Από ένα cd του Δίφωνου από παλιό τεύχος με τίτλο “Το μπουζούκι στην Αμερική” έχει το 5ο τραγούδι: “για μας ποτέ μην ξημερώσει” αλλά και το 12ο “Το πλουσιόπαιδο” ότι το παίζει και το τραγουδάει ο Ιορδάνης;
Είναι η φωνή του Ιορδάνη σ’αυτά τα δύο τραγούδια;
Και πού ν’ ακούσεις το “Βάστα πονεμένο μου κορμί”, όπου τον συνοδεύει η Γκρέυ (αν δεν κάνω λάθος).
Δεν το’χω (ακούσει), αλλά φαντάζομαι… Είναι πάντως απίστευτη η φωνή του, ειδικά στο “πλουσιόπαιδο” το σκίζει το κομμάτι! Κρίμα που την “έκαψε” μετά.
Δεν την “έκαψε”. Καρκίνο είχε ο άνθρωπος εδώ και πολλά χρόνια.
Εμένα πάντως με ανατριχιάζει όποτε ακούω τη ζωντανή εκτέλεση (από του “Ματζάκουρα” στον Πύργο αν θυμάμαι σωστά) του “Το ξεκρέμασα κι απόψε” με β’ φωνή την Κικίτσα Κοκκίνη!!! Απλά εκπληκτική ερμηνεία και εξαιρετικό παίξιμο (όπως πάντα).
Υπόψιν ότι την εποχή της συγκεκριμένης εκτέλεσης, ο καρκίνος είχε ήδη φθείρει την φωνή του αλλά ακόμα κατάφερνα να βγάζει τη “γλυκιά πλευρά” της φωνής του σε κάποια τραγούδια… ένα από τα οποία ήταν κι αυτό.
Παίδες εύγε για τα βιντεάκια με τον αθάνατο Ιορδάνη. Ο άνθρωπος ήταν , είναι και θα μείνει κορυφή…
Εαν κάποιος ενδιαφέρεται για τα cd με τον ιορδάνη : 1- τσομίδης - Ηχογραφήσεις αμερικής (συμπεριλαμβάνεται και το προαναφερόμενο τραγούδι " βάστα πονεμένο μου κορμί" 2- το μπουζούκι στην αμερική (συμπεριλαμβάνεται " το πλουσιόπαιδο " ) 3- Ιορδάνης στους δρόμους του ρεμπέτικου (συμπεριλαμβάνεται και " το ξεκρέμασα κια απόψε" ) 4- τα ταξίμια του ιορδάνη (συμπεριλαμβάνονται " μη είσαι ψεύτρα δίγνωμη - έχεισ κορμί αράπικο κλπ) , πολύ ευχαρίστως να του κάνω από ένα αντίγραφο . Και μην παρεξηγηθώ εννοείται δωρεάν…
Υ.Γ. Το συγκεκριμένο βίντεο είναι από το αρχείο του μέλους Νίκου Πορτίνου που το είχε ανεβάσει κάποια στιγμή στο rapidshare για να το απολαύσουμε! Έκανα τον κόπο να το βάλω στο youtube για να το βλέπουμε πιο εύκολα!
“…Και τότε κατάλαβα. Κατάλαβα τη διαφορά ανάμεσα στην δεξιοτεχνία και την ουσία. Την ουσία του Μάρκου. Ανάμεσα σ΄ έναν που παίζει μπουζούκι-ραπτομηχανή, κι έναν που με τρεις νότες σου αρπάζει τα σπλάγχνα…”
Το έγραψε ο Γ. Σκαμπαρδώνης στα ΝΕΑ, σε ένα άρθρο του προχθές για τον Μάρκο.
Νομίζω όμως ότι ταιριάζει απόλυτα στον Jordan(:039:),
όπως και στον καθένα που δεν προσπαθεί να “εξημερώσει” τις χορδές του μπουζουκιού του παίζοντας με ταχύτητα, επίδειξη και έπαρση ΑΛΛΑ να “ταξιδέψει” όσους τον ακούνε “σε φίνο ακρογιάλι μες στην Παραγουάη…” (SIC)
Υ.Γ. όποτε ακούω τον Jordan, αυτά παθαίνω! :110:
Μέσα ρε παιδί μου. Αλλά -θες το φτωχό μου το μυαλό, θες η κούραση- δεν πήρα χαμπάρι στο τέλος: ήταν συνέντευξη ή τα ‘βγαλε απ’ το μυαλό του ο Σκαμπαρδώνης;
Κι εγώ την ίδια απορία έχω…
Πολύ εύστοχο το κείμενο, πάντως!
Το εξηγεί στην τελευταία παράγραφο. Η “συνέντευξη” είναι προφανώς όψιμο αποτέλεσμα κάποιων αναμνήσεων -ίσως και επινοημένων όπως αναφέρει- του συγγραφέα…
Πάντως εμένα σε γενικές γραμμές μου αρέσει η γραφή του πατριώτη μου, του Σκαμπαρδώνη (τον είχα προσέξει σε ένα φοβερό ενθετο-αφιέρωμα της εφημερίδας ¨ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ" με τίτλο ΟΥΖΕΡΙ ΤΣΙΤΣΑΝΗ (Δεκέμβριος 1993) στο οποίο είχε γράψει ένα άρθρο:“Τσιτσάνη come back”)
Φαίνεται να 'ναι και ωραίος τύπος από κάτι συνεντεύξεις του που έχω παρακολουθήσει :088:
Τι ηλικία έχει ο Σκαμπαρδώνης ρε παιδιά; Πότε πρόλαβε να πάρει συνέντευξη από το Μάρκο και αν την πήρε, γιατί την είχε στο συρτάρι του τόσες δεκαετίες; Δεν θα καθήσω φυσικά να διαβάσω διεξοδικά το άρθρο και μετά να κάνω και συγκριτική ανάλυση με το βιβλίο της Κάιλ. Από ότι βιαστικά διάβασα, «μας τα ΄παν άλλοι». Τον «φίλο δημοσιογράφο» και τον γραφιά Σκαμπαρδώνη τους είχε προλάβει η παρέα των φοιτητών. Έτσι ο Μάρκος, με φρεσκαρισμένες τις μνήμες του από το μαγνητόφωνο των φοιτητών και μισό βήμα πριν το θάνατο (το 72 πέθανε) απλά επαναλαμβάνει όσα ήδη γράφει η «αυτοβιογραφία». Δεν το αρνείται και ο Σκαμπαρδώνης, που προφανώς δεν είχε για το φύλλο του Σαββάτου άλλη έμπνευση και αναγκάστηκε να αναμασήσει ότι θυμόταν από το βιβλίο.
(Είμαι κακός, το ομολογώ)
Νίκο, ο Σκαμπαρδώνης γεννήθηκε το 1953. Η “συνέντευξη” προφανώς λειτουργεί ως προάγγελος του βιβλίου του για τον Μάρκο. Δεν είναι ρεμπετολόγος.
Απλά μπλέκει την φαντασία-σύνθεση του με κάποια πραγματικά γεγονότα (κάτι τέτοιο είχε κάνει και στο μυθιστόρημα του “Ουζερί Τσιτσάνης”-ΚΕΔΡΟΣ 2001) και το ίδιο όπως δείχνει θα κάνει και με τον Μάρκο.
Και εις ανώτερα του ανθρώπου, Δημήτρη μου…
Μια απ’ τα ίδια. Ο Σκαμπαρδώνης έχει επιλέξει ένα στυλ γραφής όπου ανακατεύει τη φαντασία με την πραγματικότητα με ένα μυστηριώδη (καβαλιστικό) τρόπο. Από ένα σημείο και πέρα, είναι αδύνατον να καταλάβεις αν αυτά που γράφει είναι ιστορία, μυθοπλασία ή φαντασιοπληξία.
Μετά τον Τσιτσάνη έρχεται ο Βαμβακάρης, όπου το πεδίο είναι πιο “καθαρό” επιχειρηματικά: Για το Μάρκο τα τελευταία χρόνια δεν έχει γραφεί κάποια αγιογραφία, ενώ όλος ο κόσμος γνωρίζει, εκτιμάει και λατρεύει τον πρωτομάστορα.
Πάω στοίχημα (σήμερα 28/7/2008) ότι σειρά έχει ο Μπάτης, για τον οποίο ταιριάζει ένα ξεκαρδιστικό κινηματογραφικό έργο (ή διήγημα) τύπου Forest Gump. Ναι, σου κλείνω το μάτι!
Σχετικά με το αυτοδιαφημιστικό άρθρο του στα ΝΕΑ, συμφωνώ με τον Νίκο: Απολύτως τίποτα το καινούργιο. Ανακατώματα των ίδιων (πασίγνωστων) ιστοριών που μπορείς να βρεις εντός μισής ώρας με ένα search στο google. Ετσι δεν είναι;
ΥΓ. Δημήτρη, μην αρπάζεσαι, αυτά που γράφω δεν τα παίρνει στα σοβαρά κανείς.
Σχετικά με τον Σκαμπαρδώνη ανήκω σε μια… αδιόρατη μειοψηφία.
Κώστα δεν υπάρχει λόγος να αρπάζομαι βέβαια! Ανέφερα ότι μου αρέσει η γραφή του Σκαμπαρδώνη διότι έχει ένα ωραίο χιούμορ στην γραφή του. Τα διηγήματα του που έχω διαβάσει διαβάζονται ευχάριστα. Δεν είναι η σούπερ λογοτεχνία άλλωστε (οι αγαπημένοι μου συγγραφείς γράφουν αρκετά… διαφορετικά από τον Σκ.)
Ακόμα ο Σκαμπαρδώνης δεν απευθύνεται σε κάποιους που γνωρίζουν λεπτομέρειες για το ρεμπέτικο και τα πρόσωπα του. Τα βιβλία απευθύνονται σε κάποιους οι οποίοι γνωρίζουν επιδερμικά -στα όρια του “δήθεν” ίσως- κάποια πράγματα για το μουσικό αυτό είδος (που εμάς μας συναρπάζει) και ίσως να σαγηνευθούν από τον τρόπο της μυθοπλασίας του συγγραφέα.
Πέραν τούτου, ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την εφημερίδα για να διαφημήσει το βιβλίο του.
Άλλωστε δεν είναι μελετητής! Προσπαθεί να βγάλει και μεροκάματο…
Υ.Γ. Αν ήθελε κάποιος να ασχοληθεί με πρόσωπα του ρεμπέτικου υπάρχουν άλλα που είναι περισσότερο τραγικές οι ιστορίες τους (γι’ αυτό και δεν είναι πιασάρικες).
Φαντάσου να γυριστεί ταινία με τα κατορθώματα του Ζορζ Μπατέ! :019:
Δεν έχει άλλα μπραβοκουμπα!!!:109: