Όπως διαβάζω, σήμερα είναι διπλή επέτειος της γέννησης και του θανάτου του Β. Τσιτσάνη (18.1.1915 - 18.1.1984).
Στη μνήμη του δημοσιεύτηκε η εξής ιστορία:
1 «Μου αρέσει»
Ψάχνοντας στο φόρουμ κάτι άσχετο με την παραπάνω ιστορία βρήκα κάτι πολύ σχετικό με την διήγηση που θέλει τον Τσιτσάνη να παίζει σε νοσοκομεία για τους ασθενείς. Μιας και ο εξιστορητής δεν φαίνεται και πολύ σίγουρος για τις αναμνήσεις του παραθέτω αυτό που βρήκα σε μια παλιότερη δημοσίευση:
Η αρχική δημοσίευση έγινε εδώ.
Αν και ο Τσιτσάνης μιλάει για νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και όχι της Αθήνας, όπως αναφέρει η ιστορία που παρέθεσε ο pepe, οι ομοιότητες πιστεύω είναι αρκετές για να επιβεβαιώσουν τη μαρτυρία του παππού.
(Όχι πως τα παραπάνω αποτελούν και κανά φλέγον ζήτημα αλλά μιας και αναφέρθηκε η ιστορία αυτή είπα να δώσω μερικά “trivia” που βρήκα τυχαία)
1 «Μου αρέσει»
δεν ειναι εκεί!
που να ειναι?
Εδώ είναι.
Καλή χρονιά στα Τρίκαλα!
Όχι. Αυτό το λινκ (#5) οδηγεί στο ίδιο άρθρο όπως το αρχικό λινκ του #1, «Ένα παιδί από τα Τρίκαλα που το έλεγαν Βασίλη», του Νικήτα Κακκαβά, που έχει δημοσιευτεί σε δύο ιστοτόπους (Νews247 στο #1, sxoliopoliti.blogspot.com στο #5). Το χαμένο λινκ είναι:
…και το σημείο που μας ενδιαφέρει βρίσκεται στο μήνυμα #35. Στο μεγαλύτερο μέρος των προηγούμενων μηνυμάτων συζητείται ένα άρθρο που δεν εμφανίζεται. Άλλωστε το ΑΝΤΙ δεν έχω υπόψη μου να υπήρχε, είτε τότε είτε τώρα, ονλάιν.
Το ΑΝΤΙ έχει ψηφιοποιηθεί από την Πάνδημο του Παντείου, σχεδόν όλα τα τεύχη του μάλιστα, αλλά παρατηρώ ότι τώρα δεν ανοίγει ο σύνδεσμος.
Πρέπει να το έχω και αυτό το τεύχος, το 918, έχω ήδη μπροστά μου το 919, από όπου και το απόσπασμα / απάντηση σ’ εκείνη τη συζήτηση στο φόρουμ.
Θα προσπαθήσω να το βρω και να ανεβάσω και εκείνο, το αρχικό κείμενο.
2 «Μου αρέσει»
Ας υπάρχει και το αρχικό κείμενο, το ανεβάζω εδώ:
Η Ελλάδα διασκεδάζει στα ρεμπετάδικα»
Περιοδικό «Αντί», τεύχος 917/ 2008.
Όταν πριν λίγους μήνες ένας φίλος υποστήριξε ότι ένας λαός που δεν παράγει ποιητές δεν έχει μέλλον, δεν τον είχα πάρει και πολύ στα σοβαρά.
Σκέφτηκα ότι μέσα στο στρες των καιρών, δεν θα έχω προλάβει να τους ανακαλύψω.
Ο ίδιος μας έβγαλε την προηγούμενη εβδομάδα για να μας κεράσει για την εορτή του. Και έκλεισε τραπέζι σε ένα ρεμπετάδικο στο Παγκράτι. Το τι θα έβλεεπα και θα άκουγα τις επόμενες 4 ώρες δεν το είχα φανταστεί ποτέ… Το πρόγραμμα αποτελείτο από λαϊκά τραγούδια της περιόδου της δικτατορίας, ως επί το πλείστον, και ρεμπέτικα της ομάδας εκείνης που έχουν χαρακτηριστεί ως χασικλίδικα. Και τίποτε άλλο.
Η έκπληξή μου ήταν ότι η πλειοψηφία των θαμώνων, ανεξαρτήτου ηλικίας, τα τραγουδούσαν όλα, και μάλιστα με τρόπο που έδειχνε ότι τους ήταν απόλυτα οικεία.
Όταν εξέφρασα την απορία μου, μου είπαν ότι αυτό συμβαίνει, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, παντού και η χώρα, αν δεν διασκεδάζει στα σκυλάδικα, ξενυχτάει στα ρεμπετάδικα.
Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα στην ελληνική κοινωνία είν αι ότι δεν έχει σύγχρονα τραγούδια να τραγουδήσει. Πλην ελαχίστων, οι μεγάλοι συνθέτες έχουν σιγήσει και δεν γράφουν πια. Η νεολαία έχει στραφεί προς την ξένη μουσική και τα ελληνικά των δεκαετιών του ’70 και του ’80.
*Γεμίζει τα γήπεδα και τα θέατρα ακούγοντας τραγούδια και μουσική που την είχαμε ακούσει εμείς για πρώτη φορά όταν είμαστε στην ηλικία των 20 χρόνων. *
Θα πείτε, είναι κακό αυτό;
Ναι, είναι.
Γιατί ο καθένας πρέπει να ακούει τα τραγούδια της γενιάς του.
Και, επίσης, το χειρότερο απ’ όλα είναι να διασκεδάζουμε με τραγούδια μίζερα, που δεν δίνουν καμία προοπτική για το μέλλον, τρέφονται στο παρελθόν, και μόνο σε αυτό.
Δεν είναι δυνατόν η ελληνική κοινωνία και η νέα γενιά να εμπνέεται σήμερα από τραγούδια που έχουν σαν μοναδικό θέμα τους τα ναρκωτικά.
Δεν είναι τυχαίο που στη δεκαετία του ’60 η Αριστερά δεν είχε σε υπόληψη αυτό το είδος των τραγουδιών και δεν είναι, επίσης, καθόλου τυχαίο που ήταν η εποχή που άνθησε το νέο ελληνικό τραγούδι με πρωτεργάτες τους Θεοδωράκη και Χατζιδάκι και τους ακολουθούσαν τόσοι πολλοί αξιόλογοι συνθέτες.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, μέσα στην αντίδραση, στη σήψη και στη μιζέρια του σύγχρονου ελληνικού κράτους, αρχίζουν και πάλι νέα συγκροτήματα να μελοποιούν ποιητές, όπως π.χ. Καβάφη, με σύγχρονα ακούσματα.
Φαίνεται ότι η περίοδος που διανύουμε μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις, που ελπίζουμε να είναι στην πλειοψηφία τους ευχάριστες.
Γιατί η διασκέδαση του είδους που περιγράψαμε στην αρχή του κειμένου δεν προϋποθέτει τίποτε καλό.
Σε όλα τα επίπεδα της πνευματικής και κοινωνικής ζωής της χώρας.
Τ.Μ.
Πως έγινε αυτό το θαύμα και αυτό το παιδί από τα Τρίκαλα, να μετουσιώσει μέσα στη ψυχή και στο μυαλό του
ο Βασίλης μας έδειξε έναν δρόμο για να συναντηθούμε εμείς τα αδέξια, ασθενικά παιδία της πόλης με τους συνομήλικους μας της υπαίθρου.
πως ένα απλό παιδί από τα Τρίκαλα, που το έλεγαν Βασίλη, κατάφερε να χαράξει στο μάρμαρο του ελληνικού
δεν μπορω να καταλαβω… διοτι αναφερεται συχνα… δλδ επρεπε να ηταν πολυπλοκος, η ο γιος του ταδε, η να ηταν απο το κεντρο της αθηνας η της νεας υορκης για να ειναι καποιος πολυ καλος καλλιτεχνης και να δημιουργει?
επισεις αστικο κεντρο ηταν και τοτε, και απο παντα τα τρικκαλα, δεν ηταν υπαιθρος.
αλλα και απο καποιο χωριο με 10 σπιτια να ειναι καποιος, δεν μπορει να ειναι μεγαλος καλλιτεχνης δλδ? τι το πεταν συνεχεια αυτο με τον τσιτσανη?? 
μηπως εχεις το ονομα του ξενου περιηγητή (καπου 1770), που αναφερει τρεις μονον σημαντικές πόλεις μεχρι την Αθήνα.
Γιάννενα, Τρίκαλα, Λαμία.
Η Σαλονίκη ηταν κωμόπολη τότε.
και οι Πασάδες στα Τρίκαλα πήγαιναν…
30.000 χιλιάδες η Πόλις τοτε.
οχι κυριε σπυρο δεν το ξερω, αλλα για να κατεβεις απο γιαννενα, περνουσες απο τρικκαλα, μεχρι προσφατα, λογικο ειναι λογω του αναγλυφου της ελλαδος. επισεις αναφερονται και στον καταλογο των πλοιων στην ιλιαδα, υπο τον μαχαωνα. δεν θα κανουμε μαθημα ιστοριας. εγω απλως λεω γιατι το πεταν συνεχεια αυτο ολα τα χρονια…? που ειναι το παραξενο? και ο νικολοπουλος απο ενα χωριο απο τη βεροια ειναι, δεν λεει κανενας τιποτα ομως. και ο μαντυ γουοτερς σε μια παραγκα στα χωραφια εμενε, και μιλουσε και τραγουδουσε χωριατικα. και ποσοι αλλοι καλλιτεχνες, δεν ειπε κανενας τιποτα…
1 «Μου αρέσει»
Μα νομίζω, όλοι! Οι αστικής προέλευσης και μόρφωσης καλλιτέχνες (είτε μουσικοί είτε οτιδήποτε) είναι τελείως διαφορετική περίπτωση.
Συμφωνώ απολύτως μαζί σου Μιχάλη.