Θεωρία 440HZ ή 432HZ;

Μουσική Θεωρία
1

Πολλές φορές παίζοντας μουσική ένιωθα ότι κάποια κομμάτια ήταν τόσο τέλεια εναρμονισμένα στη κλίμακα τους που όταν άλλαζε η κλίμακα, ένιωθα ότι το κομμάτι είναι κενό. Άλλες φορές κουρδιζοντας τη λύρα με το αυτί, έτυχε να πετύχω ένα πολύ ωραίο ήχο σε σχέση με το στάνταρ κούρδισμα, χωρίς να σημαίνει οτι κουρδιζα ΛΑ#, ΣΙ κλπ. Κάτι ενδιάμεσο στις νότες, το οποίο όμως ήταν τόσο ωραίο, ώστε να μου κάνει αυτή την εντύπωση.

Με την ασχολία μου με τη παραδοσιακή μουσική του τόπου μου, παρατήρησα ότι όλοι οι παραδοσιακοί οργανοπαίχτες επαιζαν σε κλίμακες διαφορετικές του ΛΑ. ΣΙ, ΝΤΟ, ΣΟΛ#, ΣΟΛ, κυρίως αυτές, και σε κάποιες περιπτώσεις ΛΑ, αλλα δεν ήταν το ΛΑ του στάνταρ κουρδίσματος, όμως λίγο πάνω ή λίγο κάτω. Το ίδιο και στη Κρήτη, από παλιές ηχογραφήσεις.

Ανακάλυψα μια θεωρία, που περισσότερο συνωμοσίας μου φέρνει, όμως η δημοτικότητα της μου προξενεψε τη περιέργεια. Ήταν αυτή των 440HZ.

Δε με επηρέασαν τα πειράματα των Ναζι ,ή οι τεχνικές της κατάκτησης του κοσμου κλπ, αλλά το γεγονός ότι μερικά hz πράγματι μπορούν να αλλάξουν πως αντιλαμβανόμαστε τον ήχο αλλά και την απόδοση του οργάνου!

Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας, όσων ενδιαφέρονται για το θέμα, μα και δικες σας εμπειρίες ή και πληροφορίες πάνω σε αυτό.

Πιστεύω ότι σίγουρα πρεπει να υπάρχει κάποια θεωρία για τις “τέλειες” θέσεις των φθόγγων και τις διαφορές τους από τόπο σε τόπο. Νομίζω ότι παγκόσμιος να παίζουν ολοι σε ευρωπαϊκή συγκερασμενη με ΛΑ 440hz είναι βαρετό. Υπάρχουν χιλιάδες κουλτούρες και πολιτισμοί που έχουν τη δική τους μουσική και χιλιάδες συχνότητες που σίγουρα κάπου χρησιμοποιούνται.

Μπορεί και να κάνω λάθος… προβληματισμοί…

1 «Μου αρέσει»
2

Για πληροφορίες σχετικά με το θέμα έχουν γίνει ήδη συζητήσεις. Π.χ. εδώ
και εδώ

1 «Μου αρέσει»
3

Νομίζω ότι, απλά, ένα όργανο μπορεί να σονάρει καλύτερα σε κάποιο κούρδισμα λόγω διάφορων αστάθμητων παραγόντων στην κατασκευή του (λίγο η πυκνότητα του ξύλου εδώ, λίγο το πάχος εκεί…).

Η βασική διάκριση δεν είναι τόσο «σημείο αναφοράς κουρδίσματος το 440 ή κάποιο άλλο;» όσο «έχουμε ή δεν έχουμε σημείο αναφοράς κουρδίσματος;».

Η κλασική μουσική αναγκάστηκε να ορίσει κάποιο εξωτερικό σημείο αναφοράς επειδή χρησιμοποιεί πολύ μεγάλες ορχήστρες, που περιλαμβάνουν και όργανα δυσκολοκούρδιστα. Σ’ όλες τις υπόλοιπες μουσικές αυτό συνέβη τα σχετικώς τελευταία χρόνια εξ επιδράσεως της κλασικής, χωρίς να υπάρχει εγγενώς λόγος για κάτι τέτοιο. Κατά τα άλλα, κατά παράδοση οι άνθρωποι κούρδιζαν τα πνευστά όπου τύχει, εκ κατασκευής, να πέσουν, και τα έγχορδα είτε πάνω στο πνευστό (όποτε υπάρχει) είτε επίσης όπου πέσουν.

Ασφαλώς ανέκαθεν το περιθώριο κουρδίσματος ήταν κάπως περιορισμένο: δε θα βρεις δυο ίδια όργανα της ίδιας παράδοσης κουρδισμένα με τρεις ή τέσσερις τόνους διαφορά, γιατί τότε επηρεάζεται πλέον το ηχόχρωμα και γενικά η αναγνωρισιμότητα. Αλλά αυτό απέχει πολύ από το να ορίζεται κάποιο εξωτερικό σημείο αναφοράς με ακρίβεια χερτς.

1 «Μου αρέσει»