Δεν το ήξερα, αλλά το ΥΤ έχει μια λειτουργία που σου προτείνει βιντεάκια που πιστεύει ότι θα σ’ αρέσουν. Σήμερα που το πρωτοπαρατήρησα, μου πρότεινε το κάτωθι:
«Ζωή είν’ αυτή, Ζωίτσα μου;» Άλλο ένα ρεμπέτικο για την κρίση του '29, από αυτά που τον τελευταίο καιρό όλο και ανασύρονται. Δεν το είχα ξανακούσει. Ωραίο τραγούδι.
Όσο το άκουγα, η μουσική όλο και κάτι μου θύμιζε. Άργησα, αλλά βρήκα τι ήταν αυτό: μοιάζει έντονα με το «Γιατί να κάθεσαι να λες»:
Μόλις το συνειδητοποίησα, άρχισα να παρατηρώ και στους στίχους μια ενδεχόμενη νοηματική συνάφεια. Με λίγη φαντασία, τα δυο τραγούδια μοιάζουν σαν να είναι δύο κεφάλαια από τη ζωή του ίδιου ανθρώπου. Στο «Γιατί να κάθεσαι να λες», που ακόμα είναι εποχή παχειών αγελάδων, το βασικό μήνυμα που στέλνει ο αφηγητής είναι «Ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ;». Παράλληλα, κάπου στριμώχνει και μια εξομολόγηση για τα όνειρά του: να πιάσει την καλή και να κάααθεται, μια να του ανάβει τον λουλά κι άλλη να κουβαλάει ψιλά, ενώ η τρίτη θα τον μπανίζει και θα κλαίει που έχασε το τεφαρίκι.
Μετά όμως γύρισε ο τροχός. Στο «Ζωή είν’ αυτή» ο τυπάκος απόμεινε χωρίς λεφτό. Πάνε τα χρόνια τα παλιά που ήμασταν λαϊφστάιλ και τα τάλιρα πετούσαμε! Και τώρα, τι να την πω την γκόμενα, που δίχως φράγκο απόμεινα;
Έλα ρε μεγάλε, τώρα το θυμήθηκες; Όσο είχες τα φράγκα την πούλαγες νταηλίκι την γκόμενα, και τώρα κρύβεις την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια; Ποιος σε φταίει;
Και τώρα πώς θα παντρευτείς; Μπα, πριν που μπορούσες δε νομίζω να έκανες λόγο για γάμο, τώρα που δεν μπορείς σε πήρε ο πόνος!
Αλλά κρίση είναι, θα περάσει. Θα ξαναπιάσουμε λεφτά, και τι θα γίνω μη ρωτάς (άσε, ξέρω!).
Τσέκαρα τις ημερομηνίες κυκλοφορίας των δύο τραγουδιών. Δυστυχώς δεν ταιριάζουν. Τελικά το «Ζωή είν’ αυτή» κυκλοφόρησε πρώτο. Είναι λοιπόν προφανές ότι ο συσχετισμός μου δεν ισχύει…