Μάλιστα.
Κάτι σχετικό είχα στο νου μου και όταν έγραφα στο #24 ότι και σήμερα, μεταξύ των παραδοσιακών οργανοπαιχτών, οι […πώς να τους προσδιορίσω τώρα… εκείνοι που έρχονται πιο κοντά στο πρότυπο του μάγκα σου κατά κάποιο τρόπο] γενικά δε χρησιμοποιούν θήκες. Η αλήθεια είναι ότι δεν έγραψα ακριβώς αυτό, αλλά το σκεφτόμουν (έγραψα ότι είναι μια υπόθεση που δεν την έχω αποκρυσταλλώσει ακριβώς).
Βέβαια μην ξεχνάμε ότι το όργανο που έχω φτιάξει μόνος μου το πονάω περισσότερο. Παρά ταύτα, ισχύει η παρατήρηση ότι η ιδιοκατασκευή συνδυάζεται λιγότερο συχνά με θήκη.
Πάντως, όσο κι αν το βλέπουμε σήμερα, για το παρελθόν δεν είναι παρά μια υπόθεση. Βάσιμη ίσως, αλλά υπόθεση.
Ιδιοκατασκευή μπορεί να γίνει σε σκαφτό όργανο. Με δούγες δε νομίζω (δηλαδή βασικά αν κάποιος το κάνει, θα χρειαστεί τόση προεργασία, καλούπια κλπ., ώστε μάλλον ξεφεύγει αυτόχρημα από την έννοια της ιδιοκατασκευής).
Όσο για την ποιότητα, όπως το πάρεις. Θα δανειστώ και πάλι ένα παράδειγμα από το χώρο του δημοτικού: Έχω δει θρακιώτικες λύρες, φτιαγμένες με το σκεπάρνι, πολλών δεκαετιών ή και αιώνα παλιές. Κατ’ αρχήν φαντάζεται κανείς ότι ένα τέτοιο όργανο θα χρησιμοποιόταν μόνο ως «το βρισκούμενο», «καλύτερο από το τίποτα». Έλα όμως που όλες οι θρακιώτικες λύρες έτσι φτιάχνονταν! Επομένως η ιδιοκατασκευή με το σκεπάρνι είναι που ορίζει το πλαίσιο των ηχητικών ιδιοτήτων, και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ξεχωρίζουν όργανα καλύτερα και χειρότερα. (Πολλά δημοτικά όργανα φτιάχνονταν κατά παράδοση από τον ίδιο τον παίχτη, χωρίς αυτός να είναι ειδικευμένος οργανοποιός, και μερικά ακόμα έτσι φτιάχνονται.) Τον παλιό καιρό γιατί να μη συνέβαινε το ίδιο και με όργανα του αστικού χώρου; Το κοινωνικό πλαίσιο έτσι κι αλλιώς, αστικό ή αγροτικό, παραμένει ένας χώρος ανθρώπων που δουλεύουν με τα μπράτσα.