Πανο θα μου επιτρεψεις να διαφωνησω με το τα πραγματα ειναι λιγο πολυ τα ιδια και μονο οι μασκες αλλαζουν.
Ναι μεν τα πραγματα ειναι ιδια αλλα ομως και η μουσικη ειναι και αυτη μια μασκα και οχι η πραγματικοτητα. Και με το δικο σου μετρο αλλαζει.
Πρωτον για να διαφωνησω πρεπει να ειμαι καλοπροαιρετος - και ειμαι, με αυτα που λες μαλλον εχουμε τα ιδια γουστα στη μουσικη. Ακουω ρεμπετικο σχεδον αποκλειστηκα, μονο αυθεντικες εκτελεσεις αλλα κιολας λατρευω το δημοτικο τραγουδι οπως το παιζαν τα κλασικα κλαρινα του '20 - '50 και τις φωνες τησ Ροζας, Ριτας, Παπασιδερη Ρουκουνα κλπ.
Τα λεω αυτα για να μη νομισεις οτι θελω να γινω πνευμα αντιλογιας αλλα και γιατι περισσοτεροι απ’ εμας που ακουμε πολυ ρεμπετικο δεν ακουμε δημοτικο και ας μιλαει για τα ιδια πραγματα κατα βαθος εννοω.
Το ρεμπετικο θεματολογιο ειναι επι το πληστον για μια αλλη εποχη, αλλα η μουσικη ειναι διαχρονικη(classical if you will) και δεν παυει να αγκιζει.
Και ετσι πιστευω πως οι περισσοτεροι που ακουν ρεμπετικα εχουν καποια φαντασια που μπορει να ξεπερασει ανετα το επιφανειακο(τωρινο) και να ακουσει το διαχρονικο, το προβλημα ειναι οτι οι πιο πολλοι δεν ξεπερνουν τα λογια και ετσι δεν μπορουν να ακουσουν “να 'ρχοσουνα ρε μαγκα μου μια μερα στο τεκε μας …”.
Και για το “Η φτώχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η εγκατάλειψη” αυτα σιγουρα ειναι σημαντικα αλλα δεν ειναι η ιδια “φτώχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η εγκατάλειψη” της μικρασιατικης καταστροφης, των πολεμων(εμφυλιων και μη) και ετσι τα ατομα του περιθωρειου τωρα δεν ειναι τοσα πολλα και μαλλον δεν εχουν κρυμμενο ενα Μαρκο αναμεσα τους. Θελω να πω οτι αυτες οι καταστασεις επιρεασσαν παρα πολυ κοσμο ενω τωρα ισως οχι και τοσους.
Οσον αφορα τι βιομηχανια εκει ειμαι πολυ αισιοδοξος γιατι τα μεσα παραγωγης της μουσικης εχουν καθοριστικα γυρισει προς σε μας του απλουσ πολιτες και που’σε ακομα με τοσο φτηνη computer power και ολο πεφτει σιγουρα απο αυτη τι σκοπια θα ειναι χρυση εποχη - παραδειγμα ειναι η Κλικα που τα παιδια διαβαζονται σε ολα τα μερη της γης.
Για χαρα Νικος
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην Nikos_s 13 Φεβρουάριος, 2006)
προς Γιώργο Β.Γιωργο δεν ειναι δυνατον τωρα να μπαινεις στην διαδικασια να συγκρινεις το Χιωτη με το Μπεμπη ειναι ανομοια πραγματα.Δε λεω και οι 2 Θεοι.Ούτε ότι ο ενας ειναι καλυτερος απο τον αλλον.Και αν ο Χιωτης ειπε οτι ο Μπεμπης ειναι καλυτερος θα το ειπε απο τη σεμνοτητα του.Οσο το οτι επαιζε τετραχορδο για να τον φτασει πιστευω οτι δεν επρεπε να το πεις.Σκεψου οτι ο Χιωτης ειχε τεραστια εξελιξη ψαχτηκε με τρομερα πραγματα ηταν πρωτοπορος μεχρι την τελευταια στιγμη.Απ’την αλλη ο Μπεμπης εξισου αριστος αλλα αλλο σχολειο.Το κακο ηταν οτι επινε παρα πολυ και στα τελευταια δεν μπορουσε να παιξει.Δεν μπορεις με μια προταση να γινει τετοια συγκριση που λες.Με συγχωρεις για την παρεμβαση
Θέλω κι εγώ να πώ τη σαχλαμάρα μου για τα θέματα που αναπτύχθηκαν. Ο Πολυκανδριώτης είναι ένας κλασσικός μπουζουκίστας.Τουλάχιστον τέσσερα-πέντε επίπεδα πάνω από τους ποταπούς μπουζουξήδες.Στη μ.Π.(μετά Πολυκανδριώτη)εποχή το βουζούκιον είναι πλέον στα μεγάλα οξυζενέ ωδεία αποχαρακτηρισμένο κι αποστιγματισμένο από τα μπουρδέλα και τους τεκέδες του Πειραιά που το μόλυναν ανεπανόρθωτα.Πλέον ένας καημός του Φον Κάραγιαν έγινε πραγματικότητα.Δεν πρόλαβε πριν πεθάνει δυστυχώς να διευθύνει ένα έργο για μπουζούκι, τρομπόνι και τούμπα.Σήμερα όμως το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ο κλασικός μπουζουκίστας σήμερα μελετά ασκήσεις τζάζ(μέσα από το Μπέρκλευ μόνο).Στη συνέχεια περνά στην ανατολική Μεσόγειο, (αραβοπερσικός αέρας γαρ, άλλο πράγμα…)και τέλος καταλήγει στα κλασσικά μπουζουκίστικα έργα( Μπάχ, Μπετόβεν, Μότσαρτ κλπ).Έτσι καταλήγει στο επιθυμητό αποτέλεσμα να αποφύγει να κάνει ένα ουσάκ ταπεινό μέσα στο δρόμο, και να μην αναλώνεται σ’αυτά τα παλιακά τα ρεμπέτικα που κάποιοι γραφικοί επιμένουν να λιβανίζουν.Παράκληση προς τους σκυλάδες:Να μη λένε αυτά που λένε για καλό δικό τους.Αποβλακώνονται τελείως! Κλείνω με μια κοινή παραδοχή:Ο καθένας μπορεί να είναι όσο σούργελο θέλει.Δεν υπάρχει καταπίεση για αυτά τα θέματα.Μπορούν να παίζουν πιτσικάτο στο μπουζούκι, μόρια, με τα χέρια πάνω, κάτω, με τα αρ…δια, καφρίλες άλλες για προπιθήκους, ότι γουστάρουν αλλά δύο πράγματα δεν αλλάζουν.
1.Ο σκυλάς φαίνεται όσο και να κρύβεται
2.Τα αρ…δια μου δεν μπορούν να ξεπεράσουν το κεφάλι μου στο ύψος.
Γερογιαννη μη φορτωνεις απλα μετεφερα κατι που εχω ακουσει.
Πιθανον να ειναι σπασμενο τηλεφωνο
πιθανον να ειναι κι αληθεια …
Τον ΜΠΕΜΠΗ η φυση τον προικισε με ταχυτητα, φαντασια, επιδεξιοτητα, δυνατοτητα μεταφορας μελωδιων απο αλλα οργανα (βιολι) οπως και την ικανοτητα εξελιξης της υπαρχουσας μουσικης φορμας και φωναρα !!
Τον ΧΙΩΤΗ μια απο τα ιδια συν την ικανοτητα συνθεσης ισως και στιχου, την ικανοτητα ενορχηστρωσης
μιας διεθνους υφους ορχηστρας συν την ικανοτητα προσαρμογης ξενων μουσικων στα δικα μας μετρα με τη διαφορα οτι ο ΧΙΩΤΗΣ ηταν πολυ γρηγορος και καθαρος ενω ο ΜΠΕΜΠΗΣ ηταν παρα πολυ γρηγορος και καθαρος.
Επανέρχομαι με αφορμή το τελευταιο post του Γιώργου Β.
Κατέβασα από το http://rebetiko.sealabs.net όλα τα τραγούδια που παίζει ο Μπέμπης. Ακούγοντας τα καταλαβαίνει κανείς ότι ο Μπέμπης ήταν καρυφαίος μπουζουξής.
Δυστηχώς όμως και πάλι δεν μπορούν να βγουν συμπεράσματα όσον αφορά την ταχύτητα (από αυτά που άκουσα). Ίσως να διάλεγε ο ίδιος να μην παίζει γρήγορα/βιρτουόζικα στις ηχογραφήσεις του για τους ίδιους λόγους που διάλεξε να μην ηχογραφεί γενικότερα.
Δεν αμφισβητώ (όπως δεν αμφισβίτησα) το ποιόν του Μπέμπη. Απλά παραθέτω την εντύπωση που μου δημιουργήθηκε ακούγοντας τον.
Και τώρα σοβαρά.Το μπουζούκι έχει μια συγκεκριμένη ανατομία ως όργανο και παράγει ένα συγκεκριμένο ήχο.Αυτός ο ήχος(είτε το πιο πρίμο όργανο που ακούμε στις ηχογραφήσεις του Μάρκου και του Δελιά είτε το πιο μοντέρνο κατασκευαστικά μπουζούκι του Παπαιωάννου Τσιτσάνη ή Τατασσόπουλου κ.α.) αναδείχθηκε στα χέρια μεγάλων παικτών που μεγαλούργησαν το 30-60.Η παραγωγή κομματιών είναι τεράστια από το 1900 και έπειτα.Πολλά παιξίματα σπουδαία παρουσιάστηκαν, ιδέες, καινοτομίες, τεχνική εξέλιξη.Πολύ νερό στ’αυλάκι κύλησε από τότε.Το μπουζούκι καθιερώθηκε με τέσσερις χορδές.Το τετράχορδο από τα χέρια του Ζαμπέτα όπου ακούγεται θεσπέσια πέρασε στα χέρια σκυλάδων που παίζουν καφρίλες, βασανίζοντας τ’αυτιά.Το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής:Πολλοί λένε:Το ξέρουμε το ρεμπέτικο, είναι πεπερασμένο είδος, να δούμε κάτι καινούργιο.Πως είναι δυνατόν μέσα σε χιλιάδες τραγούδια να έχουν τέτοια σιγουριά.Όταν μουσικοί που ασχολούνται πάνω από 20 χρόνια με το ρεμπέτικο και μαθαίνουν ακόμα πράγματα, τραγούδια που δεν γνώριζαν.Το τραγούδι δεν έχει ημερομηνία λήξης.Αν έχεις κάτι καλό να δείξεις, το προωθείς.Έρχεται ένας ξένος στο σπίτι σου.Θα βάλεις ένα ρούχο που δε θα τον προσβάλλει, θα κεράσεις ότι καλύτερο πιστεύεις ότι διαθέτεις.Ο Παρθενώνας αν και παλιός τον προωθεί η τουριστική βιομηχανία και δεν έφτιαξε τίποτα καινούργια κατασκευάσματα από πλεξιγκλάς για να δείξει στους τουρίστες.Το μπουζούκι παίχτηκε μ’ένα σκοπό να εκφράσει κάποια στοιχεία.Το dna του κουβαλά κάποια πράγματα σπουδαία, αλησμόνητα.Κάποια τραγούδια συγκλονιστικά-διαμαντάκια συνδέθηκαν με το όργανο και το ανέδειξαν, του δωσαν ταυτότητα.Δεν είναι για να παίζει “ένα φράγκο η βιολέτα, τσιγκολελέτα”. Το ρεμπέτικο έχει αξία τεράστια είναι τραγούδι που εκφράζει με την ίδια ευκολία βαρύ καημό αλλά και παιδική τσαχπινιά, εξωστρέφεια.Ως εκ τούτου δεν μπορεί να προσπεραστεί.Σήμερα υπάρχουν μαγαζιά και οικογένειες που ζούν από αυτό. Κόσμος που το αγαπά με πάθος, μουσικοί ερασιτέχνες που το λατρεύουν χωρίς σκοπιμότητα, σε αντιδιαστολή με τα σκυλάδικα και τα δημιουργήματα του Φοίβου που τα προσεγγίζουν μόνο επαγγελματίες μουσικοί για να ικανοποιήσουν το κοινό των σκυλομάγαζων, ένα κοινό άσχετο που κατευθύνεται από τις playlists που οι εταιρείες δίνουν στις καρ…λίτσες- “παραγωγούς” των σταθμών.Η πλέμπα, το κοινό του fame story και των Βερτο-πετρέληδο-ρεμο-πλουταρχέων ακούει σαν σφουγγάρι.Ένα κοινό νεοελλήνων-προπιθήκων κομπλεξικών που πάει εκεί που τους οδηγεί η βαρειά βιομηχανία του θεάματος που ρίχνει τα ρέστα της στον εμετό και τα εξαμβλώματα.Ας συνεχίσουν τον ξεπεσμό τους.Ας μη ψάξουν παραπέρα να ανακαλύψουν τη γοητεία του Μάρκου.Αδιάφοροι θα παραμείνουν για τους μερακλήδες που θέλουν να βλέπουν μερακλήδες μουσικούς να τα χώνουν με πενιές που σε “πειράζουν”.Απ την άλλη και οι κουλτουριάρηδες ενοχλούνται από το ρεμπέτικο και τα τρίχορδα.Υπάρχουν δημοσιευμένες συνεντεύξεις του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκη όπου δείχνουν να απειλούνται από την απήχηση του ρεμπέτικου μετά το 70 και να ενοχλούνται που χάνουν τα πρωτεία στη νεολαία.Τέλος πάντων δεν υπάρχει τέλος σ’αυτή την κουβέντα τι είναι μπουζούκι και τι παίζει το μπουζούκι.
Παναγιώτη μην μπαίνεις σ’αυτο το λούκι και πολυ απλα θα σου πω γιατί το πιστευω.Εγώ είμαι μπουζουξής τετράχορδος.Για μένα ο Ζαμπέτας είναι ο κορυφαίος όλων που έχει περάσει και αυτό γιατί ήξερε πάντα να παίξει όσα πρέπει και όπως πρέπει.Εσύ σαν Παναγιώτης δεν θα έπρεπε να φανατίζεσαι επειδή οι σκυλάδες παίζουν σκυλάδικα.Αυτοί αποδίδουν το σκυλάδικο όπως του αρμόζει.Εγώ σα Γιώργος και επαγγελματίας δεν μπορώ να το αποδώσω όπως αλλοι συναδελφοί μου.Δε σημαίνει ότι αυτοί δεν αγαπάνε το μπουζούκι.Ίσως το αγαπάνε παραπάνω από μας.Εσύ όντας υποστηρικτής του ρεμπέτικου εφόσον είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου ότι εσύ το αποδίσεις καλά θα πρέπει να σε πειράζει όταν κάποιος εν ονόματι σκυλάς αποδίσει το ρεμπέτικο με σκυλάδικο τρόπο και όχι επειδή παίζει σκυλάδικα.Καλά κάνει και παίζει.Αφού αυτό γουστάρει και το παίζει καλά.Γιατί όχι;Ο καθένας στον τομέα του.Δεν μπορούμε όλοι να ακούσουμε σκυλάδικα, ούτε ρεμπέτικα, ούτε fame story, ούτε Φοίβο, ούτε Χατζιδάκι και Θεοδωράκη με το ζόρι.Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς σαν μουσικοί και αν αποδίδουμε το κάθε είδος όπως πρέπει.
Γιώργο Β. πιστεύω ότι η ταχύτητα δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο στην αξία του μουσικού και συγκεκριμένα του ούτε μπουζουξή.Εμένα ποτέ σαν Γιώργο δε με ενδιέφερε η ταχύτητα στο παίξιμό μου.Δεν δείχνει τίποτα η ταχύτητα.Επειδή τυχαίνει να έχω ακούσει πολλά θέματα και των 2 έχω πεισθεί ότι και οι 2 είχαν φτάσει σε ένα επίπεδο όπου πλέον μπορούσαν να τρέχουν όσο θέλουν και αυτό γιατί απλώς παίζαν τελείως εγκεφαλικά και άσχετα με την ταχύτητα δε χάναν ποτέ το συναίσθημα και το ύφος.
Νίκο, καλωσόρισες στο ρεμπέτικο φόρουμ.
Λες πιο πάνω: “Κατέβασα από το http://rebetiko.sealabs.net όλα τα τραγούδια που παίζει ο Μπέμπης. Ακούγοντας τα καταλαβαίνει κανείς ότι ο Μπέμπης ήταν καρυφαίος μπουζουξής.”
Δεν διαφωνώ (όπως κι όλοι οι παραπάνω) ότι ο Μπέμπης ήταν κορυφαίος μπουζουξής. Έχω όμως μια μεγάλη απορία:
Πως βρε χριστιανέ ΞΕΧΩΡΗΣΕΣ από τόσα τραγούδια (υποθέτω χιλιάδες) σε ποια ΠΑΙΖΕΙ ο ΜΠΕΜΠΗΣ???
Αν ρε μπαγάσα μπορείς να λύσεις την απορία μου αυτή, ζήτα μου όποια τραγούδια θέλεις και θα τα έχεις!! Μα το Θεό. Και δεσμεύομαι γι’ αυτό δημόσια.
Αν όμως όχι, ε, τότε … τι να πω;;
Πριν κάνεις την ερώτηση αυτή είδες το εν λόγω site; Υπάρχει αναζήτηση. Γράφοντας Μπέμπης στα κριτήρια εμφάνισε 15 τραγούδια με κάποιο σχολιασμό μεταξύ των οποίων τρία σόλα του (πεννιές ΜΠέμπη, ραψωδία Μπέμπη, παράπονο Μπέμπη) και το ‘γεια σου Περαία αθάνατε’ στο οποίο τραγουδάει ο Καζατζίδης το οποίο αναφέρθηκε παραπάνω. Αυτά κατέβασα.
Παναγιώτη,
αυτό το “μπουζουκίστας” ήταν κορυφαίο! Συμφωνώ με όσα λες. Αλλά όπως λέει κι ο Γερογιάννης, δε θα σκίσουμε και το καλσόν μας επειδή υπάρχουν και οι σκυλάδες.
Νίκο Σταύρου,
Επιμένω πως η κοινωνία μας δεν έχει αλλάξει πρόσωπο. Μπορεί κάποια πράγματα να καλλιτερεύουν κι άλλα να χειροτερεύουν, η συνισταμένη εικόνα όμως είναι η ίδια σαπίλα. Αλλά και πέρα απ’αυτά,
το μήνυμα τραγουδιών ακόμα και μη “κοινωνικού” περιεχομένου παραμένουν, όπως Τα ερωτικά τραγούδια πχ, τα οποία ξέχασα να αναφέρω ρητά.
Κι εγώ είμαι λάτρης του δημοτικού τραγουδιού, αν και νομίζω πως υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ των δύο ειδών.
Οσον αφορα “τη βιομηχανια”, νομίζω είσαι υπερβολικά αισιόδοξος (ή εγώ είμαι απαισιόδοξος;). Αμήν…
Για μένα ο Ζαμπέτας είναι ο κορυφαίος όλων που έχει περάσει και αυτό γιατί ήξερε πάντα να παίξει όσα πρέπει και όπως πρέπει
Είναι από τους πρώτους 4χορδους αν δεν κάνω λάθος που όλες του σχεδόν οι εισαγωγές από μελωδικά τραγούδια (καταπληκτικά όλα τους) βασίζονται σε καθαρά κιθαρίστικο παίξιμο…όλα είναι αναλύσεις συγχορδιών.
Εμένα μου αρέσει όπως προανέφερα σε άλλο μήνυμα η
γενική μουσική φιλοσοφία…
Θα ήθελα γενικά την άποψή σας…
ΥΓ: Φίλε gerogianni δεν είναι “μπήχτη” για τα λεγόμενά σου,ούτε προσωπικό,απλά πήρα αφορμή από το μήνυμά σου}
Κανονικά και τα τραγούδια τα κέρδισα! Μην ξεχνάς ότι δεσμεύτικες δημόσια ότι θα μου τα δώσεις αν σου λύσω την απορία για το πως ξέρω ότι στα τραγούδια που κατέβασα παίζει ο Μπέμπης.
Τέλος πάντων ευχαριστώ για το καλωσόρισμα!
Καλώς σας βρήκα
Γερογιαννη συμφωνω απολυτα με το ποστ σου περι ταχυτητας εκτος εκει που λες για “εγκεφαλικο παιξιμο” και απ’την αλλη “συναισθημα και υφος”.
Αυτο ειναι ενα αλλο θεμα δηλαδη αν παιζει κανεις γρηγορα να μπορει να δινει συναισθημα (
Κατα τη γνωμη μου Ο Χ Ι !!
Ουτε ομως το γρηγορο παιξιμο αυτου του ειδους μπορουμε να το πουμε εγκεφαλικο …
Με αυτο τον ορο συνηθως περιγραφουμε κατι το πολυ ψαγμενο ή και προχωρημενο μουσικα που ξεφευγει απο το ευρυτερα διαδεδομενο ή και λαϊκο ονομαζομενο
π.χ. εγκεφαλικο μπουζουκι μπορει να παιξει ο Παππος ή ο Βασίλας που εχουν επαφη με αλλα ειδη εξ ανατολων και εκ δυσμων και μπορουν να συνδυασουν μαζι με τις παραδοσιακες φορμες
πεντατονες, χρωματικες και ενα σωρο αλλα.
Πολυ δε μαλλον και ο Νωε ο Ζαφειριδης που εχει και πτυχιο κλασσικης κιθαρας !! Ακομα το ΟΡΓΑΝΙΚΟ σολο του ΚΟΡΑΚΑΚΗ με τον ΠΑΠΠΟ απο το ΛΑΥΡΙΟ ειναι οτι πιο “εγκεφαλικο” μπορει να βγει απο μπουζουκι μαζι με κατι κουφες μελωδιες του ΜΑΜΑΓΚΑΚΗ απο “Κεντρο διερχομενων” και δε συμμαζευεται …
Για καποιον δυτικοσπουδαγμενο βεβαια αυτα ειναι ψωμοτυρι, αλλαζεις πεντε κλιμακες βαζεις δυο
ελλατωμενες, μια μπασσογραμμη σε αντιστιξη κου λου που, κου λου που κι εχεις ενα μιγμα “πρωτακουστο” !!
Και τι εγινε ;
Και τελειωνω, οταν παιζεις ενα γρηγορο σολο ουτε προλαβαινεις να βαλεις συναισθημα, ουτε να κανεις meditation, απλα παιζεις γρηγορα, βασικα για να εντυπωσιασεις με τη δεξιοτεχνια και την
ακριβεια !! Κι αυτα μεσ’ το κολπο ειναι !!
Δημητρη, δεν μπαινει θεμα ποιος ειναι καλυτερος
και ποιος δευτερος και ποιος τριτος, η μουσικη δεν ειναι αρενα, ουτε διαγωνισμα, ολα τα λουλουδια στον κηπο εχουν την ομορφια τους και το αρωμα τους …
Εμενα παντως μ’αρεσει ο ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗΣ και ο ΜΑΝΕΤΑΣ !!
Τι λες ρε μάγκα Νίκο! Εννοούσα αν μπορείς ακούγοντας όλα αυτά τα τραγούδια να …ξεχωρίσεις ότι παίζει ο Μπέμπης! Και όχι, βέβαια, να στα δώσουν στο …πιάτο με το …ψαχτήρι!! Χε, χε. Ωραίος είσαι!
Αν γράφαμε σε χαρτι και οχι στον υπολογιστη θα λεγαμε οτι χυθηκε πολυ μελανι αποψε.
Θυμαμαι μια εκπομπη του Γεραμανη με καλεσμενο τον Γενιτσαρη. Οταν τον ρωτησε ο Γεραμάνης για τον Μπεμπη σε σχεση με τον Χιωτη,ειπε πως ο Μπεμπης ειχε το πιο γλυκο πατημα και πιο καθαρη πενια στο γρηγορο παιξιμο από ολους τους μπουζουξηδες. Εκλεισε ομως λεγοντας οτι Χιωτης ηταν καλυτερος γιατι οπως ειπε αυτολεξει ηταν ‘‘γεννησιάρα κοτα’’ δηλαδη αυτος εγραφε τραγουδια ενω ο αλλος οχι.
Για να μην το πολυτραβαμε το θεμα:
ο καθενας μπορει να εχει μια αποψη οχι απαραιτητα ιδια με τους αλλους. Σιγουρα οταν ακουω εναν μπουζουξη πολυ γρηγορο θαυμαζω τη γρηγοραδα του αλλα εγω μπορει να ζηταω κατι αλλο.
Παιζω τριχορδο και οχι τετραχορδο, δεν θελω ομως να εξαφανιστουν ολοι οι τετραχορδοι και οι σκυλαδες. Δεν παιζω καλα (απλα γρατσουναω) αλλα οταν παιζω εστω και κουτσα εγω το γουσταρω κανω κεφι και περναω καλα.
Καλο ειναι να μην χανουμε το πραγματικο νοημα της μουσικης: παιζουμε μουσικη η ακουμε γιατι μας κανει να αισθανομαστε ωραια και γεμιζει την καρδια μας.
Πολλες φορες ειδικα πιο πιτσιρικας, οταν ημουνα μονος μου, εκλεινα τα φωτα και επαιζα αυτοσχεδιασμους ατελειωτους ξεχνιομουνα με τις ωρες. Αυτό ειναι που μου δινει η μουσικη. Καμια φορα εγραφα και σε κασσετα αυτα που επαιζα(ματαιοδοξια στο φουλ)ή αυτα που ‘‘συνεθετα’’. Μετα απο καιρο που ακουγα τι εγραφα απογοητευόμουνα οταν αντιλαμβανομουνα το ποσο χαλια επαιζα και με ποσο απλοικα πρωτολεια ή ‘‘κλεμενα’’ ηταν οι ΄΄δημιουργιες΄΄ ομως δεν εχει καμια σημασια γιατι την ωρα που επαιζα ηταν υπεροχα.
Μηπως τελικά ειναι καλυτερα αντι να τσακωνομαστε στ φορα, να πιασαμε τα οργανακια μας ειτε μπουζουκια ειναι ειτε μπαγλαμαδες ειτε τσεμαπαλα ή εκκλησιαστικα οργανα και να παιξουμε κατι για να γουσταρουμε. Χαμηλοφωνα μονο γιατι μεσα κοιμαται ο γιος μου.
Προς το Γιωργο Β και Γερογιαννη, συμφωνο και οχι με την αποψη οτι η ταχυτητα δεν παιζει κανενα ρολο. Εγω παιζω μονο για το κεφι μου και δεν ειμαι ουτε κοντα στο επαγγελματικο επιπεδο, αλλα η μουσικη δε διαφερει απο αλλους τομεις που χρειαζεται επιδεξιοτητα.
Αυτο που εχω καταλαβει ειναι οτι χρειαζεται η ταχυτητα για να μπορει ο μουσικος να παιξει ΑΡΓΑ και με παθος.
