Συνέχιση της συζήτησης από το Η επιβίωση των μουσικών και άλλων καλλιτεχνών στην καραντίνα -και μετά από αυτήν (δράσεις-βίντεο-κλπ):
Σας προειδοποίησα ότι θα βγει μακρύ! 
Λοιπόν:
Το κυριότερο μέτρο που μπορεί να ληφθεί κατά της διάδοσης του κορονοϊού είναι να είναι ελεγχόμενες οι επαφές μεταξύ συνανθρώπων, έτσι; Απαγορεύονται η μία μετά την άλλη διάφορες εκδηλώσεις και λοιπές περιστάσεις όπου μπορεί να πέσουμε σε συνωστισμό. Σε κάποια άλλα μέτρα θα αναφερθώ παρακάτω, αλλά τώρα ξεκινάμε μ’ αυτό το πρώτο.
Όταν μία σχολική αίθουσα έχει τόσα τετραγωνικά ανά μαθητή ώστε ο συνωστισμός να είναι αναπόφευκτος, δηλαδή συγκεκριμένα όταν δε χωράν να κάτσουν παρα δύο-δύο στα θρανία και χωρίς πολλή απόσταση από τα μπροστινά και τα από πίσω θρανία, η λύση είναι να σπάσει το τμήμα. Αυτό απαιτεί περισσότερες αίθουσες και περισσότερους δασκάλους/καθηγητές, γιατί αν ένα τμήμα γίνει δύο τμήματα θα χρειάζονται δύο αίθουσες και διπλάσιοι δασκάλοι. Αν δύο τμήματα γίνουν τρία, οι ανάγκες σε αίθουσες και διδάσκοντες αυξάνονται αλλά όχι στο διπλάσιο. Και ούτω καθεξής.
Από το κλείσιμο των σχολείων το καλοκαίρι μέχρι που ξανάνοιξαν, το Υπουργείο δεν έκανε την παραμικρή κίνηση σ’ αυτή την κατεύθυνση. Η κίνηση που θα μπορούσε να γίνει για την αύξηση των διδασκόντων είναι απλή: προσλαμβάνεις κόσμο. Για να βρεθούν αίθουσες δεν είναι τόσο απλό, αλλά όλα γίνονται. Από το να επιστρατευθούν αίθουσες άλλων κτιρίων που δε χρησιμοποιούνται μέχρι να λειτουργήσουν τα σχολεία σε βάρδιες, πρωί-απόγευμα.
Πλησιάζει λοιπόν ο αγιασμός και δεν έχει γίνει καμία κίνηση προς την κατεύθυνση του αραιώματος του πληθυσμού, ούτε καν η παραμικρή εξαγγελία, παρά μόνο η διαβεβαίωση ότι ο πανελλήνιος μέσος όρος μαθητών ανά αίθουσα είναι (νομίζω) 17. Για όποιον δεν κατάλαβε, ο μέσος όρος λ.χ. ενός σχολείου στην Κάτω Τραχανοπλαγιά με 7 μαθητές ανά τάξη και ενός στο κέντρο της Αθήνας με 27, είναι 17.
Έστω και μ’ αυτό τον καθησυχαστικό μέσο όρο όμως, κάπου αυξάνονται όσο να πεις οι κίνδυνοι μετάδοσης, και τι κάνει κάθε σώφρων άνθρωπος σ’ αυτή την περίπτωση; κοιτάει να μη βρεθεί υπόλογος. Ατομική ευθύνη λοιπόν. Δασκάλοι, φροντίστε να μην κολλήσουν οι μαθητές και ποθάνουν. Μαθητές, φροντίστε να μην κολλήσετε και ποθάνετε και πάρετε στον λαιμό σας και τους άλλους. Διευθυντές, μεριμνήστε να αναλάβουν οι δασκάλοι και οι μαθητές τις ατομικές τους ευθύνες. Τοπικές δ/νσεις εκπαίδευσης, ελέγξτε τους διευθυντές, και ούτω καθεξής.
Παραδοσιακά ο αγιασμός γίνεται 11 Σεπτεμβρίου. Φέτος αποφασίστηκε να γίνει πιο νωρίς, στις 7, γιατί πέρσι με την καραντίνα χάθηκαν μαθήματα. Μετά προκύπτει ότι έχουμε πολύ κορονοϊό και δεν είναι ασφαλές ν’ ανοίξουν τα σχολεία, οπότε αναβάλλεται ο αγιασμός για τις 14, που δε θα 'χει πολύ κορονοϊό. (Για τα χαμένα μαθήματα δόθηκε ένα διάστημα 10 ημερών στην αρχή της χρονιάς για να καλυφθούν. Δέκα ημερών, έτσι;)
Όμως η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα. Άξαφνα το Υπουργείο παιδείας και Θρησκευμάτων πληροφορείται ότι 14 Σεπτεμβρίου είναι του Σταυρού, που οι παπάδες θα έχουν λειτουργία. Και τώρα; Ποιος θ’ αγιάσει στα σχολεία;
Πρόβλημα ρε γαμώτο…
Προς στιγμήν συζητήθηκε να δοθεί άλλη μια μέρα αναβολή, 15 Σεπτεμβρίου. Τελικά πρυτάνευσε η λογική: τα σχολεία ν’ ανοίξουν στις 14, και οι παπάδες να έρθουν ν’ αγιάσουν αφού απολύσει η λειτουργία, δηλαδή κάπου από τις 11 και μετά. Στο δικό μου συγκεκριμένα ο παπάς ήρθε 11:45 (έτσι μας έταξε, και ήταν απόλυτα συνεπής στο ραντεβού). Οι μαθητές όμως ήρθαν από τις οχτώ. Οχτώ και κάτι με δώδεκα παρά τέταρτο κάτσαμε στις αίθουσες, όπου διαβάζαμε και αναλύαμε εγκυκλίους για τη χρήση της μάσκας και του αντισηπτικού.
Παρεμπιπτόντως, ένα άλλο μέτρο ήταν να μοιραστούν στα σχολεία μάσκες και αντισηπτικά. Μοιράστηκαν όντως, αλλά θα μάθατε για κάτι λαθάκια που έγιναν στον υπολογισμό του μεγέθους μάσκας, ιδίως για τις μικρές ηλικίες.
Ευτυχώς το Υπουργείο εξήγησε ότι οι προδιαγραφές (διαστάσεις) που είχε δώσει στους κατασκευαστές ήταν οι σωστές, απλώς αφορούσαν το άραφτο ύφασμα και όχι τη μάσκα στην τελική της μορφή. Οπότε δεν υπήρξε πρόβλημα.
Επανέρχομαι στον Αγιασμό. Είμαστε λοιπόν στην τάξη και συζητούμε τρεις ώρες για μάσκες. Διαβάσαμε μεταξύ άλλων τις οδηγίες, που λένε «μάσκα στους εσωτερικούς χώρους πάντα, στους εξωτερικούς σε περίπτωση συνωστισμού». Βέβαια εδώ στο Ηράκλειο, επειδή είμαστε από τους νομούς υψηλότερου κινδύνου, η μάσκα είναι υποχρεωτική ούτως ή άλλως και στους εξωτερικούς χώρους, οι οδηγίες όμως ήταν πανελληνίως κοινές. Οπότε πρέπει να κυνηγάμε τους μαθητές να τη φοράνε και στην αυλή, αλλά τι θα γίνει σε περίπτωση που μας αντιγυρίσουν «οι οδηγίες που μας διαβάσατε άλλο έλεγαν»;
Φυσικά δεν ήμασταν επί τρεις συναπτές ωρολογιακές ώρες αδιάκοπα στην τάξη. Βγήκαμε και διάλειμμα. Για το διάλειμμα ισχύουν πολλά καινούργια και ενδιαφέροντα, αλλά κάτσε να τελειώσουμε πρώτα με τον Αγιασμό.
Ήρθε ο παπάς. Έκανε την κλασική τελετή, ενώπιον όχι όλου του σχολείου αλλά μόνο μιας μικρής αντιπροσωπείας μαθητών και δασκάλων. Ακολούθως πέρασε τροχαδάκι από όλες τις τάξεις (στις οποίες παραμέναμε όλοι οι υπόλοιποι), ακολουθούμενος από τον επιστάτη που έτρεχε κι αυτός με το μπολ τον αγιασμό, προσέχοντας μην τον χύσει. Σε κάθε πόρτα (τις είχαμε ανοιχτές) ο παπάς έβαζε λίγο το χέρι του, έκανε ένα σύντομο πλιτς με την αγιαστούρα, φρενάροντας ελαφρώς αλλά χωρίς να σταματήσει τελείως, φώναζε «καλή χρονιά παιδιά» και ξαναγκάζωνε μέχρι την επόμενη. Προφανώς είχε ν’ αγιάσει και σε άλλα σχολεία και ήθελε να είναι σε όλα ακριβής στο ραντεβού του.
Φαίνεται όμως ότι σε άλλα σχολεία της χώρας δεν υπήρχε αυτή η βιασύνη, και ο αγιασμός στις αίθουσες έγινε πιο πλουσιοπάροχα. Απολαύστε (στο 16’50’', αν δε σας πάει αυτόματα):
Και τώρα για τα διαλείμματα:
Όλα τα σχολεία, οι δ/ντές τους, οι τοπικές δ/νσεις εκπαίδευσης, και οι εκπαιδευτικοί ένας ένας, βομβαρδίζονται αδιάκοπα με μηνύματα του Υπουργείου σχετικά με τον κορονοϊό: οδηγίες για τη μάσκα, εγκώμιο της μάσκας, πώς να μιλήσω στα παιδιά για τη μάσκα, ένα ποίημα για τη μάσκα, ένα τραγούδι για τη μάσκα (υπερβάλλω, αλλά όχι πολύ), πώς να πλένουμε τα χέρια μας (δεν πιστεύω να ξέρατε), πώς να μιλήσουμε στα παιδιά για το πώς να πλύνουν τα χέρια τους, πώς να πατάξουμε την ανομία στο ζήτημα της μάσκας, πώς να προλάβουμε τον ένα κίνδυνο, πώς τον άλλο, κλπ. . Σ’ αυτό το πλαίσιο, μας έχει πολλαπλώς επισημανθεί, σε κάθε τόνο και οριζοντίως και καθέτως, η σημασία του να συγχρωτίζεται κάθε παιδί μόνο με τους συμμαθητές του και όχι με όλο το σχολείο. Έτσι, στο διάστημα από 1η Σεπτ. μέχρι και τον αγιασμό, αφιερώσαμε (εμείς στο σχολειό μου - δεν ξέρω για άλλους) περί τις τρεις συνεδριάσεις Συλλόγου και τουλάχιστον μία της ειδικής ομάδας συναδέλφων για τον Κορονοϊό, στον σχεδιασμό του πώς θα αποφευχθούν οι επαφές με παιδιά άλλων τάξεων. Η αυλή έχει χωριστεί μα σχοινιά σε κομμάτια που αντιστοιχούν σε κάθε τάξη, με πρόβλεψη για διαδρόμους προς την κεντρική είσοδο, προς το κυλικείο, τις τουαλέτες κλπ. (πολεοδομία μιλάμε). Επίσης, οι μισές τάξεις τα κάνουν όλα -από την έναρξη της πρώτης ώρας μέχρι τη λήξη της τελευταίας- 10 λεπτά πιο αργά από τις άλλες μισές, ώστε στα διαλείμματα να είναι ανά πάσα στιγμή μόνο οι μισοί έξω. Ορισμένες κτιριακές και άλλες ιδιαιτερότητες του σχολείου μας επέτρεψαν να λειτουργήσουν όλα αυτά με ικανοποιητική επιτυχία, αλλά έχει άλλα σχολεία, με πιο πολλούς και μακριούς διαδρόμους, πιο πολλά τμήματα και μικρότερες αυλές, όπου όλοι είναι αγκαλιά παρόλο που οι συνάδελφοι (κατά τεκμήριο) έχουν εξίσου ξεσκιστεί σε πολεοδομικούς σχεδιασμούς, χορογραφίες προσέλευσης-αποχώρησης, και αλλεπάλληλες συνεδριάσεις.
Παρά τον άριστο σχεδιασμό και την αρκετά καλή υλοποίησή του, σκαλώνουμε σε ορισμένα ζητήματα:
- κάθε μαθητής δεν ανήκει μόνο σε ένα τμήμα. Στην ξένη γλώσσα, στα μαθήματα κατεύθυνσης όλων των Λυκείων, και στα μαθήματα ειδικότητας των Μουσικών και Καλλιτεχνικών Γυμνασίων και Λυκείων και των ΕΠΑΛ, τα τμήματα χωρίζονται αλλιώς.
- δεν έχουν δοθεί σαφείς οδηγίες για το τι να κάνουν οι μαθητές που έχουν κενό. Το κενό είναι η ώρα εκείνου του μαθήματος για το οποίο δεν έχει προσληφθεί καθηγητής. Εφόσον είναι διδακτική ώρα και όχι διάλειμμα, δεν υπάρχουν εφημερεύοντες (επόπτες, σαν να λέμε) καθηγητές στην αυλή: αυτο γίνεται στα διαλείμματα, αλλά την ώρα του μαθήματος δε χρειάζεται αφού οι μαθητές είναι στο μάθημα. (Θεϊκό;)
- το δικό μας σχολείο δεν είναι συνοικιακό, καλύπτει όλη την πόλη και την ευρύτερη περιοχή. Έτσι τα παιδιά έρχονται με σχολικά, στα οποία φυσικά ανακατεύονται όχι μόνο όλες οι τάξεις αλλά και όλες του διπλανού σχολείου που εξυπηρετείται από τα ίδια λεωφορεία. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει όχι μόνο σε όλα τα Καλλιτεχνικά και Μουσικά, αλλά και σε όλα τα σχολεία κάθε βαθμίδας που καλύπτουν πολλά μικρά κοντινά χωριά.
- φυσικά, οι μαθητές στον εξωσχολικό τους βίο είναι όλη την ώρα αγκαλιά. Αυτό είναι κάτι φυσικό για εφήβους.
Παρά ταύτα, το βασικό το έχουμε πετύχει: μπορεί όλοι οι μαθητές να ποθάνουν από κορονοϊό (κι εμείς μαζί τους φυσικά), αλλά όχι από δική μας ευθύνη. Αυτό είναι μια σημαντική νίκη.
Δεν αναφέρθηκα καθόλου στις καθαρίστριες που δεν έχουν προσληφθεί στα σχολεία (ποιος τις χρειάζεται σε τέτοιους καιρούς;), γιατί δεν το καλοξέρω το ζήτημα, εμείς είμαστε από τους τυχερούς. Έχουμε δύο που φτύνουν αίμα όλη μέρα απολυμαίνοντας ξανά και ξανά όλους τους χώρους.
Είχα αφήσει κάτι γι’ αργότερα: τα άλλα μέτρα.
Στις φυσιολογικές χρονιές, ο ρυθμός της σχολικής ζωής κάθε τόσο διακόπτεται για να γίνει θεματική εβδομάδα, αθλητική ημέρα και διάφορα άλλα εκτός μαθήματος. Κανείς δε σκέφτηκε ότι φέτος θα μπορούσε να γίνει ημέρα ή εβδομάδα ενημέρωσης για τα αντικορονοϊκά μέτρα: να μας στείλουν κείμενα, βίντεο, υλικό γενικώς, και αφού το μελετήσουμε, να πιάσουμε τα παιδιά και να τους πούμε «φέτος είναι μια διαφορετική χρονιά, θα κάνουμε αυτό κι αυτό επειδή έτσι κι έτσι», και να γίνει μόνο αυτό, χωρίς μάθημα. Όχι. Αρκεί να τους ανακοινώνουμε ότι σήμερα ο διάδρομος από την υποαυλή του γ3 προς τις τουαλέτες θα μετακινηθεί επειδή η εμπειρία έδειξε ότι δεν είναι στο σωστό σημείο, και να αποβάλλουμε από το μάθημα όσους δε φορούν μάσκα.
Δυστυχώς υπάρχουν κάποιοι αρνησιπάτριδες που αντί να ευγνωμονούν το Υπουργείο για τη φροντίδα και τη στοργή του, αντιδρούν αρνητικά. Οι δύο κυριότερες κατηγορίες είναι:
α) Γονείς αρνητές μάσκας. Με τόση ατομική ευθύνη που κυκλοφορεί, αυτοί έχουν πειστεί ότι η απόφαση να απαιτούμε τη χρήση μάσκας είναι των δασκάλων, και έρχονται να τσαμπουκαλευτούν σε όσους αρνούνται στο παιδί τους το αγαθό της δωρεάν παιδείας αν δε βάλει μάσκα. Ένας πατέρας για παράδειγμα έδειρε μια διευθύντρια! (Αλλά τον μαζέψαν και έφαγε 11 μήνες νομίζω, πράγμα που ίσως ηρέμησε κάποιους άλλους). Η σχέση αυτών των αρνητών μάσκας με χρυσαυγίτες και λοιπά ρατσιστικά και ακροδεξιά στοιχεία, τουλάχιστον ορισμένες φορές, εξακριβώνεται πέραν πάσης αμφιβολίας:
Εμείς δεν είχαμε μέχρι στιγμής τέτοια επεισόδια, μόνο κάτι απειλητικά γράμματα από γονείς κατά της μάσκας, συνταγμένα μάλλον από δικηγόρο (προφανώς από κάποιον αετονύχη που παρασύρει τον αφελή γονέα σε μια υπόθεση προδιαγεγραμμένα χαμένη - αλλά μέχρι να την χάσει, μπορεί αν θέλει να μας ταλαιπωρήσει κάμποσο).
β) Μαθητές καταληψίες. Μετά από γενιές ολόκληρες ανούσιων και καταστροφικών καταλήψεων, επιτέλους βρέθηκε για μια σπάνια (όχι μοναδική βέβαια) φορά κάποιος πραγματικά ουσιαστικός λόγος κατάληψης: Δεν έχουμε ασφαλείς αίθουσες και αρκετούς καθηγητές, δεν έχουμε καθαρίστριες, δεν έχουμε όρεξη να κολλήσουμε κορονοϊό και να ποθάνουμε, κάντε κάτι!
Αλλά βέβαια η μακραίωνη παράδοση των εκφυλισμένων καταλήψεων δε σπάει εύκολα. Ο λόγος μπορεί να είναι σοβαρός, αλλά όποιος βρει καταληψίες με μάσκες και αποστάσεις ασφαλείας να μου τους δείξει κι εμένα.
Αυτά που λέτε. Προσπάθιησα να τα πω κάπως οργανωμένα αλλα΄είναι τόσο πολλά ώστε τα μισά τα είπα τσουβαλάτα και τα άλλα μισά τα ξέχασα.
Το θέμα είναι ότι αν δείτε πουθενά μαθηή ή καθηγητή, καλύτερα τουφεκίστε τον πριν σας πλησιάσει και σας βήξει.
