Να σας πω την αλήθεια, κι εγώ θα ήθελα να το συζητήσουμε λίγο αυτό. Κάποιος έχει ξανααναφέρει και τους δύο χαρακτηρισμούς για τον Στασινόπουλο: και ότι είναι ο σπουδαιότερος δημοτικός τραγουδιστής της δισκογραφίας, και ότι τραγουδάει σε ύφος 19ου αιώνα. Δε θυμάμαι αν ήταν πάλι ο Σταύρος ή άλλος.
Κι εμένα «μου βγάζει» κάτι πολύ παλαιινό ο Στασινόπουλος. Αλλά τι θα πει «μου βγάζει»; Είναι μια αυθόρμητη αντίδρασή μου που, μέχρις αποδείξεως του εναντίου, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί αβάσιμη. Σχετικά πιο ασφαλής παρατήρηση είναι ότι τραγουδάει πολύ ιδιωματικά: πραγματικά, ο τρόπος που εκτελεί και στολίζει τις κλίμακες είναι τόσο μακριά από οτιδήποτε ευρωπαϊκό, που μπορούμε να υποθέσουμε ότι κρατάει ένα «καθαρό» από ξένες επιδράσεις ύφος.
Εν πάση περιπτώσει, επειδή ο Δημήτρης ορθώς λέει ότι δεν είναι εδώ ο χώρος να το αναλύσουμε, πετάω έναν αστερίσκο και αν υπάρχει όρεξη το ανοίγουμε κάπου αλλού το θέμα.
Πολύ σημαντική παρατήρηση, κι ας είναι αυτονόητη. Γι’ αυτό άνοιξα το άλλο θέμα. Εκεί μπορούμε να κάνουμε κόπι πέιστ τις πηγές, και μόνο: όχι έρευνα, απλώς συγκέντρωση υλικού. Όσο περισσότερες πηγές μαζευτούν, τόσο ασφαλέστερα μπορεί κανείς αργότερα να τις αξιολογήσει, να τις συγκρίνει, και να προχωρήσει σε έρευνα με την πιο ουσιαστική έννοια. Γι’ αυτό, με την άδειά σας, θα συνεχίσω να μεταφέρω εκεί όσα καινούργια έρχονται στο φως εδώ ή αλλού.
Δίκιο έχεις Άταστε. Κι εμένα μου φάνηκε παράξενο. Αλλά αφού το λένε τα ραπόρτα, έψαξα στο μυαλό μου τι άραγε να εννοούσαν, και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το εξής υποθετικό σενάριο:
-Κομπανία με βιολί, κλαρίνο και ό,τι άλλο συνοδευτικό.
-Βιολιτζής βιρτουόζος, κλαριντζής απλά επαρκής.
-Στα απλά μέρη των κομματιών παίζουν μαζί: ο ακροατής προφανώς θα ακούει πιο έντονα το κλαρίνο.
-Στα περίτεχνα όμως σόλα, ταξίμια κλπ., το κλαρίνο αποσύρεται και το βιολί τα ρίχνει όλα.
-Τελικά του ακροατή του μένει πιο πολύ το βιολί, και δικαίως.