Γράφονται σήμερα ρεμπέτικα τραγούδια;

Επικαιρότητα
261

Μα νομίζω, ότι μόνο εσύ επιμένεις να λες ότι δεν γράφονται ως απάντηση σε κάθε καινούργια τοποθέτηση, περί του αντιθέτου.

Την ξέρουμε την δική σου άποψη κ.Νίκο. Την διαβάσαμε σε 10 μηνύματα μέχρι τώρα. Την εμπεδώσαμε πια!!!

Εγώ είμαι υπέρ γιατί γράφω (θεωρώ βέβαια) ρεμπέτικο τραγούδι, εσύ γιατί δείχνεις τέτοιο άγχος και λες συνέχεια ότι δεν γράφονται;

Μήπως ασχολείσαι με την συγγραφή παλιών ρεμπέτικων; ή και με κάποιο άλλο είδος;

Εάν άκουγες το:

//youtu.be/qVZQEOX_FjY

ίσως και να είχε βάση αυτός ο συλλογισμός σου.


Όμως, όταν το άκουσες έτσι:

//youtu.be/bc8jCVyGzJg

αλήθεια, τι σκέφτηκες;

Εγώ νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στην ελευθερία της δημιουργίας (κρίνοντας την δική μου περίπτωση). Αντίθετα, διαβλέπω περιορισμό στην αποδοχή της όποιας δημιουργίας μου από μέρος του “συναφιού” μας. Γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο άραγε;
Μήπως κρίνεται το έργο ανάλογα τον δημιουργό;

Εάν έγραφε το επόμενο ο Στουραΐτης για παράδειγμα:

//youtu.be/_5icaprga9U

θα το λέγατε λαϊκό του σήμερα; Ρητορικό το ερώτημα.

Δεν τίθεται θέμα κοροϊδίας. “Εγώ” γράφω κάτι κι “εσύ” απλά ακούς.

Γιατί ντε και καλά δηλ. θα πρέπει να γράψω σε μοντέρνο στιλ;

Εάν γράψω ένα Rock τραγούδι, δεν θα είναι απομίμηση των rock που δημιούργησαν ως είδος κάποιοι παλιότεροι από μένα;
Εάν γράψω μία sonata διθεματική δεν θα είναι απομίμηση του Beethoven;

Ή μήπως απομίμηση είναι μόνο στο ρεμπέτικο; Του δικού σας ρεμπέτικου δηλ. του πεθαμένου, του μουσειακού. Διότι, το δικό μου ρεμπέτικο ζει ακόμα.

Αυτό το τελευταίο το θεωρώ πολύ μεγάλη κοτσάνα!
Διότι, τα τραγούδια τα χωρίζουμε από την μουσική τους φόρμα και όχι από τα στιχάκια τους. Η σύγχρονη εποχή θέλει λαϊκοποπ και τρίχες κατσαρές!!
Να γράψω τραγούδια για την Πάολα τότε, ώστε να ηρεμήσετε εσύ κι ο κ.Νίκος!!!

Φίλε Γιάννη, η αγάπη είναι διαχρονικό θέμα όπως και η φτώχεια ή ο θάνατος. Κλείνω λοιπόν, παραθέτοντας ένα δικό μου και θα ήθελα να το σχολιάσεις και να το κατατάξεις.

//youtu.be/ncxEYrVdieI

υ.γ. Μου έχει κάνει εντύπωση αυτά τα χρόνια το γεγονός ότι, όσοι κάνουν υποδείξεις για το πώς θα έπρεπε να γράφουμε εμείς δεν έχουν γράψει τίποτα αυτοί!!

262

Δεν νομίζω ότι πάει έτσι. Είναι όπως τη γλώσσα που κατακτά κάποιος: Κάποιο παιδάκι που ακούει Ελληνικά από τους γονείς του θα μιλήσει Ελληνικά, κάποιο άλλο που ακούει Τούρκικα θα μιλήσει τα Τούρκικα με ένα πολύ φυσικό τρόπο. Με παρόμοιο τρόπο, κάποιος που ακούει blues θα γράψει blues, και άλλος που έχει σαν άκουσμα του μόνο ρεμπέτικα τραγούδια θα γράψει ρεμπέτικα, χωρίς να μιμείται ή να κοροιδεύει κανέναν. Επομένως, δεν βλέπω τίποτα που να περιορίζει την ελευθερία του δημιουργού ή να μειώνει την αξία του τραγουδιού.
Φυσικά, υπάρχουν και οι περιπτώσεις μίμησης.

Δημήτρης Ν. γράφαμε μαζί. .

263

Άλλο πράγμα το ύφος και άλλο η μίμηση. Ο Γκολές για παράδειγμα παίζει μέσα στο ύφος αλλά με εντελώς δικό του τρόπο.

Δημήτρη, τα καινούργια τραγούδια ρεμπέτικης φόρμας μπορούν να χωρέσουν και να σταθούν στα προγράμματα της ταβέρνας, μαζί μ’ αυτά των παλιών δημιουργών; Αυτό για μένα είναι ερώτημα ουσίσς. Η δική μου εμπειρία σ’ αυτό είναι αρνητική, όμως --και για να μην είμαι ξερόλας–ας τοποθετηθούν αν θέλουν οι γράφοντες στίχο και μουσική.

264

Τα τραγουδια του δημητρη και του πικινου και μιας παρεας των aptallica για μενα χωρανε ανετα σε ρεμπετικο προγραμμα. Ειδικα αυτο που ανεβασε στην απαντηση απο πανω το προτιμω απο παρα πολλα ρεμπετικα του βαμβακαρη. Μη πεσετε να με φατε. Το εννοω ομως.

265

Φτού κι απ’ την αρχή, δηλαδή; Α, όχι.

Ένα μόνο:

γιατί δείχνεις τέτοιο άγχος … ;

Άγχος; Ε, όχι δά!

266

Αν υπάρχει ένα άγχος αυτό ειναι να κατοχυρωσεις με την ταμπελίτσα “ρεμπετικο” τις δημιουργιες σου, Δημητρη Ν. , δηλαδη με ενα ειδος ακαθοριστο και τουλαχιστον οχι της εποχης μας.
και αναρωτιεμαι γιατί το θελεις τοσο πολυ?
Γιατί δεν συσταίνεις τα τραγουδια σου ως συγχρονες δημιουργιες (όπως άλλωστε ειναι) και θες ντε και σωνει να τις ονομασεις “ρεμπέτικες”?
Αυτο δεν το κατανοω.
Και βεβαια και εγω κρινω ασκοπη αυτη τη συζητηση και σταματω εδω, αφού επιμένεις σ αυτη την αποψη.

267

Έθεσα πάρα πολλά ερωτήματα πάντως.

Τότε ας αφήσουμε να κυλήσει το θέμα χωρίς άλλα τέτοια : “Έχει εξαντληθεί το θέμα και από κάποια στιγμή και πέρα, λέμε τα ίδια και τα ίδια”.
Ας τα λέμε κι όποιος θέλει συμμετέχει. Υποχρεωτικό δεν είναι.

Άλκη, ναι μπορούν. Το έχω ξαναπει, όποτε παίζω κάνα δικό μου μέσα-μέσα “περνάει” χαλαρά στον κόσμο. Και γιατί να μην περνάει δηλ.; μήπως νομίζετε ότι ο κόσμος έχει την δική μας ψώρα να ξεχωρίζουμε τα τραγούδια σε κατηγορίες και εποχές;

Γιώργο (Γεωργαλά), νομίζεις ότι εάν ζούσα και τα έγραφα τότε, σήμερα δεν θα ήταν αποδεχτά;

“Σύγχρονες δημιουργίες”!!! μάλιστα…σε ποιο είδος όμως, Γιάννη;

Ούτε εσύ απάντησες σε κανένα μου ερώτημα, ωστόσο.

268

Όχι βέβαια! Ο κόσμος όμως αντιλαμβάνεται τη δύναμη των τραγουδιών και πολλές φορές --στη δική μας πιάτσα–έχει αλάνθαστο κριτήριο.

269

Δημητρη πιστευω οτι θα ηταν οχι μονο αποδεκτα αλλα θα παιζοντουσταν και συχνα. Τα εχουν ακουσει φιλοι μου για να σε “γνωρισουν” που τους αρεσει το ρεμπετικο αλλα δεν ειναι οι φανατικοι και super γνωστες και δεν εχουν παραξενευτει.

270

Εδώ είμαστε.

Πέρα από μερικές εύκολα προβλέψιμες μικροεπιφυλάξεις σχετικά με την έννοια της απομίμησης, συμφωνώ με το παραπάνω σχόλιο στην ουσία του.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Στα τέλη '80 - αρχές ‘90 εγώ άρχισα ν’ ανακαλύπτω μια μουσική που τότε ήδη ήταν εντελώς oldies: τα ροκ του ‘50. Αισθησιακές αντρικές φωνές, αφελείς κοριτσίστικες, ρομαντικοί στίχοι τύπου “θα 'ρθω να σε πάρω στις 8, θα πάμε σινεμά και θα σου κρατάω το χεράκι”.
Μου πήρε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που για μένα ήταν ρομαντικό, αθώο και αφελές, τότε που βγήκε ήταν μια επανάσταση, μια ανατροπή ολόκληρου του μουσικού κατεστημένου, μια έκρηξη.
Τέτοιες μουσικές επαναστάσεις έχουν γίνει πολλές. Το ρεμπέτικο ήταν μια από αυτές. Τραγούδια που σήμερα, μέσα από το γρούτσου γρούτσου του γραμμοφώνου, μέσα από την πρωτόλεια καθαρότητα στίχου και μουσικής που δεν έχει φορτωθεί ακόμη με όλο το πλουμίδι (ουσιώδες ή ανούσιο) των επόμενων δεκαετιών, μας παρέχουν την ασφάλεια και την εγγύηση του γνήσιου, παλιού, ώριμου σαν το παλιό κρασί, τότε ήταν πρωτοφανέρωτα, ανατρεπτικά, επικίνδυνα. Τόσο επικίνδυνα ώστε να κινητοποιήσουν τον κρατικό μηχανισμό της λογοκρισίας.
Λοιπόν, αυτό δε συμβαίνει σήμερα. Η ίδια φόρμα δεν είναι εκ των πραγμάτων δυνατό να επενδύσει το ίδιο περιεχόμενο. Το να γράψεις σήμερα σαν τον Gene Vincent, σαν τους Μπητλς, σαν τους πρωτοπόρους του πανκ, σαν τον Βαμβακάρη ή σαν τον Μπετόβεν, μπορεί μεν να είναι γνήσιο και αυθόρμητο, και απαλλαγμένο από κάθε απόχρωση απομίμησης, αλλά θα είναι μια κίνηση ρετρό, μια κίνηση παλαιοφιλίας: επιστρέφεις στις ρίζες για ν’ αντλήσεις έμπνευση (φυσιολογικότατη και άκρως αξιέπαινη πρακτική). Ενώ το να το κάνεις σύγχρονα με τους πρώτους, ή να ήσουν εσύ ο ίδιος ένας από τους πρώτους, ήταν ακριβώς το αντίθετο. Μπορεί να βγάλεις ένα τραγούδι που λέει αλήθειες, σίγουρα. Αλλά εγώ ο ακροατής δεν έχω, αντικειμενικά, τη δυνατότητα να το προσλάβω όπως το είχε προσλάβει ο τότε ακροατής. Εκείνος τότε θα έλεγε «ρε το μάγκα, πού το σκέφτηκε, πώς το τόλμησε!», εγώ σήμερα θα πω «ρε το μάγκα, πού το θυμήθηκε, πού το ανέσυρε, πώς το ανέδειξε έτσι!».

271

Συμφωνώ 100%. Και μπορούν να παιχτούν και μια χαρά θα περάσουν.

Κι εγώ παίζω καναδυό δικά μου (χωρίς φυσικά να τα προσφωνώ) και κανείς δε γουρλώνει τα μάτια από έκπληξη.
Κανένας δε θα κάτσει να ψειρίσει τη μαϊμού, αν είναι ρεμπέτικο ή όχι.
Ο ήχος κι ο στίχος προσιδιάζουν στο μουσικό είδος, οπότε σε κάποιους θα αρέσει, σε κάποιους θα περάσει αδιάφορο.

272

Ας επαναλαβω το ερωτημα:
Γιατί ντε και σωνει να βαλει κανεις την ταμπελιτσα “ρεμπετικο” (1) σε μια ΣΥΓΧΡΟΝΗ, ΛΑΪΚΗ δημιουργια?
Γιατι να μην το ονομασει οπως ολοι εξαλλου οι συγχρονοι δημιουργοι “λαϊκό” τραγουδι?

Δημητρη Ν. αληθεια πιστευεις οτι με την ταμπελιτσα “ρεμπετικο” θα καταξιωθουν περισσοτερο οι δημιουργιες σου και γι’ αυτο επιμενεις τοσο πολυ?

(1) Εφοσον το “ρεμπετικο” ηταν δημιουργημα μιας παλιοτερης εποχης, που δημιουργηθηκε κατω απο αλλες συνθηκες οι οποιες εχουν παρελθει προ πολλου?

273

Μια στιγμή…εννοώ τα νεορεμπέτικα μέσα στα ρεμπέτικα και όχι διαφορετικά μουσικά είδη σ’ ένα πρόγραμμα.
Κάνω αυτή τη δουλειά 35 χρόνια. Υπήρξαν και τότε συνθετικές απόπειρες (μόνο που δεν υπήρχε ιντερνετ). Σε ποια γλώσσα να το πω; Τα τραγούδια έμειναν απόπειρες. Γνωρίζετε εσείς κάποιο να μου το θυμίσετε; Μόνο ο Κορακάκης κατάφερε να γράψει καλό λαικό τραγούδι, όχι όμως ρεμπέτικο.
Το αν τα καινούργια ρεμπέτικα θα περάσουν στο κόσμο αυτό θα το κρίνει η ζωή και όχι εμείς. Πάντως τα τελευταία 40 χρόνια η ζωή έκρινε, αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.

υγ. και μην μου πείτε ότι από το 1975 μέχρι τώρα είναι λίγος χρόνος;!

274

Συμφωνω απολυτα με τον Αλκιβιάδη Μαυρο.
Μονο να προσθεσω εκτος απο τον Κορακάκη και τον Πάρη Μητσου.
Και αυτος παραγει καλο [u]λαϊκό[/u] τραγουδι.

275

Γιάννη, εάν διάβαζες το θέμα και κυρίως τις δικές μου τοποθετήσεις (μιας και βάλλεις κατ’ εμέ), θα έβλεπες ότι στο μήνυμα #82 και στο μήνυμα #207 λέω (μεταξύ άλλων) ό,τι λες κι εσύ τώρα. Δεν υπάρχει ρεμπέτικο αλλά μόνο ΛΑΙΚΟ.
Επομένως, χαλάρωσε και βρες άλλα σημεία διαφωνίας.

Κατ’ αρχήν, δεν πρόκειται μόνο για δικές μου δημιουργίες. Θεωρώ ότι γράφονται γενικά από πολλούς τραγούδια μιας εποχής που αγαπάμε. Κατά δεύτερον, τι πάει να πει να καταξιωθώ; σε ποιον;
Γράφω μουσική σε διάφορα είδη. Από θεατρικά έως κλασική. Είναι μία ανάγκη μου. Το θεωρώ πρόκληση.
Και μόνο που μπορώ και γράφω ανάλογα λοιπόν, φτάνει ως καταξίωση για μένα! ( τι βλακώδες και υποκειμενικός όρος!!!)

Ένα είδος μουσικής υπάρχει και μετά την εποχή της δημιουργίας του. Διάβασε επιχειρηματολογία σε προηγούμενά μου μηνύματα. Μην τα ξαναλέω.
Διαβάζοντας απ’ την αρχή το θέμα ίσως να καλυφθείς και σε πολλά άλλα.

Εάν είχαν την αντιμετώπιση που αναφέρει ο SDimis στο #64, θα είχαν άλλη πορεία σήμερα. Να είσαι σίγουρος.

Αυτό έχει καταντήσει καραμέλα πια!! Τόσοι και τόσοι γράψαν λαϊκό. Τραγουδάρες μάλιστα! Άκου μόνο ο Κορακάκης! ο Νικολόπουλος τι έγραψε δηλ.; ο Ρεπάνης; ο Πάριος; ο Σούκας; ο Χρυσοβέργης; (φτάνουν ή να αναφέρω και άλλους;!)
Εντάξει, είστε συνεργάτες και φίλοι αλλά μην το παρακάνεις με υπερβολές!

Να ξαναρωτήσω με την ευκαιρία μπας και πάρω απάντηση επιτέλους. Με τι κριτήρια χωρίζεις το λαϊκό από το ρεμπέτικο;

SDimis και #64.
Α!, επίσης να θυμίσω ότι η …“ζωή” μέσα σε αυτά τα 40 χρόνια καταξίωσε την Έφη Θώδη, την Βανδή, την Αλεξανδράτου και την Πάολα.

Περαστικά μας!!!

υ.γ. Γράφει ο Μήτσου τραγούδια;!!! μπα;! από πότε;

276

Βρε συ Δημήτρη, ο Κορακάκης χρονικά είναι τελευταίος από αυτους που αναφέρεις. Έπειτα θα πρέπει να μπορείς να διαχωρίσεις τη μόδα της Θόδη και της Βανδή από το τρόπο που επεμβαίνει η ζωή στη διαχρονικότητα. Αλλιώς τι κουβεντιάζουμε!

277

Άλκη, εσύ έθεσες χρονικά όρια τα τελευταία 40 χρόνια. Απάντησα αναλόγως.
Να δω πότε θα απαντηθούν, όμως, και τα δικά μου ερωτήματα που σίγουρα έχουν ξεπεράσει τα 30 μες στο θέμα.

278

Χαλασμένο τηλέφωνο! Όταν είπα για Κορακάκη εννοούσα από το 84’ και μετά , όπου κακά τα ψέμματα το τραγούδι πάνω στη λαική φόρμα, σχεδόν το μονοπωλεί, ίσως κάνω λάθος αλλά αυτή την άποψη έχω. Τη 40ετια την αναφέρω στις απόπειρες “ρεμπέτικης κοπής”.

Στην ερώτησή σου περί διαχωρισμού μεταξύ ρεμπέτικου και λαικού έχω απαντήσει και θα το ξανακάνω. Για μένα ο όρος ρεμπέτικο είναι λάθος. Τον χρησιμοποιώ για λόγους συνεννόησης. Υπάρχουν φόρμες λαικού τραγουδιού ανά 10ετια. Ποτέ δεν αμφέβαλα πως γράφονται τραγούδια και σε παλιές φόρμες. Όμως δεν είναι αρκετό αυτό. Τραγούδια χωρίς ακροατήριο μου φαντάζουν σαν αντιπροσωπεία χωρίς εργοστάσιο. Μιλάω για τα τελευταία 40 χρόνια φυσικά. Μακάρι τα δικά σας να κάνουν την ανατροπή, αν υπάρχει τέτοια φιλοδοξία για μένα καλώς. Επίσης θεωρώ σεβαστή την άποψη κάποιων “γράφω τραγούδια για μένα αδιαφορώντας αν θα ακουστούν” αυτό όμως δεν αφορά ούτε εμένα ούτε το ακροατήριο στο οποίο εντάσσωμαι. Θεωρώ πάντως αντιφατικό απ’ τη μια να λέγεται και απ’ την άλλη να επιχειρείται η δημοσιοποίηση μέσω βίντεο. Διότι τα “για πάρτυ μου” δεν κουμπώνει με την ανάγκη μου να το μοιραστώ.

279

Χαλασμένο τηλέφωνο είναι όταν άλλα μας λένε κι άλλα καταλαβαίνουμε. Δεν συνέβη αυτό με μας, Άλκη.

Εγώ ότι μου γράφεις καταλαβαίνω όχι τι εννοούσες, όμως.
Κάνεις λάθος, παρ’ όλα αυτά. Γράφουν πολλοί και μετά το '84. Να θυμίσω: Τάκης Μουσαφίρης, Θαν. Πολυκανδριώτης, Τάκης Σούκας, Χρ. Νικολόπουλος, Μάριος Τόκας κ.α.

Συμφωνώ βέβαια, αλλά τότε εσύ πώς μπορείς και λες: “Μόνο ο Κορακάκης κατάφερε να γράψει καλό λαικό τραγούδι, όχι όμως ρεμπέτικο.”
Προφανώς αναγνωρίζεις δύο διαφορετικά είδη. Σωστά;

Λάθος, Άλκη. Εκτός και εάν με το “φόρμες” εννοείς πάλι κάτι άλλο από αυτό που είναι.

Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει με μας τους νέους δημιουργούς όμως. Είμαστε το εργοστάσιο που παράγει αλλά δεν έχει αντιπροσωπείες να προωθήσουν το εμπόρευμα και μας μένει στην αποθήκη.

Μπορεί να σημαίνει κιόλας: “Τα γράφω για μένα, ακούστε τα κι εσείς αλλά δεν με νοιάζει εάν σας αρέσουν ή αν θα γίνουν σουξέ. Φτάνει που γεμίζουν εμένα.”

280

Νομίζω πως εδώ είμαι σαφής στα περί χαλασμένου τηλεφώνου. Για ρεμπέτικο μιλάμε…ο Κορακάκης είναι αλλού.

  1. οι παλαιότεροι λαικοί συνθέτες μετά το ‘80 μου είναι σχεδόν αδιάφοροι. Γι’ αυτό εξαιρώ τον Κορακάκη. Επειδή οι άλλοι κατά τη γνώμη μου αναμασούν τη παλιά τους δόξα.Γνώμη μου βέβαια.

  2. Αν θεωρήσουμε τις δεκαετίες ,30’,40’, 50’, σαν είδος θα επαναλάβω πάλι (με κίνδυνο να “θυμώσει” ο Μπλέκος), τα τελευταία 40 χρόνια δεν γράφτηκε ούτε μια επιτυχία πάνω σ’ αυτό το στυλ. Θα μπορούσα να πω και πιο πριν αλλά δεν θέλω να εισέλθω στη κεκτημένη ταχύτητα των ίδιων ρεμπετών συνθετών.

  3. Ας υποθέσω πως είστε εργοστάσιο παραγωγής. Τι είναι αυτό που φταίει επί σειρά δεκαετιών και δεν αναλαμβάνει ουδείς το ρόλο του αντιπρόσωπου; Ποιος είναι αυτός που θα αναλάβει να προωθήσει κάτι που δεν τραβάει; Ή νομίζεις πως η δική σου αλήθεια είναι ισχυρότερη των άλλων;

υγ. λέγοντας αντιπρόσωπους, δεν εννοώ τους εμπόρους, αν και αναπόφευκτα ανήκουν κι’ αυτοί σ’ αυτή την έννοια.