Νομίζω ότι ότι ο Ν. Φρονιμόπουλος βάζει το ακριβώς αντίθετο πρόβλημα. Δηλαδή να έχουμε τον ίδιο παίχτη που παίζει με διάφορα όργανα. Υποθέτουμε ότι έχουμε μπουζούκια π.χ από πέντε οργανοποιούς (ή πέντε μπουζούκια από τον ίδιο οργανοποιό). Ας φανταστούμε ότι δεν βλέπουμε ούτε τον παίχτη, ούτε και το όργανο που παίζει κάθε φορά (π.χ. είναι πίσω από μια κουρτίνα). Εμείς είμαστε το ακροατήριο (μπροστά από την κουρτίνα) και θα πρέπει να κρίνουμε την ποιότητα του ήχου των οργάνων παίζει αυτός ο άγνωστος παίχτης. Μόνο ακούμε τα διάφορα όργανα που παίζοντα από τον ίδιο παίχτη χωρίς να τα βλέπουμε. Ο μουσικός παίζει πάντοτε το ίδιο μουσικό κομάτι, με την ίδια τεχνική, με την ίδια ένταση κτλ κτλ.
Το ερώτημα είναι, το πως θα διαλέξουμε το μπουζούκι με τον καλύτερο ήχο. Δηλαδή, στην ουσία θα πρέπει να αναρωτηθούμε, ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά του ήχου που μας κάνουν να λέμε ότι ένα όργανο έχει καλύτερο ήχο από ένα άλλο.
Κατά την άποψή μου, στο πρόβλημα αυτό μπορεί να απαντήσει κανείς μόνο με μερικές γενικές αρχές (όπως γεμάτος ήχος, ένταση, χροιά κτλ που αναφέρθηκαν ήδη), αλλά τελικά ο καθένας από μας μπορεί να έχει διαφορετική αντίληψη του καλού ήχου. Και βεβαίως υπάρχει το πολύ δύσκολο πρόβλημα (ή και αδύνατο) να περιγράψει κάποιος με λόγια την ηχητική εμπειρία που βιώνει κάποια στιγμή. Είναι το ίδιο δύσκολο σαν να θέλεις να περιγράψεις με λόγια ένα χρώμα (π.χ. το κίτρινο). Πως να το περιγράψεις? Μπορείς μόνο να το δείξεις. Το πολύ-πολύ να πεις “Να ένα λουλούδι που έχει κίτρινο χρώμα” ή “Κίτρινο χρώμα είναι αυτό που έχουν τα ταξί”. Από εκεί και πέρα, είναι ακόμα πιο δύσκολο το να πεις ποιο κίτρινο (ποια αποχωσή του ) είναι η καλύτερη, και στο κάτω-κάτω δεν ξέρω αν έχει και κανένα νόημα κάτι τέτοιο. Είναι κάτι που εξαρτάται από τα βιώματα, την κουλτούρα, την παιδεία, τις εμπειρίες κτλ κτλ που έχει ο καθένας από μας.
Βέβαια το ρεμπέτικο (και άρα ο ήχος του μπουζουκιού) είναι ένα κοινό βίωμα για τα μέλη τούτου του φόρουμ. Όμως, μπορεί να επιδρά σε καθένα από μας με διαφορετικό τρόπο.
Έτσι λοιπόν, μπορεί να επιλέξω συγκριτικά ένα όργανο, γιατί για μένα έχει καλύτερο ήχο από κάποιο άλλο. Και η επιλογή μου αυτή, μάλλον θα έχει να κάνει κυρίως με τον ήχο που έχω στο μυαλό μου ως “καλό ήχο” ενός τέτοιου οργάνου. Από εκεί και πέρα, οι επιλογές ενός ευρύτερου πλήθους ανθρώπων μόνο ως στατιστικό μέγεθος έχει σημασία. Π.χ. το 70% των ερωτηθέντων επέλεξαν το Χ συγκεκριμένο όργανο. Αυτό απλώς σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί που έχουν την ίδια αντίληψη με μένα, για το τι σημαίνει “καλός ήχος” ενός οργάνου.
Και έτσι ξαναγυρίζουμε στο αρχικό ερώτημα. Δηλαδή, ποια ακριβώς είναι τα χαρακτηριστικά του ήχου που έκαναν τους περισσότερους να επιλέξουν το συγκεκριμένο όργανο και όχι κάποιο άλλο? Και για να έχει κάποιο ουσιαστικό νόημα, η απάντηση θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να την πάρει κάποιος και να πάει να διαλέξει με αυτή ένα όργανο, που να έχει “καλό ήχο” όπως τον έκριναν το 70% του συνόλου των ακροατών. Και μια τέτοια σαφής και τεκμηριωμένη απάντηση δεν φαίνεται και πολύ εφικτή. Μήπως κάνω λάθος? :080:
