Στο μεν βιβλίο για τη Σμύρνη αναφέρονται μαγαζιά με τζαζ πριν το '22 (μυθιστόρημα μεν, αλλά ειδικά τις ασυνήθιστες πληροφορίες είναι απίθανο να τις έβγαλε αυθαίρετα από την κεφαλή της η συγγραφέας, αποκλείεται να μην είχε την έγνοια μην εκτεθεί ανεπανόρθωτα).
Υπάρχουν δε και ελληνικές ηχογραφήσεις μπιγκ-μπαντ, είδους τζαζ που σήμερα μπορούμε να το θεωρήσουμε ίσως λίγο απλοϊκό για τζαζ αλλά πάντως υπήρξε ένα από τα εξελικτικά της βήματα. Είναι αξιόλογες, και αν όχι προπολεμικές πάντως όχι και πολύ μεταπολεμικές.
Edit:
Ορίστε, αυτό το τυχαίο εύρημα τι μας λέει; Και δεν είναι καν μπιγκ μπαντ!
Για τα γλέντια δεν αμφιβάλλω. Η αρχική δουλειά της τζαζ ήταν να χορεύει ο κόσμος. Το παράδειγμα που βρήκα δεν είναι «για τρελά κέφια», αλλά είναι προϊόν 5λεπτης έρευνας. Ενδελεχέστερη έρευνα πιθανόν να έβγαζε και πιο γλεντζέ κομμάτια. Κι έτσι όμως, δείχνει αν μη τι άλλο ότι ο απόηχος των υπερπόντιων μουσικών εξελίξεων έφτανε και στην Ελλάδα.
Νίκο ερχόντουσαν σε επαφή με πολλούς τρόπους. Σκέψου τις ορχήστρες στα υπερωκεάνια, που πολλές φορές δεν ήταν αμιγώς ελληνικές. Από την άλλη υπήρχαν και οι μουσικοί της λεγόμενης ελαφριάς μουσικής. Που σίγουρα θα έπαιζαν και τέτοιο στυλ.
Αλλά για ακριβείς χρονολογήσεις αυτών των ρετρό (ανάλογες όπως βρίσκουμε στο Σίλαμπς για τα ρεμπέτικα και συναφή) δεν έχω βρει κάποια αξιόπιστη πηγή. Για παράδειγμα, στο παραπάνω λινκ έχει τη χρονολογία μιας συλλογής όπου επανεκδόθηκε. Υποθέτω (με κάθε ρίσκο) ότι ο τίτλος της άλλης συλλογής με το ίδιο κομμάτι, που είναι «Τραγούδια του Μεσοπολέμου»…
Ωπ! Κάτι έγραψε ο Άνθιμος!
Μάλιστα, θύμα παραπληροφόρησης.
Άκυρα λοιπόν τα παραδείγματά μου. Ωστόσο διατηρώ και πάλι την αίσθηση ότι τζαζ στην Ελλάδα υπήρχε και προπολεμικά. Ειδάλλως, τι μπορεί να σημαίνει η ανακοίνωση για τζαζ με κοκορέτσια; (Τζαζ ονόμαζαν και την ντραμς, ή την απλούστερη εκδοχή της με μια κάσα κι ένα πιατίνι, αλλά προφανώς δεν εννοεί αυτό.)
Εγώ δεν είπα ποτέ ότι ήταν προπολεμικά άγνωστη η τζαζ στην Ελλάδα. Αμέσως αμέσως, στην πασίγνωστη σκηνή σε αθηναϊκό χορευτικό κέντρο όπου εμφανίζεται και ο Περιστέρης παίζοντας μπάντζο (Κοινωνική σαπίλα, 1932 11.36), τέτοια θα έπαιζαν. Αλλά το περιβάλλον, όπως τουλάχιστον το παρουσιάζει η ταινία, δεν προσφέρεται για ψητά, κοκορέτσια και τρελό γλέντι.
Ε τι να σου πω τώρα, η διαφήμιση έλεγε κοκορέτσια, για πιο κουλέρ λοκάλ, τελικά βολευτήκαμε με καμπάρι και μια ελιά στην οδοντογλυφίδα για πιο τζαζ. Συμβαίνουν αυτά. Η μουσική όμως καλή, ε;
βρέθηκε το μικρο του όνομα!
Ο εγγονός του Παναγιώτης Τσάκωνας με πληροφόρησε για τον παππού του.
“Θεόδωρος Τσάκωνας 1886-1973”
(μεγαλη οικογένεια μουσικών).
Γεννήθηκε στη Νέα Επίδαυρο και μάλιστα υπάρχει και το λαούτο του κατασκευή Κοπελιάδη.
θα έχουμε περισσότερα στοιχεία και φώτο σύντομα.
(διορθώθηκε - συμπληρώθηκε και στη Ρεμπετοσελίδα).
για αυτο που λες Μιχάλη, δεν ειναι “Στου παπαλάμπρου” ο σκοπός αυτός.
ο παραγωγός της επανέκδοσης το ειδε πιο “πιασάρικο” και το εγραψε ετσι.
εχουμε ομως αριθμό δίσκου και εχει ενδιαφέρον να βρούμε την ετικέτα.
Δίσκος Columbia Ελλάδος DG-6152 / C.G. 1289 και Columbia Αγγ. DCG. 49 / C.G. 1289.
Νίκο βρήκα παλιότερη αναφορά σε τζαζ συγκρότημα από τη Ν. Ορλεάνη που παίζει στο Φλοίσβο του Φαλήρου.
Πρόκειται για την ταινία του Βιλάρ το 1924 “Ραντεβουδάκι για ψάρι στο Φλοίσβο”.
Εδώ φαίνεται να παίζει ζωντανά ξένο συγκρότημα πιθανότατα αμερικάνικο.
Εδώ ένα μεγαλύτερο τμήμα της ταινίας. Η μουσική προστέθηκε εκ των υστέρων βέβαια, αλλά στο 7.18 επισημαίνεται ότι στην οθόνη παίζεται (εκείνη τη στιγμή) το «Yes sir, that’s my baby» που σημαίνει ότι το κομμάτι ήταν γνωστό, τουλάχιστο στο κοινό που αναμενόταν να δει την ταινία. Μα δεν υπάρχει, είπαμε, καμμία αμφιβολία ότι ακουγόταν τζαζ στη Αθήνα της εποχής. E, όχι και Miles Davis… Ούτε ατονική…
Δεν ξέρω αν κολλάει εδώ, αλλά βρήκα ένα άρθρο για την τζαζ μουσική στην Κωνσταντινούπολη από τη δεκαετία του 1920 και μετά. Αναφέρεται ιδιαίτερα στο ρόλο των αλλόθρησκων μουσικών. Αν ενδιαφέρεστε για την τζαζ της εποχής του 1920 στην Πόλη μπορείτε νε δείτε τις σκηνές στο τούρκικο σήριαλ Midnight at Pera Palace ή να διαβάσετε το βιβλίο στο οποίο βασίζεται:
Και ένα βίντεο με τον κλαρινίστα Hüsnü Şenlendirici και την τζαζ τραγουδίστρια Dianne Reeves:
Ο Arif Mardin είναι ένα παράδειγμα πως η αγάπη των Τούρκων για τη τζαζ μουσική γέννησε μερικά από τα πιο αξιόλογα τζαζ και soul ηχογραφήσεις:
