Μόλις το άκουσα και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πόσο μπροστά ήταν ο Τούντας.
“Η Δέσπω” του Παναγιώτη Τούντα με τον Στράτο Παγιουμτζή 1940.
3 «Μου αρέσει»
Ούτε ήξερα ούτε και θα φανταζόμουν ότι υπάρχει τραγούδι με συνεργασία Τούντα, Στράτου και Χιώτη.
Η εκτέλεση σίγουρα είναι μπροστά, αν και κατά τη γνώμη μου αυτό αναδεικνύεται πολύ περισσότερο σε αρκετά άλλα τραγούδια του Τούντα.
Η μουσική, τι μου θυμίζει ρε παιδιά; Κάτι από αυτά που ακούμε την 28η Οκτωβρίου νομίζω, αλλα΄δεν μπορώ να το ταυτίσω ακριβώς.
Στιχουργικά βέβαια δεν είναι και τόσο μπροστά. Ανακύκλωση ενός πολύ παλιού μοτίβου, με την αλληγορία της κόρης που γυρίζει σπίτι με σπασμένο εκείνο που δεν ξανακολλά: Σαν πας Μαλάμω μ’ (Μαρούσα κλπ.) για νερό, Στείλε με μάνα στο νερό, …
Ναι είναι δημοτικοφανές. Και εκεί για μένα είναι το ωραίο ή το περίεργο αν θες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το παιχνιδιάρικο “κόψιμο” που βάζει ο Τούντας να κάνει το μπουζούκι. Στην αρχή μου φάνηκε τελείως εκτός τόπου και χρόνου, αλλά τελικά ήταν κάτι πολύ έξυπνο.
Τώρα για το τι θυμίζει, εμένα μου θυμίζει πολλά. Από το εγώ θέλω πριγκιπέσα, την Βαρβάρα, μέχρι την Μάρω μια φορά ειν’ τα νιάτα, (αν και αυτό μάλλον λόγω στυλ). Στο ενδιάμεσο ίσως και άλλα δύο με τρία τραγούδια.
Το συγκεκριμένο μελωδικό ύφος δεν το συσχετίζω καθόλου με πατριωτισμό κλπ. Η εμφάνιση, ξαφνικά και απροσδόκητα, ομολογώ, της «ποιμενικότητας» με νικρίζ, προβατάκια και κουδουνάκια, είναι άλλο, που νομίζω ότι έχει σχέση με τον «Τσομπανάκο» του ραδιοφώνου, που εκείνη την εποχή ακουγόταν στάνταρ κάθε φορά που θα εκπέμπονταν ειδήσεις.
Για τη στιχουργική ανεπάρκεια συμφωνώ απόλυτα, ο μακαρίτης ο θειός μου ο Γιώργος, με την (παρά τη θέλησή του!) πλουσιότατη εμπειρία σε στίχους τραγουδιών της εποχής, θα μίλαγε και εδώ για «ντεκαντάνς του δημοτικού τραγουδιού». Καμμία σχέση με το «Στείλε με μάνα για νερό», που έχει μίαν απροσδόκητα δυνατή αλλά και συγκινητική στιγμή: όταν η κόρη δικαιολογεί το σπάσιμο της στάμνας με δήθεν παραπάτημα και του σταμνιού της τσάκισμα, η έμπειρη μάνα σχολιάζει: - Δεν είναι παραπάτημα, μον’ είν’ αγάπης άγγιγμα!
Μάρω, Μάρω μια φορά ειν’ τα νιάτα
Θεόφραστος Σακελλαρίδης, 1938
στίχοι Α. Σακελλάριος-Δ. Ευαγγελίδης
2 «Μου αρέσει»