'Εφυγε από την ζωή ο Θόδωρος Αγγελόπουλος

Εχθές 24-1-2012, έφυγε από την ζωή ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος …
Παραθέτω λίγες πληροφορίες για την ζωή του ανθρώπου, που τίμησε την πατρίδα
με τις ταινίες που γύρισε όλα αυτά τα χρόνια, υπηρετώντας την τέχνη !
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1935 και σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, εν ώρα γυρίσματος στις 24 Ιανουαρίου 2012
Έκανε νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες εγκατέλειψε πριν πάρει το πτυχίο του. Το 1961 έφυγε στο Παρίσι, όπου αρχικά παρακολούθησε στη Σορβόννη μαθήματα γαλλικής φιλολογίας και φιλμογραφίας, καθώς και μαθήματα εθνολογίας και στη συνέχεια μαθήματα κινηματογράφου στη Σχολή Κινηματογράφου IDHEC και στο Musιe de l’ homme. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1964 και μέχρι το 1967 εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή, μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη και την Τώνια Μαρκετάκη. Με τον κινηματογράφο άρχισε να ασχολείται το 1965 και το 1968 παρουσίασε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία, Εκπομπή, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 1970, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Αναπαράσταση, κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, καθώς και άλλες διακρίσεις στο εξωτερικό, και σηματοδότησε την αυγή του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Έκτοτε, οι ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και έχει κερδίσει πολλά βραβεία, τα οποία τον καθιέρωσαν παγκοσμίως ως έναν από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου. Πολλά αφιερώματα που τιμούν τη δουλειά του Θόδωρου Αγγελόπουλου έχουν πραγματοποιηθεί σ’ όλο τον κόσμο. Έχει αναγορευθεί επίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, του Πανεπιστημίου X Ναντέρ (Nanterre) στο Παρίσι και του Πανεπιστημίου του Έσσεξ (Essex). Μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού Σύγχρονος Κινηματογράφος. Στις 24 Ιανουαρίου 2012, όντας πεζός, τραυματίστηκε σοβαρά από διερχόμενη μοτοσυκλέτα που οδηγούσε ειδικός φρουρός ο οποίος ήταν εκτός υπηρεσίας στον περιφερειακό δρόμο της Δραπετσώνας. Το ίδιο βράδυ, άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση.

Φιλμογραφία:

[ul]
[li]1968: Η Εκπομπή, μικρού μήκους [/li][li]1970: Αναπαράσταση [/li][li]1972: Μέρες του ʼ36 [/li][li]1975: Ο θίασος [/li][li]1977: Οι Κυνηγοί [/li][li]1980: Ο Μεγαλέξανδρος [/li][li]1983: Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη [/li][li]1984: Ταξίδι στα Κύθηρα [/li][li]1986: Ο Μελισσοκόμος [/li][li]1988: Τοπίο στην Ομίχλη [/li][li]1991: Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού [/li][li]1995: Το βλέμμα του Οδυσσέα [/li][li]1998: Μια αιωνιότητα και μια μέρα [/li][li]2003: Τριλογία - Ι. Το λιβάδι που δακρύζει [/li][li]2008: Τριλογία - ΙΙ. H σκόνη του χρόνου [/li][li] [/li][/ul]
Βραβεία :

[ul]
[li]Η Εκπομπή, βραβείο κριτικών στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1968 [/li][li]Αναπαράσταση, Α’ βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1970, βραβείο Ζωρζ Σαντούλ (Γαλλία, 1971), καλύτερης ξένης ταινίας στο Φεστιβάλ Hyθres (1971), ειδική μνεία της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου (1971) [/li][li]Μέρες του `36, Βραβείο σκηνοθεσίας και φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1972, βραβείο της FIPRESCI στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου (1972) [/li][li]Ο Θίασος, Καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, Α’ αντρικού και Α’ γυναικείου ρόλου, Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1975, καλύτερη ταινία της δεκαετίας 1970-1980 από την Ένωση Κριτικών της Ιταλίας [/li][li]Οι Κυνηγοί, Βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ του Σικάγο (1977), βραβείο της Ένωσης Τούρκων κριτικών (1977), επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών [/li][li]Ο Μεγαλέξανδρος έλαβε το Χρυσό Λιοντάρι το 1980 στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας. [/li][li]Ταξίδι στα Κύθηρα, βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ των Καννών (1984), κρατικά βραβεία καλύτερης ταινίας, σεναρίου, α΄ ανδρικού ρόλου, α’ γυναικείου ρόλου,σκηνογραφίας, βραβείο κριτικών στο Φεστιβάλ Ρίο ντε Τζανέϊρο (1984), [/li][li]Τοπίο στην Ομίχλη έλαβε (μοιράστηκε) το Αργυρό Λιοντάρι Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας, βραβείο Φελίξ καλύτερης Ευρωπαϊκής ταινίας (1988). [/li][li]Το Βλέμμα του Οδυσσέα έλαβε το Μεγάλο Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών, βραβείο της FIPRESCI (1995). Επίσης, οι κριτικοί του περιοδικού Time το ψήφισαν στις 100 καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.[3] [/li][li]Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών (1998). [/li][li]Τριλογία - Το Λιβάδι που Δακρύζει κέρδισε βραβείο της FIPRESCI (2004). [/li][li]Xρυσό μετάλλιο του ιδρύματος Circulo de Bellas Artes (Mαδρίτη, 2008) για το σύνολο του έργου του.[/li][li] [/li][/ul]

Πληροφορίες: από την Βικιπαίδεια

Κριμα…Μεγαλος,τεραστιος,σκηνοθετης!Ειναι κριμα…

Σαν Πελαγία, τον ευχαριστώ και του εύχομαι καλό ταξίδι, σαν που του ταιριάζει !

Αν και με κάποια σεβαστή ηλικία στην πλάτη, το μεράκι και το πάθος του για την τέχνη,
τον έκανε μέχρι σήμερα να είναι ενεργά ενταγμένος στο να την υπηρετεί πιστά !

Λατρεμένη μου ταινία του, “Ο Θίασος”, μέσα στην οποία είχε και ρεμπέτικα ακούσματα !

Τεραστιος! Ο κοσμος της τεχνης απο σημερα πιο φτωχος…

Tı γκαντεμιά, να πάει τόσο άδικα… Καλοτάξιδος… Ήτανε πολύ μεγάλος, και το κενό που αφήνει επίσης μεγάλο.

Πολύ πεθαίνει ο κόσμος τελευταία. Ρασούλης, Παπάζογλου, Βέγγος, τώρα ο Αγγελόπουλος. Αλλά αυτός διάβολε ούτε άρρωστος ήταν ούτε γέρος στα τελευταία του (ογδοντάριζε μεν αλλά ακμαίος: δούλευε εκείνη τη στιγμή!). Από τροχαίο, σαν να ήταν ο πρώτος τυχών! Ο Χάρος πραγματικά δεν κάνει διακρίσεις…

Αιωνία του η μνήμη

Μαζύ του φεύγει ένα κομμάτι απ΄την εφηβεία μου(και πολλών άλλων πιστεύω),όταν
δεκατετράχρονος έμπαινα ζούλα στο ΕΛΠΙΣ να δω τον ακατάλληλο Θίασο.Διαμόρφωσε
καλλιτεχνική και πολιτική άποψη με σημαντική επίδραση σε μας τους τότε νέους.
Φεύγοντας μας αφήνει περισσότερη μοναξιά…

αυτό πονάει περισσότερο, ότι είχε πράγματα να δώσει ακόμα…
και μην ξεχνάμε τον ντίνο τον κατσουρίδη που κι αυτός έφυγε πρόσφατα, επίσης αφήνοντας σχέδια πίσω του.

Κρίμα, κρίμα, κρίμα !
Ένας βίαιος, αναίτιος θάνατος που μάς αφήνει άναυδους…

Θα ήθελα να τονίσω πως ο Αγγελόπουλος ήταν ο μοναδικός σύγχρονος σκηνοθέτης, με τόσες αναφορές στο ρεμπέτικο στα έργα του.

Να θυμίσω το “Θίασο” όπου ανακοινώνεται πως ο Μάρκος ετοιμάζει κομπανία και ζητά ακορντεόν και συγκινημένος ένας νέος ετοιμάζεται να τον γνωρίσει και να περάσει από το σχετικό τεστ.
Και δεν ήταν μόνο ο “Θίασος”, και σε άλλα έργα του έβαζε γιορτές όπου το ρεμπέτικο τραγούδι πρωταγωνιστούσε, όπως στο “Λειβάδι που δακρύζει” επίσης, με την κομπανία των μουσικών και πάλι το Μάρκο.
Αν και ήταν έμμεσες οι αναφορές στο ρεμπέτικο, σε άφηνε συγκλονισμένο το πόσο συνταίριαζε με το πνεύμα των έργων του το είδος αυτό, το πόσο ο αξιολογότατος αυτός σκηνοθέτης έδειχνε να έχει μυηθεί στο είδος αυτό και να το χρησιμοποιεί συνειδητά για να μεταδώσει πανανθρώπινα μηνύματα.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Έχω την εντύπωση πως η πατρίδα του δεν τον τίμησε καθώς του άξιζε.
Πολύ περισσότερο τιμήθηκε και αγαπήθηκε από τους ξένους…

Ο Θίασος είναι ταινιάρα!Πολύ καλο επίσης το Ταξίδι στα Κύθηρα (με υπέροχη μουσική) και το Βλέμμα του Οδυσσέα.
Εγώ τον θεωρώ τυχερό που έφυγε με τόσο ένδοξο και ακμαίο τρόπο, δημιουργώντας.
Τραγικό θεωρώ το να σκοτώνονται άνθρωποι στην άσφαλτο, έτσι κι αλλιώς.
Καλό ταξίδι να έχει και έτσι κι αλλιώς θα συνεχίσει να υπάρχει μέσα μας.

στον σκηνοθέτη …

πονά η χώρα μα γελά
σαν την πιστεύεις
κι εσύ την πίστεψες και έμεινες
κοντά της
για να νταντέψεις τα καημένα
γηρατειά της
και να σου δώσει παραμύθια
που λατρεύεις

εκεί σε βρήκα σε αταίριαστο
μπουλούκι
κάποιοι πεθάναν κι άλλοι πίνανε
κρασί
μα εσύ έπινες νερό απ`το μουσλούκι
και σε μια αλάνα πάλι σκάρωνες
γιορτή

κάπου τελειώνουν οι γιορτές
τόσο μοιραία
κάποτε σβήνουν τα πολύχρωμα
λαμπιόνια
κι ένας Γενάρης σου χαρίζει
όλα τα χιόνια
για σκηνικό από εκείνα τα ωραία

μα πια δεν ζεις κάπου σε κόψανε
στη μέση
νύχτα το γύρισμα, σκοτείνιασε
η ζωή σου
πήρες τα πλάνα αμοντάριστα
μαζί σου
και ούτε δάκρυ δεν μπορεί
να τα χωρέσει …

Εξαιρετικο Πελαγια μου!!

1 «Μου αρέσει»