OK, τώρα είναι καλύτερα, παρόλο που ίσως θα μπορούσαν ακόμα να προστεθούν καναδύο σημασίες, που δεν περιλαμβάνονται στις παραπάνω.
Αν δεν πλατειάζω, πάντως, ακόμα και σημασίες που φαινομενικά είναι απομακρυσμένες έως ξένες από την αρχική (της επανάστασης, της εξέγερσης) μπορεί να έλκουν την καταγωγή τους από αυτήν.
Λ.χ. η σημασία ρεμπελιό = ραχάτι: Εφόσον το ραχάτι είναι προνόμιο του πασά, ο ραγιάς που ραχατεύει αποφεύγοντας την αγγαρεία και βάζοντας σε διακινδύνευση τα δοσίματα, είναι επόμενο να χαρακτηριστεί ρέμπελος. Ενώ για την ίδια ιδιότητα, του ραχατιού, δεν θα χαρακτηριστεί βέβαια ρέμπελος ο πασάς.
Από την άλλη βέβαια το ραχάτι σα συνήθεια μπορεί να συνιστά συμπεριφορά αρνητική και εντός της κοινωνίας των “ραγιάδων” όταν στρέφεται σε βάρος της μεταξύ τους συνύπαρξης, όταν λχ το ραχάτι συνδέεται με την απαίτηση κάποιου να κάθεται και να τον τρέφουν οι άλλοι: τότε το “ρέμπελος” αυτού του τύπου αποκτά αρνητικά φορτισμένη σημασία από κοινωνική άποψη.
Εν ολίγοις αυτό που προσάπτω στα λεξικογραφικά λήμματα (και εν μέρει ίσως είναι οργανικό τους “ελάττωμα”) είναι ότι ενίοτε μέσα στην περιπτωσιολογία τους εξαφανίζεται η κεντρική λογική που διέπει τη σημασία της λέξης.