Η νέα γενια ακούει ρεμπέτικο;

Συζητάμε και ανταλλάσσουμε αποψεις για το λαϊκο τραγούδι πολλές.
Ένα ερωτημα που βάζω προς ολους σας ειναι αν τα μικρά παιδια, τα 10χρονα ή οι εφηβοι ακούνε ρεμπέτικο τραγουδι.
Για παράδειγμα, τα δικα σας παιδιά τα εχετε “μυήσει” σ΄αυτη τη μουσική;
Ειναι ανάμεσα στα ακούσματά τους τα λαϊκά τραγούδια;
Μπορεί η οικογένεια να επηρεασει μουσικά ένα συγχρονο παιδάκι ή ο κατακλυσμός των γνωστής ποιότητας τραγουδιών από τα ΜΜΕ ειναι ο μονοδρομος και για τη μουσική τους επιρροή;

Προσωπικά, είμαι φοιτητής ,18 χρονών , και με ενδιαφέρει το ρεμπέτικο.
Το ζητούμενο είναι ότι πιστεύω πως η πλειοψηφία των εφήβων δεν έχει μυηθεί τόσο στο ρεμπέτικο τραγούδι, όσο στο λαικό ,κυρίως στο “σύγχρονο”. Συγκεκριμένα ,έφηβοι ηλικίας από 11-15 ,είμαι σίγουρος από την μαθητική μου και όχι μόνο, εμπειρία ,ότι προτιμούν να ακουν αυτά που επιβάλλουν τα μηνύματα των καιρών μας, δηλ .περισσότερο εμπορικά τραγούδια και όχι πάντα ποιοτικά.
Ύστερα ,από την ηλικία των 18 , αισθάνομαι ότι τα νέα άτομα αγκαλιάζουν περισσότερο τα λαικά και πιθανότατα και τα ρεμπέτικα τραγούδια ,καθώς δεν αισθάνονται πλέον παιδιά και έτσι τους εκφράζουν περισσότερο ,για ευνόητους λόγους, όπως όλους μας.
Παρ’ όλο αυτά ,έχω την αίσθηση ότι σε γενικότερα πλαίσια ,δεν προωθείται η καλλιέργεια μίας παιδείας στο ρεμπέτικο τραγούδι στα παιδιά από μικρή ηλικία, από τα συνολικά και μαζοποιημένα μηνύματα που προβάλλει η κοινωνία. Επομένως, αν πραγματοποιηθεί μία τέτοια παιδεία , θα είναι αποτέλεσμα πολλών χρόνων μύησης του παιδιού στο ρεμπέτικο και επίμονης προσπάθειας από την οικογένεια ,ώστε να μάθει το παιδί και σε διαφορετικά ακούσματα ,πέραν των τραγουδιών της γενιάς του .

Δεν ξέρω για τα παιδιά των υπολοίπων (ή μάλλον για μερικά ξέρω) ας e-μιλήσουν οι ίδιοι. Αυτό που ξέρω για τον γιό μου είναι ότι τώρα μόνος του μου ζητάει κάποια από τα τραγούδια και τους τραγουδιστές που ακούω συχνά και τους έχει προτίμηση. Τώρα το κάνει για να ευχαριστήσει εμένα. Αργότερα και αφού κάνει τη διαδρομή του από διάφορα άλλα είδη μουσικής, που σίγουρα ώς νέος θα ακούει λόγω παρέα, μόδας, τάσης, κεφιού, κλπ, κλπ, είμαι βέβαιος ότι θα επιστρέψει στα παιδικά του ακούσματα.

Όλοι μας “κουβαλάμε” ήχους, μυρωδιές και εικόνες από τα παιδικά μας χρόνια για τα οποία κύριοι υπεύθυνοι ήταν οι γονείς μας. Σαφώς και η οικογένεια μπορεί να υποδείξει μουσικές κατευθύνσεις, ή να επηρεάσει τα παιδιά και ανεξάρτητα από το ποιούς “δρόμους” θα ακολουθήσει κάποιος ή ποιές φάσεις θα περάσει στη ζωή του, πάντα διατηρεί ένα σημείο αναφοράς με βιωματικές αναγωγές. Αυτό που οφείλει, αδιαμφισβήτητα, να κάνει η οικογένεια είναι να καλλιεργήσει στα παιδιά το αισθητήριο που θα τα εφοδιάσει με την ικανότητα να διαχωρίζουν το ουσιώδες από το μη, το διαμάντι από το σκουπίδι. Αυτή (πρέπει να) είναι μια γενική στάση ζωής, είτε μιλάμε για μουσική, ή για Τέχνη, ή για ηθική, ή για οτιδήποτε άλλο.

Επίσης, μην ξεχνάμε ότι, ειδικά η μουσική πρέπει να “μιλάει” μέσα μας και αυτό αποτελεί καταλυτικό στοιχείο για τη διαμόρφωση των μουσικών προτιμήσεων του καθενός. Τα ρεμπέτικα, την εποχή που γράφτηκαν ήταν επίκαιρα και εξέφραζαν μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, παράμετροι που στην εποχή μας δεν υφίστανται. Αυτό που τα κάνει, όμως, διαχρονικά είναι το ότι πρόκειται για αληθινή, γνήσια μουσική, βγαλμένη από ψυχή και έμπνευση και όχι από κώδικα binary - και αυτό ισχύει και για άλλα είδη μουσικής.

Η γνήσια μουσική προκαλεί συναισθήματα, όχι επιθυμία για σωματική άσκηση - υπάρχει και η γυμναστική για το δεύτερο. Αυτό που ακούγεται σήμερα είναι ένα συνοθύλευμα ήχων, συνήθως αταίριαστων μεταξύ τους, είτε μιλάμε για λαϊκο-ποπ, ή για αμανεδο-σκυλάδικα, ή για δήθεν “εντεχνο”-κουλτουριάρικα. Έχω τη βάσιμη υποψία ότι αυτοί που ακούν τέτοια προϊόντα δεν αποτελούν την πλειοψηφία και δεν αντιπροσωπεύουν το προφίλ του μέσου ακροατή. Έτσι, ένας δίσκος του Φοίβου γίνεται “πλατινένιος” έχοντας πουλήσει μόνο 50.000 αντίτυπα, εκ των οποίων τα περισσότερα έχουν αγοραστεί από την ίδια τη δισκογραφική.

Απλώς, να συμφωνήσω απεριφραστα. . .

Φιλικά, Γιώργος.

Σαφώς και μπορεί Ειρήνη αλλά ξέρεις πολλές οικογένειες που η μουσική να είναι μέσα στις προτεραιότητές τους;Εδώ που τα λέμε έχει καταντήσει πολυτέλεια η ενασχόληση με την μουσική είτε σαν ακροατής είτε σαν εκτελεστής.Ειδικά για τις τάξεις που αφορά το ρεμπέτικο και λαικό τραγούδι ο αγώνας για επιβίωση είναι απογορευτικός για τέτοιου είδους ανησυχίες…

Πιστεύω πως το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζει και τις μουσικές επιρροές ενός παιδιού.
Είναι σχεδόν αδύνατο ένα παιδάκι που έχει ακούσματα από ρεμπέτικο και από λαϊκό τραγούδι από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, που το νανουρίσαμε μ’ αυτά, που τα ακούει παντού, στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στα οικογενειακά γλέντια κλπ. να μην τα αγαπήσει και να μην τα τραγουδά κι αυτό.

Επόμενο είναι σε παιδικό πάρτυ να τραγουδούν τα δικά μου (*) τον “Αραμπατζή”, ενώ τα άλλα παιδάκια π.χ. το “Φρέρε Ζακ”.
Η πλάκα είναι πως και στα άλλα παιδάκια άρεσε ο “Αραμπατζής” και τον έμαθαν όλα!
Και μάλιστα, λάθος…
Δεν είχα πάρει είδηση πως οι μπόμπιρες έλεγαν κατά λάθος “τα φιλικά σου τ΄άλογα…”

(*)Τι να σου κάνουν τα παιδάκια με τέτοια μάνα; Όχι κι ότι ο μπαμπάς πάει πίσω…

Κι εγώ συμφωνώ αλλά… για να το κάνει αυτό η οικογένεια, πρέπει να είναι και σε θέση.

Κυρία κυρία να σας πω κι εγώ που πρόλαβα την Ακρόπολη στα μπετά την προσωπική μου εμπειρία;

Όταν η «κακούργα» μανούλα μου λόγω μικρασιάτικης καταγωγής έβαζε στο πικ απ (το γραμμόφωνο αμυδρά το θυμάμαι) λαϊκούς δίσκους εποχής της, ελλείψει αλγκόν, ντεπόν και λεπόν την εποχή εκείνη, επειδή δεν τα άντεχα καν στο άκουσμα, έβγαινα στην Πανόρμου να παίξω μπάλα

Ενώ ο κακόμοιρος μπαμπάς προσπαθούσε να μας μάθει και δυο νότες αλλά μας τα χάλαγε το κόλλημα του με τον Κλέωνα, οπότε όπως καταλαβαίνετε έπεφτε το σχετικό «ρετρό-δούλεμα».

Στην εποχή μου ακούγαμε Μάνο, Μίκη και Ξαρχά και το παράδοξο είναι ότι αυτά που τότε ούτε να τ’ ακούσω δεν ήθελα τώρα τ’ ακούω ευχαρίστως.

ΥΓ. Ο μόνος που από τότε άκουγα ευχαρίστως ήταν ο «τεμπέλης», ειδικά ο δίσκος του με το «αλήτη μ’ είπες μια βραδιά» και καπάκι το «έχασα την μανούλα μου» ήταν το κάτι άλλο.

“Μπορεί η οικογένεια να επηρεασει μουσικά ένα συγχρονο παιδάκι ή ο κατακλυσμός των γνωστής ποιότητας τραγουδιών από τα ΜΜΕ ειναι ο μονοδρομος και για τη μουσική τους επιρροή;”

Εκτός από τις παιδαγωγικές διαστάσεις που έχει το ερώτημα, για την οποία είμαι ο κατεξοχήν αναρμόδιος να εισφέρω το παραμικρό, κατά τα λοιπά, μέσα σ’ όλο τον κατακλυσμό υπάρχουν και καλά στοιχεία. Οσο όμως μεγαλώνει ο άθρωπος τόσο πιο άκαμπτος γίνεται και αδυνατεί να διακρίνει το καλό μέσα σ’ όλη αυτή τη φασαρία.
Ευτυχώς οι πιτσιρικάδες είναι πιο ευέλικτοι και τα καταφέρνουν καλύτερα. Δικό τους είναι το μέλλον, με τα τραγούδια του και τα χαϊρια του.

Εμένα λ.χ. μ’ άρεσε ο Παπαϊωάννου και ο Τσιτσάνης γιατί ήταν πολύ χαρούμενοι, πολύ χαβαλέδες. Τραγουδάγανε για ταξίδια, έρωτες και δε συμμαζεύεται. Αισθανόμουν ότι συμμερίζονταν τις ανησυχίες μου και τα όνειρά μου. Τις δικές μου ανησυχίες όμως, όχι των γονιών μου. Απ’ την άλλη, ο Μίκης και ο Ξαρχά (που λέει κι ο Ρόδιος) μου φέρνανε ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ και ΑΓΧΟΣ που να πάρει. Τους άκουγα και νόμιζα ότι μου υπαγορεύουν κάποια νέα ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ. Λες και δε μου φτάνανε τα άγχη του σχολείου, του φροντιστηρίου και της εφηβείας. Και δεν τολμούσα να πω κουβέντα γιατί δεν ήξερα ΠΩΣ να την πω. Πως λέγονται αυτά τα πράγματα; Ακόμα δεν έμαθα… Φαντάσου τότε.

Μου λέγανε ότι τα μπουζούκια είναι πολύ μπασκλάς ενώ ο Μίκης είναι πολύ ΟΚ. Αντε και ο Ξαρχάκος. Ο Μάνος, χμ… όχι πάντα. Εκείνος ο Νιόνιος είναι ντιπ βλάξ, μην ασχολείσαι. Σε κάθε περίπτωση όμως, τα μπουζούκια και τα λαϊκά DEN EXOYN ΒΑΘΟΣ Κώστα παιδί μου (τεντωμένο το δάχτυλο να κουνιέται μπροστά στη μούρη μου και 'γω να θέλω να το δαγκώσω αλλά να μην τολμάω)

Εβγαινα έξω στην Καλισπέρη και άκουγα απ’ τα μπαλκόνια κι απ’ παράθυρα Μπιθικώτση και Παπαϊωάννου. Γύρναγα σπίτι και φώναζα “έχετε άδικο, είστε λάθος!” Και δώσ’ του πάλι “καθοδήγηση” να μπω στον ίσιο δρόμο της ποιότητας, της υψηλής ποίησης και του στίχου με βάθος. Τώρα, για ποιο λόγο αισθάνονταν εκείνη την πατερναλιστική παρόρμηση ότι πρέπει (σώνει και ντε) “να δώσουν κατευθύνσεις”;

Μπορεί για εκείνη τη χρονική συγκυρία οι νουθεσίες (και οι κοινωνικές ανησυχίες που τις ενεργοποιούσαν) να είχαν μια βάση. Ομως ο κόσμος αλλάζει και μαζί μ’ αυτόν αλλάζουν και οι μορφές της “ποιότητας” και του “βάθους”.

Τρέχα γύρευε… Είχε τελικά κανένα νόημα; Κανένα. Και τον Θεοδωράκη γουστάρω με χίλια, και τον Ελύτη με την υψηλή ποίηση γουστάρω με χίλιαπεντακόσια, αλλά και τον Μάρκο, και τον Παπαϊωάννου, και το Στέλιο, και τη Σακελλαρίου, και τον Ντουνιά τους γουστάρω με δυο χιλιάδες.

PS.
Ρόδιε, απ’ όσο διαβάζω έχουμε τις ίδιες σχετικά αναφορές, ενώ εγώ δεν είμαι 86 (έτσι δηλώνεις στο προφίλ σου) παρά μονάχα 46 ετών. Πρόλαβες και τα μαστόρια την ακρόπολη; Είσαι πολύ μεγάλος ρε μεγάλε.

Κάτσε να τα πιάσω ένα ένα, γιατί ακούω το «Πήραν τα φρύγανα φωτιά», διαβάζω το «Πήραν τα όργανα φωτιά!», έχουμε και μια ηλικία…. Ε δεν θέλει και πολύ να καούμε ολοσχερώς και άντε μετά να πάρεις επίδομα πυρόπληκτου.

Ρόδιος εκ πολιτογραφήσεως.

Αααα είσαι και πονηρούλης, αμέσως να διαβάσεις τον ……«φάκελο»
Δήλωνα 1821 αλλά το σόφτ μου έλεγε, φίλε είσαι πεθαμένος, πεθαμένος δεν είμαι οπότε σαν γνήσιος λιποτάκτης του νεκροταφείου δήλωσα 100 χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση, αν το δηλώσεις μπορείς να το σώσεις, ελπίζω να το έσωσα.

Τα μαστόρια; όχι δεν τα πρόλαβα, είχαν σχολάσει (είχε εφαρμοστεί το 7ωρο βλέπεις) αλλά τον Αποστολάκο με την επιχείρηση «Αρετή», ναι, τον πρόλαβα.(πήγαινα Γυμνάσιο στα άνω Πετράλωνα τότε, οπότε εσύ εάν είχε προνήπια κάπου εκεί σε «κόβω» να πήγαινες). 46 ε; κάτσε εκεί που είσαι καμιά δεκαριά χρόνια και μετά βλέπουμε εάν θα πάμε στα 47 (η ισότητα στην πράξη).

Εν πάση περιπτώσει, δεν νομίζω κανένας γονιός να μπορεί να επηρεάσει, ότι θα πει και θα ματά πει μέχρι να «μαλλιάσει» η γλώσσα του ναι, αλλά να επιβάλει όχι. Να ΄ξερες μόνο πόσα «σκάσαμε» για αγορά δίσκων με τραγούδια μιάς χρήσης - που ούτε αυτοί που τα λαλούν σε ένα τρίμηνο ή ένα εξάμηνο τα θυμούνται - μόνο και μόνο για να κοπεί η συνήθεια αγοράς αντιγραμμένων (από δισκάδικο παρακαλώ, ΝΕΤ τότε δεν υπήρχε), γιατί τα παιδιά έχουν την δικιά τους λογική και πρώτα ακούν τους φίλους.

για μένα έχει σημασία να '‘υπάρχουνε’'οι μουσικές μές στο σπίτι…σαν στοιχείο της καθημερινότητας μας.τα παιδιά βέβαια και στα πρώτα τους χρόνια ακούνε μόνο ότι ακούγεται στο σπίτι…στη πορεία και έξω από αυτό.και πιθανότατα σε αυτή τη πορεία(εφηβεία)μόνο έξω από αυτό.έχω την εντύπωση όμως πως αργά ή γρήγορα τις εύκολες μουσικές,για την πλάκα την παρέα και τη διασκέδαση …τις βαριούνται κάποτε…όταν αρχίζουνε να ασχολούνται με ότι τους ευχαριστεί προσωπικά,ή τους ακουμπά στην καρδούλα τους…ακούνε και λαικά και ρεμπέτικα,και μάλιστα τα ψάχνουνε και μόνοι τους αρκεί βέβαια και βασική προυπόθεση είναι να υπάρχουνε καταγεγραμένες στη μνήμη τους!.εγώ δεν τις φοβάμαι αυτές τις μουσικές,πάντα αγγίζανε και θα αγγίζουνε την καρδούλα και το μεράκι των ανθρώπων…όποιας ηλικίας.τα παιδιά θα ακούσουνε ‘‘τα πάντα’’.θα κάνουνε τη πλάκα τους θα διασκεδάσουνε…και μετά θα επιλέξουνε.έχω ΄πιάσει’πολλές φορές την ανηψιά μου(ετών 15)(από τα 4-14 μέναμε μαζί…και άκουγε το παιδί ότι εγώ θέλοντας και μή στην αρχή…και στη πορεία τα πάντα!),να ανακατεύει τα cd μου…να τα ακούει και να με ρωτά…μου δίνει μεγάλη χαρά αυτό…χωρίς να κάνω τίποτα.τα γνώρισε όμως!κάντε αυτό που θέλετε…ακούστε ευχαριστηθείτε τις μουσικές που αγαπάτε…τα παιδιά το βλέπουνε αυτό…η χαρά η δική σας και η απόλαυση είναι ερέθισμα,θα θελήσουνε κα΄ποια στιγμή να σας καταλάβουνε και θα δώσουνε την ανάλογη σημασία…καλό σαβ/κο σε όλους

Έχω ένα γιο στα 18 και παίζει αρμόνιο. Από τότε που ήταν μικρός, το ραδιόφωνο έπαιζε λαϊκά και ρεμπέτικα. Τα ακούσματά του ήταν αυτά δηλαδή. Εκείνος όμως προτίμησε το ξένο, ροκ, μέταλ κ.λ.π… Όμως παράλληλα τώρα τελευταία τον ακούω να παίζει στο αρμόνιο και λαϊκά, αλλά και κάνα ρεμπέτικο. Ευελπιστώ να μεγαλώσει το ρεπερτόριό του. Εγώ είμαι φυσικά φανατική με τα λαϊκά και τα ρεμπέτικα, το ίδιο θα ‘θελα και για το γιο μου. Τον παρακαλάω να παίξει κάποιο ρεμπέτικο, αλλά εκείνος άμα δε θέλει… στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα που λένε. Πάντως πιστεύω ότι η νέα γενιά ακούει το ρεμπέτικο ευχάριστα, αλλά δεν πορώνεται. Αυτή είναι η γνώμη μου, ανεξάρτητα απ’ το δικό μου γιο.

Ρία, νομίζω ότι είναι σε καλό δρόμο! Και δεν κάνω πλάκα. Αρκετοί που ακούν ρεμπέτικα και λαϊκά μανιωδώς σήμερα (βάζω και τον εαυτό μου μέσα εννοείται), είχαν μία διαδρομή καπως έτσι χονδρικά: Elvis, Beatles, Dire Straits, Pink Floyd, Deep Purple, Rainbow,Whitesnake, Iron Maiden, Judas Priest, Metallica, Iron Maiden, Clapton, Hendrix, BB King, SRV, Rory Gallagher, John Lee Hooker, Sonny Boy Williamson, Μάρκος, Χατζηχρίστος, Τσιτσάνης, Τσιτσάνης, Τιτσάνης, Χιώτης, Ζαμπέτας και μετά με τα μούτρα στην “άβυσσο” του ρεμπετοπαράδεισου.

Άρα καλά είναι το παιδί! Θα κάνει τον κύκλο του και θα δει το φως το αληθινό μετά τα 25-26…

Εγώ, που λαϊκά δεν ακούω και δεν άκουσα ποτέ; είμαι καλά;

Ο γιός μου έντεκα χρονών μαθαίνει κιθάρα και μου ζήτησε να μάθει το <<κρασοπίνω>> , του έδωσα μια παρτιτούρα , δεν το έμαθε αλλά το πάλεψε , αυτό μου φτάνει. Η κόρη μου όμως , φρίκη, δεν ξεφεύγει καθόλου από τα σκουπίδια της εποχής. 50 % μέχρι σήμερα , καλά πάω.

Σπύρε, σε έχουν γερό παράδειγμα. Μην ανησυχείς! :088:
Κι εγώ πέρασα τα παραπάνω συγκροτήματα που αναφέρθηκαν(και ακόμη τα θυμάμαι με νοσταλγία). Ευτυχώς που από μικρή άκουγα καλά πράγματα στο σπίτι. Μεγαλώνοντας ανέτρεχα πάντα στα ακούσματα αυτά και ιδού τα αποτελέσματα… Άρρωστη με το ρεμπέτικο(όλων των περιόδων!!!).

Αλλά κι αν πάλι δεν καταλήξουν όλα τα παιδιά στο ρεμπέτικο, τι να κάνουμε; Γούστα είναι αυτά! Χιλιάδες είδη μουσικής υπάρχουν. Είναι λίγο σαν να θέλουμε να είναι τίμιοι και καλοί όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη. Γίνεται; (Δεν γίνεται) :230:

Λίγο υπερβολικό το παράδειγμα Χασκίλ, ας μην “ακυρώνουμε” τα πάντα. Όποιος ακούει ρεμπέτικα είναι “τίμιος και καλός” (σε εισαγωγικά, από την παρομοίωσή σου); Αν, δηλαδή, ενός πιτσιρικά δεν του “λένε” τίποτα τα ρεμπέτικα, αλλά ανακαλύψει ας πούμε τον Λοΐζο, δε θα ολοκληρωθεί μουσικά μέχρι να φτάσει στον Μάρκο;

Γι’ αυτό στο χωριό μου στη Μάνη, όταν λένε “παιδιά” εννοούν μόνο τα σερνικά.:090:

Αν και υπερβολικό, όπως είπες, το παράδειγμα, δεν φάνηκε να το έπιασες, μάστορα. Δεν εννόησα ότι όποιος ακούει ρεμπέτικα είναι τίμιος και καλός. Είπα πολύ ξεκάθαρα ότι υπάρχουν χιλιάδες είδη μουσικής. Αν δεν καταλήξουν στο ρεμπέτικο, θα υπάρχει σίγουρα ένα άλλο καλό είδος(ΚΑΙ ο Λοΐζος μέσα) για να καταλήξουν. Αυτό είπα. :088:
Και είτε το θέλουμε, είτε όχι, αυτό γίνεται χρόνια τώρα. Φαντάζεστε να ακούγανε/ακούγαμε όλοι μόνο ρεμπέτικο; Ή να υπήρχε μόνο αυτό; Αναρωτιέμαι αν θα το εκτιμούσαμε/αξιολογούσαμε όπως τώρα. (Ρητορική ερωταπάντηση ήταν…)