Το σεβασμό και την ησυχία την κερδίζεις, δεν την απαιτείς.
Με το στανιό δεν το κατάφερε κανένας ως τώρα. Ούτε καν ο Τσιτσάνης όπως σχολίασε η Ιωάννα. Αν και στο Σκοπευτήριο γινόταν λαϊκο προσκύνημα και ίσως ( δεν την ήθελε ούτε ο ίδιος την “ησυχία”.
Πάντως θυμάμαι, όταν ανέβαινε ο Ακης Πάνου στο πάλκο στη Φωκίωνος, με το που τον έβλεπες, ήσουν σίγουρος ότι ήταν ο απεσταλμένος των θεών. Μετά το πρώτο “ντινγ” του μπουζουκιού του σταμάταγε η (απίστευτη) οχλαγωγία και δεν έβγαινε ΚΙΧ στη σάλα. Μπορούσες να ακούσεις μυρμήγκι να κατουράει σε βαμβάκι.
Ερχόντουσαν βέβαια και στιγμές στο πρόγραμμα που γινόταν - όπως είναι φυσικό - πανζουρλισμός.
Αλλά μιλάμε για μάγκα που ήξερε τον κόσμο και είχε τον τρόπο του.
Δεν μπορούμε να απολυτοποιήσουμε το παραπάνω. Σαφώς και ο καλλιτέχνης επιδρά στο κοινό που βρίσκεται από κάτω και σαφώς το κοινό αντιδρά ανάλογα με αυτό που του προσφέρει ο καλλιτέχνης.
Είναι όμως μόνο αυτό;
Την ώρα που ο σερβιτόρος φεύγει και κοντεύει να φτάσει στην κουζίνα στην άλλη μεριά του μαγαζιού, θυμήθηκα ότι θέλω την μπριτζόλα μου ξεροψημένη.
Ελα ρε παιδί μου, μία ώρα φωνάζω… Τη μία μπριτζόλα ξεροψημένη.
Μάλιστα…
Σσσσ…!
Τι “σσσ” ρε φίλε; Ωμή θα τη φάω την μπριτζόλα;
Ναι ρε φίλε, αλλά ν’ ακούσουμε και καμιά πενιά…
Ελα μωρέ, θ’ ακούσεις… Δεν πρόκειται να φύγει ο μπουζουξής…
Γυρνάω το κεφάλι στην παρέα μου, να γλιτώσω κι απ’ τον ενοχλητικό του διπλανού τραπεζιού που μου λέει όλο “σσσ” και “σουτ” και απέναντι, καμιά εικοσαριά τραπέζια πιο πέρα, βλέπω το Σώτο με τη Δώρα!
Σώτο… Σώτοοοοοο! Πού 'σαστε ρε! …Καλά;
…
Γεια σου Δώρα!
…
Ναι ρε, χαθήκαμε.
…
Ναι ρε κούκλε, κι εγώ σε αγαπάω… Να βρεθούμε να τα πούμε αδερφέ μου…
(Μου μιλάει η γυναίκα μου)
Καλά, προχτές δεν έβριζες ότι ούτε ζωγραφιστό δε θέλεις να τον βλέπεις το μαλ΄…α;
Γιατί, άδικο έχω; Πατσαβούρι σκέτο είναι. Και δε βλέπεις το μαλ…κα πώς κυκλοφοράει; Και τώρα πώς την είδε δηλαδή; Μάθαμε και τα ρεμπέτικα; Ρε, όταν εγώ πήγαινα στο “Λασιτέ” κι άνοιγα 20 σαμπάνιες στο Μοναχό, ο Σώτος άκουγε μονάχα Βίσση. Αντε με το μαλ…κα να πούμε…
…
Τι σουτ ρε φίλε πάλι; Ούτε να μιλήσουμε δεν μπορούμε εδώ μέσα;
…
Δε σ’ ενδιαφέρει ποιος είναι ο Σώτος και τι κάνει; Και ποιος είσαι εσύ ρε που μιλήσεις για το φίλο μου το Σώτο; Θες να σου εξηγήσω τίποτα από κοντά; (σηκώνομαι από το τραπέζι).
…
Σηκώνεται κι ο άλλος… Πολλά κιλά το παλικάρι! Ξανακάθομαι…
Εχε χάρη που 'χω τη γυναίκα μου μαζί…
…
Τι βρίζεις ρε φίλε; Δεν είπαμε και κάτι…
…
Ναι εντάξει, δεν τρέχει τίποτα, θα κάνουμε λίγο ήσυχα…
Προς τη γυναίκα μου:
Και σου ‘πα μωρή, τρέλανες τον κόσμο με τα τσιρίγματά σου, κι εσύ και η ξαδέρφη σου απέναντι! Δεν μπορούν ν’ ακούσουν οι άνθρωποι… Τώρα βρήκατε να πείτε για το κομμωτήριο; Και στο κομμωτήριο τι κάνετε;
…
Τι σαρμάκο και σεκλέτι τραγουδάει τούτος ρε; Εδώ ‘ρθαμε να γλεντήσουμε, δεν ήρθαμε για φροντιστήριο ξένων γλωσσών! Αντε τέλειωνε μωρή το φαΐ σου, να πάμε στο Βέρτη ν’ ακούσουμε τίποτα της προκοπής…
Αρχικά Δημήτρη ευχαριστώ για την απάντηση. Σε καμιά περίπτωση δεν σου ζητάω να δικαιολογηθείς
«Δεν θα προσπαθήσω να δικαιολογηθώ γιατί το θέμα που αναφέρεις είναι κάτι που ειλικρινά δεν μπορεί να ελεγχθεί»)…
Απλά κάνω μία παρατήρηση γιατί δεν βοηθάει να λέμε μόνο τα καλά του πράγματος.
Ωστόσο, αυτό με τις καρέκλες δεν θεωρώ ότι λύνει το πρόβλημα έτσι κι αλλιώς…Η απόσταση των τραπεζιών είναι αυτό που ενοχλεί… Δεν δίνει ποιότητα στον χώρο… Και το λέω αυτό αφού έχω πάει σε πολλά παρόμοια μαγαζιά (οπότε μπορώ να έχω κάποια κρίση:089:)…Βασικά σε όλα τις Θεσσαλονίκης (Νιαβέντι, Πήρε και Βραδ., Τομπουρλίκα, Μουσικό Ναό, Όμορφη Ν. κλπ και σε πολλά της Αθήνας όπου έμενα 2 χρόνια…όχι για να μην με περάσετε και για καμιά αρχάρια… χι χι!!!:))…
Κατά τα άλλα είναι δεδομένο ότι κάποιες φορές ένα τραπέζι θα αποκτήσει περισσότερες καρέκλες από ότι υπολογίζαμε…Αυτό συμβαίνει παντού, σε μπαρ, καφέ, ταβέρνες…δεν θα συνέβαινε στην Πριγκιπέσα;
Και φυσικά την Παρασκευή και το Σάββατο θα έχει περισσότερο χαμό (ο οποίος φυσικά και με ενόχλησε πολύ!!! Παρασκευή ήρθα), αλλά αυτό είναι δεδομένο (δυστυχώς ή ευτυχώς) σε όλα τα μαγαζιά ότι αυτές τις ημέρες έχει περισσότερο κόσμο…Κι αυτό θεωρώ ότι θα έπρεπε να υπολογίζεται από κάθε μαγαζάτορα…Θα έρθω και καθημερινή, το υπόσχομαι…Αλλά δεν είναι λογική αυτή…Δουλεύουμε ρε παιδιά το πρωί!!! :240:
Πάντως, θα συμφωνήσω με (σχεδόν) όλους ότι είναι απαράδεκτο να έρχεσαι σε ένα τέτοιο μέρος για να μην βάλεις γλώσσα μέσα!!!
Αχ, ας δουλέψουμε και λίγο τώρα!!!
Φιλικά,
Βερονίκη
Να πω και κάτι ακόμα;;;
Την Δευτέρα 24/12 έχω γενέθλια και λέω να βγω σαν καλό παιδί!!!
Λέτε να μην έχει κόσμο την Δευτέρα στην Πριγκιπέσα;; Ή λόγω των εορτών θα γίνεται χαμός;
Επίσης, μία λύση που θα γούσταρα είναι να βγω μεσημέρι…Ξέρετε κανένα στέκι να παίζει μουσική το μεσημέρι στην Θεσσαλονίκη, εκείνη την μέρα;;; (Ίσως αυτήν την ερώτηση έπρεπε να την τοποθετήσω σε άλλη ενότητα, αλλά δεν πειράζει)
Ελάχιστα “μαγαζιά” έχω επισκεφθεί για ν’ ακούσω ζωντανή λαική μουσική και φεύγοντας ήμουν απόλυτα ευχαριστημένος. Και λέγοντας ελάχιστα εννοώ μόνο τρία:
Το 1000+1 νύχτες όπου έπαιζε ο Θύμιος και ήταν ΤΑΦΟΣ,
τη Σκάλα του Μιλάνου (όπου παρόλο που είμαστε μόνο από δω μέσα καμιά 45αριά) όπου οι Μιλαναίοι έπαιζαν χωρίς μαγνήτες και άκουγες μιά χαρά, και την
“Άλλη Σκάλα” μιά Πέμπτη βράδυ με τους Καλαφάτη-Αστεριάδη.
Και στα τρία παραπάνω παραδείγματα υπήρχαν κάποιοι καθοριστικοί παράγοντες:
Καλλιτέχνης (ες)
Εκλεκτοί πελάτες, με την έννοια του κοινού (καλού) γούστου, και
Καθημερινή (αν και στο Βόλο νομίζω ήταν Παρασκευή)
Βερονίκη, 24 Δεκεμβρίου περιμένεις να πάς σε μαγαζί και να περάσεις καλά; Μάζεψε κανά φιλαράκι στο σπίτι, με καλούς μεζέδες, κρασάκι και μουσικούλα να γουστάρετε, κι άσε τα μαγαζιά για την πλέμπα!
ΥΓ: Α, πέρασα καλά κι ένα βράδυ στο Ποσειδώνιο -Νίκος Βέρτης- με τον κουμπάρο μου, αλλά είχαμε πιεί ήδη από ένα μπουκαλάκι Ντιούαρς δώδεκα ετώνε, οπότε όταν καταλάβαμε τί ακριβώς παιζότανε είμαστε ήδη … αλοιφή για κάλους. Βέβαια το τί είδαν τα ματάκια μας είναι μιά αλλή πικραμένη ιστορία (αν με εννοείτε τί εννοώ…) :112:
Καλά αυτό με την καθημερινή μην το δένουμε και κόμπο!
Κι εγώ θυμάμαι βραδιές και μεσημέρια που πέρασα σούπερ και ήταν Παρ.Σ.Κ…
Όσο για το βράδυ 24/12… Απλά πολύ θα το ήθελα!!! Αλλά μάλλον δεν θα λέει… Γι αυτό κι εγώ σκέφτηκα να το πιάσω από μεσημέρι/απόγευμα… Γιατί όμως σε αυτήν την πόλη δεν υπάρχει κανένα μαγαζί που να παίζει ωραία μουσικούλα το μεσημέρι;;; Ή υπάρχει και δεν το ξέρω;;;
ΥΓ. Την πρώτη φορά φορά που άκουσα τη φράση “θα πάμε σήμερα με τα κορίτσια ν’ ακούσουμε Βέρτη”, ήταν από το στόμα κολλητού φίλου, ο οποίος θεωρεί “θεό” το Χριστοδουλόπουλο, τους δε υπόλοιπους της Εθνικής οδού “ημίθεους και βάλε…”. Με τη διαφορά ότι εγώ κατάλαβα τη φράση “θα πάμε σήμερα με τα κορίτσια ν’ ακούσουμε Verdi” κι έμεινα …κάγκελο. Αρχισα να μπαίνω στο νόημα (ότι κάτι άλλο “τρέχει”) όταν μπήκε στις λεπτομέρειες: “Εχει μαζί του την Κρίστι, τον Κωνσταντίνο, τη Μέλια κ.ά. και το μπουκαλάκι είναι …τόσα ευρώ κομπλέ”.
Δεν τόλμησα ν’ απαιτήσω παραπέρα εξηγήσεις, γιατί φαντάστηκα (ορθώς όπως αποδείχτηκε) ότι η ερώτησή μου θα έμοιαζε αντίστοιχα στο χώρο μας ως “ποιος είναι ο Μπάτης ρε παιδιά;”…
Αγαπητέ Δημήτρη.
Είνε σίγουρη η επιτυχεία γεία το μαγαζή!!
σου εύχομε καλή δύναμη και υπομονή.
Με τα πρώτα σου νέα θα σε επισκεφτώ.
Το σιντί σου τέλειο όσοι πελάτες μου το ακούνε τους αρέσει πολύ!!!
Να είστε καλά…
:088:
Πολύ καλή η πριγκιπέσσα αλλά ο ιδιοκτήτης νομίζει οτι είναι μουσείο, χαλαρώστε,δεν έχει κάτι διαφορετικό από τα άλλα μαγαζιά με ζωντανή λα’ι’κή μουσική.Και οι ίδιοι οι ρεμπέτες λα’ι’κή μουσική έπαιζαν, και όπως συμβαίνει και σήμερα στα σκυλάδικα τσακώνονταν για τη μαρκίζα του μαγαζιού,και μόλις έβλεπαν τα φράγκα δεν έλεγαν όχι όπως κάνουν και οι σημερινοί λα’ι’κοί τραγουδιστές, η μόνη διαφορά ήταν πως η μουσική αυτή ήταν βίωμα τους και δε τους ένοιαζε αν τους ακούει ένας , δέκα ή εκατό, παίζανε για πάρτη τους για να βγάλουν το πόνο τους.Αλλάξανε τα πράγματα πεθάναν κ οι ρεμπέτες ,πέθανε και το ρεμπέτικο, και καλό θα είναι να μην ασελγούμε πάνω στο πτώμα τους.Ας τους ακούμε απλά…
δεν την ήθελε ούτε ο ίδιος την “ησυχία”.