Με αφορμή αυτό:
Το Όνειρο του Μπενίτο είναι στον σκοπό του Αντώνη του βαρκάρη. Το Άκου Ντούτσε μου τα νέα είναι στον σκοπό της Βαρβάρας (και κατ’ επέκταση της Μαρίκας της δασκάλας κλπ.). Εκτός ρεμπέτικου, τα Παιδιά της Ελλάδος είναι βέβαια στον σκοπό της Ζεχράς.
Κάποια από αυτά έχουν και κάτι προχειρότητες στον στίχο (π.χ. στο Άκου Ντούτσε μου έχει δύο φορές σχεδόν πανομοιότυπα «τους τσακώνουνε αράδα - τους τσακώνουνε κοπάδια»).
Όλα αυτά είναι σημάδια δουλειάς που βγήκε στα γρήγορα. Κάνω λοιπόν τη σκέψη:
Στον δικό μας τον καιρό γίνεται ένα έκτακτο γεγονός (π.χ. λοκντάουν, Σκοιλ Ελικίκου…) και την επόμενη μέρα το ΥΤ βράζει από σχετικά σατιρικά τραγούδια. Φαίνεται λοιπόν ότι, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο γινόταν και με τα επίκαιρα τραγούδια (όχι κατ’ ανάγκην σατιρικά, π.χ. Παιδιά της Ελλάδος, κυρίως όμως μ’ αυτά) και την εποχή του φωνόγραφου. Προφανώς δεν υπήρχε πολύ περιθώριο για νέα σύνθεση, καλοζυγισμένο στίχο, πρόβες κλπ., σκοπός ήταν η αμεσότητα.
Πιστεύω ότι κάποια από αυτά τα τραγούδια μπορεί να τα ξεπέταξε ο δημιουργός μέσα στις αμέσως επόμενες μέρες από το γεγονός που τα ενέπνευσε, και μέσα σε ένα ελάχιστο διάστημα να είχαν ήδη φτάσει στα γραμμόφωνα των επαγγελματιών, των ιδιωτών και της ραδιοφωνίας. Πόσο μπορεί να ήταν τότε το ελάχιστο διάστημα; Στην τύχη λέω, μπορεί και όχι πάνω από 15 μέρες…