Θα ήθελα να θέσω υπόψη των φίλων του φόρουμ το θέμα της επανεκτέλεσης κομματιών που είναι ελεύθερα από πνευματικά δικαιώματα. Η σκέψη αυτή ξεκίνησε όταν αποφασίσαμε να συλλέξουμε τραγούδια που ενώ είναι ελεύθερα από πνευματικά δικαιώματα αποτελούν αντικείμενο είσπραξης (κακώς).
Αν ληφθεί υπόψη ότι τα πνευματικά δικαιώματα εκπνέουν 70 χρόνια μετά το θάνατο του μακροβιότερου δημιουργού και τα συγγενικά δικαιώματα (ερμηνευτών, εκτελεστών) εκπνέεουν 50 χρόνια μετά την έκδοση του κομματιού, τότε υπάρχει μεγάλο πεδίο δράσης.
Ουσιαστικά επανεκτελώντας τα κομμάτια αυτά με κομπανίες (επ’αμοιβή ή αφιλοκερδώς) που θα παραιτηθούντων συγγενικών τους δικαιωμάτων, φτάνουμε στο αποτέλεσμα να γίνουν αυτά τα κομμάτια ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΓΑΘΟ ή αλλιώς public domain που λένε και οι αγγλομαθείς.
Έτσι εν συνεχεία θα παρέχονται δωρεάν σε όλο το κοινό. Με στόχο η μουσική να είναι περισσότερο τέχνη παρά εμπόριο.
Μάλλον δεν το διατυπώνεις απολύτως σωστά. Όταν παρέλθουν τα χρονικά όρια προστασίας (όπως σωστά είπες, αν θυμάμαι ορθά, 70 χρόνια για τον δημιουργό και 50 χρόνια από την ενσωμάτωση σε υλικό φορέα για τα συγγενικά) το μουσικό δημιούργημα στις ειδικότερες εκφάνσεις του (σύνθεση του συνθέτη, στίχοι, εκτέλεση του μουσικού ή τραγουδιστή, δικαίωμα του παραγωγού του υλικού φορέα - cd, δηλ. της εταιρείας κλπ) δεν προστατεύεται με το περιουσιακό δικαίωμα (!!!) που παρέχει ο νόμος (πχ, το δικαίωμα της εύλογης αμοιβής του δημιουργού κλπ). Το ηθικό δικαίωμα, δηλ. το δικαίωμα του δημιουργού να εμφανίζεται ως δημιουργός, το δικαίωμα να απαγορεύσουν οι κληρονόμοι τη διασκευή του, το δικαίωμα για τη διατήρηση της ακεραιότητας του έργου δεν έχει περιορισμένο χρονικό όριο προστασίας. Άρα, για την ακρίβεια δεν αποδίδεται ποτέ ελεύθερο (και δεν χρειάζεται) απόλυτα το έργο. Δεν μπορώ δηλ. να επανεκτελέσω σε 200 χρόνια έργο του Μάρκου και να μην γράψω: σύνθεση, Μάρκος Βαμβακάρης. Το ηθικό δικαίωμα δεν εκπνέει. Το περιουσιακό αποσβέννυται. Έτσι, ο καθένας μπορεί μετά να επανεκτελεί το έργο χωρίς να καταβάλλει δικαιώματα στην ΑΕΠΙ και τους άλλους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων (ΕΡΑΤΩ, ΑΠΟΛΛΩΝ, κλπ). Δεν απαιτείται κάποια θετική ενέργεια (επανεκτέλεση με παραίτηση των νέων εκτελεστών από το συγγενικό δικαίωμα τους) για να “απελευθερωθεί” το έργο από τα “δεσμά” του και να αποδοθεί στο κοινό ως κοινό κτήμα της ανθρωπότητας.
Αυτά με μικρή επιφύλαξη γιατί δεν έχω κάνει και καμιά μελέτη…
Έχεις δίκιο ως προς τη διατύπωση. Τυπικά μιλάμε για μουσική της οποίας το περιουσιακό δικαίωμα είσπραξης αμοιβής πνευματικών δικαιωμάτων έχει εκπνεύσει.
Επειδή όμως απευθυνόμασταν στους επιχειρηματίες κυρίως “που πληρώνουν πνευματικά δικαιώματα” έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τον αδόκιμο όρο.
Ο εφευρέτης του τηλεφώνου παραμένει και σήμερα ο Μπελ ασχέτως αν εισπράττει ή όχι δικαιώματα.
Σε κάθε περίπτωση, η επανεκτέλεση των μουσικών κομματιών θέλουμε να γίνει ώστε να είναι και αφορμή για την προβολή μικρών -μη διάσημων- σχημάτων που θα ηχογραφήσουν κι έτσι θα ακουστούν. Προβολή των καλλιτεχνών επομένως. Των μη ενταγμένων στο σταρ σύστεμ.
Είναι ευπρόσδεκτος ο καθένας σε αυτό και μάλιστα με δίκαιους όρους όσο αυτό είναι δυνατό.
Στέλνω το παρακάτω λινκ ως αφορμή για σκέψη για το πώς θα μπορούσε ίσως να γίνει κάτι τέτοιο, χωρίς βέβαια να το έχω ψάξει και πολύ, απλά μου κίνησε το ενδιαφέρον όταν το είδα:
Αφορά την ηχογράφηση Bach από την αρχή και την διάθεση του τελικού αποτελέσματος υπό άδεια creative commons.
Τo kickstarter είναι ένα site για crowed sourced εγχειρήματα. Λες ότι θέλω να κάνω αυτό, χρειάζομαι τόσα και ο κόσμος εάν θέλει συνεισφέρει. Συνήθως (πάντα;) αφορά open source με την ευρύτερη έννοια projects, εγχειρήματα ανοιχτά στο κοινό χωρίς κάποιο αντίτιμο. Απόσα κατάλαβα είναι τα παραπάνω, διορθώστε με αν κάνω λάθος.
Αγαπητέ φίλε,
Αυτό ακριβώς εννοώ. Αυτούς είδαμε και πήραμε την ιδέα και την εξελληνίσαμε.
Μάλιστα διατηρούμε ως FAIRMUSIC συνεργασία με την MUSOPEN ενώ παράλληλα έχουμε αναρτήσει και τη μουσική της σε διανομές.
Μιλάμε για πράγματα που γίνονται.