Όχι βέβαια!
Εντύπωση έκανε, είναι αλήθεια:
(Η Ελληνική, 29/6/1929, υπό Σουρίρ)
Η ΠΛΑΚΑ –Ο ΕΔΙΣΣΟΝ…ΚΑΚΟΥΡΓΟΣ
Ο φιλόσοφος άνθρωπος με επήρε από το χέρι
-Έχεις αυτιά; Μου είπε.
-Έχω, εάν δεν μου τα έκλεψαν.
-Και αυτό μπορεί να γίνη. Τόπος που κλέβει «της Παναγίας το μάτι» γιατί να μη σουφρώση του ανθρώπου τ’ αυτί;
-Σωστά και πρόσβαρα. Λοιπόν;
-Λοιπόν άκου:
Ήκουσα. Τι ήκουσα; Μα τι άλλο; Πλάκα φωνογράφου. Ωρύετο εις ήχον βλοσυρόν και φρικαλέον: «Τον υμνούμενον…τον δοξολογούμενον».
-Ήκουσες; Με ηρώτησε ο φιλόσοφος φίλος.
-Ήκουσα.
-Αί λοιπόν, φίλε μου, τι να σου πω; Αυτή η οικτρά και βδελυρή και κακόζηλη πλάκα, είνε σήμερα η φαβορίτα των Αθηναίων. Έχει μεγαλείτερη πέρασι και από τη Ραμόνα. Τι βρίσκουν οι συμπολίται σ’ αυτήν, μυστήριον. Εν τούτοις, ό,τι και να βρίσκουν, ένα είνε το βέβαιον: Ότι είνε απόδειξις εσχάτης αισθητικής καταστάσεως. Χαίρετε.
-Στο καλό…
(Το παρέθεσε το Σπαθόλουρο, δηλαδή ο Κ. Βλησίδης, εκεί.)
Αλλά δεν εννοούσα αυτό. Εννοούσα ότι ένας συνδέει την Πάτρα με τη συγκεκριμένη έκφραση, σαν κάτι το ευκόλως εννοούμενο, κι ένας άλλος επιβεβαιώνει ότι ήταν ευκόλως εννοούμενο κάνοντας ακριβώς το ίδιο. Ανεξάρτητα υποθέτω.
Θα ρωτήσω και αν βρω τίποτα θα ενημερώσω.