Ωραία!
Αυτά προφανώς ισχύουν για την εκτελεση και των τεσσάρων χορδών ως μελωδικές. Πράγματι ορισμένες και από τις νισύρικες το επιτρέπουν λειτουργικά, χωρούν δηλαδή τα δάχτυλα για να παίξουν και τις τέσσερις χορδές.
Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι κατά κανόνα οι παλαιότερες δεν το επιτρέπουν, αν δεν κάνουμε την παραδοχή της χρήσης μιας “μεικτής” τεχνικής τύπου γκαντούλκα, όπου χρησιμοποιείται και η ψύχα του δακτύλου. Σε αυτές έχω την εντύπωση ότι χρησιμοποιούσαν δύο ζεύγη χορδών, με την πρώτη κάθε ζεύγους μελωδική και τη δεύτερη για ισοκράτη. Αυτό θα μπορούσε να στέκει εκτελεστικά; Θα βοήθαγε σε κάτι; Αν ναι, ποιο θα ήταν το πιθανό κούρδισμα; Θα μπορούσε να είναι μια οκτάβα ή μια πέμπτη πιο χαμηλά, όπως υποθέτουν για τις “αρχαίες” λύρες ορισμένοι εθνομουσικολόγοι;
Επίσης, μια λίγο πιο εξελιγμένη εξάχορδη (του Κυπραίου στα 1920 περίπου, που μπορείτε να δείτε στον ιστότοπο) έχει και αυτή ως μόνη δυνατή αρχική διάταξη τρία ζεύγη ίσου μήκους χορδές, με τις δεύτερες κάθε ζεύγους ως ισοκράτες (είναι αδύνατο να εκτελεστούν μελωδικά και δεν είναι συμπαθητικές γιατί περνούν πάνω από τον καβαλάρη).
Το ίδιο “τεχνικό” πρόβλημα προκύπτει και με τις αρχαιότερες γνωστές λύρες του Ανωγιανάκη, τη ντίβα και την αδελφή της. Και εκεί είναι προφανές ότι έχουμε αρχικά τουλάχιστον τέσσερις κύριες χορδές, και η θέση των κλειδιών δεν επιτρέπει άνετη εκτέλεση και των τεσσάρων. Με αυτές τι γίνεται;
Βεβαίως όλες οι παλαιές τετράχορδες, μετά το 1940-1950, έχουν μετατραπεί σε τρίχορδες, ή χρησιμοποιούνται με μετατροπές ως τετράχορδες με μελωδικές και τις τέσσερις χορδές.
Συγνώμη που σας κουράζω, ιδιαίτερα τον Περικλή, αλλά είναι η μόνη ευκαιρία μου, καθώς δεν αξιονόμαστε να βρεθούμε από κοντά.