Αφιέρωμα στις “ουσίες” στο λαϊκό μας τραγούδι στο Ηρώδειο και η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο…
Λες και δεν είναι και σήμερα - δυστυχώς - γνωστό το θέμα και θέαμα μαζί νέων κυρίως ανθρώπων εξαρτημένων από «ουσίες», λες και δεν φτάνει μια βόλτα στην Ομόνοια και όχι μόνο …το αφιέρωμα περίμενε το κοινό για να σοκαριστεί!!!
Συγκεκριμένα, αντιδράσεις υπήρξαν από το κοινό ( που παρευρίσκεται, ως είθισται, σε ό,τι παίζει το «Μέγαρο» ή αυτή τη φορά το Ηρώδειο).
Αγανακτισμένοι αποχώρησαν στο διάλειμμα ή κύκλωσαν το Βουλγαράκη και του έλεγαν διάφορα, όπως:
«Θα ‘θελες να πέσει ο γιος σου στην ηρωίνη;»,
«Σαν δεν ντρέπεσαι, να δίνεις το Ηρώδειο γι’ αυτά τα τραγούδια» ή
«Κι ο Νταλάρας δεν έχει τσίπα;»
«Κι εσείς γιατί ήρθατε; Δεν διαβάσατε ότι πρόκειται για αφιέρωμα στις ουσίες;» ψέλλισε κάποιος.
«Νομίζαμε ότι θα πουν 1-2 τραγούδια, όχι ότι θα λένε όλο το βράδυ για τις ηρωίνες και τα χασίσια», έφτασε η αποστομωτική απάντηση…
Τρίωρης διάρκειας το πρόγραμμα, αποδείχτηκε ένας μικρός μαραθώνιος, αρκετά κουραστικός στην πρόθεσή του να τα τραγουδήσει όλα.
Και το ελαφρό τραγούδι των αρχών του 20ού αιώνα ή την οπερέτα, που υποστήριξαν με τον απαραίτητο αισθησιασμό η Χαρά Κεφαλά και η Νίνα Λοτσάρη.
Και τα αμιγώς επιθεωρησιακά κομμάτια της εποχής του Πέτρου Κυριακού, που ερμήνευσε το απολαυστικό δίδυμο των Θέμη Σερμιέ - Ζαχαρία Καρούνη (εναλλάσσοντας τους ρόλους του μεθύστακα, του μάγκα, του χασικλή και του πολιτσμάνου).
Και τα σμυρνέικα και τα ρεμπέτικα, που διαχειρίστηκαν ο Μπάμπης Τσέρτος, η Ασπασία Στρατηγού και η εξαιρετική στο πάλκο Μάρθα Φριντζήλα, που συνόδευσε και δύο βαριές ζεϊμπεκιές του χορευτή Ιγνάτιου Πιπίνη.
Και τα άλλα σπουδαία της ρεμπέτικης ιστορίας μας που έφεραν καταχειροκροτούμενο το Γιώργο Νταλάρα και μετά το Στέλιο Βαμβακάρη - στα τραγούδια του πατέρα του, του Μάρκου.
Και το ροκ του Σιδηρόπουλου και τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου ή των Κατσιμιχαίων από το Χρήστο Θηβαίο.
Όσο κι αν η παράσταση ήταν έξυπνη, σκηνοθετημένη εξαίρετα από τον Πάνο Παπαδόπουλο, όσο κι αν ρεπερτόριο και ερμηνευτές εναλλάσσονταν, περί τα 55 τραγούδια και 5-6 σκετς ήταν ένας πληθωρισμός που στοίχισε την αποχώρηση μέρους του κοινού λίγο πριν από τα μεσάνυχτα. Ας όψεται και το τελευταίο μετρό. Οι υπόλοιποι, πιστοί κι ενθουσιώδεις, άντεξαν μέχρι «Το τραμ το τελευταίο».
Πηγή:http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=06.07.2007,id=90115620
…Και όμως το Ηρώδειο στις αρχές του αιώνα λειτουργούσε ως καφέ αμάν.
Από ρεπορτάζ της «Εστίας» (29/7/1901) με τίτλο «Αι Αθήναι υπό τα άστρα»:
«Απέναντι, το θέατρον του Ηρώδου του Αττικού. Παίζουν εκεί Αραπίνες και Αράπηδες. Το εισιτήριον 30 λεπτά εξαργυρούμενον έπειτα εις τον μπουφέ αντί ενός ποτού (…).
Επί της σκηνής μια ορχήστρα από πέντε. Ολοι αράπηδες, εβραίοι. Δύο άνδρες, ο ένας με ταμπουρά, αληθινός ντερτιλής όταν τραγουδεί, ο άλλος χαύνος και μισοκοιμισμένος με σαντούρι. Τρεις γυναίκες έπειτα, η μία με τουμπελέκι και αι δύο με ντέφια. Παίζουν λικνίζοντες ρυθμικώς το σώμα των.
Η Πελούς και η Σαλχά ξετρελλαίνουν…».
[*Απόσπασμα από το “Της Ασιάτιδος μούσης ερασταί”, του Θ. Χατζηπανταζή, σελ. 154-159]