Περικλή η πανελλήνια μη-διαλεκτική ελληνική, η Κοινή Νεοελλληνική υπάρχει φυσικά.
Αυτή βέβαια η Κοινή Νεοελληνική διαμορφώνεται και από μία αστική ιντελιγκέτσια, από πάνω προς τα κάτω. Οταν αυτό συμβαίνει πρέπει να εξετάζουμε αν θα συμφωνήσουμε ή όχι. Αν είναι ορθό ή όχι. Αυτό είναι το χρέος κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.
Η Ελένη το ανέφερε, και βλέπεις ότι ο Παλαμάς διαφώνησε, δεν έφαγε αυτό που πήγαν να του επιβάλλουν. Ο παραγκωνισμός της λέξης Ρωμιός που επικρατεί σήμερα στην ΚΝΕ με την γραφική σημασία της όπως λές πανω κάτω, δεν είναι αποτέλεσμα της φυσικής εξέλιξης της γλώσσας, αλλά το αποτέλεσμα της ιδεολογικής μάχης για την ταυτότητα μας που έχει κριθεί με νικητή τη λέξη Ελληνας και χαμένο τη λέξη Ρωμιός, όπου έγινε (άκουσον άκουσον) λαϊκή και προφορική…
Ευτυχώς έχουμε και τους ποιητές (με τελευταίο τον Ρίτσο) για να βάζουν τα πράγματα στη θέση τους…
Τυγχάνεις Αθηναίος με μητρική γλωσσική μορφή την ΚΝΕ. Τυγχάνω Σαλονικιός επίσης με μητρική γλωσσική μορφή την ΚΝΕ. Ετσι είναι συμφωνώ. Υπάρχει κοινή και μη κοινή. Αλλα να είσαι υποψιασμένος με την κοινή, ότι ίπταται δεν πέτεται. Αυτό προσπαθούμε να σου πούμε τόσην ώρα η Ελένη και ο Νίκος και η αφεντιά μου.
Αυτά Περικλή, εγώ θα σταματήσω εδώ, λέω να πω κανένα ρωμαίικο τραγούδι, να καεί το πελεκούδι, για μια Ρωμιά, Ρωμιά Σαλονικιά…
Αφού ανακινήθηκε να πω και εγώ δυο πραγματάκια. Υπήρχε παλιότερα μια καθαρά αλυτρωτική πολιτική του ελληνικού κράτους. Ο βασιλιάς ήταν βασιλιάς «των Ελλήνων» και όχι της Ελλάδας, η βουλή ήταν επίσης «των Ελλήνων» και όχι της Ελλάδας, και η γραμμή ήταν ότι η Αθήνα ήταν το εθνικό κέντρο και ο εκτός των συνόρων της οφείλει υποταγή και είναι έλληνας, ή τραβά το δρόμο του και είναι ανθέλληνας, γραικύλος κλπ. Αυτή η λογική έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην καταστροφή του 22, και στην εξέλιξη του κυπριακού από το 45 στο 74 με την εξαγωγή του εμφυλίου και της μετεμφυλιακής ανωμαλίας μέσω των ελληνικών Πανεπιστημίων, του ΣΕΓΑΣ, και εν τέλει των ελλήνων αξιωματικών.
Η ελληνική σημαία στην Κύπρο έχει τρεις διακριτούς ρόλους. Είναι σύμβολο του ελληνικού κράτους π.χ. στην πρεσβεία του, το προξενείο κλπ. Είναι σύμβολο της ελληνικής κοινότητας της Κυπρου, των ελληνοκυπρίων π.χ. στα σχολεία. Και είναι και σύμβολο των εθνικοφρόνων (τα σωματεία όπως τα διαμόρφωσε ο εμφυλιοπολεμικός ΣΕΓΑΣ κλπ). Οπότε στο βαθμο που όλοι οι ελληνοκύπριοι ταυτιζόμαστε με το δεύτερο από τους τρεις ρόλους, αυτός ο ρόλος διαβρώνεται, παλιότερα κυρίως από τον πρώτο ρόλο, με την πολιτική του ελληνικού κράτους, και μέχρι σήμερα από τον τρίτο ρόλο με την ποδοσφαιροποίηση/χουλιγκανοποίηση της ελληνικότητας και των συμβόλων της.
Από το 2011 που άνοιξε το νήμα, έχει γίνει μία ειδική έκδοση πάνω στο ίδιο σχεδόν θέμα:
Παντελής Μπουκάλας. Ο τέταρτος τόμος του πολύτομου έργου με γενικό τίτλο Πιάνω γραφή να γράψω… Δοκίμια για το δημοτικό τραγούδι φέρει τον ειδικότερο τίτλο Οι φυλές, οι θρησκείες και η δημοτική ποίηση της αγάπης, Α’ - Έλληνες, Βλάχοι, Μαύροι, Αρβανίτες, Τούρκοι. Άγρα 2022.
Δηλαδή: από το μικρασιάτικο τραγούδι (άρθρο Ερβέ - Ζορζελέν) ο Μπουκάλας γενικεύει στο δημοτικό τραγούδι συνολικά, αλλά ξαναστενεύει στο τραγούδι της αγάπης αντί για το σύνολο της θεματολογίας, επιπλέον δε, ενώ στο άρθρο εξετάζονται μόνον οι Άλλοι στον Μπουκάλα μπαίνουν και οι Έλληνες στη λίστα. Σε κάθε περίπτωση, πολύ συναφές. Αναμένεται και ο τόμος 4Β, με άλλες εθνικές - εθνοτικές - θρησκευτικές κλπ. ομάδες.
Τώρα, για να πω την αμαρτία μου, δεν το έχω διαβάσει. Έχω και τους τέσσερις τόμους που έχουν βγει μέχρι τώρα, πρόκειται για ένα μνημειώδες έργο αποδελτίωσης, ανάλυσης και σύνθεσης (νομίζω ότι, σε οποιοδήποτε από τα θέματα που πιάνει ο Μπουκάλας, δύσκολα κάποιος θα είχε υπόψη του ένα παράδειγμα που να μην έχει ήδη περιληφθεί), αλλά κάπου στα μισά του δεύτερου τόμου κουράστηκα.
