Πάντως το σίγουρο είναι ότι το ζειμπέκικο είναι ένα πολύ κεφάλαιο και αν ξεχωρίσουμε κάποια τραγούδια σίγουρα θα αδικίσουμε άλλα τόσα.Το καθένα ζειμπέκικο εχει την χάρη του και την δική του ιστορία.Γιατί πιστέυω πως είναι απο καρδιάς.
οσο αφορά το 5 Ελληνες στον αδη , τραγουδαρα κατεμε αλλα ιδιοτροπο πχ ειναι σε 8/8 αργο ζειμπεκικο που αν παιχτει σε ποιο γρηγορο τεμπο πχ αν παιξουμε τα 8 σαν 16 κτα τοτε εχουμε τσιφτετελι παντως τον ρυθμο τον καθοριζει ο συνθετης πχ υπαρχουν γραμενα τραγουδια του Νταλαρα σε 10 / 8 θελω να πω οτι μερικα τραγουδια με λογια δε μπορεις να τα τρεχεις λογο στιχων παντως αλλο τραγουδι 8/8 δε εχω συναντησει
Οξτάξορδος, βάλε και κανένα σημείο στίξεως να μπορούμε να σε καταλαβαίνουμε…
Εννοεις μαλλον ζειμπεκικο … εγω εχω ακουσει :
“Το χαρο τον ανταμωσαν” στην εκτελεση Μπεμπη σαν ζειμπεκικο.
Ετσι το λεγαν ολοι οι λαικοι μεχρι πριν καποια χρονια.
Νίκο, καθυστερημένα, θυμάμαι πως στη (χαμένη) συλλογή μου, είχα την “Αλεξανδριανή Φελλάχα” του Παπαϊωάννου με τη Ρόζα, και στο δίσκο έγραφε… ζεϊμπέκικο!
Επίσης, σε σχέση με το “Χασικλής και Χάρος” και το “Πέντε Έλληνες στον Άδη”, ίσως το 9 το κόβει το δρεπάνι του Χάρου!
Η αλεξαντριανή φελάχα όμως, εννιάρι πράγματι είναι.
Μου άρεσε πολύ αυτό!!!:110: Ξαναπέστο…
Η Αλεξανδριανή φελλάχα στην πρώτη “διπλή” εκτέλεση (μία στα Ελληνικά και μήα στα Τούρκικα" με τη Ρόζα και οι δύο, ήταν ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ 8άρι.
Ναι Κώστα, πώς μπερδεύτηκα (όπως και η Ρόζα στο τραγούδι…) και μου ήρθε στο νού η Αλεξαντριανή μου γλάστρα (που αναφέρει και φελλάχα) του Μάρκου. Κιʼ εσύ όμως μπερδεύτηκες πολλαπλά: 1: Δεν εννοούσες Παπαϊωάννου αλλά Σέμση (με το ταξίμι του Τομπούλη στην αρχή) που είναι βεβαίως τσιφτετέλι αντάμ παπαντάμ. 2. Μόνο που δεν τραγουδάει και στα τούρκικα η Ρόζα. (HMV AO 2169, 1934, αλλά 3: κατά Μανιάτη δεν είναι ζεϊμπέκικο παρά «ρεμπέτικο / αράπικο». Άλλη Αλεξαντριανή Φελλάχα ο Μανιάτης δεν αναφέρει.)
Μεταξύ Σέμση και Παπαϊωάννου κάποια κολλεγιά έγινε. Βλέπε και Μπουφετζή.
Κατά τα άλλα, ο Ρόζα έκανε και μιά (πανοποιότυπη) εκτέλεση της Αλεξανδρινής στα Τούρκικα, που κυκλοφόρησε μόνο στην Τουρκία. Ο δίσκος έγραφε ZEYBEK. Τον είχα στη συλλογή μου.
Κάποιος μου είπε πως ήταν αράπικο (αιγυπτιακό) τραγούδι. Εγώ πάντως στην Αίγυπτο, δεν το άκουσα ποτέ.
Πριν ένα μήνα είδα στην ΄Αγκυρα τους φίλους μου ηθοποιούς, να χορεύουν στο πάρτυ της πρεμιέρας, το Τούρκικο ζεϊμπέκ, τον χορό δηλαδή των ζεϊμπέκων. Αντικρυστός. Πολύ πιό πρωτόγονος από τον Ελληνικό, και με εντελώς διαφορετικό ύφος και ήθος από το δικό μας. Καμμία σχέση -ούτε καν με τον δικό μας (Μικρασιάτικο) αντικριστό.
Όσο γιά τον ηθοποιό μου που έπαιζε τον Θωμά, είδε κι έπαθε να μάθει τον Ελληνικό (σόλο) ζεϊμπέκικο, και τα κατάφερε στο περίπου με πολλές-πολλές πρόβες. Δε μπόρεσε όμως να ξεκολήσει από το πνεύμα του τσιφτετελιού.
Το οποίο ως ρυθμός είναι… τι; Σαν φιστίκι αράπικο; :092:
Έ, τσιφτετέλι Άρη μου! Τι περιμένεις τώρα; μουσικολογικές ακρίβειες από εταιρίες δίσκων; Εδώ την “Απονιά” μας (τους, δηλαδή) τη σέρβιραν ως Ρεμπέτικον. Και γέννησαν και νέο είδος τραγουδιού, άσχετο φυσικά με το περιεχόμενο του δίσκου και του άλλου, του “Τικ Τάκ”.
Κώστα, τι καταγωγή είχαν αυτοί οι ηθοποιοί; Που να ξέρεις, βέβαια! Αν μεν ήταν όλοι από το Αϊδίνι ή την Μούγκλα τότε ναι, χόρευαν παλιό, παραδοσιακό ζεϊμπέκικο, αλλά επειδή μάλλον δεν ήταν από εκεί, αυτό που χόρευαν θα ήταν ο σύγχρονος ζεϊμπέκικος που τους τον μαθαίνουν στα σχολεία κλπ. και είναι κάργα χορογραφημένος. Όσο για τον «αντικρυστό», «ελληνιστί» καρσιλαμά, στην ομάδα των «zeybek dances» υπάρχει και αυτός, χορευόμενος μόνο από γυναίκες, ίδιος κι’ απαράλλαχτος στη ρυθμική αγωγή και τα βήματα με τον καρσιλαμά που χόρευαν οι δικές μας προσφυγοπούλες. Μόνο, και αυτός, χορογραφημένος.
Και τον φουκαρά τον «Θωμά» τον καταλαβαίνω απόλυτα, είναι σαν να ζητάς από Έλληνα να χορέψει τουρκικό ζεϊμπέκικο. Έβλεπε το ρυθμό πολύ γρήγορο για αυτή τη χορογραφία, ενώ ο Έλληνας αντίστοιχα θα μπουρδουκλωνόταν και θα έπεφτε κάτω χάνοντας την ισορροπία του χορεύοντας με davul zurna, περιμένοντας να “τρέξει” ο ρυθμός γρηγορότερα.
Νίκο, έχεις δίκιο! Η Θέσια μου τόπε εκείνη τη στιγμή: “Αυτό είναι σαν χορογραφημένο!”
Όσο γιά τις καταγωγές τους, ήσαν τουρλού. Είχαμε και Αϊδινιώτες, και γιουρούκους (έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονταν), κάποιους εξαιρετικούς από την Τραπεζούντα, έναν Τουρκοκύπριο, άλλους από τη Σμύρνη και βάλε. Ο “Θωμάς” (εξαιρετικός ηθοποιός, πρωτοκλασάτος, και σαν τύπος δικός μας, ανάρχα) καταγόταν από τη Σμύρνη μα έμενε μόνιμα στην Πόλη.
Ξέχασα να σας πω πως ήρθαν να μας βρουν ο Cemal που έγραψε το βιβλίο γιά τη δισκογραφία (το ανίστοιχο με του Καλυβιώτη), κι ο ψάλτης, ο Βαρβέρης. Με προτροπή δική μου -ο Cemal είναι αυτός που αποκάλυψε την Ευθαλία) πήγε ο ψάλτης στο νεκροταφείο και βρήκε τον τάφο της. Γράφει το χρονολογία του θανάτου, 1939, και δίπλα την ηλικία: 58 χρονών! Άρα, το 13χρονο νυμφίδιο που αναφέρει ως Ευθαλία ο Χατζηπανταζής το 1894 στην Αθήνα κ.λ., είναι το ίδιο πρόσωπο.
Η έρευνα προχωράει, και θα βρούμε κι άλλα.
Επίσης, βρήκα δύο βιβλία Τούρκικα παλιά, το ένα γιά τις ******** της Ίστανπουλ, το άλλο γιά τους “καπανταήδες” της ίστανμπουλ. Το δεύτερο ήδη άρχισε να μεταφράζεται. “Καπάνταη” λένε οι Τούρκοι τους Νταήδες γενικώς. Οι πρώτοι, λέει, ήσαν Κεφαλονίτες! Αργότερα προσεχώρησαν οι Αρμένηδες, και τελευταίοι οι Τούρκοι. Αρβανίτες δεν εντοπίζονται (ήσαν συνήθως καβάσηδες, που είναι αξιοπρ΄πής δουλειά). Πρ’ όλα αυτά, ο νόμος της “μπέσας” (λέγεται αλλιώς στα Τούρκικα) με τη Γερουσία, επικρατεί. Ευκαιριακή δουλιεά, η τουλούμπα (πυροσβέστες). Είχανε κι αυτοί το ένα μανίκι απ’ έξω. Ο λόγος: όταν μονομαχούσαν με μαχαίρια, τύλιγαν το μανίκι στ’ άλλο χέρι ως ασπίδα! Είναι κι άλλα, πολλά, θα γελάσομε.
Κώστα, το έχω ξαναπή όταν γύρισα από την Πόλη, όπου είχα βρεθεί με μιάν αντιπροσωπεία σε εκδήλωση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Χορού: οι παλαιοί, «γνήσιοι» Τούρκοι, ΔΕΝ χόρευαν, ΔΕΝ τραγουδούσαν. Αυτά τα άφηναν για τους αιρετικούς, ντερβίσιδες, σούφι και τους Αλεβίτες, φυσικά και τους τουρκόφωνους ή ελληνόφωνους Χριστιανούς, Αρμένηδες, Εβραίους κλπ. και τους ζεϊμπέκους βεβαίως. Έτσι έφτασαν, από Κεμάλ και μετά, να έχουν κύριο μέσον διάδοσης του «παραδοσιακού» χορού (που πριν τον χόρευαν μόνο αλλόθρησκοι) το πανεπιστήμιο. Και σημείωνα ότι χίλιες φορές προτιμώ τον δικό μας τρόπο, από το να είχαμε και εμείς τμήμα παραδοσιακού χορού και μουσικής στο πανεπιστήμιο. Ο πειρασμός να καταλήξουμε στη χορογραφία θα ήταν μεγαλύτερος από ότι χωρίς.
Στην Πόλη οι Αρβανίτες ήταν και χασάπηδες, εξ ού και ο χασάπικος λέγεται Αρναούτικος.
Ενδιαφέρον είναι πως στους δίσκους της η Ευθαλία (που νομίζω ήταν «καλλιτεχνικό ψευδώνυμο», αλλοιώς λεγόταν) αναφέρεται σκέτα ως «Soprano», για να μη διαφανεί το γένος της.
Κύριε Πολίτη πραγματικά το αυθώρμητο πάντα είναι ανότερο από το χορωγραφιμένο,σε ψυχῆ καί πάθος,μα εαν τύχει καί υπάρξει τμήμα παροδοσιακόν στο πανεπιστήμιο ,επηδή είμαστε έλληνες ,καί είμαστε απεριώριστοι στήν ευστροφία καί στον ενθουσιασμό δεν πιστέυο πος θά μέναμε φυλακησμένοι σε μιαν χορωγραφία ,προπαντός στο ζείμπεκικο ,κάθε φιγούρα γήνετε προσοπηκή και κάθε χορώς αναλογα τήν παρέα τα κέφια η τα μεράκια καί τήν ψυχηκή μας κατάσταση ,καί τήν πολυμηχανία τον οργανοπαίχτον να μπορέσουν να φυτέψουν τής νότες στα πόδεια του χορευτή ,προκαλεί έναν χορώ που δεν επαναλανβάλεται και με αυτόν τον τρόπο ζούμαι μιαν αιώνια στηγμή.Πος μου αρέσει που είμαστε έλληνες !!!
Κώστα όποτε κυκλοφορήσει το βιβλίο με τους νταήδες στα ελληνικά, ρίξε μια σχετική ανακοίνωση στο site. Πιστεύω οτι θα ενδιαφερθεί πολύς κόσμος. Επι τη ευκαιρία, ξέρεις αν και που μπορώ να βρω το βιβλίο “Οι Νταήδες της Σμύρνης”;
Νικολάρα, αν νομίζεις ότι στον τόπο αυτό είμαστε απεριόριστοι στην ευστροφία ή τον ενθουσιασμό (ενώ όλοι οι άλλοι δεν είναι), τότε θαυμάσια! Ας το αποδόσω στη νοσταλγία του ξενητεμένου…
Βέβεα ἐχεται δύκαιο γιά τῆν νοσταλγία του ξενητεμένου , καί μόλις βγένω από το αεροδρόμιο γιατραίυομαι με τῆν αλῆθια . . .για ἀυτό σας είχα ζητήσει πληροφορίες για κανένα Μαγαζί ἀυθεντηκό ,δεν θέλω να δῶ μπαλέτα προσποίητα δύχος ψυχῆ ,η νά πάω να ζητήσω κάτι για να χορέψει η παρέαμας καί να ακούσω :Έχουμε προγραμα καί να μπούνε στῆν πίστα πεντέξη μασκάραδες με τυπηκές ενδυμασῆες καί νά χορευουν χασάπικα καί ζείμπέκικα με φουστανέλες , κηταχτε κάτι , πρωχτές εδῶ στῆν San Paulo , ήμουν σε ένα μαγαζί(cafe aman) όπου έπαιζε μπουζούκι ο φίλος μου ο Κωστάκης(Κωσταντίνος Ἀρσενιάδης), κάνανε κούρσα τέσερα παιδεία χορευοντας σέρβικο καί ο Κῶστας παιζοντας το μπουζουκι ,μέχρι να σπασει ἠ ὀγδωη χορδῆ ,μα ο Κῶστας χτηπούσε τῆν έβδομη με το πλῆχτρο πιό δυνατά καί έτσι το γεμῆσε μέχρι νά τους ξεληγόσει . . . τα παίδεια ἠταν η κόρη μου μια φιλιναδα τής και ἀλα δύο παλικαρια ,διλαδί όλοι πελάτες του μαγαζιού ,μετά στής μυκρές ὁρες μετά που καναμε καφάλι,εμης από τῆν γερουσία πήραμαι τῆς στροφές μας ,αυτά μου αρέσουν.Δεν μπορεί αυτά να υπάρχουν ἐδῶ στῆν ζουγκλα καί να μυν υπαρχουν στῆν Ἀθηνα ,πρην οχτῶ χρόνια στῆν Ρόδω πῆγα σ’ενα μαγαζί που το έλεγαν Έλη στο λημάνι δίπλα τῆς εκλησίας του ἐυαγγελισμού ,βεβεα προτα είχε τους μασκαράδες,αλλα μετά που εκτέλεσαν το σύντομο “numero” τούς το μαγαζί έγηνε κανονικό διλαδί ο κόσμος γλένταε αφθορμητα καί ορέα .
Αυτή η λογοκρισία με τα **** είναι επιεικώς αστεία.