ναι ένα απλό ζειμπέκικο μπορεί να κοπανίσει ή δεν κρατιέται? αυτό εννοώ. ΜΙΑ ΧΑΡΑ χαρακτηρισμό έκανα σε σχέση με το -----μπουζούκι gipsy jazz και ιστορίες----
το κουράσαμε το θέμα, έτσι κι αλλιώς δεν βλέπω κανέναν μας να αλλάζει άποψη. μου κάνει όμως εντύπωση που όλοι οι υπερασπιστές της “εξέλιξης του οργάνου” μιλάνε μόνο για τεχνική με σκοπό την ταχύτητα. δηλαδή η μουσική που γουστάρουνε τί ακριβώς εκφράζει; χαρά, πόνο, έρωτα, χωρισμό, ζωή, θάνατο, φτώχεια, πλούτη, αγώνα, αγωνία, μποέμικη ζωή, ένταση, βάσανα, χαβαλέ, καταγγελία, τσαμπουκά, αλαζονεία, ελιτισμό, επίδειξη, κάτι τελοσπάντων; όλες οι μουσικές όλου του κόσμου από κάποια ανάγκη ξεκινήσανε, και τίποτα δεν είναι ουδέτερο.
Liga Rosa με κάλυψες με το παραπάνω!
Γιατί μόνο για να αλλάξουμε γνώμες συζητάμε…?Για να ανταλλάξουμε ναι, όχι για να αλλάξουμε απαραίτητα… Ο καθένας έχει την δική του και είναι απολύτως σεβαστή 
Η ταχύτητα από όσα έχω καταλάβει είναι απλώς ένα προϊόν της τεχνικής, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο…
Απλώς μια αρτιότερη τεχνική μπορεί να εκφράσει αυτό που έχει ο καθένας μέσα του καλύτερα επάνω στο όργανο.
Είναι κάτι παρόμοιο με το πλούσιο λεξιλόγιο… Όσες περισσότερες λέξεις γνωρίζεις τόσο καλύτερα μπορείς να καταρτίσεις τον λόγο σου και να γίνεις κατανοητός σε αυτόν που απευθύνεσαι.
Έτσι τουλάχιστον το έχω εγώ μες στο μυαλό μου…
Κατα τα άλλα ο καθένας εννοείται ότι ακούει ότι τον ευχαριστεί. Το γούστο εξάλλου είναι καθαρά υποκειμενικό…
Ναι φίλε μου, αλλά όταν χρησιμοποιείς πολλά ‘‘αλαμπουρνέζικα’’ όπως πολλές φορές λέει ο λαός τις δύσκολες και περίτεχνες λέξεις, τόσο πιο δυσνόητος γίνεσαι…
Κατά τ’άλλα συμφωνώ.
Το είδα πριν λίγο στο facebook και είπα να το ποστάρω για όποιον ενδιαφέρεται. Πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία.
Στην καρδιά του Δεκέμβρη η Αθήνα και συγκεκριμένα ο Πειραιάς, θα φιλοξενήσει ένα μουσικό γεγονός πρωτότυπο και απόλυτα ενδιαφέρον. Το παγκοσμίου φήμης Jazz trio “The Rosenberg trio” θα βρεθούν επί σκηνής με τον Έλληνα μπουζουκίστα Μιχάλη Παούρη, ύστερα από πρόσκληση του δεύτερου να συμπράξουν μπροστά στο ιδιαίτερα απαιτητικό ελληνικό κοινό.
Ο Stochelo, βασικός κιθαρίστας του σχήματος, o Nonnie ο μπασίστας και ο Nousʼche κιθαρίστας επίσης, ενώνονται πάνω στη σκηνή σε κλασικές συνθέσεις του θρυλικού Django Reinhardt, με τον οποίο έπαιξαν σε όλο τον κόσμο. Συνθέσεις που ανεβάζουν τον πήχη και τους κατατάσσουν σε ένα μουσικό βάθρο που δύσκολα θα μπορέσει να φιλοξενήσει άλλον. Μοναδικοί βιρτουόζοι που έχουν μεγαλώσει παίζοντας μουσική μέσα σε ένα περιβάλλον απόλυτα ρυθμικό.
Από την άλλη μεριά ο Μιχάλης Παούρης, μπήκε σε jazz μονοπάτια τον περασμένο Νοέμβριο όταν βρέθηκε επί σκηνής με τον μοναδικό κιθαρίστα Al Di Meola. Μια σύμπραξη που απέσπασε από τον ίδιο τον Di Meola διθυραμβικές κριτικές και τα Μ.Μ.Ε. γέμισαν με δηλώσεις του όπως «Είναι εξαιρετικά γρήγορος. Μου θυμίζει τον εαυτό μου 25 χρόνια πριν» και «Η συνεργασία μας μου θυμίζει το trio με τον Paco De Lucia και τον John Mclaughlin». (zougla.gr)
Το εγχείρημα τον δικαίωσε και τώρα για δεύτερη φορά το μπουζούκι θα ξεφύγει από τα συνηθισμένα και θα ανέβει στο υψηλότερο σκαλοπάτι της διεθνούς jazz μουσικής σκηνής. Θα συμπράξει με τους πιο αντιπροσωπευτικούς εκπροσώπους της, «The Rosenberg trio» και με πρωταγωνιστή τον Μιχάλη Παούρη σε ρόλο καινοτόμου λόγω της δεξιοτεχνίας του και του ιδιαίτερου ταλέντου του, στα οποία οφείλει τον χαρακτηρισμό «φαινόμενο», θα απογειώσουν τη μουσική και θα χαρίσουν στο κοινό ήχους και αυτοσχεδιασμούς που σίγουρα δε θα έχει ξανακούσει.
Καλεσμένος στη μοναδική αυτή βραδιά ο ερμηνευτής Πάνος Μουζουράκης ο οποίος θα ερμηνεύσει jazz κομμάτια σε μουσική και στίχο του Μιχάλη Παούρη. Μια συνεργασία που ξεκίνησε από τη συμμετοχή του Πάνου Μουζουράκη στο τελευταίο cd του Μιχάλη Παούρη με τίτλο «Disharmony».
μπραβο ρε παουρη προχωρα και ας σε ζηλευουν…
Σωστά. Να παρατηρήσω όμως ότι:
Πρώτον: σε εμένα η ζήλια δεν μετράει, είμαι ένας ερασιτέχνης μουσικός χωρίς καθόλου φιλοδοξίες ούτε τώρα (βέβαια), ούτε ποτέ νωρίτερα.
Δεύτερον και κυριώτερον: όχι, το μπουζούκι δεν θα ανέβει στο υψηλότερο σκαλοπάτι της διεθνούς τζάζ μουσικής σκηνής. Ένας παίκτης (να τον πούμε μπουζουξή, του αρέσει ή προτιμάει μπουζουκίστας;), ο Μιχάλης Παούρης, θα ανέβει αυτό το σκαλοπάτι.
και εγώ ερασιτέχνης μουσικός είμαι ούτε και σπουδαίες φιλοδοξίες έχω πέρα από το να περνάω καλά εγώ και οι ανθρωποι που μας ακολουθούν στις εμφανίσεις μας.Εγώ βέβαια για να πω την αλήθεια ζηλεύω τον Μανώλη τον Πάππο τον Σπύρο τον Γκούμα τον Νίκο τον Τατασόπουλο και τον Γιώργο τον Γεωργόπουλο.Τον Παούρη τον σέβομαι αλλά δεν τον ζηλεύω καθόλου, δεν μου αρέσει σαν ήχος δεν μου αρέσει σαν πένα αλλά περι ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Εδώ έχουμε μια ενδιαφέρουσα συνεργασία, επειδή οι Rosenberg είναι ένα δεξιοτεχνικό σχήμα το οποίο παίζει μουσική όπου συνδυάζεται μοναδικά η τσιγγάνικη φλέβα με την λόγια αντίληψη μέσω υψηλής δεξιοτεχνίας. Τους έχω κατά κάποιο τρόπο παρακολουθήσει. Είναι πολύ τιμητικό για τον Παούρη, περισσότερο από τη συνεργασία με τον Μέολα, κατ’ εμέ! Θα προσπαθήσω να πάω να τον ακούσω…
Να τανε κι άλλοι τόσο “ερασιτέχνες”…
Πέρα από τον Μιχάλη Παούρη (που παρόλο ότι και μένα δεν μ’αρέσει, πράγματι είναι τιμητικό να παίζει με τον Di Meola και τον Stochelo) η ανακοίνωση της συναυλίας λέει τρελλά πράγματα.
Πως είναι δυνατόν να έπαιξε το Rosenberg Trio με τον Django σε όλο τον κόσμο, αφού ο άνθρωπος πέθανε το 1953 και ο Stochelo γεννήθηκε το 1968?
Ο Παουρής είσαι ρε??
Συγγνώμη αλλά μ’ ενοχλεί λίγο το σχόλιο του Μιχάλη Μ. Από πού κι ως πού όποιος δεν αξιολογεί θετικά τη μουσική του Παούρη αποκλείεται να έχει άλλο κίνητρο εκτός από τη ζήλεια;
Βασικά, από πού κι ως πού συμπεραίνεται ότι έχει οποιοδήποτε κίνητρο; Δε μ’ αρέσει βρε αδερφέ, λογαριασμό θα δώσω;
Δε θυμάμαι αν έχω γράψει τη δική μου γνώμη σε προηγούμενη σελίδα της συζήτησης, και δεν το κοιτάω τώρα γιατί είναι αργά. Αλλά πάντως δεν το παίρνω προσωπικά: αυτή η αυθαίρετη γενίκευση περί ζήλειας μ’ ενοχλεί ανεξάρτητα από το ποιους πιάνει.
Μαζί σου Περικλή. Τι να πεις όμως!!!
Μήπως θα ήταν καλό να εκφραστούν πιο συγκεκριμένες γνώμες στο γιατί αρέσει η δεν αρέσει ο συγκεκριμένος όργανο παίκτης ;
Εμενα πχ δεν μου αρέσει διότι κατα την ταπεινή μου άποψη , το παίξιμο του συγκεκριμένου μουσικού , δεν είναι καθαρό , όπως άλλων δεξιό τεχνών . Θα ελλεγα επίσης πως το ρεπερτόριο του κιθαριζει, ξεφεύγει κατα πολύ από το ρεπερτόριο που θα ήθελα να ακούσω από ένα μπουζούκι
Καθαρο ειναι το παιξιμο του.Ο ανθρωπος επελεξε να παιξει με μπουζουκι αντι με μακαφερι κιθαρα.Ουτε εμανα ειναι του γουστου μου αλλα δεν ειναι κακο.Τα ιδια λεγανε και για το Χιωτη στην εποχη του με τις μοντερνες μουσικες που επαιζε αλλα σημερα τον παραδεχομαστε ολοι.Εχουν γινει πολλοι πειραματισμοι με το μπουζουκι,το τετραχορδο κυριως.Για να ειμαστε δικαιοι πρεπει να τους σχολιασουμε ολους.Για τον Λαυτση π.χ.που παιζει Μπαροκ γιατι δεν εκανε κανενας θεμα?
Δεν υποστηριζω,δεν κατακρινω,ουτε γνωριζω κανεναν απο τους παικτες που αναφερω.
Ξεκαθαρίζω τη θέση μου, αν και το έχω ήδη κάνει πάνω στο θέμα, όπως και πολλοί συμφορουμίτες σε άλλο thread για τον εν λόγω μουσικό.
Δε μου αρέσει αυτό που παίζει, πώς το παίζει.
Ούτε αυτός με τα μπαρόκ μου αρέσει.
Μου αρέσει το μπουζούκι να παίζεται ‘‘μπουζουκίσια’’ για να μην πω παλιοκαιρίσια.
Δεν είμαι κολλημένος είναι απλά το γούστο μου.
Τον Παουρή τον επικροτώ ώς παράδειγμα προς μίμηση ΜΟΝΟ στη μελέτη που έκανε.
Είναι πηγή έμπνευσης για πολλή μελέτη.
‘‘Μπουζουκικά’’ σπίκινγκ όμως, ούτε από μακρυά…
Εγώ προσωπικά δε μπορώ να το δω έτσι. Ότι είναι κάτι που πρέπει να σεβαστώ ή να με εντυπωσιάσει, απλά επειδή έχει ρίξει πολύ μελέτη. Αν το αποτέλεσμα απλά δε μ’αρέσει.
Αντιγράφω τον ορισμό της Jazz από τη wikipedia.
“Με τον όρο τζαζ αναφερόμαστε στο είδος που αποτέλεσε εξέλιξη της λαϊκής αμερικανικής μουσικής κατά τον 19ο αιώνα, με αφρικανικές καταβολές. Περιλαμβάνει αρκετά μουσικά είδη που στηρίχτηκαν σε ένα κοινό σκεπτικό κατασκευής, τον μερικό ή και ολικό αυτοσχεδιασμό.”
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί οπωσδήποτε επειδή κάποια (αυτοσχεδιαστική) μουσική άλλου έθνους, την οποία στηρίξανε παίχτες φοβερά εξελιγμένοι τεχνικά, είναι το μέσον στο να πάει το μπουζούκι (το δικό μας εθνικό όργανο) μπροστά. Και επειδή ακριβώς το μεγαλύτερο μέρος από αυτά που παίζει ο Παούρης μου φαίνονται αυτοσχεδιασμοί, όσο γρήγοροι και να είναι, κατά την άποψή μου δεν πλησιάζει καν αυτά που παίζουν μουσικοί όπως ο Λαυτσής. Τα τελευταία, ακόμη και αν δεν είναι ότι καλύτερο να ακούει κανείς όλη την ώρα, μουσικά μου φαίνονται πολύ πιο δομημένα, και ίσως να μπορούσα να πω πως μια τέτοια προσπάθεια “προχωράει”* το μπουζούκι, ακόμη και αν το κάνει μόνο τεχνικά.
*Υπάρχει και το άλλο θέμα. Πρέπει το μπουζούκι να “προχωρήσει”; Και αν ναι, γιατί;;;
ρε παιδιά, βάλτε να ακούσετε τζαζ ή κλασική ή όλα αυτά τα “εξυψωτικά” με μπουζούκι χαλαρά στο σαλόνι σας, όπως θα ακούγατε μουσική γενικά. χωρίς να βλέπετε εικόνα ή να σκέφτεστε ποιός παίζει και γιατί. άμα αντέξετε τόσο ηλεκτρικό ήχο και ταστάρισμα, τόση φλυαρία και εγκεφαλικό παίξιμο, τα ξαναλέμε. ούτε με τη μουσική κολλάει, ούτε με τα υπόλοιπα όργανα.
οκ, κάποιοι δοκιμάσαν να το βάλουν σε άλλο περιβάλλον, δεν πέτυχε το πείραμα, είναι ανάγκη να το συνεχίζουν και να το διαφημίζουν; μήπως επειδή έχει πέραση γιατί εύκολα εντυπωσιάζει;
τα περί ζήλειας τα έχω ήδη σχολιάσει.
Όποιος θεωρεί ότι το μπουζούκι ‘‘προχωράει’’ βάζοντας σε άλλο μουσικό σκηνικό και παίζοντας με ταχύτητες άλλου πλανήτη, είναι άκρως γελασμένος.