Συνθέτης μεγάλων επιτυχιών, σολίστας του μπουζουκιού, ερμηνευτής, showman. Ο Γιώργος Ζαμπέτας αποτελεί μια εμβληματική μορφή του μεταπολεμικού τραγουδιού και μια περίπτωση καλλιτέχνη που δειλά δειλά αρχίζει να αξιολογείται σε επίπεδο έρευνας και μάλιστα σ΄ ένα πεδίο- αυτό της λαϊκής μουσικής- πολύπαθο και σύνθετο (στο φόντο μιας χώρας που στερείται εθνικού αρχείου δισκογραφίας).
Η πρώτη βιογραφία για τον πολυδιάστατο καλλιτέχνη με το ογκώδες έργο και τη σκωπτική διάθεση υπήρξε άρτια. Έγινε με την επιμέλεια της Ιωάννας Κλειάσιου (που ταυτόχρονα υπήρξε και μια απ΄ τις τελευταίες στιχουργούς που συνεργάστηκαν με τον Ζαμπέτα), η έκδοση (Εκδ. Ντέφι ) συνοδευόταν από πλήρη δισκογραφία, πλούσιο φωτογραφικό υλικό και ο άξονάς της ήταν η αφήγηση του ίδιου του δημιουργού σε πρώτο πρόσωπο.
Δώδεκα χρόνια μετά, τι καινούργιο έχει να καταθέσει μια νέα βιογραφία και μάλιστα σε τρίτο πρόσωπο; Το αδύναμο σημείο των βιογραφιών σε πρώτο πρόσωπο συνήθως, είναι η μονομερής παραδοχή των γεγονότων. Έτσι, αν για παράδειγμα ο Ζαμπέτας στο βιβλίο της Κλειάσιου ισχυρίζεται πως έπεσε «θύμα κλοπής» απ΄ τον Μίκη Θεοδωράκη και ο τελευταίος δανείστηκε τον σκοπό τού «Στρώσε το στρώμα σου» για να γράψει στη συνέχεια τον θρυλικό «Ζορμπά», το καινοφανές στοιχείο για την υπό έκδοση βιογραφία του απ΄ τον κ. Παπασπήλιο (που δεν είναι άπειρος στη μελέτη του πεδίου, αφού έχει συγγράψει σειρά βιβλίων) θα ήταν η διασταύρωση ή μη των ισχυρισμών του συνθέτη. Πράγμα το οποίο δεν γίνεται. Πολύ περισσότερο, ο λαϊκός τρόπος γραψίματος (η βιογραφία «Μάλιστα κύριε… Ζαμπέτα» διαβάζεται σαν παραμύθι, χωρίς να σημαίνει πως περιέχει ψευδή στοιχεία) δεν ενισχύεται από πολυεπίπεδη έρευνα, απλά δομείται πάνω στις μαρτυρίες συνεργατών του Ζαμπέτα (αν και λείπει ένας εκ των βασικών- δηλαδή ο σολίστας Στέλιος Ζαφειρίου). Επίσης, το βάρος δίνεται σε δευτερεύοντα γεγονότα της πορείας του Ζαμπέτα (όπως για παράδειγμα η συνεργασία του με τον Κώστα Βενετσάνο) και όχι σε βαθύτερη μελέτη του τρόπου παιξίματός του, της ευχέρειας στο γράψιμο, της συμβολής του στην ανάδειξη μεγάλων τραγουδιστών, στη συνεργασία του με δεκάδες στιχουργούς, στην πρωτοπόρα ικανότητά του ως συνθέτη- μαέστρου και showman (μόνο ο τραγουδιστής Χρηστάκης προηγήθηκε σε αυτόν τον τομέα με σάτιρα και σόου).
Παρ΄ όλα αυτά, η νέα βιογραφία κερδίζει με τη γλαφυρή παράθεση των βασικών κρίκων του περιπετειώδους βίου του καλλιτέχνη, που ελπίζουμε να ερεθίσει τους νεοεισερχόμενους στον σύνθετο και μαγευτικό κόσμο του μεταπολεμικού μας λαϊκού τραγουδιού.
Ενθουσιασμός για αυτό το βιβλίο με τις… “άγνωστες πτυχές” του Ζαμπέτα;;;!!!
Μου κάνει φοβερή εντύπωση, που στην αναζήτηση στο νετ, δεν βρέθηκε κάποιο άλλο μέσο (εκτός την Εσπρέσσο, τα Γκόσιπ και το συγκρότημα Λαμπράκη -και δυστυχώς το φόρουμ αυτό, που το θεωρώ και “δικό” μου) να προβάλουν μιαν αναξιοπρεπή και άθλια έκδοση.
Μάλλον, ούτε εσείς, ούτε ο κ. δημοσιογράφος και πόσο μάλλον το μέλος Αντώνης που το παρουσίασε άψογα, έχετε πάρει είδηση περί τίνος πρόκειται… και λέτε “μπράβο” χωρίς γνώση…
Σας ενημερώνω, πως ο εν λόγω “κύριος” έχει αντιγράψει πιστά, μα προκλητικά και αναιδέστατα ολόιδια, όλη την εργασία μου και έρευνα που έκανα, αφιερώνοντας 7 χρόνια από την προσωπική μου ζωή και καλοπέραση.
Βεβαίως, ως μη γνώστης τού θέματος, προχειρολόγος και άσχετος, μόλις σε κάτι πάει να αυτοσχεδιάσει (σε ελάχιστα σημεία βέβαια…γιατί βασικά κάνει μόνο κόπι-πέιστ) πέφτει σε απίστευτες λούμπες !!!
[i][Δεν έχω να πω κάτι άλλο, γιατί κωλύομαι από τους δικηγόρους μου…]
[/i]
[i]+++++++++++++++
Επειδή δεν μου δίνεται εμένα η δυνατότητα εισαγωγής tags, βάζω εδώ μόνη μου “τις λέξεις αναζήτησης”
[/i] “βιβλίο Ζαμπέτα, Ζαμπέτας, βιογραφία, Κλειάσιου, Παπασπήλιος”
θέλω να σου πω την γνώμη μου, ως αναγνώστης της υπέροχης δουλειάς σου αλλά και ως μέλος του forum, σε ότι αφορά το σχόλιο του Αντώνη.
Με ενδιαφέρει να διαβάζω τις “original” βιογραφίες και μέσα από αυτές να διασταυρώνω μόνος μου στοιχεία για να “ανακαλύψω” κάτι παραπάνω…αν και σπάνια το κάνω γιατί δεν είμαι περίεργος να μάθω άγνωστες πτυχές των ανθρώπων.
Στο κάτω είναι άγνωστες γιατί έτσι ήθελαν να τις κρατήσουν οι ίδιοι και πολλές φορές κάποιοι πέφτουν στο παράπτωμα του κουτσομπολιού και χάνουν την ουσία.
π.χ.στην περίπτωση του Ζαμπέτα μου φτάνουν όσα ήθελε να πει ο ίδιος και μου φτάνει το ότι ακούω πολλά τραγούδια του και “κάτι με πιάνει”…δεν με νοιάζει τι έκανε, τι δεν έκανε, πως έπινε τον καφέ του κλπ.
Νομίζω λοιπόν ότι ο Αντώνης λέει, πολύ κομψά ίσως, ότι το βιβλίο ασχολείται με “μαρτυρίες” και προσπαθεί να επιβεβαιώσει ή να αναιρέσει κάποια πράγματα.
Ε ΚΑΙ?..απαντάω εγώ ως υποψήφιος αναγνώστης(λέμε τώρα)…
…αν το αγοράσω λοιπόν, ξέρω πολύ καλά ότι αγοράζω την άποψη ενός ανθρώπου και ίσως την σωστή καταγραφή της γνώμης κάποιων ανθρώπων γύρω του που μπορεί όμως να τον αγαπούσαν, να τον φθονούσαν ή να είχαν κάποια άλλη εμπάθεια, ή να είχαν τις καλύτερες προθέσεις αλλά και μεγάλη δίψα για να γραφτεί η γνώμη τους σε κάποιο βιβλίο:089:. ΑΡΑ ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΝ!:080:
Για το αν έχει αντιγράψει το βιβλίο σου, εμπιστεύομαι την γνώμη σου και δεν θα μάθω ποτέ προσωπικά γιατί δεν πρόκειται να πάρω το βιβλίο του και να κάτσω να κάνω συγκρίσεις.
Πάντως η αλήθεια Ιωάννα πιστεύω ότι μαθαίνεται πάντα, όσα βιβλία και να βγουν και όσοι επίδοξοι ειδήμονες να φιλοσοφήσουν.
Έχω την τύχη να κάνω που και που μαθήματα μπουζουκιού με τον Θόδωρο Μακρυδάκη(τον γιο του Στέλιου) και ρώτησα και έμαθα…και όποιος θέλει να μάθει την αλήθεια για μερικά θέματα ξέρει που να ρωτήσει.
Σέβομαι το γεγονός ότι ίσως δεν έχεις την ψυχραιμία να το δεις έτσι, και γι’αυτό σου έγραψα την γνώμη μου, ως ένας αναγνώστης του βιβλίου σου και αναγνώστης του μηνύματος του Αντώνη.
Πρόκειται για αυτούσια κριτική-παρουσίαση του βιβλίου από ΤΑ ΝΕΑ του Δ.Ν.Μανιάτη.
Χωρίς δική μου παρέμβαση ή σχόλιο, πλην της υπογράμμισης (που προφανώς δεν προσέξατε
αν και ήταν το “κλειδί” κατά την άποψη μου).
Αντώνη τώρα που ξαναδιάβασα το σχόλιό μου…συνηδειτοποίησα ότι οι φράσεις μου
“ο Αντώνης λέει” και “το σχόλιο του Αντώνη”…είναι εντελώς λάθος και δεν έγιναν επίτηδες.
Με συγχωρείς αν σε έκανα να αισθανθείς άβολα. Το “μπράβο” μου για την ανάρτηση του άρθρου ισχύει φυσικά, για τον λόγο ότι είμαι υπέρ της ενημέρωσης και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για νέα βιβλία…είτε συμφωνώ με τον σκοπό τους και το περιεχόμενο τους, είτε όχι.:088:
Νομίζω πως πρόκειται για μια ενημέρωση μιας νέας έκδοσης που αφορά τα μέλη του φόρουμ. Το αν θέλει κάποιος να το αγοράσει είναι δικό του θέμα.
Δεν υπάρχει, εχω την εντύπωση, θέμα διαφήμησης. Άλλωστε κι εγώ πολλές φορές ενημερώνω και ενημερώνομαι για νέες εκδόσεις σε παρόμοια θέματα.
Ιωάννα, εφόσον ισχύουν αυτά που λες σωστά είσαι “πυρ και μανία” με την κυκλοφορία αυτή. Το βιβλίο σου για τον Ζαμπέτα είναι από τα καλύτερα του είδους… (Μην κακολογείς τα μέλη -κι εμένα μαζί- που είπαμε μπράβο στον Αντώνη για την ενημέρωση αυτής της κυκλοφορίας)
Αντώνη καλά έκανες και μας ενημέρωσες για την νέα κυκλοφορία.
Όσοι ασχολούμαστε συστηματικά με την βιβλιογραφία του Ρεμπέτικου και του Λαϊκού τραγουδιού μπορούμε να ξεχωρίζουμε την ποιότητα μιας κυκλοφορίας.
οταν οικειοποιησαι δουλεια τριτου,οφειλεις να ζητησεις αδεια!οπως επισης, αφου την παρεις, να δηλωσεις τις πηγες σου.
ιωαννα δεν εχω λογο να αμφισβητησω την αληθεια σου,
μη το αφησεις να περασει…
απο την αλλη δικιο εχουμε κι εμεις που χαιρομαστε με καθε τι!καινουργιο που μας αφορα.αν δεν ειναι ΄΄καινουργιο΄΄ή μεγαλο μερος του παρθηκε ετοιμο,δεν μπορουμε να το ξερουμε.θεωρω σωστη την ενημερωση απο την ιωαννα.
Βρισκω αφορμη εδω, ισως καταχρηστικα, να απευθυνθω στην Ιωαννα Κλειασιου και να της πω οτι εχω διαβασει αρκετες βιογραφιες αλλα ο τροπος γραφης της ειναι μοναδικος και με κανει να διαβαζω το βιβλιο ξανα και ξανα. Επισης να πω οτι γινεται απολυτως σαφες το ποσο επιπονο ηταν να ταξινομηθουν και να παρουν αυτη τη μορφη οι αφηγησεις του Γιωργου Ζαμπετα. Με την ευκαιρια λοιπον ΕΥΓΕ Ιωαννα.
Το δεύτερο ισχύει απολύτως. Και την πηγή δηλώνουμε, και το αν απλώς αντλήσαμε πληροφορίες ή κάνουμε αυτούσια παράθεση. Πάντοτε και χωρίς προϋποθέσεις.
Για το πρώτο όμως; Νομίζω πως οτιδήποτε εκδώσει κάποιος μπορεί να το χρησιμοποιήσει ο καθένας (υπό την ως άνω προϋπόθεση είπαμε). Αν χρειαζόταν να προηγηθεί άδεια, τι θα γινόταν με τα παλιά βιβλία, που οι συγγραφείς έχουν πεθάνει;
Το έχω δει μεν να γίνεται -να ζητούν άδεια εννοώ- αλλά νομίζω ότι είναι πιο πολύ θέμα ευγένειας παρά υποχρέωσης. Αν κάνω λάθος, διορθώστε.
Μέχρι την παραγραφή των δικαιωμάτων (νομίζω μετά από 75 χρόνια) η άδεια θα πρέπει να ζητηθεί από τους κληρονόμους. Μετά, κάθε "έξυπνος’ εκδότης βγάζει (π.χ.) τα “Δημοτικά τραγούδια του Νίκου Πολίτη” (έτσι ακριβώς!), τον κυνηγάς και το δικαστήριο τον δικαιώνει.
Η εντύπωσή μου είναι ότι αν π.χ. η Ιωάννα Κλειάσιου, ή ο Δημήτρης Μανιάτης, δημοσιεύσουν ένα βιβλίο, με στοιχεία που ενδιαφέρουν την έρευνά μου για κάποιο δικό μου βιβλίο, μπορώ να τα χρησιμοποιήσω χωρίς να τους ρωτήσω και η μόνη μου υποχρέωση είναι να το δηλώσω ξεκάθαρα σύμφωνα με τους παραδεδεγμένους τρόπους.
Αλλιώς γιατί να δημοσιεύει κανείς τη δουλειά του, αν δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από άλλους; Η γνώση χτίζεται πάνω στην προϋπάρχουσα γνώση.
(Άλλο βέβαια αν γράψω βιβλίο που να περιέχει μόνο στοιχεία ή/και αυτούσια κόπι-πέιστ από ένα και μόνο άλλο βιβλίο…)