Ανδρέα το μπουζούκι δεν είναι θέμα εμπειρίας…
είναι πάνω απ’ όλα θέμα καρδιάς… (όταν πήρα στα 12 το πρώτο μου μπουζούκι, κοιμόμουν αγκαλιά μαζί του για μια εβδομάδα).
Οι τεχνικές εξάσκησης και τα υπόλοιπα (εκτός από το αυτί) μαθαίνονται εύκολα. Αν και τώρα που το σκέφτομαι… με την σύγχρονη τεχνολογία, ακόμη και το αυτί αντικαθίσταται από προγράμματα υποβοήθησης… π.χ. προγράμματα που μειώνουν τον ρυθμό ενός κομματιού για να καταλάβεις τις γρήγορες νότες.
Παλαιότερα μας έβγαινε η πίστη πάνω από το κασσετοφωνάκι για να βγάλουμε π.χ. ένα σόλο του Παλαιολόγου, του Κωστόπουλου κλπ… τώρα και οι ηχογραφήσεις είναι καλύτερες, και πολλοί κορυφαίοι οργανοπαίχτες δείχνουν…
Μα πάνω απ’ όλα, το μπουζούκι είναι προέκταση του κορμιού σου.
Είναι η προέκταση των φωνητικών χορδών μας… μέσω αυτού βγάζουμε τα συναισθήματα μας, λέμε αυτά που η ψυχή μας δεν μπορεί να εκφράσει με την ομιλία… τότε και η πιο απλή νότα αποκτάει χροιά, αποκτάει ύφος και ουσία.
Αλλά με τις ελάχιστες δυνατότητες μου, σε 2-3 μήνες που πιστεύω θα έχουν λυθεί αρκετά τα χέρια θα ανεβάσω κανένα ταξιμάκι, οπτικές ασκήσεις κλπ.
Και τώρα θα μπορούσα να ανεβάσω αλλά με μόνο 17 ημέρες δεν θα είναι και τόσο καλό το αποτέλεσμα.
Εξάλλου, σίγουρα εδώ μέσα θα υπάρχουν χιλιάδες φορές καλύτεροι…
