Σωστός. Ζηλιάρα (Αχ κακούργα) Βαμβακάρης (Στην α΄ εκτέλεση τραγουδά με τον Κώστα Ρούκουνα) Αχ, κακούργα πόσο με πληγώνεις με τα σκέρτσα σου πως με σκλαβώνεις μ’ έκανες και σαν τρελός γυρίζω την καρδιά μου πια δεν την ορίζω Αχ, κακούργα πάψε αυτή τη ζήλεια φίλα με με τα γλυκά σου χείλια Αχ, να ξέρεις πως με μαραζώνεις ζηλιάρα γιατί θες να με πληγώνεις Σαν σε πρωτογνώρισα κυρά μου Μου 'καψες βαθιά τα σωθικά μου Ζηλιάρα που όλο θές να με θυμώνεις Γιατί με το παραμικρό κακιώνεις Αχ να ξέρεις πως με μαραζώνεις Ζηλιάρα γιατί θες να με πληγώνεις
Κοίταξα το ημερολόγιο και δεν είναι πρωταπριλιά…Αλλά και πάλι δεν ειναι δυνατό να γράφει κάποιος κάτι τέτοιο!!!
Και να μην σου αρέσει το τραγούδι ( γούστα ειναι αυτά ) με ποιά κριτήρια ισχυρίζεσαι κάτι τέτοιο;;;;;
Κανένας δεν είπε οτι ολα τα τραγούδια του Μάρκου είναι διαμάντια.Αλλα και πάλι γούστα ειναι αυτά .Αλλά να γράψεις οτι οι στίχοι και η μουσική σε αυτο το τραγούδι ειναι της οκάς με ξεπερνάει!!
Χωρίς λόγια που λέμε!!!
Με κάποια κριτήρια βέβαια, μην αμφιβάλλεις. Αλλά δε θα επεκταθώ, γιατί το 'χω δει το έργο. Αισθάνομαι κάτι αυθόρμητα, μου ζητείται να το αιτιολογήσω, το αιτιολογώ, και κάποιος (δε λέω εσύ Κώστα) βγαίνει να πει «για να το περνάς έτσι από μικροσκόπιο μάλλον δε νιώθεις», ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, πρώτα νιώθω και μετά χρησιμοποιώ το μικροσκόπιο για να εξηγήσω τι νιώθω.
Οπότε, ας το πάρουμε αλλιώς:
Ω πόσα τραγούδια έχει γράψει ο Μάρκος που είναι καλύτερα από αυτό!
Το τραγούδι αυτο για κάποιο λόγο είναι αγαπημένο μιας συγκεκριμένης παρέας, γι’αυτό με συγκινεί όταν το ακούω. Αλλιώς δεν νομίζω να το πρόσεχα ιδιαίτερα.
Αλλά αυτά είναι γούστα, μην χαλάμε την ζαχαρένια μας!
Το τραγούδι αυτό είναι ένα από τα έξι επτά του Μάρκου που έχουν ενταχθεί στο Σιφνέικο ρεπερτόριο και παίζεται μέχρι και σήμερα. Όταν το τραγουδά ο παπα Κουρούλης (αφού έχει σφίξει πρώτα τις κούπες του) κλείνει τα μάτια και κουνάει δεξιά αριστερά το κεφάλι του ακολουθώντας τη μελωδία και το ρυθμό. Μου είναι τελείως άγνωστοι οι μηχανισμοί με του οποίους ένα συγκεκριμένο τραγούδι περνάει στον κόσμο και καθιερώνεται.
Εγώ το αγαπώ πολύ.
Και το “ανακάλυψα” πριν 4 χρόνια μόλις…
Έχει άκρως πορωτική εισαγωγή, ειδικά η επανάληψη στην οκταβα είναι τρέλα.
Έχει ωραία λόγια.
Έχει ωραία μελωδία.
Έχει σαρδάμ Ρούκουνα.
Όλα τέλεια.