Σι…
Ιωάννα οι πηγές σου μήπως έχουν και άλλα στοιχεία για τον Παρασίδη (ημερομηνίες κτλ) ?
Ο Μουρτζινος ήταν κορυφαίος τεχνίτης.Τα λαούτα του και γενικά τα όργανα κατασκευής του έχουν σήμερα τεράστια αξία.
Ο Ανωγειανακης γράφει πως τα περισσότερα εργαστήρια κατασκευής οργάνων που λειτουργούσαν στην Αθήνα ήταν συγκεντρωμένα στην οδο Κολοκοτρώνη, όπως και του Μούρτζινου.
Εμενα,τα αρχεια μου και οι πηγες μου(Κωστας Δεκαβαλας) λενε οτι ο Χρηστος Παρασιδης ειχε μαγαζι στην Βενιζελου και μετα μετακομισε στην Εγνατια.
Αργοτερα καπου πριν το 1960 εδωσε το μαγαζι στον Ανθομελιδη, ο οποιος πλεον εκανε μονο εμποριο.Οι παλιοτεροι θα θυμουνται τον Μουσικο Οικο Ανθομελιδη στην Εγνατια.
Πληροφορίες από την εφημερίδα “Σκριπ”, ημερομηνία: 14/3/1903:
"…Ο Δ. Μούρτζινος θα εμφανιζόταν στην αίθουσα του “Παρνασσού”, όπου θα έπαιζε το θαυμάσιο μαντολίνο του, που γοήτευσε τους Γάλλους, στη σχετική έκθεση στο Παρίσι και θα τραγουδούσε δυο δημοτικά τραγούδια:
“Στη γιόμιση του φεγγαριού
μου ΄κανες σκύλα μάγια…”
και το “Ερηνάκι μου”.
Από την ίδια εφημερίδα πληροφορούμαστε ότι ο ίδιος το 1890 είχε πάρει χάλκινο βραβείο στο Παρίσι, σε έκθεση οργανοποιΐας.
Το 1900 συμμετείχε στην ίδια έκθεση με ένα πρωτότυπο μαντολίνο, που είχε κατασκευάσει από ταρταρούγα, άργυρο και όστρακα. Το όργανο αυτό είχε πολύ επαινεθεί για τη διακόσμηση και τη γλυκύτητα του ήχου του. Μόνο που …απορρίφτηκε γιατί αμφισβητήθηκε η ελληνική κατασκευή του, παρά τις διαβεβαιώσεις περί της ελληνικότητας από πολλούς επιφανείς της εποχής.
Ο τίτλος μάλιστα του σχετικού άρθρου είναι: “Πλήγμα κατά της ελληνικής βιοτεχνίας” (οργανοποιΐας)!.
Καποτε έιχα την ευκαιρία να αγοράσω ένα λαούτο του Μούρτζινου.Αντικειμενικές συνθήκες (4000 Ευρώ) δεν μου το επέτρεψαν.
Pakag έχεις μαζέψει κανένα στοιχείο για το Μούρτζινο;
Ελληνική ηταν αυτή η εφημερίδα;
Έχουμε στοιχεία γι΄αυτην; :241:
“Scrip” από το Subscription λεγόταν η εφημερίδα και εκδιδόταν στην Αθήνα, από το 1893.
Στην αρχή ήταν σατιρική και δημιουργήθηκε από τον Ευάγγελο Κουσουλάκο.
Αργότερα έγινε καθημερινή πολιτική, μέχρι το 1929, με εκδότη το Γρηγόρη Ευστρατιάδη. Είχε μάλιστα και φιλοβασιλική γραμμή.
Scrip σήμαινε περίπου χρεόγραφο και τέτοια εκείνη την εποχή είχαν εκδοθεί πολλά, εξάλλου βρισκόταν η Ελλάδα σε ένα στάδιο πριν το “Κύριοι επτωχεύσαμεν” του Τρικούπη.
Θεατρικά έργα είχαν για θέμα τους τα Scrip αλλά και από τον Τύπο υπήρχε η σχετική διακωμώδηση, γι΄αυτό ονομάστηκε έτσι και η εφημερίδα αυτή.
Για το Μούρτζινο (1857, Αίγινα - 1931), υπάρχουν μερικά στοιχεία εδώ:
http://www.nlg.gr/digitalnewspapers/ns/main.html
Ελένη, φοβερή σελίδα.
Στέκομαι στο ότι ο Μούρτζινος κατεμύνησε γνωστό συνάδελφό του, ο οποίος με ανώνυμη επιστολή στους Γάλλους ελλανοδίκες συκοφάντησε το περίφημο Μαντολίνο του.
Κατά τους κριτές τέτοιας τελειότητας όργανο δεν ήταν δυνατόν να κατασκευαστεί στην Ελλάδα.!!!
Δυστυχώς όχι πολλά πράγματα Γιάννη. Λίγα στοιχεία και κάποιες φωτογραφίες από κιθάρες του.
Πρόσφατα σε επικοινωνία μου με τον γυιό παλαιού οργανοποιού, μου είπε ότι παλαιότερα υπήρχε στο σπίτι τους καποια φωτογραφία του ίδιου του Μούρτζινου, αλλά δυστυχώς έχει μάλλον χαθεί. Τον παρακάλεσα αν την βρεί να με ειδοποιήσει.
Δείτε τι έχουν κάνει οι Ιταλοί και πιθανότατα οι συντοπίτες του για τον μεγάλο ιταλό κατασκευαστή Embergher.
http://www.embergher.com/index.php?id=52
Εμείς απ΄την άλλη,χρωστάμε πολλά στον Ανωγειανάκη που διέσωσε ένα σημαντικό μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομάς.
Μαντολινο του 1895 από τον Εmbergher.To σκάφος είναι από ταρταρούγα,όστρακο, ελεφαντόδοντο.Ισώς κάτι ανάλογο να έφτιαξε και ο Μούρτζινος.
there it is!
Εστειλα τη φωτο σε κάποιον εβραίο φίλο και επιβεβαίωσε πως είναι εβραϊκά και αναφέρονται όλα τα προηγούμενα ελληνικά στοιχεία. (όνομα, διεύθυνση κλπ).
Αρα, σωστός Παναή !!!
…
"… Η Θεσσαλονίκη την εποχή εκείνη είχε ένα μουσικό μαγαζί, την Αγγλική Αγορά που ήτανε Εγνατία με Βενιζέλου σχεδόν γωνία. ‘Ηταν στη διαγώνιο αντίκρυ από τα Ηλύσια, περίπου εκεί ήτανε, κι ένας άλλος ήτανε ο Παρασίδης που ήταν στη Βενιζέλου κι ύστερα πήγε στην Εγνατία. Άλλα μαγαζιά με μουσικά όργανα δεν υπήρχαν. Ήταν κι ο Καπούνταγλης ο Ηλίας, κάπου στο γήπεδο του Άρεως. Το σπίτι του ήταν ένα κτηματάκι και απάνω χτίστηκε το γήπεδο του Άρεως, απαλλοτριώθηκε κι έφυγε και πήγε στο Φίλυρο …κάπου εκεί πήγε, τα τελευταία του χρόνια.
…
Ο Ηλίας Κανάκης – Καπούντα(γ)λης … Αυτός ήταν απ’ την Κωνσταντινούπολη, μαζί με τον πατέρα μου, κι αυτός, κι ο Παρασίδης…κι οι τρείς από ‘κεί ήταν. Το Καπούνταγλι ήταν ένα χωριό εκεί στην Κωνσταντινούπολη απ’ έξω. Ο Καπούνταγλης, ο Ηλίας, καλός τεχνίτης, έκανε ως επί το πλείστον ούτια. Καλά ούτια. Τον γνώρισα, ήταν όπως ένα ηλικιωμένο γεροντάκι…Πέθανε γύρω στο ‘63-‘64.
…
Ο πατέρας μου ήταν λίγο μικρότερος απ’ τον Ηλία, γνωριζόταν απ’ την Κωνσταντινούπολη ακόμα…κι ο Παρασίδης. Κι η Αγγλική Αγορά, που λέμε, ήταν μαγαζί που ήταν πρίν στη Πόλη. Μέσω του πατέρα μου γνωρίστηκα με τον Καπούνταγλη με τον Παρασίδη. Ο Παρασίδης ερχόταν πολλές φορές στο μαγαζί, πήγαινα και 'γώ στο δικό του, τότε που άρχισα στο μαγαζί να δουλεύω κι εγώ. Ερχότανε κι έλεγε: Θέλω αυτό ή θέλω… Ο Παρασίδης ήτανε στην Εγνατία κι είχε παρακαταθήκη, όταν θέλαμε κάτι και δεν το βρίσκαμε στην Αγγλική Αγορά, το είχε ο Παρασίδης, σαν συνάδελφος…και μας έδινε πάντοτε ότι θέλαμε. Είχαμε αλληλεγγύη, γνωριμία, φιλία, δεν είχαμε επαγγελματικό μίσος κι αντιπάθεια. Θυμάμαι συγκεκριμένα όταν είχε πεθάνει ο πατέρας μου και πελάγωσα εγώ, ήρθε ο Παρασίδης, το είχε δώσει το μαγαζί του στον Ανθομελίδη, και τον λέω:
- Κύρ Χρήστο… κάνουμε κιθάρες …
τότε κάναμε πολλές κιθάρες…
-Γιατί τη λα μου τη βγάζει δυνατή ενώ οι άλλες υστερούν; …
Και μου είπε το χαρακτηριστικό: - Ψάξε, ψάξτο και θα το βρείς…
και ύστερα μου είπε και τ’ άλλο:
- Άμα είσαι σ’ ένα μέρος και πας και κατουρήσεις εσύ … έκανε κι έτσι… να το ʽχεις κρυφό…γιατί αν το πείς ο άλλος θα πάει να χέσει… * ( !!!)
Ήταν το '58 -'59.
…
Από συνέντευξη του παλαίμαχου οργανοποιού Κώστα Δεκαβάλα, στον καθηγητή τού Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης Βασίλη Βέτσο.
ΥΓ:
Θα σου στείλω μέιλ και με λοιπά στοιχεία για την εργασία σου.
Ευχαριστώ πολύ Ιωάννα. Περιμένω το μήνυμά σου! :090:
Ένα λινκ με πάρα πολλές ανανογες κιθάρες και με οργανολογικό ενδιαφέρον αφού είναι χωρισμένες κατα κατασκευαστικές σχολές.Αναμεσά του και η House of Stathopoulo http://www.harpguitars.net/history/org/org-form2c.htm
1 «Μου αρέσει»
φοβερός ο παίχτης. έπαθα πλάκα μαζί του. αλλά πρέπει να διορθώσει τις γκριμάτσες που κάνει όσο δύσκολα κι’αν είναι αυτά που παίζει:)
Πράγματι φοβερό! Δε λέω…
Αλλά να μου επιτρέψετε να έχω μια απορία:
Γιατί τόσος κόπο να παιχτεί το κομμάτι από μια κιθάρα κι όχι να κάτσουν δυο φιλαράκια με κιθάρες να το παίξουν παρέα; Τόση μοναξιά πια;