Βρέθηκα ένα βράδυ στη Σύρα, στο Στεάδι. Το Στεάδι είναι ένα καλοκαιρινό στέκι στον Σαν Μιχάλη, που έκανε μια γιορτή για το κλείσιμο της θερινής σεζόν. Είχε μαζευτεί μια παρέα, μάλλον ευκαιριακή παρά συγκρότημα, έτσι μου φάνηκε, και έπαιζαν ρεμπέτικα. Αρκετός κόσμος, τρία μπουζούκια, μπαγλαμάς, κιθάρα και μια τραγουδίστρια, ενώ τα όργανα (άντρες) τραγουδούσαν επίσης.
Και ο κόσμος, παιδιά, τι λέτε πως έκανε; Άκουγε!!! Το μαγαζί, χωρίς να ‘ναι πολύ μεγάλο, ήταν γεμάτο. Τα όργανα κάθονταν σε κύκλο σ’ ένα κενό ανάμεσα στα τραπέζια, έπαιζαν χαμηλά και ταπεινά, τραγουδούσαν γλυκά χωρίς να φωνάζουν, και ανάμεσα σε καμιά πενηνταριά άτομα (λέω τώρα, με το μάτι) άκουγες την κάθε πενιά, το κάθε τσάκισμα της φωνής, την κάθε λεπτομέρεια στις διφωνίες και πολυφωνίες μερικών ρεφρέν.
Φυσικά και μιλούσαν οι άνθρωποι. Στην ταβέρνα βρίσκονταν. Αλλά μιλούσαν ψιθυριστά, και κυρίως στις παύσεις.
Ήμουν τράνζιτο στη Σύρα για εκείνο το βράδυ, λόγω των κάπως περίπλοκων δρομολογίων του Αιγαίου: ερχόμουν από ένα εξαιρετικά θορυβώδες μουσικό τριήμερο, την Παναιγαιακή τσαμπουνοσύναξη που έγινε στην Ικαρία, κι είχα εντελώς ξεχάσει ότι η μουσική μπορεί να είναι και σε χαμηλές εντάσεις. Ήταν βάλσαμο, σαν το πρώτο ζεστό μπάνιο που κάνεις σπίτι σου μετά από δυο βδομάδες ελεύθερο κάμπινγκ.
Λένε ότι στη Σύρα το ρεμπέτικο το ‘χουν απαξιωμένο. Ίσως έπεσα στην εξαίρεση, ή ίσως οι φήμες να μην ισχύουν.
Το μαγαζί έχει μόνο τοίχους χωρίς ταβάνι, ήμασταν κάτω από τον ουρανό. Το άλλο πρωί φάγαμε στην κεφαλή το πρωτοβρόχι, που όλη νύχτα μάς περίμενε ευγενικά να κλείσουμε τη βραδιά μας.
Δεν έχω ιδέα από ονόματα, ποιοι έπαιζαν και αν παίζουν ταχτικά κλπ., πάντως τουλάχιστον ορισμένοι ήταν εξαιρετικοί μουσικοί.
Και τώρα, καλό χειμώνα!