Δεν καταλαβαινόμαστε!!!
Το όνομα με τις πολλές συλλαβές που ανέφερα πιο πάνω δεν περιέχει τους καλύτερους μπουζουξήδες. Περιέχει την άποψη ότι είναι …χαζό να ψάχνεις ντε και καλά να βρεις τον κορυφαίο. Αλλά επειδή εσείς θέλετε οπωσδήποτε να πάρουμε θέση σε αυτό το “μέγιστο δίλημμα”, θα σας πω το εξής:
Ο μεγαλύτερος μπουζουξής όλων των εποχών ήταν ο Παπαϊωάννου.
Αν έχετε τα κότσια, διαψεύστε με.
Δεν έχουμε :246:
Τάσσομαι υπέρμαχος
Μου φαίνεται ότι την συζήτηση αυτήν την έχουμε ξανακάνει στο παρελθόν χωρίς κανένα αποτέλεσμα
Ήμαρτον πια!!!:256:
[LEFT] Φίλοι μου παρατηρώ ότι έχει γίνει ένα μπέρδεμα σχετικά με το ποιος είναι δεξιοτέχνης ή όχι. Οπως λέει και η λέξη δεξιοτέχνης είναι αυτός που χειρίζεται με επιδεξιότητητα την τέχνη που κατέχει. Ο γρήγορος παίκτης του μπουζουκιού για να χαρακτηρισθεί δεξιοτέχνης, θα πρέπει πρωτίστως να διαθέτει και άλλα πολλά προσόντα, που θα πείσουν τον ακροατή ότι ο άνθρωπος αυτός ασκεί κατ’ αρχήν τέχνη. Προσωπικά πιστεύω ότι στο αργό παίξιμο αποκαλύπτονται πιο εύκολα οι αδυναμίες ενός σολίστα μουσικού ή η δεξιοτεχνία του. Λέω ναι στους γρήγορους μπουζουξήδες που μπορούν να παίξουν και αργά (για να τους χαρακτηρίσω δεξιοτέχνες έχω θέσει πολύ αυστηρά κριτήρια). Λεω όχι σ’ αυτούς που ανεβοκατεβαίνουν σε κάθε τραγούδι που παίζουν τους αρπισμούς και τις οκτάβες σαν πολυβόλα, αγωνιώντας να πείσουν τους εαυτούς τους και μερικούς αφελείς ότι είναι δεξιοτέχνες. Ο πραγματικός δεξιοτέχνης ερμηνεύει το κάθε τραγούδι με το ξεχωριστό ύφος που του ταιριάζει, προσπαθεί να μπεί στην ψυχή του συνθέτη κ.λ.π.
Μη φτάσουμε στο σημείο να πούμε ότι ο Θανάσσης Βέγγος είναι πολύ καλός ηθοποιός επειδή είναι γρήγορος. Το ίδιο πολύ καλός ήταν και ο Μίμης Φωτόπουλος κι ας ήταν πολύ αργός.
[/LEFT]
Όχι μόνο συμφωνώ μαζί σου, αλλά σιγά-σιγά μαζεύω και στοιχεία, δηλαδή ζωντανές ηχογραφήσεις μπουζουξήδων, προς απόδειξη του παραπάνω.
Τον παλαιολόγου τον έχω ακούσει πολλές φορές λόγω και μαθημάτων που έκανα σ’ εκείνον και λίγο πριν πεθάνει και μπορώ να σας πω ότι ακόμα και στο αργό του παίξιμο ο άνθρωπος ήταν δεξιοτέχνης πραγματικός. Και είναι πάρα πολλοι αυτοί που μιμούνται το παίξιμό του. Εν τούτοις θα συμφωνήσω με το παλικάρι πιο πάνω, ότι το γρήγορο παίξιμο δεν κάνει τον μπουζουξή. Πάρτε παράδειγμα τον ζαμπέτα, τον παπαϊωάννου που είπε ο άρης, τον βαμβακάρη και πόσους άλλους που ήταν πραγματικοί δεξιοτέχνες και σίγουρα δεν παίζανε το πιο γρήγορο μπουζούκι.
Αποστολε εχω ηχογραφησει μια συναυλια του κυρ Νικου στην Ιο που παιζουν ολοι με φυσικο ηχο και κανει ενα ταξιμι ο Λιολιος στη Μαϊσσα σεληνη (περιττο να σου πω οτι παρ ολο το φυσικο ακουγετε μεχρι κι ο αερας που κανει τ αριστερο του)που μωλις τ ακουσεις θα τρεχεις να βρεις σακουλα, νεροχυτη κλπ κλπ.
Εδω η ορθογραφια , που της τελειωσαν τα χερακια , σηκωνει τα ποδια ψηλα …:092:
Γεια σου , Αρη Ν. !!!:109:
Με εμφαση στο σου …:092:
Σ αυτες τις κρισεις - αναζητησεις Μεσσια με μπουζουκι στα χερια, καταληγω παντα σ ενα συλογισμο: Ποσοι αυτη τη στιγμη αλλα και στο παρελθον ειναι που κυριολεκτικα παιζουν τις καλτσες τους με ταχυτητα φωτος και καθαροτητα γαργαρου νερου και ποσοι αυτοι που μπορουν εστω και λιγο να θυμησουν στο παιξιμο τους Μαρκο, Τσιτσανη, Παπαϊωαννου, Ιορδανη πραγμα που ειναι πολυ δυσκολο γιατι αυτοι οι κυριοι (οπως και ορισμενοι αλλοι) εχουν παιξει και δημιουργησει με πρωτο παραγοντα το ειναι τους και αυτο το ειναι τους ηταν πολυ μεγαλο.
Συμπερασματα δικα σας.
Είχα πρόσφατα μια ενδιαφέρουσα ραδιοφωνική συζήτηση επ’ αυτού με τον Χρήστο Κωνσταντίνου, (ο οποίος έχει παίξει με Παπαϊωάννου-Τσιτσάνη και άλλους παλιούς). Το ρεζουμέ, όπως το κατάλαβα εγώ, ήταν:
Αν θέλεις να παίξεις σαν το Μάρκο, πρέπει να παίξεις με τη δική σου ψυχή κι όχι να τον “κάνεις κόπια”. Αν προσπαθήσεις να κάνεις το δεύτερο, τότε δε θα καταφέρεις ποτέ να τον μιμηθείς, απλά γιατί δεν μπορείς να μιμηθείς την ψυχή του. Αυτό ισχύει για όλους τους παλιούς.
Απ’ την άλλη, αν θες να παίξεις καλό μπουζούκι, πρέπει να βασιστείς στους παλιούς, δηλαδή πρέπει να “κλέψεις” από το παίξιμό τους. Το πόσο κατανοείς τι είναι “μίμηση” και τι “κλέψιμο” είναι αυτό που θα καθορίσει το αποτέλεσμα των προσπαθειών σου.
Υπάρχουν σήμερα μπουζουξήδες που θεωρούνται κορυφαίοι βασικά λόγω ταχύτητας , εκτός από τη άριστη γνώση του οργάνου. Βέβαια δεν είναι καθόλου σωστό να αναφέρουμε ονόματα γιατί στο κάτω- κάτω η κρίση μας είναι υποκειμενική. Έπεσε στα χέρια μου ένας ψηφιακός δίσκος αυτού του μπουζουξή με ταξίμια. Δε ξέρω αν είμαι τόσο ανίδεος, -σαν παίκτης είμαι ):, αλλά διερωτήθηκα πώς χαρακτηρίζεται κορυφαίος. Πολλές φορές δε μπορούσες να ξεχωρίσεις τις νότες που έπαιζε και εκτός αυτού, όλα τα ταξίμια του μου φαίνονταν ένα περίπου τα ίδια. Ποια σύγκριση να κάνεις με το Τσομίδη ας πούμε; Προσωπικά ούτε ίσα με το νυχάκι του……
Δυστυχώς ενώ πολλοί μπουζουξήδες σήμερα θα μπορούσαν να αφήσουν εποχή και καινούριο υλικό για τους νεότερους, καθώς έχουν αφιερώσει σχεδόν όλη τη ζωή τους στη μελέτη του οργάνου, αναλώνονται στην επίδειξη της τεχνικής τους μέσα από διαρκή γυμνάσματα, μετατρέποντας με προσθήκες ακόμη και το πιο απλό τραγουδάκι σε άσκηση δεξιοτεχνίας. Ισως η μακρόχρονη μαθητεία τους σε ωδεία και δασκάλους, πέρα από το καλό που τους έκανε στην γνώση και την ευχέρια παιξίματος, τους παρέσυρε στο σύνδρομο αυτό. Πάντως σε αναλαμπές σεμνότητας έχω ακούσει τρομερές πενιές από τέτοιους μπουζουξήδες, που έχω πάθει την πλάκα μου. Μπορούν αρκεί να θέλουν γιατί το μπουζούκι το αγαπούν το ίδιο τουλάχιστον με μας. Ομως η Φραγκοσυριανή είναι ένα απλό και όμορφο τραγούδι με συγκεκριμένες νότες η καημένη, δεν γίνεται ούτε νε προσθέσουμε ούτε να αφαιρέσουμε, αρκεί να παίξουμε σωστά τις υπάρχουσες. Ενα κλασικό κομάτι όταν κάποιος προσπαθεί να το αλοιώσει με ότι του κατέβει, είναι ιεροσυλία. Οι δυτικοί δηλαδή γιατί δεν τολμούν να αλλάξουν ούτε μία νότα από τις συνθέσεις του Μπετόβεργα και του Μοτσαρέλα ( κατά κόσμον Μπετόβεν και Μότσαρτ ) και τις παίζουν αιώνες τώρα όπως είναι. Ο σολίστας μπορεί να βάλει την σφραγίδα του στο κάθε κομάτι με το ηχόχρωμά του, δεν χρειάζεται να του αλλάξει τα φώτα, θα του παρουσιασθούν πολλές ευκαιρίες να δείξει όλες του τις ικανότητες.
Οποιος δεν με ακούσει και εξακολουθεί να κάνει τα ίδια, να του σπάσουν οι χορδές !
Η αλήθεια είναι οτί πολλές φορές ξεφεύγουν, λόγω επιδειξιομανίας, από τα όρια του ωραίου και καταντάει βαρέτο και ιδιαίτερα αν ο άλλος δεν αναγνώριζει πότε πρέπει να παίξει σαν δαιμονισμένος και πότε σαν το Βαμβακάρη τον Τσιτσάνη κτλ.
Το καθένα με το χρόνο του!!Άλλωστε καλός μπουζουξής είναι αυτός που γνωρίζει καλά την τεχνική του οργάνου αλλά πάνω απο όλα οι πενιές του βγάζουν ψυχή!!Αυτό είναι το δύσκολο!Σε αυτό πρέπει να αποσκοπούμε όλοι εμείς που αγάπαμε το μπουζούκι και τη μουσική.
:089::110:
Καλησπερα!!! Με αφορμη ολη αυτή τη συζητηση που γινεται για το θεμα της τεχνικης και της δεξιοτεχνιας ή οπως αλλιως την αντιλαμβανεται ο καθενας απο μας, θα ηθελα να σας πω την ταπεινη μου γνωμη. Η τεχνικη δεν ειναι μονο η ταχυτητα και φυσικα δεν ειναι το παν. Η ουσια ομως που κρυβεται απο πισω ειναι τεραστια. Αντιλαμβανεσαι πολλα περισσοτερα σε πολυ πιο γρηγορους ρυθμους. Μαθαινεις σωστα ολη την κατασκευη των χεριων. Ακους μεσα σου τις πιθανες μουσικες καταστασεις με τις οποιες επιλεγεις να…ανταλλαξεις αποψεις. Βεβαια ολα αυτα σε περιπτωση που ενδιαφερει καποιον το πολυτιμο μελλον αυτου το πολυ ομορφου οργανου και φυσικα το αξιοσεβαστο παρελθον του. Το μπουζουκι ειναι οργανο με πολλες δυνατοτητες, και θα ηταν καλο, να ακουσουμε και το ιδιο το οργανο, τι θα ηθελε να δωσει και να μας πει. Ειμαι σιγουρος παντως πως το οποιοδηποτε οργανο θα ηθελε να το κρατουν μουσικοι που πραγματικα δε θα αδικουσαν τις δυνατοτητες του ουτε λιγο. Η πραγματικη τεχνικη σου δινει τη δυνατοτητα να κοιτας την οποιαδηποτε μουσικη κατασταση καταματα χωρις να αναρωτιεσαι αν μπορεις να παιξεις ή οχι αυτο που λαμβανεις τη στιγμη αυτη. Οπως δεκατα εκτα στο 500…παρακατι. ΄Η τεταρτα στο 50. Αυτα ειναι φυσικα τα δικα μου αποτελεσματα και συμπερασματα της δικης μου μελετης και ερευνας. Συγγνωμη αν σας κουρασα… Απλα προσπαθω να εξηγησω πως η τεχνικη δεν ειναι απλη υποθεση, οταν εισχωρεις σε βαθος κανοντας ερευνα. Και βασικο χαρακτηριστικο της μουσικης αληθειας που ολοι μας οι υπηρετουμε, ειναι οτι ολα παιζονται με συνεχη μελετη και σεβασμο σε ολους και σε ολα. Σε ολους…και σε ολα.
Σε μία συζήτηση που είχα κάνει με τον Λ.Καρνέζη πάνω στο τί είναι δεξιοτεχνία και αν κάποιον μπορούμε να τον πούμε δεξιοτέχνη, μου είχε απαντήσει οτι δεξιοτέχνης είναι και αυτός που μπορεί να παίξει γρήγορα και καθαρά αλλά και αυτός που θα βάλει ψύχη στην πενιά του σε ένα αργό κομμάτι…
Όσο Μιχαλή για αυτό που είπες οτι το μπουζούκι έχει απεριόριστες ικανότητες συμφωνώ, και σαφώς σε ένα μουσικό όργανό αλλά και στην τέχνη γενικότερα δε μπορείς να βάλεις όριο.
Όμως και η γάτα έχει έντερα αλλά δε τρώμε τα δικά της στο κοκορέτσι…
Δηλαδή δεν ξέρω αν το μπουζούκι θα βγάλει την “ψυχή” του σε ένα κλασσικό κομμάτι…όσο θα τη βγάλει σε ένα ρεμπέτικο
Γιατί όμως να περιορίσουμε το μπουζούκι μόνο στο ρεμπέτικο και στο λα’ι’κό και να μην ανοιχτεί και σε άλλους ρυθμούς είτε κλασσικών, είτε λάτιν είτε οτιδήποτε άλλο; Παίρνοντας ως παραδειγμά μας έναν από τους μεγαλύτερους δασκάλους μας το Μανώλη Χιώτη ο οποίος ανέτρεψε τα δεδομένα στον κόσμο του μπουζουκιού!
Δεν το αδικούμε λέγοντας ότι μπορεί να βγάλει περισσότερο ψυχή στο ρεμπέτικο απ’ότι σε ένα κλασσικό κομμάτι;
Και βέβαια αξίζουν συγχαρητήρια :110::109: στα παιδιά που μπορούν και παίζουν γρήγορα γιατί είναι αποτέλεσμα της επίμονης μελέτης τους και τους αξίζει να δείχνουν αυτά που κατάφεραν με τον κόπο τους,αλλά είναι κουραστικό όταν γίνεται χωρίς ουσία μόνο και μόνο για να δείξει κάποιος ότι κάτι είναι, ένω στην ουσία έχει πράγματα να προσφέρει από το παίξιμό του και για τον ευατό του αλλά και για το μπουζούκι ως προς τις δυνατότητές του.:241:
Κάποτε σε μία τηλεοπτική συνέντευξη ρωτήθηκε ο Κ. Παπαδόπουλος ποιόν μπουζουξή θαυμάζει, σε ποιόν θα ήθελε και ο ίδιος να μοιάζει. Ο Κ.Π. απάντησε "στον Μάρκο " γιατί το ύφος του Μάρκού είναι ακόμη και σήμερα αμίμητο.