Στην καταχώρηση που ακολουθεί όμως δε λέει ότι ο ίδιος το αναφέρει ως ταμπουρά. Λέει απλώς «είς ταμπουράς».
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, αυτή είναι η επιφύλαξη του Δραγατάκη: ότι ο συντάκτης του Ημερολογίου, ενώ θα μπορούσε να πει «όργανο που ο Χ.Μ προσδιόρισε ως ταμπουρά» ή «όργανο που εμείς προσδιορίσαμε ως ταμπουρά», λέει απλώς «ταμπουράς».
Προσωπικά δεν συμμερίζομαι αυτή την επιφύλαξη.
Speaking of which, αυτό με τα κρικάκια στη μουργκάνα (ένα στην 5η κι ένα στην οκτάβα) είναι πολύ ιδιαίτερο, τα κοντινότερα που έχω υπόψιν είναι πρόκα στην 5η σε πολύχορδο ταμπουρά (που μάλλον δεν ήταν το σύνηθες, το έχω δει μόνο μια φορά σε μουσείο) και κάποια βαλκανικά «σαρκιά» με στριφτάρι στην οκτάβα σε μια χορδή της μουργκάνας.
Άσχετο: ο τυπογράφος του Χρύσανθου γιατί γράφει το «ου» άλλοτε δίγραφο και άλλοτε λιγκατούρα;
Επίσης: θεωρούμε δεδομένο ότι ο Μακρυγιάννης πήρε ταμπουρά από τον μαστρο-Λεώνη στην Αθήνα. Είναι όμως αυτό βέβαιο, δεδομένων ότι ο ΛΓ σίγουρα δεν έγινε οργανοποιός στα 50, και βέβαια πριν τον Όθωνα κανείς τους δεν θα ήταν εγκατεστημένος στην Αθήνα; Το ότι ο Μακρυγιάννης δεν αναφέρεται πουθενά στο παίξιμό του (ενώ αναφέρεται στο τραγούδι του) μπορεί να έχει να κάνει με το ότι δεν ήταν «κανονικός» οργανοπαίκτης, αυτοσυνοδευόταν με τον πολύχορδο/συνοδευτικό, όπως εκείνος ο τύπος στον Χατζόπουλο που «δεν συνήθισαν τα δάχτυλά του» το μπουζούκι (if you think about it, δεν μπορεί ούτε θέμα σκληρότητας να ήταν το ότι «δεν συνήθισε», ούτε θέμα τριχορδίας αντί διχορδίας).
Also, αυτό που αναφέρεται στην «Αρχαιολογία» περί κατασκευής βιολιών αλλά εισαγωγής κιθαρών από τον ΛΓ είναι εικασία και δεν είναι τρομερά ρεαλιστικό, το αντίθετο θα ήταν πολύ πιθανότερο.
Βρίσκω δύο, που νομίζω ότι ξεκάθαρα παίζει μπουζούκι. Σίγουρα πάντως παίζει το ίδιο όργανο και στις δύο. Στο ένα βίντεο τον βλέπουμε και φτγρ (αυτός δεν είναι;) με τετράχορδο.
Αυτά δε λες; Δυστυχώς το βίντεο δεν είναι πλέον διαθέσιμο.
Edit: Α, τώρα που ξαναδιάβασα το νήμα για τον κυπριακό ταμπουρά βλέπω ότι τα ίδια δύο βίντεο με τον Τζιαννή Πουλλή τα έχεις ανεβάσει κι εκεί, emc.
Τα «βραχιόλια» πάνω-πάνω στου Γαΐλα θα πρέπει να είναι καρούλια τέλι, ο δε συμβολαιογράφος κατά την μόρφωσή του δεν κατάφερε να μάθει καθαρεύουσα, μόνο να ξεμάθει δημοτική, ντάξ’, αλλά αυτό που είναι πραγματικά στενάχωρο είναι που δεν αναφέρει την διεύθυνση να πάω να δω πού ήτανε ρε γμτ.
Χα χα! Κάθε άλλο αγαπητέ…
Μια χαρά άπταιστη καθαρεύουσα γράφει ο συμβολαιογράφος. Η κυρία Ζυγούρη άλλαξε τα φώτα του πρωτότυπου κειμένου κατά τη “μεταγραφή” που έκανε…
Βαριέμαι να επαναφέρω τη “μεταγραφή” της επί το ορθόν, οπότε εισηγούμαι στους συμφορουμίτες να συμβουλευτούν το πρωτότυπο κείμενο του συμβολαιογράφου και μόνον:
Ζητώ λοιπόν συγγνώμη από το φάντασμα του Κωνσταντίνου Δασκαλοπούλου, συμβολαιογράφου Αθηνών, και ταυτόχρονα απορώ πώς μπήκε στο Ιστορικό κάποιος που θα ήταν αδύνατον να έχει περάσει έστω και το πρώτο τρίμηνο Αρχαία.
Καλώς ήλθες στην αριστοτελική χώρα του αεί ζητουμένου και αεί απορουμένου 
Το 'χα κοιτάξει κι εγώ. Είδα να λείπουν κομμάτια, και μάλιστα κομμάτια που γκρεμίζουν τη σύνταξη αν λείψουν, αλλά στο επίμαχο ζήτημα του επωνύμου, όσο μπορώ να ξεχωρίσω το υ από το ν στο χειρόγραφο, νομίζω πως η μεταγραφή είναι σωστή.
Αμ δε…
Κατ’ αρχάς, δεν υφίσταται το σύμπλεγμα “Γκ” στο επώνυμο του ανθρώπου.
“Γαΐλου” διαβάζουμε παντού στο χειρόγραφο (2 φορές στο κείμενο του συμβολαιογράφου και μία όταν υπογράφει ο ίδιος ο οργανοποιός στο τέλος)
Πόθεν “μετέγραψε” η κυρία Ζυγούρη το επώνυμο έτσι; Δεν παρατήρησε ότι ο συμβολαιογράφος το “Γ” κεφαλαίο το γράφει κάπως παράδοξα (απόδειξη ότι πρόκειται περί απλώς “Γ” κεφαλαίου και όχι για το σύμπλεγμα “Γκ” είναι το πώς γράφει ο συμβολαιογράφος τον Γεώργιο Π. Σκουζέ: δεν μπορούμε να τον “μεταγράψουμε” ως “Γκεώργιο”, έτσι δεν είναι;)
Συμπέρασμα: το επώνυμο του οργανοποιού δεν έχει σύμπλεγμα “Γκ”
Μάλλον αλλάζει ανάλογα με το πόσο γεμάτη είναι η γραμμή. Λογικό, για στοιχειοθεσία που γινόταν στο χέρι.
και το πιο μακρυνο, που επιβιωσε μεχρι σημερα, βρισκεται στην αλλη πλευρα του ατλαντικου. καντρυ μπαντζο…
Κάτι άσχετο (με αυτά που καταλήξαμε να λέμε, όχι όμως με αυτά που λέγαμε στην αρχή): Ξέρουμε τι μορφή είχε το μπουζούκι (δεν μιλάω για την περίπτωση που χαρακτηρίζανε γενικά τους ταμπουράδες «μπουζούκια») όταν πρωτοεμφανίστηκε; Τί το διαφοροποιούσε από τους άλλους ταμπουράδες; Ή τέλος πάντων, τι εννοούσανε όταν λεγανε μπουζούκι;
Αν τα 'χω καταλάβει σωστά, το μπουζούκι χαρακτηρίζεται από το σχήμα του ηχείου. Έχει τα πιο λαουτοειδή και τα πιο μαντολινοειδή (έως και καθαυτού μαντολίνα που τα μετέτρεψαν σε μπουζούκια), όχι όμως το αχλαδόσχημο ή σταγονόσχημο των ταμπουράδων.
Δεν το λέω με μεγάλη βεβαιότητα. Σίγουρα δεν είναι κριτήριο το είδος και η θέση των μπερντέδων/τάστων, το είδος των κλειδιών (παλιά μόνο στριφτάρια υπήρχαν), ή ο ακριβής αριθμός χορδών. Οπότε τι άλλο μένει;
Σχεδόν δεν βρίσκονται, αν το ψάξει κανείς, δύο όργανα από παλαιότερες εποχές, που να έχουν ακριβώς τις ίδιες μορφές, με εξαιρέσεις βέβαια όταν κάποιος οργανοποιός φτιάχνει επίτηδες δύο ή περισσότερα (σπανιότατο!) αδελφάκια.
Και εδώ, το ίδιο ποσοστό σαφήνειας: Ένα σωρό ολόκληρο από τύπους μακρυμάνικων λαουτοειδών οργάνων μπορεί να εννοούσαν, ενώ έχουν εντοπιστεί και πολλές περιπτώσεις όπου με το όνομα «μπουζούκι» υπεννοήτο όργανο που σήμερα το προσδιορίζουμε με άλλο (ή άλλα) όνομα αλλά και το αντίθετο: να λένε ταμπουράς, κιβούρι…. και να υπονοούν κάτι που σήμερα θα το λέγαμε μπουζούκι. Άκρη, γενικά, δεν βγαίνει.
πως γεννηθηκε το μπουζουκι?
για μενα η ιστορια ειναι πιο απλή. . δηλαδή,
κάποιος απόγονος του Πάνδωρα(μυθικός ηρωας της Αττικό/Βοιωτίας που έκτισε την Χαλκίδα ), με προγόνους απο την Μεσσοποταμία, κάποια εποχή( ca 1800), παντρεύτηκε μια Ιταλίδα την Μαντόλα .
Αυτοί γέννησαν το μπουζούκι, και του έδωσαν Τουρκικό όνομα. (ηταν στη μόδα τότε τα Τούρκικα).
ξανακοιτα τις φωτογραφιες, αυτα ειναι μπουζουκια της εποχης… πηγαινε στο νημα που λεει, ταμπουρας του 1880.
Αδύνατον βέβαια να κάνει τέτοια λάθη, μάλλον υπέθεσε ότι τα έκανε ο συμβολαιογράφος, βοηθούσης και της δυσανάγνωστης γραφής. Άρα ο ΛΓ ήτανε προφορικά «Γαΐλας» αλλά υπέγραφε «Γαΐλου» από διάθεση να «καθαρεύει» ή/και ίσως ο πατέρας του να ήταν ο πρώτος «Γαΐλας», και να ήταν και κάποιο πρόσωπο περιωπής. Μάλλον όμως δεν ήτανε τόσο καθαρεύων τύπος, αφού υπέγραφε «Λεώνης» (και όχι «Λεόνης», no way), προκρίνοντας το «Λεώνης Γαΐλου» μάλλον για ρυθμικότητα και συμμετρία.
Από τη δική μου έρευνα. To μπουζούκι η tambur bοuzοurk η ότι άλλο ιστορικά είχε πάντα τρίχορδη διάταξη όπου μπορούσε να γίνεται προσθήκη μιας επιπλέον χορδής. Θεωρείται ταμπουράς όλη η οικογένεια των οργάνων, όπως μας υποδεικνύει ο Villoteau. Οι άλλοι ταμπουράδες baglama, charki, karaduzeni, bulgari κλπ. έχουν από δύο έως παραπάνω χορδές και όχι απαραίτητα τρίχορδη διάταξη.
Μετά το 1850 γίνεται πιο σαφής ο διαχωρισμός με την τρύπα επικεντρικά του καπακιού. Αναλόγως την περίοδο, την εποχή και τις περιοχές βλέπουμε ιστορικά διαφορετικές προσεγγίσεις. Άλλοτε ξεχωρίζει στο ότι ο ταμπουράδες θεωρείτε το ίδιο όργανο αλλά μικρότερο σε μέγεθος από το μπουζούκι. Ενδιαφέρον ιστορική μαρτυρία ανάμεσα σε πολλές, αποτελεί η παραγγελία μπουζουκιών και ταμπουράδων για την αυλή του Αλή Πασά το 1817, όπου και εδώ είναι ευδιάκριτος ο διαχωρισμός.
