Μπράβο στον κ. Φέρρη (Αφιέρωμα στον Π. Τούντα - Αφιέρωμα στον Τσιτσάνη)

Κάποιες σκέψεις γιά το θέμα των τηλεοπτικών με αντικείμενο το ρεμπέτικο, προσπαθώντας να μαντέψω τι κρύβεται στο σκοτάδι πίσω από γκρίνια και δυσαρέσκειες. Eπιπλέον, γιατί έχω δουλέψει καμιά 20αριά χρόνια στην τηλεόραση και έχω δει τα πράγματα «από τη μέσα μεριά»…

Ας δούμε μερικά σημεία:

[ul]
[li] Υπάρχει μιά γενικότερη διάθεση αντιρρήσεων στην ”αναβάθμιση” του θεάματος – ρεμπέτικο με προβολές εικόνων, φωτισμούς δήθεν καλλιτεχνικούς, μέτριες προς το χλιαρό φωνές, μεγάλες ορχήστρες, δήθεν σκηνοθετικές τοποθετήσεις των μουσικών, ατμόσφαιρα club κτρ. (Δε διάβασα κανένα σχόλιο γιά τα (αχ…) γελοία καπέλλα που φοράνε άπαντες οι μουσικοί…) Αντικειμενικά, μιά και ο κόσμος του παγκόσμιου θεάματος τέτοιους δρόμους παίρνει ε, να μην ακολουθήσει και η Ελλαδίτσα; Αφού μάλιστα δε μπαίνουν στο τραπέζι κάποιες επαρκείς εναλλακτικές ιδέες, είναι λόγια πεταμένα στον αέρα. Και εναλλακτικές ιδέες δεν είναι βέβαια εκείνη η παλιότερη, η πρασινωπή, η μουχλιασμένη, μίζερη και αρπακολίστικη ατμόσφαιρα της σκηνοθετικής άποψης με τη σφραγίδα ΕΤ1…, ούτε βέβαια η «πανδαισία» φωτισμών άλλων προγραμμάτων, όπου οι καλεσμένοι «φαίνονται» να «διασκεδάζουν» κι εμείς τους παρακολουθούμε… [/li][/ul]
2. Τα υπερβολικά πολλά μπουζούκια, εμπνευσμένα από εκείνη τη
φωτογραφία που είχαν μαζευτεί όλες οι φίρμες του ρεμπέτικου, θέ-
λουν, δήθεν, να πουν κάτι αλλά δε λεν…

[ul]
[li]Το κύριο, κατ΄εμέ, και πλέον ευαίσθητο θέμα, το μπουζούκι…[/li][/ul] Πείτε μου, όχι σα παίκτες μπουζουκιού (που έχετε κάποιες ιδιαίτερες
μουσικές ευαισθησίες και ενδιαφέρον), αλλά σα κοινό. Αν ένα βράδυ
πάτε σ΄ένα μαγαζί και παίζει ο Μωραϊτης, ή ο Παπαδόπουλος, ή ο
Τρίγκας, ή ο Δημητριανάκης, ή,…ή…ή…, νιώθετε καμιά σημαντική δια-
φορά; Είναι όλοι, λιγότερο ή περισσότερο, δεξιοτέχνες. Και; Τί άλλο;
Μάλλον είναι ο/η τραγουδιστής/τρια που κάνει τη διαφορά. Παλιά,
ήταν άλλο πράγμα. Αν αναφέρουμε τους τελευταίους, το να πήγαινες
ν’ ακούσεις τον Παπαϊωάννου, ή τη Μπέλλου, γιά να μην αναφέρω
παλιότερους/ες, ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν ήταν μόνο οτι είχαν μιά
ιστορία από πίσω τους, είχαν και μιά προσωπικότητα οι άνθρωποι.
Ο τελευταίος, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να ήταν ο Μπάμπης Γκολές,
με την έννοια ότι θύμιζε η φωνή του πολύ τους παλιούς.
Ένας άλλος σημερινός που, κατά τη γνώμη πάλι, είναι κάτι διαφορε-
τικό είναι ο Μυστακίδης, που κι αυτός παίζει μιά κιθάρα που θυμίζει
παλιούς μάστορες του είδους και σε παρηγορεί…

    Αν πούμε γιά το παίξιμο του μπουζουκιού, χονδρικά και απ΄όσο έχω
    καταλάβει και νιώσει, δυό ήταν αυτοί που έπαιζαν με δικό τους τρό-
    πο. Εννοώ δικό τους, όχι δεξιοτεχνία. Ο Δελιάς που έπαιζε ιδιαίτερα
    γλυκά, και ο Τσιτσάνης.

         Άλλο είναι ότι βγαίνει κανείς να ξεσκάσει, να βρεθεί με φίλες/ους 
    να τα πουν και ν΄ακούσουν τη μουσική που αγαπάνε. Ελπίζω να συμ-
    φωνείτε μαζί μου ότι, στα δάχτυλα του ενός χεριού (και αν...) μετρι-
    ούνται αυτοί/ές που τραγουδούν ρεμπέτικα και είναι κάτι ιδιαίτερο.

        Γιά να ξαναγυρίσω στα τηλεοπτικά, εκείνο που προσωπικά πιστεύω 
    είναι ότι τα πράγματα επαναλαμβάνονται μ΄ένα θλιβερό τρόπο και
    με τη γνωστή «δραματοποίηση» της ... ασύλληπτης φτώχειας, αν τη
    συγκρίνουμε με σημερινά δεδομένα» του ενός και τους άλλου ρεμπέτη
    στη διάρκεια της παιδικής και νεανικής τους ηλικίας...

        Έχετε ακούσει ένα σωρό φορές την ιστορία του ρεμπέτικου και τα    
    διάφορα βιβλιαράκια που κυκλοφορούν, την έχουν κι αυτά πει. 
    Άλλος ένας Φέρρης που διηγείται, δε προσθέτει ούτε αφαιρεί τίποτα. 
    Απλώς,  επαναλαμβάνει, ξανακούμε τα ίδια και τα ίδια τραγούδια 
    και πάει. λέγοντας. Επιπλέον, υπάρχει πάντα και μιά άλλη ίδια
    συνταγή. Ένα γρήγορο «ξεπέταγμα» της Μικρασιάτικης σχολής (με
    κάποια κοπλιμέντα γιά τις ικανότητές του), γιά να φτάσουμε στα
    χωρικά ύδατα της «επανάστασης», όπως λέει ο Φέρρης (και δεν είναι ο 
    μόνος), του  Πειραιώτικου ρεμπέτικου.

       Κάποτε θα πρέπει να ορίσουμε ποιά ήταν αυτή η επανάσταση.

    [b]επανάσταση = [/b]εξέγερση μεγάλης μερίδας του λαού, συχνά βίαιη, 

γιά την ανατροπή πολιτικού καθεστώτος μιάς χώρας, ή γιά την
απελευθέρωση από ξένο κατακτητή/2. σημαντική και απότομη
αλλαγή των καθιερωμένων ή βελτίωση σε κάποιον τομέα της αν-
θρώπινης δραστηριότητας/3. στάση, αποστασία, ανταρσία.

         Προφανώς, μιλάμε γιά την εξήγηση [b]2.[/b]


Αλλαγή των καθιερωμένων. Δηλαδή, κατ΄εμέ, εκτοπισμός των
άλλων οργάνων και αντικατάστασή τους από τη μονοκρατορία
των μπουζουκομπαγλαμάδων. Και τί άλλο; Νέες ιδέες; Ποιές;
Ήταν όντως ένα βήμα παραπέρα, έτσι όπως έγινε; Συμφωνούμε
ότι το πέρασμα σε δυτικές κλίμακες ήταν μιά νικητήρια επανάστα-
ση;

     Σ΄ένα απ΄τα σημαντικότερα κείμενα γιά το ρεμπέτικο, αυτό του
     Nicholas G. Pappas, με τίτλο Concepts of Greekness: The Recorded
     Music of Anatolian Greeks after 1922, διαβάζουμε :

     «There has been a tendency to concentrate on the so-called 
     “Piraeus [i]rebetika[/i]», which are perceived by many to be the genuine 
       performances, the “[i]rebetika [/i]high» of Gail Holst and others. For them
       the music of the Anatolian refugees was merely a pubescent version
       of what was to follow, rather than music and cultural tradition in its
       own right”.

Έτσι, μιάς και το θέμα πιάνεται συνεχώς απ΄την ίδια μεριά, ελλείψει ιδεών,
τραγουδιστές/τριες με προσωπικότητα δεν υπάρχουν, οι σκηνοθέτες είναι «άστα να πάνε», και ο ουσιαστικός λόγος λάμπει διά της απουσίας του,
μπορεί κανείς να καταλάβει πολύ καλά τη γκρίνια, τη δυσαρέσκεια την τυφλή λατρεία των παλιών και το φανατισμό στην ακρόαση των δίσκων όπου ο/η καθένας/μιά προβάλλει αυτό που θέλει και φαντασιώνεται…
Και, μην ανησυχείτε, μόλις επιβληθούν οι συσκευές virtual reality, θα μας «φτιάχνουν», καθώς θα διαλέγουμε ποιόν/άν απ΄τους παλιούς θέλουμε να συναντήσουμε face-to–face…

Κάποιες σκέψεις γιά το θέμα των τηλεοπτικών με αντικείμενο το ρεμπέτικο, προσπαθώντας να μαντέψω τι κρύβεται στο σκοτάδι πίσω από γκρίνια και δυσαρέσκειες. Eπιπλέον, γιατί έχω δουλέψει καμιά 20αριά χρόνια στην τηλεόραση και έχω δει τα πράγματα «από τη μέσα μεριά»…

Ας δούμε μερικά σημεία:

[ul]
[li]Υπάρχει μιά γενικότερη διάθεση αντιρρήσεων στην ”αναβάθμιση” του θεάματος – ρεμπέτικο με προβολές εικόνων, φωτισμούς δήθεν καλλιτεχνικούς, μέτριες προς το χλιαρό φωνές, μεγάλες ορχήστρες, δήθεν σκηνοθετικές τοποθετήσεις των μουσικών, ατμόσφαιρα club κτρ. (Δε διάβασα κανένα σχόλιο γιά τα (αχ…) γελοία καπέλλα που φοράνε άπαντες οι μουσικοί…) Αντικειμενικά, μιά και ο κόσμος του παγκόσμιου θεάματος τέτοιους δρόμους παίρνει ε, να μην ακολουθήσει και η Ελλαδίτσα; Αφού μάλιστα δε μπαίνουν στο τραπέζι κάποιες επαρκείς εναλλακτικές ιδέες, είναι λόγια πεταμένα στον αέρα. Και εναλλακτικές ιδέες δεν είναι βέβαια εκείνη η παλιότερη, η πρασινωπή, η μουχλιασμένη, μίζερη και αρπακολίστικη ατμόσφαιρα της σκηνοθετικής άποψης με τη σφραγίδα ΕΤ1…, ούτε βέβαια η «πανδαισία» φωτισμών άλλων προγραμμάτων, όπου οι καλεσμένοι «φαίνονται» να «διασκεδάζουν» κι εμείς τους παρακολουθούμε… [/li][/ul]
2. Τα υπερβολικά πολλά μπουζούκια, εμπνευσμένα από εκείνη τη
φωτογραφία που είχαν μαζευτεί όλες οι φίρμες του ρεμπέτικου, θέ-
λουν, δήθεν, να πουν κάτι αλλά δε λεν…

[ul]
[li]Το κύριο, κατ΄εμέ, και πλέον ευαίσθητο θέμα, το μπουζούκι…[/li][/ul]Πείτε μου, όχι σα παίκτες μπουζουκιού (που έχετε κάποιες ιδιαίτερες
μουσικές ευαισθησίες και ενδιαφέρον), αλλά σα κοινό. Αν ένα βράδυ
πάτε σ΄ένα μαγαζί και παίζει ο Μωραϊτης, ή ο Παπαδόπουλος, ή ο
Τρίγκας, ή ο Δημητριανάκης, ή,…ή…ή…, νιώθετε καμιά σημαντική δια-
φορά; Είναι όλοι, λιγότερο ή περισσότερο, δεξιοτέχνες. Και; Τί άλλο;
Μάλλον είναι ο/η τραγουδιστής/τρια που κάνει τη διαφορά. Παλιά,
ήταν άλλο πράγμα. Αν αναφέρουμε τους τελευταίους, το να πήγαινες
ν’ ακούσεις τον Παπαϊωάννου, ή τη Μπέλλου, γιά να μην αναφέρω
παλιότερους/ες, ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν ήταν μόνο οτι είχαν μιά
ιστορία από πίσω τους, είχαν και μιά προσωπικότητα οι άνθρωποι.
Ο τελευταίος, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να ήταν ο Μπάμπης Γκολές,
με την έννοια ότι θύμιζε η φωνή του πολύ τους παλιούς.
Ένας άλλος σημερινός που, κατά τη γνώμη πάλι, είναι κάτι διαφορε-
τικό είναι ο Μυστακίδης, που κι αυτός παίζει μιά κιθάρα που θυμίζει
παλιούς μάστορες του είδους και σε παρηγορεί…

Αν πούμε γιά το παίξιμο του μπουζουκιού, χονδρικά και απ΄όσο έχω
καταλάβει και νιώσει, δυό ήταν αυτοί που έπαιζαν με δικό τους τρό-
πο. Εννοώ δικό τους, όχι δεξιοτεχνία. Ο Δελιάς που έπαιζε ιδιαίτερα
γλυκά, και ο Τσιτσάνης.

Άλλο είναι ότι βγαίνει κανείς να ξεσκάσει, να βρεθεί με φίλες/ους
να τα πουν και ν΄ακούσουν τη μουσική που αγαπάνε. Ελπίζω να συμ-
φωνείτε μαζί μου ότι, στα δάχτυλα του ενός χεριού (και αν…) μετρι-
ούνται αυτοί/ές που τραγουδούν ρεμπέτικα και είναι κάτι ιδιαίτερο.

Γιά να ξαναγυρίσω στα τηλεοπτικά, εκείνο που προσωπικά πιστεύω
είναι ότι τα πράγματα επαναλαμβάνονται μ΄ένα θλιβερό τρόπο και
με τη γνωστή «δραματοποίηση» της … ασύλληπτης φτώχειας, αν τη
συγκρίνουμε με σημερινά δεδομένα» του ενός και τους άλλου ρεμπέτη
στη διάρκεια της παιδικής και νεανικής τους ηλικίας…

Έχετε ακούσει ένα σωρό φορές την ιστορία του ρεμπέτικου και τα
διάφορα βιβλιαράκια που κυκλοφορούν, την έχουν κι αυτά πει.
Άλλος ένας Φέρρης που διηγείται, δε προσθέτει ούτε αφαιρεί τίποτα.
Απλώς, επαναλαμβάνει, ξανακούμε τα ίδια και τα ίδια τραγούδια
και πάει. λέγοντας. Επιπλέον, υπάρχει πάντα και μιά άλλη ίδια
συνταγή. Ένα γρήγορο «ξεπέταγμα» της Μικρασιάτικης σχολής (με
κάποια κοπλιμέντα γιά τις ικανότητές του), γιά να φτάσουμε στα
χωρικά ύδατα της «επανάστασης», όπως λέει ο Φέρρης (και δεν είναι ο
μόνος), του Πειραιώτικου ρεμπέτικου.

Κάποτε θα πρέπει να ορίσουμε ποιά ήταν αυτή η επανάσταση.

επανάσταση = εξέγερση μεγάλης μερίδας του λαού, συχνά βίαιη,
γιά την ανατροπή πολιτικού καθεστώτος μιάς χώρας, ή γιά την
απελευθέρωση από ξένο κατακτητή/2. σημαντική και απότομη
αλλαγή των καθιερωμένων ή βελτίωση σε κάποιον τομέα της αν-
θρώπινης δραστηριότητας/3. στάση, αποστασία, ανταρσία.

Προφανώς, μιλάμε γιά την εξήγηση 2.

Αλλαγή των καθιερωμένων. Δηλαδή, κατ΄εμέ, εκτοπισμός των
άλλων οργάνων και αντικατάστασή τους από τη μονοκρατορία
των μπουζουκομπαγλαμάδων. Και τί άλλο; Νέες ιδέες; Ποιές;
Ήταν όντως ένα βήμα παραπέρα, έτσι όπως έγινε; Συμφωνούμε
ότι το πέρασμα σε δυτικές κλίμακες ήταν μιά νικητήρια επανάστα-
ση;

Σ΄ένα απ΄τα σημαντικότερα κείμενα γιά το ρεμπέτικο, αυτό του
Nicholas G. Pappas, μετίτλο Concepts of Greekness: The Recorded
Music of Anatolian Greeks after 1922, διαβάζουμε:

«There has been a tendency to concentrate on the so-called
“Piraeus rebetika», which are perceived by many to be the genuine
performances, the “rebetika high» of Gail Holst and others. For them
the music of the Anatolian refugees was merely a pubescent version
of what was to follow, rather than music and cultural tradition in its
own right”.

Έτσι, μιάς και το θέμα πιάνεται συνεχώς απ΄την ίδια μεριά, ελλείψει ιδεών,
τραγουδιστές/τριες με προσωπικότητα δεν υπάρχουν, οι σκηνοθέτες είναι «άστα να πάνε», και ο ουσιαστικός λόγος λάμπει διά της απουσίας του,
μπορεί κανείς να καταλάβει πολύ καλά τη γκρίνια, τη δυσαρέσκεια την τυφλή λατρεία των παλιών και το φανατισμό στην ακρόαση των δίσκων όπου ο/η καθένας/μιά προβάλλει αυτό που θέλει και φαντασιώνεται…
Και, μην ανησυχείτε, μόλις επιβληθούν οι συσκευές virtual reality, θα μας «φτιάχνουν», καθώς θα διαλέγουμε ποιόν/άν απ΄τους παλιούς θέλουμε να συναντήσουμε face-to–face…

Μπορείτε να φανταστείτε πόσα νέα παιδιά παίρνουν τη σπίθα για το ρεμπέτικο τραγούδι από την εκπομπή του κ. Φέρρη;
Σε λίγα χρόνια ξέρετε με πόσα νέα παιδιά θα μιλάμε από τούτο το βήμα, που ορμώμενοι (και) από τον κ. Φέρρη ,θα ψαχτούν σε σχέση με το ρεμπέτικο;

τα δικά μου παιδιά πάντως δεν κινδυνεύουν!!! την απαγόρευσα την τηλεόραση…!

Συμφωνώ με τον Γιώργη (lixourioti)!
Για παράδειγμα εγώ είχα μείνει έκθαμβος με την σειρά εκπομπών “ΕΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΙΝ ΣΤΙΓΜΩΝ ΕΛΚΥΣΤΙΚΩΝ” και ακόμα θυμάμαι το πλήθος των καλών μουσικών που συμμετείχαν και την προσέγγιση που είχαν κάνει στην μουσική (ερμηνεία-ενορχήστρωση κλπ). Ήταν για μένα ένα πρόσθετο κίνητρο να ακούσω το ρεμπέτικο με μεγαλύτερο πάθος! :088:

Κώστα Λαδόπουλε έκανα επίτηδες παράθεση για να ξαναδιαβαστεί!
το δημοσιέυμα σου είναι απ τα καλύτερα που έχω διαβάσει!! ΜΠΡΑΒΟ!!!

Κώστα θα σου το πώ ανοιχτά, μια και ξέρεις ότι σε αγαπάω: λιγότερη πολυλογία δεν θα έβλαφτε… (αυτός είναι και ο λόγος που δυσκολεύομαι να επισκέπτομαι συχνά το blog σου).

Για τα γελοία καπέλα: Στράτος Παγιουμτζής ο νεώτερος, #76: Μπορείς, κύριε σκηνοθέτα, να αναπαράγεις πειστικά αυτή την ατμόσφαιρα; Να σου πώ μπράβο. Δεν μπορείς; Άσε τις τραγιάσκιες για κείνους που ξέρουν να τις φοράνε.

Για το Μυστακίδη: συμφωνώ βέβαια, και επαυξάνω! Αλλά να που δεν κόλλησε, να παίξει με τη συγκεκριμένη ορχήστρα (θα χρειαζόταν και τραγιάσκα βέβαια, που δεν ξέρω αν του πηγαίνει…).

Για την επανάσταση: φυσικά και η απομάκρυνση από την ασυγκέραστη μουσική, με την επακόλουθη πορεία προς την προσέγγιση κλίμακας αντί τετράχορδου, συνετέλεσε στο να χαθεί ένα ακόμα κομμάτι πλούτου της μουσικής μας. Αλλά αυτό, επανάσταση δεν ήταν: νομοτέλεια ήταν, θα γινόταν αργότερα ή γρηγορότερα. Δεν μπορούμε επομένως να μιλάμε για νίκη. Πάντως η όποια «επανάσταση», είτε όπως ο Κώστας Φέρρης την εννοεί είτε όπως εσύ, έγινε στη δισκογραφία, και μάλιστα σιγά σιγά, όχι όπως σε επανάσταση. Και όχι τόσο από το Μάρκο, αλλά από τον Τσιτσάνη και τους μεταγενέστερους. Δεν αρκεί η υποκατάσταση των σαντουρόβιολων από τους μπουζουκομπαγλαμάδες, η στροφή προς τη Δύση του Τσιτσάνη έκανε τη διαφορά.

Για το Ληξουριώτη: ακριβώς για τα νέα παιδιά, ας προσέξουμε ώστε οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις τους να μην επηρεάζονται από στερεότυπα, ούτε και από ανακρίβειες. Τις τελευταίες βέβαια, θα τις ανακαλύψουν ψάχνοντας. Τα στερεότυπα όμως, δεν έχουν τη δυνατότητα να τα ανατρέψουν γιατί οι εποχές άλλαξαν. Το πώς και πότε φοριόταν το καβουράκι δεν το ξέρουν. Ούτε μπορούν τόσο εύκολα να καταλάβουν τη λιτότητα της ρεμπέτικης ή σμυρναίικης ορχήστρας με τρία όργανα.

Δε θα μιλησω ως ειδημονας ή γνωστης των πτυχων του ρεμπετικου,γιατι πολυ απλα δεν ειμαι,παρα μονο ως λατρης της καλης μουσικης.Τα κριτιρια μου για την επιλογη των μουσικων ακουσματων ειναι καθαρα και μονο συναισθηματικα.Ως εκ τουτου δε μπορω να συμεριστω αποψεις του στυλ το ταδε ταξιμι δε ταιριαζει χρονολογικα με το ταδε τραγουδι ή οτι η επιλογη και η ποσοτητα των οργανων δεν ειναι η πρεπουσα ή ακομα και τα καπελα των μουσικων!Ολα αυτα για εμενα αποτελουν τεχνοκρατικες αντιληψεις που θα μου ταιριαζαν περισσοτερο σε κριτικη κοματιου σε εκτελεση πιανου “α κατρ μεν” απο εκπομπη του Κωσταλα παρα σε ρεμπετικο.
Δε ξερω αν ειμαι ο μονος εδω μεσα που σκεφτεται ετσι αλλα αν υπαρχουν και αλλοι ειμαι σιγουρος πως και για αυτους οι εκπομπες και το υλικο του Κ.Φερρη αποτελουν πηγη καλης πληροφορησης και διασκεδασης!

Όλα αυτά που αναφέρεις υπάγονται στην ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ και όχι στην ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΗ αντίληψη!!!
και κατά συνέπειαν μόνο με το ρεμπέτικο ταιριάζουν!!!
(για να μη με παίρνει διαρκώς η μπάλα…)

Θα μπορούσαμε με την παρέμβαση του Κώστα Λαδόπουλου να μετακινήσουμε το θέμα σε καινούρια ενότητα που να αφορά τη σχέση σμυρναίικου - ρεμπέτικου και να συνεχίσουμε έτσι τη συζήτησή μας.

Θα συμφωνήσω κι εγώ πως η εξέλιξη είναι ιστορική αναγκαιότητα και πως πίσω της βρίσκεται ένα πλέγμα αλλαγών κυρίως οικονομικών, αλλαγές που πραγματοποιούνται με διαφορετικούς κάθε φορά ρυθμούς.

Εντελώς διαφορετικό το σμυρναίικο μουσικό ιδίωμα, αναπαράγεται φυσικά πολύ διαφορετικά με τα συγκερασμένα όργανα, με την αναγκαστική στρογγυλοποίηση των μικροδιαστημάτων των φυσικών κλιμάκων σε ημιτόνια.
Αλλά και αυτό το θέμα ανάγεται στην ιστορική αναγκαιότητα…

Εγώ όμως δεν θα επιχειρήσω να βάλω στη ζυγαριά τα δυο είδη (σμυρναίικο - πειραιώτικο).
Το πειραιώτικο ενσωμάτωσε και σμυρναίικα στοιχεία και έχω την εντύπωση πως Σμυρνιοί δημιουργοί π.χ. ο Τούντας συνέβαλαν συνειδητά στο πέρασμα στο νέο αυτό είδος.
Ίσως γι’ αυτό και ο Φέρρης επιμένει τόσο πολύ στο «Σμυρναίικο μινόρε».
Αυτό αποτέλεσε τη γέφυρα που ενώνει Δύση και Ανατολή, αποδεικνύει την κοσμοπολίτικη μουσική συμπεριφορά των Σμυρνιών και κυρίως αποτελεί το έναυσμα για να περάσουμε στα ματζορομίνορα.
Όλα θέμα ιστορικής αναγκαιότητας…

Βέβαια, το τι θεωρούμε αναβίωση ενός μουσικού φαινομένου και πώς αυτή αντικειμενικά μπορεί να επιτευχθεί είναι ένα άλλο ζήτημα, αρκετά ενδιαφέρον για συζήτηση.

Αν, φίλε Luminous, βάζεις συναισθηματικά κριτήρια όντας συγχρόνως λάτρης της μουσικής, θα έπρεπε να καταλάβεις γιατί ένα ταξίμι στο στιλ των μεταπολεμικών χρόνων δεν ταιριάζει με ένα τραγούδι γραμμένο την εποχή του μεσοπολέμου. Αν έχεις ακούσει αρκετά τραγούδια της αθηναϊκής σμυρναίικης σχολής και των προπολεμικών ρεμπέτικων ηχογραφήσεων θα καταλάβαινες γιατί η επιλογή καθώς και το πλήθος των οργάνων που εμφανίζονται στις εκπομπές του Φέρρη δεν ταιριάζουν με αυτά που συνέβαιναν τότε. Για τα καπέλα, τα είπαμε πιο πάνω (#46). Το δε ρεμπέτικο, ως είδος μουσικής και αυτό, επιδέχεται και αυτό κριτικής, όχι μόνο τα κομμάτια πιάνου «α κατρ μεν» που μόνο ο Κωστάλας επιτρέπεται να τα κριτικάρει. Όσο για την «τεχνοκρατική» αντίληψη, χρειάζομαι κάποιες διευκρινήσεις για να καταλάβω τι ακριβώς εννοείς.

Αν ο Κώστας Φέρρης διαβάζει τα παραπάνω, ας του επισημάνω ότι και βέβαια επιτρέπεται, και είναι και επιθυμητό, να κάνει κάποιος όποια ενορχήστρωση θέλει, αλλά όχι όταν σκοπός της παραγωγής είναι να παρουσιάσει το στιλ και το ήθος κάποιας συγκεκριμένης εποχής.

Νίκο Πολίτη αν φυσικά το θέλεις απάντησε μου στην ερώτηση…
γιατί κάποιοι επιμένουν διακαώς στο να πάρει άλλη τροπή η κουβέντα;;
Πιστεύουν άραγε ότι το θέμα εξαντλήθηκε;
Ενα σωρό εκπομπές έχουμε ακόμα μπροστά μας!
Μα τι “πρεμούρα” είναι αυτή!
δεν επιθυμούν πια τις ζωηρές συζητήσεις;

ΥΓ. σε βάζω μπροστά για να μη με πάρουν τα σκάγια.

Προς αγ/τό Ν.Π.-stop-mes/ge rec/ved-stop-μ/χρι τ 40 μου δε μιλ/σα-stop-τώρα μου αν/ξαν οι ασκοί τ Αιόλου-stop…

πολλά είπα…:109:

Παρακολουθώ άναυδη τις αντιπαραθέσεις που προκάλεσα με το αυθόρμητο “μπράβο” μου στον κ. Φέρρη για την εκπομπή-αφιέρωμα στον Τούντα! Θεωρώντας ότι ήδη είχε γίνει, σε άλλη ενότητα, μεγάλη κουβέντα για την αισθητική, την σκοπιμότητα, την αποτελεσματικότητα κλπ της συγκεκριμένης σειράς (στην οποία δεν πήρα μέρος γιατί την είχα δει μόνο αποσπασματικά και σε πολλά με είχαν καλύψει άλλοι συμφορουμίτες), θέλησα να τοποθετηθώ για τη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ εκπομπή γιατί ήταν μία από τις σπάνιες αναφορές στον μεγάλο αυτό συνθέτη. Το ότι πολλοί φίλοι μου (που ασχολούνται με άλλα ήδη μουσικής…) μου τηλεφώνησαν για να μου πουν ότι είχα δίκαιο που τους μίλαγα για τον Τούντα (γιατί δεν γνωρίζανε τα τραγούδια του ή δεν γνωρίζανε ότι ήταν του Τούντα!), το θεωρώ κέρδος, ειδικά όταν αυτοί είναι νέα παιδιά και δεν έχουν πολλές ευκαιρίες γνωριμίας με τη μουσική της Σμύρνης!
Καταλαβαίνω την αντίδραση της φίλης μου Χασκίλ που αντέδρασε για τις ανακρίβειες στην εκπομπή για τον Τσιτσάνη, έχω και εγώ τις ενστάσεις μου, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω την ολοκληρωτική απόρριψη της εκπομπής και μάλιστα απ όσο έχω δει ( είμαι σχετικά νέα στο φόρουμ) γενικά υπάρχει ένας σνομπισμός να τον πω…, σε προσπάθειες παρουσίασης εκδηλώσεων και εκπομπών για το Σμυρναίικο-ρεμπέτικο τραγούδι. Δεν με ενοχλεί επειδή κάποιοι μπορεί μπορεί να βγάζουνε λεφτά από αυτο, ζούμε σε καπιταλιστική κοινωνία, δυστυχώς, και μπορεί να ενοχλείται και η αισθητική μου ή να καταλαβαίνω όσους αντιδρούν βλέποντας τα χασικλίδικα στο Μέγαρο ή στο Ηρώδειο, για μένα όμως αυτό σημαίνει ΝΙΚΗ των ρεμπέτικων και ευκαιρία για παραπέρα προβολή τους και γνωριμία τους με καινούριο κοινό. Σαφώς, προσωπικά, προτιμώ τους δίσκους των αυθεντικών πρώτων εκτελέσεων, τα κουτουκάκια τύπου Εφήμερου χωρίς μικρόφωνα και με σαντουροβιόλια ή μπουζουκομπαγλαμάδες, αλλά όπως είπε και κάποιος…περί ορέξεως κολοκιθόπιτα!
Τελικά την εκπομπή για τον Τούντα την είδε κανείς??//

προς Κ. Λαδόπουλο: Αγαπητέ Κώστα, με το #52 σου αποδεικνύεις πως, εκτός από την ικανότητα του λακωνίζειν (έστω μη φιλοσοφώντας), έχεις και χιούμορ!:slight_smile:

Υ.Γ. η προσθήκη της λέξης «στοπ» στα παλιά τηλεγραφήματα είχε καθιερωθεί, επειδή τότε αυτά τα κείμενα στέλνονταν (σύρμα πάνω, σύρμα κάτω και στα Φάρσαλα μαντάτο) με σήματα μορς, δηλαδή τελείες και παύλες μόνο, και ήταν δύσκολο να μεταδοθεί η τελεία ως σημείο στίξεως. Σήμερα, τέτοιες προσθήκες απλά διογκώνουν την ποσότητα της προς μετάδοση πληροφορίας, χωρίς αυτό να είναι πιά αναγκαίο.

(και λίγα είπα….):019:

Προς Α. Μαύρο: Αγαπητέ Άλκη, δεν θα έλεγα ότι κάποιοι θέλουν να «πάρει άλλη τροπή» η κουβέντα, με την έννοια του να πάψουμε να κρίνουμε αρνητικά τη δουλειά του Κ. Φέρρη και να αρχίσουμε να τον λιβανίζουμε, επειδή και μόνο είναι επώνυμος με μεγάλη προϊστορία.

Εκείνο που εγώ διαβλέπω στις τοποθετήσεις «κάποιων» είναι ότι ναι, μπορεί να έχουμε ακόμα πολλές εκπομπές να δούμε αλλά το «δείγμα» είναι ήδη αρκετά αντιπροσωπευτικό και δεν προβλέπεται να αλλάξει ριζικά κάτι με τις επόμενες στη σειρά εκπομπές. Επομένως, η επανάληψη αρνητικών κριτικών που έχουν ήδη συζητηθεί αρχίζει να γίνεται κουραστική, όταν μάλιστα γίνεται με ιδιαίτερα έντονο τρόπο (όπως με τις δικές σου παρεμβάσεις).

Θα πρότεινα, από εδώ και πέρα, οι παρεμβάσεις όλων μας να σχολιάζουν μόνο ότι καινούργιο παρουσιάζεται, θετικό ή αρνητικό και πάντως, με ηπιότερο τρόπο. Τοποθετήσεις του τύπου «καλύτερα να μην είχε κάνει τίποτα απολύτως» (#15) τις βλέπω κάπως ακραίες και την απαγόρευση της τηλεόρασης στα παιδιά (#43) σίγουρα ολοκληρωτικής νοοτροπίας. Σωστότερη θα ήταν η από κοινού παρακολούθηση με τα παιδιά και η επισήμανση σημείων στα οποία κάποιος έχει αντίρρηση, συνοδευόμενη από διάλογο.

Ά, ναι!! Ξέχασα να γράψω ότι συμφωνώ με την πρόταση της Ελένης για μετακίνηση του θέματος σε καινούρια ενότητα για τη σχέση σμυρναίικου -ρεμπέτικου τραγουδιού, θέμα άκρως ενδιαφέρον, κατά την άποψή μου.

Συμφωνω απολυτα με το “να πεσουν οι τονοι” , συμφωνα με την υποδειξη του κ.Πολιτη !!!
Ειναι και θεμα ευγενειας , για εναν ανθρωπο που δεν ειναι παρων , η τουλαχιστον
επαψε να ειναι , μετα απο οσα ακουσε …

ΑΛΛΑ , πειτε μου παρακαλω , για να το πιασουμε αλλιως το θεμα …

Ενας “εμπειρος” στην δουλεια του , με δειγματα γραφης κατα το παρελθον , οπως
ο κ.Φερρης , τι πιστευετε οτι εφταιξε στην ολη ενορχηστρωση της δουλειας του ,
ωστε σημερα να γραφονται σελιδες γι` αυτον , με αμφιλεγομενα σχολια ???
Χρονια και ζαμανια στον “χωρο” , εχει σαν οπλα του και την εμπειρια και την γνωση …

Που στραβωσε το κλημα ? στην επαναληψη ? στην επιλογη ατομων ? στα σκηνικα ?
στα κειμενα ? στην συλληψη της ιδεας ? στον οικονομικο περιορισμο εκ μερους
του Κρατικου καναλιου ? στις τραγιασκες ? ΠΟΥ ??? για να καταλαβουμε …

Καλή η ερώτηση Πελαγία, αλλά αφορά μόνον όσους νομίζουν ότι όντως το κλίμα στράβωσε. Κάποιοι άλλοι, όπως εγώ για παράδειγμα, τις γουστάρουμε τις δουλειές του Φέρρη. Είναι θέμα προσωπικού γούστου το οποίο δεν μπορεί να τίθεται σε συζήτηση ή ψηφοφορία. Αν ολισθήσουμε προς τα εκεί, κάποτε θα έρθει η ώρα να επιχειρηματολογούμε για το αν μας αρέσει το σπανακόρυζο και η ντοματόσουπα. Φιλικά τα λέω αυτά, εννοείται.

Μα δεν μπορεί! Κάτι πρέπει να συμβαίνει, που να οδηγεί στον Κ. Φέρρη να κάνει τέτοιου είδους «ολισθήματα» όπως το να παρευρίσκεται στη “μουσική εκπομπή” του κ. Παυλόπουλου κα να κάνει εκπομπές για τις οποίες τον πυροβολούν τόσοι πολλοί, με τόση ένταση. Μήπως ολόκληρη η συζήτησή μας, βασίζεται σε ένα λάθος συλλογισμό και λάθος δεδομένα. Θα μπορούσε ο Κ. Φέρρης (ή και ο οποιοσδήποτε άλλος σκηνοθέτης) την παρούσα δεδομένη χρονική στιγμή και κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες (κοινωνικές, πολιτικές, καλλιτεχνικές, κτλ) να αρνηθεί τη συμμετοχή του ή να φτιάξει κάτι σημαντικά καλύτερο από αυτό, για το οποίο τόσος ντόρος γίνεται?

Αγαπητοί φίλοι, η δική μου απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ένα κατηγορηματικό όχι. Για ένα εκατομμύριο λόγους, ούτε ο Κ. Φέρρης είναι ο ίδιος της εποχής του «Ρεμπέτικου», ούτε υπάρχει πλέον ο Ν. Γκάτσος, ο Χατζιδάκης και η παρέα τους κτλ κτλ, ούτε οι αντικειμενικές συνθήκες επιτρέπουν να κάνει τίποτε καλύτερο από αυτό που καθορίζει η γενική μιζέρια της καθημερινής μας πραγματικότητας. Πρέπει να αποδεχθούμε ότι βρισκόμαστε σε εποχή γενικής κατάπτωσης, χωρίς ούτε την παραμικρή αίσθηση Δημιουργίας και κατά συνέπεια διαφαινόμενης αισιοδοξίας.

Και ασφαλώς εμείς θα θέλαμε να πει όχι στον «δημοσιογράφο» και στην σιχαμερή (για μένα) παλιοεκπομπή του, να πει όχι στους εξωγήινους του Χαρδαβέλλα, να πει όχι στον Τριανταφυλλόπουλο (νομίζω ότι τον έχει πάρει το μάτι μου και εκεί) και στους υπόλοιπους, και να μας δώσει εκπομπές που να μηδενίζουν τις εντυπώσεις που δημιουργεί η σαβούρα. Να μας έδινε μια αίσθηση αισιόδοξης προοπτικής. Να έδινε σάρκα και οστά στην επιθυμία μας ……ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΑΣ ΠΕΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ «ΟΧΙ»!.

Και η συζήτηση για την σκηνοθετική άποψη ή την ερευνητική επάρκεια, θα είχε νόημα να ξεκινήσει από εκεί και πέρα. Υπό τις παρούσες συνθήκες …… σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου.

Την ίδια στιγμή που γράφω τα παραπάνω, λέω ….Τι να σου κάνει και ο κάθε Κ.Φέρρης μέσα σε αυτό τον πανικό! Άνθρωποι είναι σαν και μας! Τι και αν εμείς θα θέλαμε τους πνευματικούς μας ανθρώπους «υπεράνθρωπους», πάνω από συνθήκες και εποχές! Δύσκολο……πολύ δύσκολο……πάρα πολύ δύσκολο……Ίσως αδύνατο, ……Ίσως πολύ ρομαντικό (για τους περισσότερους από αυτούς και σίγουρα όχι στην εποχή μας)!

Περαστικά μας!

Υ.Γ. Όπως πάρα πολλοί σε τούτο το φόρουμ, θεωρώ τον Κ.Φέρρη πολύ αξιόλογο άνθρωπο και σκηνοθέτη. Σίγουρα πολύ πάνω από τον μέσο Έλληνα καλλιτέχνη. Και θεωρώ τιμή μου να είμαι σε ένα φόρουμ που (έστω αραιά) συμμετέχει και αυτός. Έτσι λοιπόν νιώθω άβολα όταν παρακολουθώ να τον πυροβολούν κατά ριπάς.

Πάνω που είπαμε να πάρει άλλη τροπή το θέμα και να ηρεμίσουμε νάτες πάλι οι …“χειροβομβίδες”!!
όχι ότι με χαλάνε…! απλά πιστεύω (ύστερα μάλλιστα και απο την παρότρυνση του Νίκου Πολίτη τον οποίον σέβομαι και θαυμάζω για τον γραπτό του λόγο) πως κάποια στιγμή πρέπει να περάσουμε σε θέματα που απαιτούν ηπιότητα! Για παράδειγμα η σχέση σμυρνέικου και ρεμπέτικου τραγουδιού (εδώ θα επιθυμούσα την ανταλλαγή απόψεων μεταξύ Νίκου Πολίτη και Κώστα Λαδόπουλου) αποτελεί όντως ευχάριστη ενδιαφέρουσα και ήπιας μορφής κουβέντα! Ας βοηθήσουμε όλοι λοιπόν…