Το έπιασα μια χαρά, Χασκίλ, απλά υπερθεμάτισα… :089:
«…ιδιαίτερα μάλιστα για τις σημερινές εποχές των νέων τεχνολογιών, αλλά και του “νάιλον”, του φτηνού τραγουδιού και της εκφυλισμένης διασκέδασης, τα κλασικά ρεμπέτικα τραγούδια για τη γενιά του 2000, δεν αποτελούν ανάγκη για διασκέδαση, αλλά και στοιχείο διδαχής».
Πάνος Γεραμάνης
:109:
Μετά από τρίμηνη αποχή από το ίντερνετ λόγω μετακόμισης επανέρχομαι, φέρνοντας αισιόδοξα μηνύματα με θέμα τη μικρή δουλειά που ετοιμάζουμε με συναδέλφους και μαθητές από το γυμνάσιο της Μύρινας Λήμνου. Σε μια προσπάθεια να κάνουμε γνωστό στα πιτσιρίκια τον πλούσιο λαϊκό μουσικό πολιτισμό που διαθέτουμε, τους παροτρύναμε να ψάξουν πληροφορίες γύρω από το ρεμπέτικο τραγούδι. Η όρεξη που έδειξαν και η προσπάθεια που κατέβαλαν ήταν αφοπλιστική! Πρόκειται να παίξουμε και να τραγουδήσουμε κιόλας μερικά τραγουδάκια (το σχολείο διαθέτει 4-5 μικρούς, αλλά με πολύ μεράκι μπουζουξήδες και 1-2 κιθαρίστες) και να τα παρουσιάσουμε στον κόσμο της ξεχασμένης και ακριτικής Λήμνου κάποια στιγμή την άνοιξη.
Από τη Λήμνο όπου βρίσκομαι τους τελευταίους δύο μήνες σας στέλνω τους χαιρετισμούς μου.
Ειρήνη Λυρώνη.
Πάρα πολύ ωραία Ειρήνη, μπράβο σας!
Ελπίζω βέβαια, μετά την πρώτη σας αυτή δουλειά που θα φάει το φετεινό σχολικό έτος, να ασχοληθήτε και με τη Λημναίικη μουσική παράδοση, που είναι και ντόπια για τους πιτσιρικάδες και έχει διαμαντάκια να παρουσιάσει (εκεί, όμως, χωρίς μπουζούκια please…).
Είναι λυπηρό πάντως να αισθάνεται κανείς «ακρίτας» στη Λήμνο, που σε παλαιότερες εποχές ήταν σε άμεση επικοινωνία με την απέναντι στεριά, και να αλληθωρίζει κατά Αθήνα μεριά… Και αυτό ισχύει για ΟΛΕΣ ανεξαίρετα τις «ακριτικές» περιοχές της χώρας μας. Δεν υπάρχει το χάος μετά τα σύνορα, όπως στην περιοχή του Διγενή Ακρίτα κατά την εποχή του. Στο χέρι μας είναι σήμερα, με καλοπροαίρετη διάθεση, να αποκαταστήσουμε επαφές με όλους τους γείτονες, αφήνοντας και εμείς (και εκείνοι βεβαίως) τους ακραίους εθνικισμούς στην μπάντα.
Μπράβο κι από μένα, Ειρήνη, και καλή επιτυχία.
Καλή σου δύναμη!
[quote]…να ασχοληθήτε και με τη Λημναίικη μουσική παράδοση, που είναι και ντόπια για τους πιτσιρικάδες και έχει διαμαντάκια να παρουσιάσει (εκεί, όμως, χωρίς μπουζούκια please…).[quote]
Αγαπητέ Νίκο ευχαριστώ για τη συμβουλή, το είχα ήδη υπ’ όψιν. Προλαβαίνουμε και φέτος καθώς για προσωπικούς λόγους θέλω να έχω επιστρέψει στην Κρήτη του χρόνου. Άλλωστε δεν είμαι διορισμένη για να επιλέγω που θα πάω κάθε χρόνο. Εν τω μεταξύ μαθαίνω ό,τι προλαβαίνω εδώ που ήρθα (οι μαθήτριές μου με έμαθαν να χορεύω τα Τσιμαντριανά Κορίτσια, το Πάτμα και τον Τσαχαγιά). Δυστυχώς σε ένα σχολείο με πάνω από 250 μαθητές δεν υπάρχει ούτε ένας που να παίζει, ή να μαθαίνει έστω, κάποιο παραδοσιακό μουσικό όργανο (!). Επίσης στους δύο μήνες που είμαι εδώ δεν έχει πάρει το αυτί μου ούτε μία εκδήλωση με παραδοσιακή μουσική. Ίσως το καλοκαίρι να είναι πιο ζωντανό από πλευράς μουσικής παράδοσης.
Να προσθέσω επίσης ότι το εθνικιστικό αίσθημα εδώ είναι ήδη πολύ έντονο σε μαθητές και γονείς και δύσκολα θα μιλήσει κανείς για επικοινωνία με την αντίπερα όχθη. Ίσως παίζει ρόλο και η έντονη παρουσία του στρατού (έχει αρκετά στρατόπεδα το νησί). Ωστόσο αξίζει να κάνει κανείς μια προσπάθεια ακόμα κι αν πρόκειται να βρει αντίδραση τόσο από τους μαθητές όσο και τους γονείς, τους διευθυντές και τους προϊστάμενους.
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Σκοπός είναι να γνωρίσουν κάτι καινούριο τα παιδιά και να μάθουν να μην τρώνε αμάσητα ό,τι τους προσφέρουν τα ΜΜΕ. Μακάρι να μπορέσουμε έστω αυτό να κατακτήσουμε.
Η αρχή έγινε ήδη στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, όπου αντί για τα τετριμμένα τραγουδήσαμε Απ. Χατζηχρίστο (Στη Αλβανίας τα βουνά) και Απ. Καλδάρα (Νύχτωσε και στο Γεντί). Η προσπάθεια συνεχίζεται και μάλλον θα έχει αποτέλεσμα.
Μπράβο Ειρήνη ! Τέτοιες δασκάλες χρειαζόμαστε για τα παιδιά μας όλοι…
Συγχαρητήρια για τις πρωτοβουλίες σου -και μην εγκαταλείψεις με όποιαν αντιξοότητα!
Θα είμαστε όλοι εδώ στο πλευρό σου, σε ό,τι μπορεί ο καθένας μας.
Καλή δύναμη και πάντα δημιουργική.
Ειρήνη, δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές, τον πόνο μου εκφράζω μόνο…
Στη Μυτιλήνη πάντως τα έχουν βρή καλύτερα με τους απέναντι. Από παραδοσιακά όργανα όμως άσʼ τα, το μπουζούκι στα πανυγήρια βασιλεύει… (σε παλαιότερες εποχές έφερναν ζεϊμπέκηδες από το Αϊβαλί).
Εγώ θα προσπαθήσω να μιλήσω για τους συνομίληκούς μου, τους 20άρηδες…
Σήμερα τα πράγματα είναι κάπως περίεργα.Τα παιδιά πάσχουν από έλλειψη μουσικής παιδείας , αφού ούτε από τα ραδιόφωνα , αλλά δυστυχώς , ούτε καν από τις οικογένειές τους δεν έχουν ρεμπέτικες επιρροές…Αφού από τα ραδιόφωνα δεν γίνεται τιποτα, τουλάχιστον από την οικογένεια θα έπρεπε να γίνεται προσπάθεια,τέτοια ώστε τα παιδιά να μαθαίνουν να ακούν και να τραγουδανε λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια.Εγώ ευχαριστώ τους δικούς μου που μου έδιναν την ευκαιρία να ακούω τη γιαγια μου και τον πατέρα μου , να τραγουδούν στις οικογενειακές συναθροίσεις το Βουνό ή το Γεννήθηκα για να πονώ …τραγούδια δλδ που δεν γράφονται σήμερα και ούτε πρόκειται να γραφτούν ξανα.Θυμάμαι να ακούω με τον πατέρα μου στο αυτοκίνητο, καθ’οδόν για το φροντιστήριο, την εκπομπή του Πάνου Γεραμάνη και επειδή δεν προλάβαινα ,παρα μόνο ενα τέταρτο από αυτή, το βράδυ έβαζα ξυπνητήρι και την άκουγα ολόκληρη σε επανάληψη… Δε θυμάμαι κανέναν από τους συμμαθητές μου , να ήξερε ποιος ήταν ο Γεραμάνης…Πάλι καλά που μερικοί ήξεραν ποιος ήταν ο Τσιτσάνης,Ο Βαμβακάρης! Τελικά τα πάντα είναι τα οικογενειακά ερεθίσματα…Μέσα στην οικογένεια το παιδί πρωτοακούει διάφορα τραγούδια.Μεγαλώνοντας , δε λέω, θα επηρρεαστεί και από φίλους,θα το γυρίσει και προς το ροκ,θα ακούσει και τα τραγούδια που παίζει η πλειοψηφιά των ραδιοφώνων,αλλα τα ερεθίσματα είναι ερεθίσματα και μένουν ριζωμένα βαθιά μέσα στον καθένα…
Παιδιά, οι κρατικοί σταθμοί στέκονται τίμια απέναντι στο ρεμπέτικο, όχι μόνο παίζουν τραγούδια, αλλα κάνουν και εκπομπές και αναφορές και ιστορικές αναδρομές ανα τακτά χρονικά διαστήματα. Εγώ απο εκέι έχω μάθει πολά πράγματα για τους παλιούς ρεμπέτες και έχω ακούσει ηχογραφήσεις με το ναργιλε να μπουρμπουλιθριάζει στο βάθος και τον κόσμο να ακούγετε απο γύρω-γύρω. Υπάρχουν λοιπόν ακούσματα, το θέμα είναι να τα ανακαλύψει κανεις. επίσις κακά τα ψέματα, το ρεμπέτικο δεν είναι μουσική για ηλικίες κάτω των 18, δεν είναι εύκολο λοιπόν κάποιος απο μόνος του να ακούει τέτοια τραγούδια απο τα 12 του. Εγώ άρχισα να πρωτοακούω στα 20(τώρα είμαι 29) όταν ήμουν για σπουδές στην Αγγλία και έπεσε στα χέρια μου μιά κασέτα απο ένα φίλο.
αυτό τώρα είναι καλό;:108:
γιατί; Βλάπτει σοβαρά την υγεία; :092:
Να παραθέσω κι εγώ ότι το ραδιόφωνο παίζει ρεμπέτικα και σε άσχετες φάσεις και σταθμούς. Η γυναίκα μου είναι φανατική του “μελωδία fm” και μου το κόλλησε, όσο είναι στο αμάξι τον ακούμε. (Τώρα ας πούμε ακούω από το σαλόνι το μπιθικώτση “σε τούτο το στενό…καταραμένο σούρουπο”). Άλλο όταν φύγει που βάζω ας πούμε cd με γενίτσαρη με 19 ένταση να παίζει! Η πλάκα είναι ότι όταν παίζει κανένα παλιό με άγνωστη για κείνη φωνή, με ρωτάει “ποιος είναι αυτός” και τέτοια…
Η ερώτησή σας με ξάφνιασε γιατί κάτι ανάλογο σκεφτόμουνα κι εγώ σήμερα το απόγευμα. Ήταν η στιγμή που έπαιζα στο τζουρά - όπως κάνω κάθε μέρα - τα τραγουδάκια που αγαπώ… (Μην αναφερθώ εκτενώς, θα πω μόνο ότι ξεκίνησα με το “σακάκι” του Δελλιά). Καθόμουνα σε μία καρέκλα και έπαιζα αφοσιωμένη, αλλά την προσοχή μου διασπάγανε οι φωνές και τα παιχνίδια των παιδιών μου. Θα μπορούσα να σηκωθώ και να αλλάξω χώρο όμως δεν το έκανα γιατί ήθελα τα παιδιά να έχουν επαφή με αυτά τα τραγούδια. Σκέφτηκα, ότι έτσι, ακούγοντάς με καθημερινά να παίζω και να μελετώ μπορεί οι μουσικές αυτές να γίνουν ένα με τη συνείδησή τους, και να εντυπωθούν μέσα στο νου και την ψυχή τους. Συνέχισα να παίζω και κάποια στιγμή ο μικρός (τεσσεράμισυ χρονών) πήγε μόνος του κι έφερε το τουμπελέκι… Χάρηκα που ήθελε να παίξει, σίγουρα έχει αρχίσει να νοιώθει τις μουσικές αυτές… Από εμάς (τους γονείς) δεν εξαρτάται τι ακούσματα και τι μουσικές μνήμες θα έχει το παιδί όταν… θα μεγαλώσει;
Ἐδῶ στῆν Βραζιλία ,γιά τῆν ἀκρίβια στῆν Σαν Πάουλο , ἐπιδῆ οἱ ντοπιοί ἐσθάνοντε κατοτερῶτατοι ἀπο τούς ξένους ὑπάρχει μύα ψυχηκή κατάσταση πού μάς ἐπιτρέπει νά δυατιρούμε τά εἰδανηκά μάς , μάς θαυμάζουν καί μας ἀγαπάνε ,ἡ γυνέκαμου εἰναι οὐγγαρικῆς καταγωγής ,καί ὀπος ο δυκόσμας πολιτισμός εῖναι πολύ πιό ἀνῶτερος , δεν έμαθα ἐγῶ να μυλάω οὐγγαρηκά ,ἐμαθε ἀύτῆ να μυλάει ἑλληνικά ,δεν μπορεσα να τῆν ξευγεννήσω ἑντελός ,μα δεν εἰναι πλέον βάρβαρο ὀντο:092: . . .Τα παιδεία μου , ἐνα ζευγάρι δυδιμα ἑπτά ἐτον καί μυά κοπελῆτσα δεκαπέντε χρονῶν ,για να μεγενθηνουν το λεξηλογιο τους ἀκούν καί τραγουδούν Τσιτσανι Μητσακη Καζαντζηδη Ξαρχακο κτλ , ὀταν παμε στα μπουζούκια πηγαίνουμε ὀλλοι μαζῆ ,καί ὀταν τα δύδιμα πέρνουν τῆν Φραγκοσυριανῆ καί κόσμος καίγεται ,καί τους σπάνε πολλά πιατα τα πιτσιρικια περηφανεύοντε η οταν μυράζομε με τον πιτσιρικομου το : Ἐαν δεν ἐιχα εσενανε τι θά ἠμουν στη ζωή ,μου λέγει το σκατό :σχησαμε σημερα ε πατερα. . .Η μεγαληρετη μου κορη με τυρανά καθε εβδομαδα να ἀύξησομε καπια φιγουρα παραπανο στον λοχία που τον ἐδυάλεξε ἀύτη για το δυκομας χασαπικο , γιατι τα μαλια μου εἰναι τορα ψαρά , και παρακουλουθεί στῆν ΝΕΤ που καί πότε θά παρουσιαστεί το ταδε συνκροτιμα . . . τι ειχογραφησε τελεφτεα ο Νοτις Σφακιανακης η ο Μητροπανος ἡ Χαρουλα ο Νταλαρας . . .Οπος τα εἰπε ο Πάρεος : εῖναι ἀροστια τα τραγουδια . . . Μου φαίνετε πος ἡ μουσικῆ μαζἠ με το γλέντι κατανοΐτε εὐκολήτερα ὀς κάτι θετικό ,ἡ ἀτμόσφερα τον μερακιον καί του γλεντιού καί ἡ ἐκτυμηση του περιβάλον αὐξάνει τῆν θετικότητα τον ἐστῆσεον .Ὀταν ἡ γυναίκα μαλονει την κορη μου για να με θηξει εμενα :016:,ἡ Σοφία κλειδονετε στο δοματιο τής και ακουει :μυα ζωή πληρονω αμαρτηες αλλονον με την Μαρινελα . . .καί τοτε ἡ οὐγγαρέζα σκυλιαζει . . .:019:
:082::112::084::091:
Γουστάρω τη φάση με τα πιτσιρίκια και την επιλογή των τραγουδιών και των καλλιτεχνών, πλην ενός.:110:
Καμμιά συγγένεια με τον Μποστ Νικολάρα? :112:
Του Μπόστ είναι;
Η ορθογραφία πάντως τον θυμίζει έντονα τον αείμνηστο.
Και ένα ξεχασμένο αξέχαστο τραγουδάκι με το Μπιθικώτση. Στίχοι δια χειρός Μποστ.
(το μήνυμα αυτό δεν ισχύει, αντικαταστάθηκε από το ακολουθούν)
Νικολάρα, ας είχες προσέξει τη στιγμή που έπρεπε. Επέλεξες βάρβαρο όν, βλέπεις, και από πολιτισμό πολύ κατώτερο από τον δικό σου και δικό μας*. Τώρα δικαίως η Σοφία σχολιάζει «πληρώνω τις αμαρτίες αλλωνών».
*Έ, ποιος Ουγγαρέζος πετάει τα σκουπίδια του όπου να ΄ναι, στρωμάτων και σπασμένων λεκανών πάσης φύσεως περιλαμβανομένων, νοιώθοντας πολύ ανώτερος από εκείνον (Βραζιλιάνος θα ΄ναι), στην πόρτα του οποίου τα πετάει…
(Ο Δημήτρης Μυστακίδης καλείται να μεταφράσει τα παραπάνω σε φατσούλες, εγώ δεν τα καταφέρνω).