ήμουν σαφής, όποιος θέλει να καταλάβει κατάλαβε. είπα όμως να μην συνεχίσω την κουβέντα, κι ας συνεχίζεται με άστοχο τρόπο…
Νίκο, δεν είναι ο ύμνος κανενός δυνάστη.
Για κάποιους πατρίδα είναι η γη. Ωραία. Για άλλους όμως όχι. Μπορεί να είναι η Ελλάδα. Κανενός πατρίδα δεν είναι ο Αντωνάκης, ούτε το Ελληνικό κράτος ως θεσμός. Αυτό που καθόλου δε σε ενδιαφέρει δεν υπάρχει καν!
και όμως, ο εθνικός ύμνος (ειδικά ένα τόσο έντεχνο κατασκεύασμα), είναι κατ’εξοχήν κρατικός ύμνος. πόσο μάλλον σε ένα έθνος-κράτος (μέσω εθνοκάθαρσης) όπως το ελληνικό. δεν συνηθίζω να πολεμάω φαντάσματα.
τουλάχιστον δεν κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις τί λέω… το εκτιμώ αυτό.
Ο εθνικός ύμνος, άσχετα από το πότε και κάτω από ποιες προϋποθέσεις γράφτηκε, και σήμερα και στο μέλλον θα εκφράζει όλο τον ελληνισμό, όλους τους αγώνες αυτού του έθνους για ελευθερία και δημοκρατία.
Άσε λοιπόν στην άκρη τα φάντασμα της Τριπολιτσάς και της εκεί εθνοκάθαρσης στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και δεν το σαν μια συλλογική ελληνική φωνή…
Τί; δεν είναι ο εθνικός μας ύμνος το “Μινόρε του Χαλκιά”; Μάλλον (θέλω να) ζω στον κόσμο μου…
Για το θέμα, αν έχω καταλάβει καλά διότι δεν διάβασα το αρχικό κείμενο στο ιντερνέτ:
Νομίζω πως στη συγκεκριμένη περίπτωση απλά η δισκογραφική στην οποία ανήκει το συγκεκριμένο ηχογράφημα -και όχι ο εθνικός ύμνος ως δημιουργία- εισπράττει μέσω Youtube το μερίδιο που της αναλογεί από τα views και τις διαφημίσεις. Θεωρητικά, στη συνέχεια, εκείνη καταβάλει στον δημιουργό τα νόμιμα που του αναλογούν. Ο Εθνικός ύμνος δεν έχει δικαιώματα, όπως δεν έχει και η Ενάτη του Μπετόβεν, αφού έχουν παρέλθει 70 χρόνια από το θάνατο του δημιουργού.
Κατ’ αναλογία, όποια ελληνική δισκογραφική έχει στην κατοχή της ένα νόμιμο ηχογράφημα του Εθνικού Ύμνου, μπορεί να εισπράττει ό,τι προβλέπεται από τα νόμιμα δικαιώματα.
Άρα, φίλοι, προτείνω στην επόμενη μάζωξη να παίξουμε όλοι μαζί τον Εθνικό Ύμνο, να το ηχογραφήσουμε, να πάρουμε τις σχετικές άδειες και να πλουτίζουμε ως φόρουμ από την εκτέλεση…
ή καλύτερα να παίξουμε το μινόρε του Χαλκιά;
Γειά σου ρε Μπάμπη! Άντε, γιατί πολύ ψυχοπλακωτικά εξελίχτηκε το θέμα…
Τα έλεγα εγώ, αλλά με αγνοήσατε:
Δεν υπάρχει επιχειρηματικό δαιμόνιο στη σύγχρονη εποχή.
Πώς να πάμε μπροστά, μετά;
Ε; :112:
μια άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία, σαν σήριαλ!
τον αύγουστο:
Η Finos Film, στο πλαίσιο της ψηφιακής της στρατηγικής, αποφάσισε να ανεβάσει πιλοτικά μέσα στον Αύγουστο ολόκληρες τις ταινίες της μέσα από το επίσημο κανάλι της στο YouTube. Στην πορεία, όμως, παρουσιάστηκαν σύνθετα θέματα νομικής φύσεως, που αναγκάζουν την εταιρία να αλλάξει το περιεχόμενο του καναλιού της.
Από 1η Οκτωβρίου 2013, το επίσημο κανάλι της Finos Film θα περιλαμβάνει αποσπάσματα από τις καλύτερες σκηνές των ταινιών της, ενώ θα ακολουθήσουν ειδικά αφιερώματα τόσο για την εταιρία και τον πρωτοπόρο δημιουργό της Φιλοποίμενα Φίνο, όσο και για τους αξεπέραστους καλλιτέχνες και συντελεστές της.
Τα σύνθετα θέματα δικαιωμάτων που παρουσιάστηκαν, προκύπτουν κυρίως από την άγνοια που επικρατεί στη χώρα μας ως προς τα νέα μέσα και τις δυνατότητες που προσφέρουν. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε το κοινό, που αγκάλιασε από την αρχή αυτή την προσπάθεια και να το διαβεβαιώσουμε ότι θα εμπλουτίζουμε το κανάλι με ξεχωριστό υλικό.
τον οκτώβρη:
Η Finos Film, στο πλαίσιο της ψηφιακής της στρατηγικής αλλά και σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει την πειρατεία των ταινιών της, αποφάσισε να έρθει πιο κοντά στις νεότερες γενιές μέσα από το επίσημο κανάλι της στο YouTube. Η εταιρία ξεκίνησε τον Αύγουστο να ανεβάζει πιλοτικά ολόκληρες τις ταινίες της, σε μια beta εκδοχή του καναλιού, πριν ανακοινωθεί επίσημα.
Με πάνω από 28.500 συνδρομητές και 1.000.000 προβολές μέχρι σήμερα, η ανταπόκριση του κοινού ήταν κάτι περισσότερο από θερμή. Στην πορεία, όμως, παρουσιάστηκαν σύνθετα θέματα νομικής φύσεως, που αναγκάζουν την Finos Film να αλλάξει το περιεχόμενο του καναλιού της.
Από 1η Οκτωβρίου 2013 το επίσημο κανάλι της Finos Film στο YouTube θα περιλαμβάνει αποσπάσματα από τις καλύτερες σκηνές των ταινιών της, ενώ θα ακολουθήσουν ειδικά αφιερώματα τόσο για την Finos Film και τον πρωτοπόρο δημιουργό της Φιλοποίμενα Φίνο, όσο και για τους αξεπέραστους καλλιτέχνες και συντελεστές της.»
σήμερα:
Η Finos Film, στο πλαίσιο της ψηφιακής της στρατηγικής, αποφάσισε πριν τρεις μήνες σε συνεργασία με τις Αττικές Εκδόσεις και τη Google να ανεβάσει στο YouTube ολόκληρες τις ταινίες της. Με αυτήν την κίνηση, αφενός μεν η εταιρία ήθελε να προστατεύσει τα περιουσιακά της στοιχεία από την πειρατεία (δεδομένου ότι σχεδόν το σύνολο των ταινιών είχε ανέβει παράνομα στο YouTube), αφετέρου δε να δώσει τη δυνατότητα στο ελληνικό κοινό κυρίως της νέας γενιάς, καθώς και της ομογένειας, να γνωρίσει τον καλό παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο, έχοντας πρόσβαση στις διαχρονικά αγαπημένες του ταινίες, οι οποίες αποτελούν ανεκτίμητης αξίας πολιτιστική κληρονομιά του τόπου. Αξίζει να τονιστεί ότι το συγκεκριμένο εγχείρημα δεν αποσκοπούσε σε κάποιο οικονομικό όφελος, αφού αυτό ήταν γνωστό εκ των προτέρων σε εμάς ότι τα προσδοκώμενα έσοδα ήταν άνευ ουσιαστικού αντικειμένου.
Στην πορεία, προέκυψαν παράλογες διεκδικήσεις πνευματικών δικαιωμάτων από τους Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης Συγγενικών και Πνευματικών Δικαιωμάτων (ηθοποιοί, σκηνοθέτες και σεναριογράφοι), τα οποία ήταν εντελώς δυσανάλογα και υπέρογκα με τα προσδοκώμενα και δημιουργηθέντα έσοδα. Σε ένδειξη καλής θελήσεως η εταιρία αποφάσισε, στις αρχές Οκτωβρίου, να αντικαταστήσει τις ταινίες με αποσπάσματα και να τροφοδοτεί το κανάλι με αφιερώματα, τα οποία θα ψυχαγωγούσαν το κοινό, το οποίο από την πρώτη κιόλας μέρα λειτουργίας του καναλιού αγκάλιασε με θέρμη αυτήν την προσπάθεια.
Σήμερα, η Finos Film αντιμετωπίζει εκ νέου παράλογες και υπέρογκες οικονομικές απαιτήσεις από τους Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης Συγγενικών και Πνευματικών Δικαιωμάτων ακόμα και για την προβολή ολιγόλεπτων αποσπασμάτων στο YouTube, με αποτέλεσμα να αναγκάζουν την εταιρεία να διακόψει κάθε προβολή τους. Δυστυχώς όταν λείπουν οι στοιχειώδεις απαραίτητες γνώσεις που αφορούν τη νέα εποχή της ψηφιακής πραγματικότητας και των κανόνων που τη διέπουν, αλλά αντιθέτως κυριαρχεί η νοοτροπία της στείρας εισπρακτικής λογικής σε σχέση με την πραγματική οικονομία, τότε δύο επιλογές υπάρχουν.
Είτε να συμετέχουμε σε μία άτοπη, άσκοπη και χρονοβόρα «κόντρα» με αυτούς τους φορείς, είτε να μην αφήσουμε κανέναν να παίζει με την υπόσταση της εταιρίας. Επιλέγουμε το δεύτερο, έστω κι αν στερούμε στο κοινό τη δυνατότητα της ψυχαγωγίας μέσα από τα αποσπάσματα των ταινιών της.
Σε κάθε περίπτωση η Finos Film σέβεται απεριόριστα όλες τις ειδικότητες των συντελεστών που συνέδραμαν στην εργώδη προσπάθεια του αείμνηστου Φιλοπόιμενα Φίνου με αποτέλεσμα οι ταινίες της εταιρίας να αποτελούν το σημαντικότερο κομμάτι του εθνικού πολιτιστικού κεφαλαίου που βαφτίστηκε από το ίδιο το ελληνικό κοινό «Χρυσή εποχή του Ελληνικού Κινηματογράφου».
Η εταιρεία δήλωσε σχετικά: «Βρισκόμαστε σε πολύ δυσάρεστη θέση που αναγκαζόμαστε να στερήσουμε ένα μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς από το κοινό. Είναι πραγματικά κρίμα που οι Οργανισμοί Συλλογικής Διαχείρισης Συγγενικών και Πνευματικών Δικαιωμάτων δεν είναι σε θέση να δουν την ευκαιρία που παρουσιάζεται για να αγαπήσουν και οι νεότερες γενιές αυτές τις ταινίες, μέσα από την πλατφόρμα του YouTube και να καταπολεμηθεί η πειρατεία.
Η Φίνος Φιλμ θα είναι πάντα ευγνώμων στο κοινό που τόσο ζεστά αγκάλιασε αυτή την προσπάθεια και λυπούμαστε ειλικρινά που φτάνουμε στο σημείο να του στερήσουμε την πιο αγνή και αυθεντική εμπειρία του Ελληνικού κινηματογράφου».
σόρρυ για τα σεντόνια, αλλά δεν μπόρεσα να βρώ κάτι απ’ευθείας από το σάιτ της φίνος φιλμς.
μια που λέμε για δικαιώματα και ύμνους, τα δικαιώματα για τη μουσική του uskudar/από ξένο τόπο/κλπκλπ, ποιός να τα έχει άραγε; το κομμάτι πολλοί το έχουν για θρησκευτικό η τοπικό ύμνο, και η προέλευση των στίχων κάθε φορά συμπαρασύρει και την πατρότητα της μουσικής! το καλό ντοκυμαντέρ “whose is this song?” δείχνει ότι οι γενοκτονίες και τα εθνικά μίση είναι ολοζώντανα και σήμερα, με καταστροφικές συνέπειες.
σχετικά θέματα στο φόρουμ, εδώ και εδώ.
Η λογική λέει ότι εφόσον πρόκειται για παραδοσιακό, δεν έχει κανείς δικαιώματα.
Ωστόσο, δυσυτυχώς το εύκολο κόλπο είναι -και γίνεται κατά κόρον στην παραδοσιακή μουσική-, να αλλάξεις 5 λέξεις στα λόγια, ή 5 νότες στη μουσική, να το διασκευάσεις δηλαδή, κι εφόσον το κατοχυρώσεις έτσι, κονομάς ως στιχουργός/συνθέτης/διασκευαστής…
Νίκο, σίγουρα δεν είναι ένας και μοναδικός ο έχων δικαιώματα στο κομμάτι. Όταν στον τίτλο αναφέρεται “από ξένο τόπο”, το γτ θα πιστώνει τον Έλληνα εξυπνάκια, όταν λέει “Üsküdar, τον αντίστοιχο Τούρκο κλπ. κλπ. Να θυμίσω ότι η Ιτιά διαθέτει πέντ’ έξη διαφορετικούς συνθέτες ήδη από πριν απ’ το δεύτερο πόλεμο. Σίγουρα, τα βρίσκουν μεταξύ τους.
Σύμφωνα με νομοσχέδιο που συζητείται αυτές τις μέρες, εντάσσονται στο εθνικό δίκαιο δύο οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τις οποίες παρατείνεται κατά 20 έτη η διάρκεια προστασίας των ερμηνευτών, των εκτελεστών καλλιτεχνών και των παραγωγών των φωνογραφημάτων.
Αυτό όμως σημαίνει πως ενώ μέχρι τώρα δεν χρειαζόταν άδεια από την εταιρεία παραγωγής ενός δίσκου, αν αυτός είχε κυκλοφορήσει μέχρι και 50 χρόνια πριν, τώρα η χρονολογία παρατείνεται στα 70 χρόνια.
Δηλαδή, σύμφωνα με το παρόν νομοσχέδιο, μόνο αν ένας δίσκος είχε κυκλοφορήσει έως το 1943, είναι ελεύθερος για αναπαραγωγή, διασκευή κ.λπ. και δεν καταβάλλονται χρήματα στην παραγωγό εταιρεία.
Πράγμα που σημαίνει ότι μια πληθώρα έργων, από τα πιο σημαντικά της δισκογραφίας μας, δεσμεύονται με πνευματικά δικαιώματα.
Ως προς την εταιρεία η οποία θα εισπράττει τα οφειλόμενα;
Πρόκειται για την Minos - Emi των Μάτσα, το μεγαλύτερο δισκογραφικό οργανισμό στη χώρα μας.
Πρόσφατα μάλιστα με την εξαγορά της Minos - Emi από την Universal Music και με τη συμφωνία που έγινε να λειτουργεί ως θυγατρική η Minos - Emi της Universal Music στη χώρα μας, θα μπορεί η εταιρεία των Μάτσα να διανέμει στην ελληνική αγορά όλο το διεθνές ρεπερτόριο, γύρω στους 10.574 ξένους δίσκους.
Εξελίξεις λοιπόν και να δούμε τι πολιτική θα ακολουθηθεί και με τα λεγόμενα “ορφανά έργα”, πώς θα αξιοποιηθούν ως εκπαιδευτικό υλικό.
70 χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου;;
Νόμιζα ότι οι διορίες έχουν σχέση με το αν ζει ο δημιουργός ή έχει πεθάνει, και πότε, όχι με την κυκλοφορία του έργου.
Δηλαδή μεχρι τώρα τα τραγούδια που είχαν κυκλοφορήσει προ 50+ ετών ήταν ελεύθερα δικαιωμάτων; Ακόμη κι αν ζει ο δημιουργός; Για παράδειγμα ο Θεοδωράκης σίγουρα έχει έργα παλιότερα των 50 χρόνων. Άσε αν πέσουμε σε κανένα νέο Κατσαρό.
Επίσης δεν κατάλαβα τι γίνεται με τη Μίνος. Είναι η μόνη εταιρεία εκείνης της εποχής που υπάρχει ακόμη; Έχει αγοράσει τα δικαιώματα από τα πάντα;
Δεν υπάρχει κι ένας νομικός εδώ μέσα που να μπορεί να μας εξηγήσει!!
Πράγματι, το ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων μου φαίνεται πολύ μπλεγμένο και άρα αδιαφανές. Ίσως κάνω λάθος φυσικά, οπότε είναι πολύ καλό να συζητηθεί το θέμα και να βρούμε μερικές άκρες. Ευχής έργον θα ήταν να υπάρξει κάποιος νομικός ο οποίος έχει ειδικευτεί σε αυτό (γιατί φαντάζομαι ότι χρειάζεται πολύ μελέτη και ενασχόληση) ώστε να μας διαφωτίσει έγκυρα!
Παιδιά, δεν είμαι νομικός, αλλά μπορώ να σας εξηγήσω το εξής (λόγω επαγγέλματος έχω ακούσει κάποια πράγματα τα οποία όμως μεταφέρω -ως μη νομικός- με επιφύλαξη):
Όταν περάσουν 50 ή 70 χρόνια (προσοχή από χώρα σε χώρα αυτό αλλάζει) από την πρώτη ημερομηνία κυκλοφορίας ενός ηχογραφήματος κατατάσσεται σε μια κατηγορία η οποία ονομάζεται public domain. Τότε, η παραγωγός εταιρία δεν θεωρείται πλέον αποκλειστικός κάτοχος του ηχογραφήματος και μπορεί μια άλλη εταιρία να το βγάλει σε δικό της cd. Ένα ηχογράφημα π.χ. του Django Reinhardt του 1930 μπορεί να το βρείτε να κυκλοφορεί από διάφορες εταιρείες στον κόσμο (Ιαπωνικές, Γαλλικές, Αμερικάνικες…) χωρίς κάποια από αυτές να πρέπει να πάρει άδεια ή να καταβάλει χρήματα στην “μητέρα” εταιρεία. (Τα διακιώματα των δημιουργών όμως εφόσον ισχύουν, πληρώνονται;;; μάλλον ναι). Δηλαδή, αν υποθέσουμε ότι η Φραγκοσυριανή, πρώτη εκτέλεση με το Μάρκο, είναι public domain, αφού έχουν περάσει 70 χρόνια από την πρώτη ημερομηνία κυκλοφορίας του ηχογραφήματος, η εκτέλεση του 1970 ΔΕΝ είναι (ακόμη).
.
Το μέτρο αυτό είναι ιδιαίτερα ζημιογόνο για τις δισκογραφικές, διότι φανταστείτε να γίνουν π.χ. σε λίγα χρόνια οι ηχογραφήσεις των Beatles public domain… Οπότε βρίσκονται τρόποι ώστε να προστατεύονται ακόμη και τα public domain ηχογραφήματα.
Ο νόμος που θέλει να μεταφέρει το όριο αυτό προς τα πάνω, κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.
Όντως, ένας νομικός και μάλιστα εξιδεικευμένος θα μπορούσε να απαντήσει στο ακανθώδες αυτό θέμα.
Προσωπικά, από ό,τι έχω καταλάβει σύμφωνα με δημοσιεύματα εφημερίδων, μέχρι τώρα για την αναπαραγωγή και την επανακυκλοφορία ενός δίσκου ίσχυε ότι αν αυτός κυκλοφόρησε πριν από 50 χρόνια για πρώτη φορά, δεν χρειαζόταν άδεια από την εταιρεία που τον πρωτοκυκλοφόρησε για την αναπαραγωγή του.
Τώρα, με το νέο νομοσχέδιο και όταν αυτό ψηφιστεί, η ημερομηνία πηγαίνει ακόμα πιο πίσω, στα 70 χρόνια.
Δηλαδή, μόνο ένας δίσκος που πρωτοκυκλοφόρησε το 1943, μπορεί να αναπαραχθεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της εταιρείας που τον κυκλοφόρησε.
Η MINOS - EMI είναι πράγματι η εταιρεία που έχει απορροφήσει όλες τις υπάρχουσες δισκογραφικές στη χώρα μας, HMV, Columbia, Parlophone κ.λπ.
Υ.Γ. Μπάμπη, γράφαμε μαζί…
Ξεκινήσαμε ένα καινούριο νήμα για τα πνευματικά δικαιώματα ώστε να κατατεθούν απόψεις αλλά και να μάθουμε το τι ισχύει σήμερα. Έγινε αντιγραφή των δύο παραπάνω μηνυμάτων. Το νήμα είναι στη διεύθυνση: http://www.rembetiko.gr/forums/showthread.php?t=26724
Καλώς να ορίσετε στη νέα μας συζήτηση 
Αχ, μην παρασέρνεστε από τέτοια θέματα “θύμα δικαιωμάτων ο εθνικός ύμνος”… H Orchard Music είναι ένας επιτήδειος που εκμεταλλεύεται συστηματικά το Content Identification System του YouTube. Έπεσε τυχαία πάνω της ο κ. Horn, δείτε εδώ, σχόλια 152, 157 & 166 (ακούστε και το τραγούδι του Τούντα, είναι ωραίο).
Το Content Identification System του YouTube είναι αυτόματο σύστημα. Κωδικοποιεί το ηχητικό υλικό από κάθε βίντεο που ανεβαίνει στο YouTube, και συγκρίνει αλγοριθμικά αυτήν την κωδικοποίηση με διάφορες άλλες, για την πηγή των οποίων έχει υποβληθεί αναφορά πνευματικών δικαιωμάτων. Αν το σύστημα (που κάθε άλλο παρά αλάνθαστο είναι), κρίνει ότι υπάρχει ταύτιση, τότε γίνεται αυτό που έγινε με το εν λόγω βίντεο. Η κρίση, δηλαδή, δεν γίνεται από άνθρωπο, ούτε καν γίνεται στο επίπεδο του αυτούσιου ηχητικού υλικού αλλά των κωδικοποιήσεων.
Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι η Orchard βρήκε τρόπο και αποκρυπτογράφησε τους αλγορίθμους του CIS. Δηλαδή, βρήκε τρόπο να οδηγεί τις κωδικοποιήσεις από πάρα πολλά ηχητικά υλικά σε δικές της κωδικοποιήσεις - οπότε γίνεται ό,τι έγινε με το εν λόγω βίντεο. Πάρα πολύς κόσμος σε όλον τον πλανήτη έχει το ίδιο πρόβλημα με την Orchard, δείτε π.χ. ["]εδώ](https://productforums.google.com/forum/?hl=en#!category-topic/youtube/how-to-use-youtube-features/aVZ_dp7Ikt4[76-100-false) κι εδώ.
Συγνώμη αν έχουν αναφερθεί αυτά σε προηγούμενο σχόλιο, δεν άντεξα να τα διαβάσω όλα. Σόρι κι αν έχω κάνει κάτι λάθος, είμαι καινούργιος, δεν ξέρω πώς λειτουργεί το μαγαζί