Κατασκευαστής βιολιών...

Καλησπέρα παιδιά…

Από την σημερινή (29 Νοεμβρίου 08) εφημερίδα “Πατρίς” του Ηρακλείου, διαβάζω:

Bιολιά-έργα Τέχνης από έναν αυτοδίδακτο οργανοποιό
Ο ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΠΑΣΧΑΛΑΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΤΕΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΟΡΘΩΝΕΙ ΒΙΟΛΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ

Της Σοφίας Τσεντελιέρου

Οργανοπαίχτες που έχουν αγοράσει βιολιά του Στέργιου Πασχαλάκη τον διαβεβαιώνουν ότι είναι άριστη η ποιότητά τους

H αγάπη του για τη μουσική οδήγησε τον Στέργιο Πασχαλάκη από τη Σητεία σε μια νέα ενασχόληση, στην οποία έχει αφιερωθεί τα τελευταία οκτώ χρόνια. Αν και αυτοδίδακτος, κατασκευάζει βιολιά, που αποτελούν μικρά έργα τέχνης, ενώ έχει καταφέρει να επισκευάσει μουσικά όργανα όταν άλλοι δεν τα κατάφερναν!

Από την παιδική του ηλικία, όταν ακόμα ζούσε στους Παπαγιαννάδες Σητείας, είχε αρχίσει μόνος να μαθαίνει και να παίζει βιολί. Στην εφηβεία έφυγε για σπουδές στην Αθήνα και στη συνέχεια εργάστηκε στην Πολεμική Αεροπορία. Έτσι σταμάτησε νʼ ασχολείται με τη μουσική.

Στις αρχές της δεκαετίας του ʼ90 έπιασε και πάλι στα χέρια του το βιολί και άρχισε να παίζει παραδοσιακά μουσικά κομμάτια. Κάποια στιγμή το βιολί του χάλασε και το έδωσε σε έναν οργανοποιό για να το επισκευάσει. Έτσι ξεκίνησαν όλα!

Ο κ.Πασχαλάκης εξηγεί «Είχα ένα παλιό βιολί, το είχα πάει σʼ ένα μάστορα να μου το φτιάξει. Αυτός το είχε ένα χρόνο και δεν το είχε επισκευάσει. Τελικά μου είπε ότι δε μπορούσε να το επισκευάσει. Φεύγοντας από εκεί, στο δρόμο, σκέφτηκα «δεν το ανοίγω εγώ, να το φτιάξω;». Έτσι κι έγινε. Άνοιξα το βιολί. Είδα πώς είναι κατασκευασμένο και αποφάσισα να κάνω ένα δικό μου. Αφού επισκεύασα το παλιό έφτιαξα και ένα καινούριο με βάση το παλιό. Έτσι, τώρα ασχολούμαι με αυτό».

Οργανοπαίχτες που έχουν αγοράσει βιολιά του Στέργιου Πασχαλάκη τον διαβεβαιώνουν ότι είναι άριστη η ποιότητά τους. Γιʼ αυτό φροντίζει ο ίδιος αγοράζοντας τα καλύτερα υλικά από την Αθήνα.

Παράλληλα, επισκευάζει βιολιά, λύρες και κιθάρες.

“Όλη η δουλειά γίνεται στο χέρι”

«Είναι πολύ δύσκολο να κατασκευαστεί ένα βιολί» λέει ο κ.Πασχαλάκης και συνεχίζει «Έχει πολύ λεπτή δουλειά. Όλα τα κάνω με το χέρι, δεν έχω μηχανήματα που βγάζουν έτοιμα τα κομμάτια και μετά απλώς τα κολλάς. Αυτά τα κάνουν οι βιοτεχνίες. Εγώ δουλεύω με το χέρι. Ένα καπάκι μου κοστίζει 120 ευρώ και αν το χαλάσω, είναι ζημιά. Γιʼ αυτό χρειάζεται πολλή προσοχή. Πρέπει το βιολί να είναι σωστά φτιαγμένο, καλαίσθητο. Δε μπορεί ο άλλος να αγοράσει ένα βιολί που δε θα είναι άψογο. Υπάρχει μερακλίκι πάνω τους, υπάρχει λεπτή δουλειά και προπαντός χρειάζεται πολλή ηρεμία. Όταν κάνεις κάτι πρέπει να το κάνεις σωστά, όχι βιαστικά, γιατί τα χαλάς όλα μετά».

Ο κ.Πασχαλάκης λέει ότι αποφάσισε νʼ αφιερωθεί σʼ αυτή τη δραστηριότητα παρακινημένος από την αγάπη του για τη μουσική. «Κάθε άνθρωπος έχει ένα χόμπι. Εμένα είναι αυτό. Ασχολούμαι με την κατασκευή και επισκευή βιολιών, όχι μόνο για να πουλάω. Μου αρέσει και το κάνω από μεράκι. Με γεμίζει αυτή η δραστηριότητα».

Ο Στέργιος Πασχαλάκης εργάζεται σε έναν χώρο που έχει διαμορφώσει στο σπίτι του στη Σητεία. Εκεί περνά τις περισσότερες ώρες της μέρας.

Το γεγονός ότι αγαπά αυτό που κάνει φαίνεται από την επιθυμία του να συνεχιστεί η μουσική παράδοση του τόπου. Για το λόγο αυτό έχει εκδηλώσει την πρόθεση να δωρίσει βιολιά σε σχολεία της Σητείας.

Αξίζει να γίνονται γνωστοί αυτοί οι εραστές της τέχνης και της μουσικής…
Ορίστε και το σχετικό λινκ:
http://www.patris.gr/articles/146415

Αλέκος, Ηράκλειο

Είναι πάντα συγκινητικό να βλέπει κανείς έναν άνθρωπο, και μάλιστα σε κάποια ηλικία, να καταπιάνεται με μια μεγάλη Τέχνη που δημιούργησαν και εξέλιξαν «ιερά τέρατα» με μεγάλα ονόματα: την κατασκευή βιολιού. Το εγχείρημα απαιτεί πολύ θάρρος και άλλη τόση ικανότητα ! Μόνο και μόνο η λεπτή ξυλουργική εργασία που απαιτείται, δεν είναι καθόλου εύκολη !

Μη χάνουμε όμως τα μέτρα. Είναι άλλο να φτιάξει κάποιος ένα λαΐκό βιολί, και άλλη η τέχνη του βιολοποιού.Το να καταφέρει κάποιος αυτοδίδακτος να κατασκευάσει βιολί που να μπορέσει να σταθεί επάξια στα χέρια ενός σολίστα (όχι ενός παραδοσιακού μουσικού, γιατί πάντα είναι εντελώς άλλα τα κριτήρια και οι απαιτήσεις του) είναι τόσο απίθανο όσο να παίξει ένας λαΐκός βιολιστής …ένα καπρίτσιο του Παγκανίνι, με το αυτί ! Άλλο τόσο δύσκολο (χωρίς την ανάλογη παιδεία) είναι να καταφέρει η κατασκευή του και τα βερνίκια του να έχουν την αισθητική τελειότητα που το όργανο απαιτεί.

Ειδικά σήμερα, που τόσο η εκπαίδευση σε ανάλογες μεγάλες σχολές , όσο και η τεράστια επιστημονική έρευνα για το αντικείμενο, έχουν ακόμη περισσότερο εξελίξει αυτή την Τέχνη με τη μεγάλη ιστορία…

…Υπάρχουν στιγμές που περνά απ`το μυαλό μου η σκέψη πως θάθελα νάμουν νέος -και σε κάποια άλλη, δυστυχώς , χώρα- και να περνούσα την υπόλοιπη ζωή μου φτάχνοντας μονάχα βιολιά…

Αγαπητέ κ. Φρονιμόπουλε, καλημέρα…

Συμφωνώ απόλυτα με τα λεγόμενά σας…ασφαλώς και είναι έτσι…

Εγώ σταματώ μόνον στην τρίτη λέξη που χρησιμοποιήσατε, τη λέξη “συγκινητικό”…
Και ασφαλώς, όλοι κρύβουμε μέσα μας τον “ερασιτέχνη”, αυτή την “θεία” αίσθηση που μας κάνει όλους να προχωράμε στην καθημερινότητα και να ονειρευόμαστε…

Αυτή ακριβώς η κοινή ανάγκη μας και η αγάπη μας γιά την μουσική και τα μουσικά όργανα είναι και αυτή που μας κρατάει όλους μαζί σε αυτό το φόρουμ…

Πιστεύω πως αυτοί οι απλοί άνθρωποι είναι πραγματικά “μερακλήδες” κάτι που το θεωρώ θείο δώρο. Και όπως τραγουδάει και ένας αγαπητός κρητικός λαουτιέρης και τραγουδιστής (Μανώλης Κακλής):

“…μα οι μερακλήδες τό’χουνε
κι οι μερακλήδες φταίνε
που κάνουν τις σκληρές καρδιές
ευαίσθητες και κλαίνε…”

Πάντοτε βέβαια στα πλαίσια του συμβολισμού του κρητικού στίχου…

Έχετε την εκτίμηση, το θαυμασμό μου και την αγάπη μου γιά την πορεία σας στον χώρο που όλοι αγαπάμε…

Φιλικά
Αλέκος, Ηράκλειο

Με αφορμή το σχόλιο αυτό του sv9sk, θέλω να πω ότι σε πολλούς τομείς της ζωής μας, αλλά ειδικά στα σχετικά με το φόρουμ (για να μην το επεκτείνουμε και πολύ), δηλαδή ρεμπέτικη, λαϊκή και δημοτική μουσική, ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι «ερασιτέχνες» και κρατάνε το όνειρο ζωντανό, προχωρώντας και δημιουργώντας σιωπηλά, ταπεινά και με σεβασμό στη μουσική παράδοση αυτού του τόπου.