα μου που με πήρε τηλέφωνο 4 το πρωί γιατί δεν υπολόγισε την διαφορά της ωρας !
Γιά τις άλλες τέχνες που αναφέρεις, υπάρχει πολύ μεγαλύτερος σεβασμός νομίζω, ο μουσικός υστερεί σ`αυτό κατά πολύ.
Επίσης θα ήθελα να μάθω τον “μέσο όρο ζωής” του Ελληνα μουσικού, υπάρχει κάποια δημοσκόπιση ή προσωπική άποψη επ’αυτού ? Μήπως μας μαστίζει και δώ η επιδημία τού βρεφικού σύνδρομου, κλπ…
μάλλον λείπεις πολλά χρόνια από την Ελλάδα, για να νομίζεις ότι οι ζωγράφοι, συγγραφείς ή ποιητές έχουν καλύτερη μοίρα από τους μουσικούς. Χάλια μαύρα, κι εκεί.
Ποιός από εμάς πηγαίνει σε γκαλερί για εκθέσεις ζωγραφικής ή ποιός παρακολουθεί παρουσιάσεις βιβλίων ή περιοδικών; Προσωπικά η τύχη μ’ ευννόησε να έχω φίλο έναν “καλλιτέχνη” σκηνοθέτη-παραγωγό, που είναι χρόνια στο “κουρμπέτι”, ο οποίος με καλεί σε όλες του τις εκδηλώσεις όπου έχω δεί:
Στην πιο πρόσφατη παρουσίαση που παραβρέθηκα, ενός ετήσιου περιοδικού με τίτλο “Επίλογος” (το οποίο καταγράφει το σύνολο της καλλιτεχνικής χρονιάς που πέρασε) υπήρχαν 4-5 ηχηρά ονόματα, τις περισσότερες φορές αξιόλογους ανθρώπους, (Δημουλά, Τέτσης, Δεληβοριάς, Γεωργουσόπουλος) 20-30 επώνυμες “γλάστρες” χρηματοδότες-χορηγοί κλπ (στην εν λόγω έκδοση με πραγματικά ταπεινή παρουσία), καμιά 20αριά πραγματικά ενδιαφερόμενους ανθρώπους, και μερικούς ακόμα που προσπαθούν να ενημερωθούν, και εκατοντάδες ισόβιους καλλιτέχνες, από όλους τους χώρους. Σε βεβαιώνω ότι ανάμεσα τους υπάρχουν αρκετοί ταλαντούχοι άνθρωποι, και μερικοί που είναι πραγματικά εξαιρετικοί, οι οποίοι είναι χαμένοι ενώ πολλοί ακόμα και στα όρια της πείνας.
Τέλος, ελπίζω να κατάλαβα καλά ότι όταν μιλάς για μουσικούς εννοείς πραγματικά ταλαντούχους ανθρώπους και όχι τη γενικότερη πλέμπα που κατακλύζει τα ξενυχτάδικα-ρεμπετάδικα-και λοιπά σκυλολόγια
ΥΓ: Γιορτή μου είναι των Αγίων Προπατώρων, μία Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα (κινητή γιορτή)