Κατά καιρούς έχω (όπως και άλλοι φίλοι) αναφέρει τη γνώμη μου για τα σημερινά “ρεμπετάδικα”, η οποία ομολογουμένως δεν είναι η καλύτερη δυνατή, αφού τα μαγαζιά αυτά έχουν παρεκλίνει πολύ και το ρεπερτόριό τους και το όλο στήσιμό τους από τη λέξη “ρεμπέτικο” που φέρουν στον τίτλο τους…
Λαμβάνοντας υπόψη τα νέα αυτά δεδομένα, θεωρώ ότι αν υπάρχει σήμερα στην Αθήνα κάποιος χώρος όπου τουλάχιστον το ρεπερτόριο δικαιολογεί ΠΛΗΡΩΣ τον τίτλο “ρεμπετάδικο” αυτός ο χώρος είναι το “Τζιβαέρι”.
Το μεταγενέστερο τραγούδι όπου κανείς μπορεί να ακούσει εκεί είναι αυστηρά μέχρι το 1955, ακόμα και στο “πρώτο” πρόγραμμα.
Επίσης τυχαίνει να υπάρχει έντονη η προσπάθεια για την κατά το δυνατό πιστότερη αναπαραγωγή της Α’ εκτέλεσης του κάθε τραγουδιού.
Αξιοσημείωτη είναι επίσης η απουσία του μαγνήτη από τα μπουζούκια, με αποτέλεσμα τον πιο “φυσικό” ήχο.
Για την ικανότητα των μουσικών που παίζουν εκεί δεν θέλω να αναφερθώ, γιατί μπορεί ήδη να έχει θεωρηθεί ότι κάνω διαφήμιση.
Μετά από αυτή τη μεγάλη εισαγωγή απλά πληροφορώ τους φίλους ότι το “Τζιβαέρι” κυκλοφόρησε cd με 18 από τα τραγούδια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν αντιπροσωπευτικά του ρεπερτορίου του μαγαζιού.
Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα cds με επανεκτελέσεις που έχω ακούσει ποτέ…