Φιλε pepe πως θα μπορεσουν ομως “αγνωστοι” -κατα τ’αλλα ικανοτατοι- μουσικοι να βγαλουν δισκο ομως αν δεν ειναι κολλητοι; Θα πρεπει να φανε κραξιμο πρωτα;;
(Αυτο με τους κολλητους μου θυμισε τους …“κουμπαρους”!!)
Ενας καλός δίσκος επιμένω Ότι δεν Έχει να φοβηθεί καμμια κριτική και κανέναν εμπαθη η Όχι κριτικό. Ευτυχώς Υπάρχουν υγιείς χώροι Όπως αυτο εδω το φόρουμ και αντίστοιχα Υπάρχουν και για Αλλα είδη μουσικής που όλες οι Δουλειές προβαλονται και κρίνονται απο υγιή και καθαρά αυτιά.
Το θεμα ειναι πως θα καταφερεις να βγαλεις δισκο…Μεγαλη κουβεντα…Παιζει ρολο η ικανοτητα,παιζει ρολο το τυχαιο,παιζει ρολο ομως,κ μεγαλο μαλιστα,οι γνωριμιες…Κ εκει υπαρχουν καλες κ κακες…Τελος παντων εγω δινω μεγαλο δικιο στον Αρη,στα οσα εγραψε,τον συγκεκριμενο τον παρακολουθουσα κ εγω μια περιοδο…Ισχυουν κατα γραμμα τα γραφομενα του Αρη…Δεν φτανει να διαβασεις μονο το κειμενο για την δουλεια του Δημητρη αλλα κ αλλα κειμενα του κ πως ισχυουν 2 μετρα κ 2 σταθμα…
Δίσκο νομίζω μπορεί να βγάλει ο καθένας στις μέρες μας, από τον καλύτερο μέχρι τον χειρότερο, και δεν πιστεύω ότι τα αρνητικά ή θετικά σχόλια θα παίξουν μεγάλο ρόλο…
Ακούστε έναν κύριο που ηχογράφησε παραδοσιακό τραγούδι, το κυκλοφόρησε σε cd και το ανέβασε και στο youtube:
(Για το βιντεάκι του Άταστου: )
Ε, και; Δημοκρατία δεν έχουμε;:019:
Υπάρχει η δημοκρατία-σούπα του διαδικτύου, όπου ο καθένας πετάει τη σαβούρα του μαζί με όγκους άλλης σαβούρας αλλά και μη-σαβούρας, και «δεν έχουμε παρά να διαλέξουμε». Άμα δε σ’ αρέσει κύριος, μην το ακούς! (η πλήρης διαστρέβλωση της δημοκρατίας…)
Αλλά υπάρχει και μια δημοκρατία κάπως πιο κοντά στην κανονική της έννοια, όπου ο καθένας (ο μουσικός Μυστακίδης, ο κριτικός Παπαδάκης, ο Α ή Β χρήστης του φόρουμ) εκθέτει τον λόγο του στην κοινή κρίση, η οποία φυσικά μπορεί να είναι και αρνητική: πρόκειται για ένα ρίσκο που προφανώς έχουν λάβει υπόψη τους όσοι καταθέτουν δημόσια το λόγο τους. Στο ΥΤ δεν υπάρχει κρίση, υπάρχει μόνο το λάικ και το ντισλάικ.
(Ζητώ συγγνώμη από τον κ. Μυστακίδη που μας διαβάζει και από τον Άρη που δεν ξέρω αν μας διαβάζει, για το γεγονός ότι παίρνω το λόγο τους ως παράδειγμα για γενικεύσεις.)
Διαβάζω φανατικά Επίκουρο (κριτικός μαγειρικής) κ Παπαδάκη.
Έχει πολύ πλάκα!
Είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πως η λογικοφάνεια μπορεί να αποδομήσει τη λογική και η αληθοφάνεια την αλήθεια.
Και δεν αναφέρομαι σε μία και μοναδική εκδοχή-ποια άλλωστε- της αλήθειας και της λογικής , αλλά την ίδια του υποκειμένου που εκφράζει τη γνώμη ή την κριτική.
Κάποτε ,όταν έδινα παννελήνιες είχα ένα καταπληκτικό δάσκαλο στην έκθεση.
Επί ένα χρόνο κάναμε ένα μάθημα-αληθινό διανοητικό παιχνίδι- για το πως μπορείς με τη λογική να στηρίξεις μία καταφανώς παράλογη θέση και την επόμενη στιγμή να την αποδομήσεις. Το ίδιο, με τη λογική να απορίψεις μια καταφανώς λογική θέση και -ή να την αναδιατυπώσεις.
Είμαι σίγουρος ότι ο Παπαδάκης με τα ίδια ακριβώς στοιχεία θα μπορούσε να στηρίξει μια διθυραμβική κριτική και ανάποδα.
Βεβαίως το ίδιο ισχύει και για πολλούς από εμάς. Για παράδειγμα σχεδόν καμία άσχημη κριτική δε γίνεται για τις εκατοντάδες άθλιες εκτελέσεις από τους “μεγάλους” την εποχή του ηλεκτρισμού και των ξενυχτάδυκων.
Ακριβώς γιατί τους αγαπάμε…
Μετα απο τα 5 χρονια κυκλοφοριας του δισκου να πω και εγω τη γνωμη μου καθως ο δισκος αυτος εγινε αναφορα εκτος απο πανελληνια(που αυτο περισσοτερο αφορα τους συντελεστες) αλλα επισης αναφορα στην τοτε παρεα μας. Ήταν ενας δισκος που πολυ περιμεναμε να βγει και ακομη πιο πολυ τον περιμενα εγω ως ασχολουμενος με την κιθαρα τοτε, προσπαθωντας να “ξεσηκωσω” απο τις ηχογραφησεις του Γ.Κατσαρου κυρίως.
Ο δισκος αυτος μας μαγεψε, οπως και τοσο κοσμο αλλωστε - και οχι τυχαια, μαλιστα εγινε η αφορμη για να μαθουμε τραγουδια που τοτε ακομη δεν τα ξεραμε, να τα περασουμε και να τα τραγουδαμε μεχρι και σημερα. Τα υλικα φαινομενικα λιγα αλλα αρκετα και αρτια. Υπεροχα παιξιματα στι κιθαρες, πεντακαθαρα και βασισμενα γερα στην παραδοση και απο πλευρας ήχου επισης μαγεια.
Παρολαυτα θυμαμαι ακομα την πρωτη μου παγωμαρα οταν με τοση καρτερωτητα περιμενα τον κιθαριστικο αυτο δισκο και ανακαλυψα ποσο μακρυα απεχει απο εκεινο που περιμενα, την “τσιμπιτη” κιθαρα που προανεφερε ο φιλος! Το μοναχικο παιξιμο του Γ.Κατσαρου που τοσο αγαπουσα. Όλα εκεινα δεν τα βρηκα στο δισκο σας Κύριε Δημήτρη, και ειναι εκεινα που θεωρουσα σπουδαιώτερα και που μου ελειπαν.
Ισως ετσι εκφραζω το μικρο μου παραπονο γιατι ακομα περιμενω μια τετοια δουλεια, ειδικα απο εσας…
Πολυ μακρυα βεβαια απο το να με απογοητευσει αυτος ο δισκος που παντα οταν θα τον ακουσω θα με γεμισει.
Υπάρχουν και χειρότερα. Αξέχαστο μου έχει μείνει ένα τραγούδι που άκουσα σε ένα CD που αγόρασα πριν από 20 χρόνια περίπου, με τίτλο “Στο juke box της music box”. Το τελευταίο τραγούδι είχε τίτλο “έδιωξα κι εγώ μια γάτα” και μόλις ξεκίνησε η φωνή, με έπιασε σύγκρυο, γιατί νόμιζα ότι μου χάλασε το cd player (ήταν ακριβά τότε). Το παραθέτω για να το ακούσει όποιος αντέξει. Προσωπικά έριξα πολύ γέλιο.
http://www.4shared.com/audio/VHo44FM0/EDIOKSA_KAI_GO_MIA_GATA.html
Συμφωνώ με τον Δημήτρη.
Όλα τα καλά έργα βρίσκουν το δρόμο τους πέρα από κάθε κριτική. Αυτός που θα αγοράσει το δίσκο του Μυστακίδη θα το κάνει γιατί θέλει να ακούσει Μυστακίδη. Όσοι ακούμε ρεμπέτικα ή παραδοσιακά, θέλουμε και το κάνουμε. Όσοι είμαστε μαζεμένοι σε αυτό εδώ το φόρουμ (όπως πολύ σωστά το χαρακτήρισε ο Δημήτρης “υγιή χώρο”), γουστάρουμε και το κάνουμε. Με λίγα λόγια, όλα αυτά είναι δικές μας επιλογές και επιθυμίες. Δεν το κάνουμε επειδή το προστάζει η μόδα ή η κριτική του κάθε “ειδικού” ή μη.
Η διαχρονικότητα, η επιβίωση και διατήρηση κάθε καλής δουλειάς, δεν νομίζω ότι οφείλεται στις κριτικές.
Οφείλεται απλά στο ότι είναι καλή.
Εάν θέλεις να βγάλεις δίσκο που να μην επηρεάζεται από κριτικές και να έχει διαχρονικές προοπτικές, απλά περιμένεις το πλήρωμα του χρόνου. Και πότε είναι αυτό; Μετά από πολύ δουλειά, γνώση, εμπειρία και πάνω από όλα ωριμότητα.
Τότε, υποχρεούσε να μπεις στη διαδικασία πρόκλησης και αποδοχής κριτικών με ότι αυτό συνεπάγεται.
Σαφώς και σκοπός του δίσκου δεν Ήταν να παρουσιάσει την τεχνική της τσιμπιτης κιθάρας Αλλα Οσο περισσότερες Τεχνοτροπιες που αφορούν την Λαϊκή κιθάρα. Παρ Όλα αυτα 3 κομμάτια στον δίσκο Ήταν παιγμενα μ αυτήν την τεχνική. Βέβαια δεν Είχα κανένα του κατσαρου απλά και μόνο διότι Θεωρώ τον κωστη πολυ καλύτερο παράδειγμα αυτής της τεχνικής.
Ε, όχι! Απίστευτο, πραγματικά! Καλά, ο Ραμπίνοβιτς δεν άκουσε τα μάστερ, πριν δόσει το οκ;
Εγώ που είμαι άμουσος, ΣΙΓΟΥΡΑ τραγουδάω πιο ωραία.
Φαντάζομαι πως το ερώτημα είναι καθαρά ρητορικό έτσι; Γιατί προφανώς δεν το άκουσε, εκτός πάλι εάν του έταξαν τίποτα και έκανε τα στραβά μάτια:102: Αλλά και έτσι να είναι … είναι α-π-α-ρ-ά-δ-ε-κ-τ-ο. Και πόσο παραπάνω όταν έχει κυκλοφορήσει σε άλμπουμ με συλλογή τραγουδιών.