Σωκράτη έτσι νομίζω πως είναι… Το “ρεμπέτικο” ήρθε ως αποτέλεσμα του ότι το τότε λαϊκό τραγούδι το προωθούσαν ιδιαίτερα οι ρεμπέτες που είναι μια ολόκληρη συζήτηση από μόνη της το τι είναι ρεμπέτης…
Πέντε μαθητές από το Μουσικό Σχολείο Τρικάλων συνέθεσαν ένα τσιτσανικής έμπνευσης τραγούδι με τίτλο «Τρικαλινή Αγάπη», που παραπέμπει φυσικά, ως τίτλος, στο «Τρικαλινή παλιά μου Αγάπη», του Βασίλη Τσιτσάνη.
Το τραγούδι ακολουθεί τα χνάρια παλιών συνθέσεων, ενώ, ταυτόχρονα, το βίντεο παρουσιάζει την αριστοκρατική συνοικία της πόλης: το Βαρούσι, καθώς και το Φρούριο με το ρολόι (σήμα κατατεθέν των Τρικάλων), τα παλιά Μανάβικα, το ποτάμι της «λήθης» που χωρίζει την πόλη σε δυο μέρη (τον Ληθαίο), και άλλα σημαντικά αξιοθέατα. Οι μαθητές που εμπνεύστηκαν και συνέθεσαν το τραγούδι, δημιουργώντας και το βίντεο, είναι:
1)Σπύρος Ντόκος (στίχος , φωνή, μπουζούκι)
2)Στέλιος Χαλιμούρδας (σύνθεση, φωνή, μπουζούκι)
3)Χάρης Παρίσης (κιθάρα)
4)Ηρακλής Τασίκας (μπαγλαμάς)
5)Άλεξ Τζάρντο (σκηνοθεσία)
Οι δημιουργοί ευχαριστούν: το studio του Μουσείου «Βασίλης Τσιτσάνης», τον κ. Στέλιο Καραγιώργο, τον κ. Χρήστο Κωστάκη, τον Γιώργο Ρέτο, την Ειρήνη Νίκου, τη Μαρία Χατζή, τον Χρήστο Λόλα, και όλους όσοι συνέβαλαν στη δημιουργία του βίντεο/κομματιού.
Είναι προφανές πια, ότι, όχι μόνο το Μουσικό Σχολείο Τρικάλων μεγαλουργεί, εμπνέοντας οι διδάσκοντες τους μαθητές, αλλά και ότι υπάρχουν, έντονη δημιουργική διάθεση, φαντασία, μεράκι και αποφασιστικότητα από τους μαθητές.
Πώς ψηφίζουμε:
- Με SMS
Στείλτε LIFE (κενό) 105 στο 54260
2S Α.Ε Χρέωση 0,31?/SMS (με ΦΠΑ). - Στο facebook
https://www.facebook.com/lifeisgoodgr/app_225522670947382
Αγαπητέ Σπύρο, πολύ ευχάριστα είναι αυτά που μας γνωρίζεις. Δεν θα έπρεπε όμω να ακούσουμε το τραγούδι πρώτα; γουρούνι στο σακί δεν είναι φρόνιμο να ψωνίζεις. Μπορείτε να ανεβάσετε λίνκ ή ηχογράφηση;
Αυτό είναι(το γράφει και στις σημειώσεις απο κάτω). Πολύ όμορφη ενορχήστρωση. Αν μπορούμε να πούμε οτι σημερα υπάρχουν ρεμπέτικα, ε αυτό το τραγούδι θα ήτο ένα εξ αυτών
Αν, όπως σημειώνουν και τα παιδιά, το ζητούμενο ήταν να φτιαχτεί ένα τραγουδάκι πάνω στα χνάρια των παλιών γνωστών κομματιών του Τσιτσάνη, το πείραμα πέτυχε. Σαν έξτρα είχαμε και τη μνεία στοιχείων που χαρακτηρίζουν την πόλη των Τρικάλων και χαροποιούν τους Τρικαλινούς. Πολύ κατάλληλο για ένα διαγωνισμό της εταιρίας Ελ Τζι, αλλά στον προβληματισμό που εκφράζει ο τίτλος του θέματος που βρισκόμαστε, δεν θα βοηθήσει να αλλάξω εγώ, τουλάχιστον, τη γνώμη που είχα εκφράσει στο #1 του θέματος.
Καλή επιτυχία σας εύχομαι παιδιά και θα σας ψηφίσω. Τις προϋποθέσεις για καλή θέση, σίγουρα τις έχετε.
πάντως το τελευταίο μέτρο της εισαγωγής, κάπου δεν μου κάθεται σωστά, κάποιοι χτύποι μου λείπουν.
Ξαναδιάβασα το #1, και με λίγα λόγια είσαι “προκατειλημμένος” (χωρίς να εννοω κατι κακο). Δηλαδη εκ των προταίρων (ούτως ή αλλιώς) Δεν θα δεχτείς ότι γράφεται σήμερα ρεμπέτικο. Προκατειλημμένος είμαι και εγώ. ΟΜΩΣ υπάρχει κάτι που να θεωρείς εσυ οτι για σενα θα σου αλλάξει αυτή την πεποίθηση; Διοτι αν δεν υπάρχει κάτι το οποίο μπορεί να σε αλλαξοπιστίσει, τότε γιατί να μιλάμε για το αν μπορει να γραφτει ή οχι;
Δεν είμαι προκατειλημμένος, είμαι κατασταλαγμένος. Για να γραφτεί “ρεμπέτικο” πρέπει να υπάρχουν και “ρεμπέτες”, δηλαδή αυτοί ακριβώς οι δημιουργοί μιάς συγκεκριμένης εποχής, υπό συγκεκριμένες συγκυρίες, με τα συγκεκριμένα κίνητρα, που έγραψαν τα τραγούδια που αργότερα, άλλοι, κατέταξαν στο μουσικό είδος που ονόμασαν ρεμπέτικο.
Από τη μιά. Από την άλλη, χρειάζεται και το κατάλληλο κοινό, γιατί “μονός καβγάς δεν γίνεται”, που έλεγε μιά θειά μου, δηλαδή δεν φτάνει ο δημιουργός, χρειάζεται και αποδέκτης. Όταν ο Μάρκος και η παρέα του ξεσήκωναν όλο τον Πειραιά (της πλατείας Αλεξάνδρας με τα σπίτια του Τσίλερ εξαιρουμένης, βεβαίως), δεν το είχαν ίσως συνειδητοποιήσει, αλλά εξέφραζαν με τη μουσική τους (μελωδίες, ρυθμοί, στίχοι, όργανα) τη λαϊκή κοινωνία που υπήρχε γύρω τους και την έβλεπαν και ζούσαν από μέσα, κάθε μέρα. Λαϊκό τραγούδι χωρίς πάνδημη λαϊκή αποδοχή απλά, δεν νοείται.
Ε, πέρασαν εκείνες οι εποχές. Ό τι γίνεται σήμερα είναι ένα είδος μίμησης. Φυσικά και πάντα, κατά την προσωπική μου άποψη, και υπάρχουν και άλλες απόψεις που εκφράστηκαν, αλλά δεν έπεισαν εμένα προσωπικά.
Αρα η δημοσίευση αφορά γνώμες εμας των υπολοίπων και όχι την δικια σου (η οποία δεν μπορει να αλλάξει) Για να είμαι ειλικρινής συμφωνώ μαζί σου σε πάρα πολλά κυρίως αυτό με την συγκεκριμένη εποχή. Δεν εχω όμως τοσό το θαρρος της γνώμης όσο εχεις εσυ. Ή καλύτερα δεν έχω κατασταλάξει ΄τόσο όσο εσύ. Εγω ναι μεν δεν αποδέχομαι ευκολα κατι σημερινο σαν ρεμπετικο αλλα δεν ξερω αν οντως θα μπορούσα στην τελική να δεχτω κατι σαν ρεμπετικο ή αν απλα θελω να μην φαινομαι τοσο απόλυτος ενω στην πραγματικότητα απορρίπτω τα τραγούδια.
Εν πάσει περιπτώσει, αν δεχτούμε ότι τα ρεμπέτικα δεν υπαρχουν πλεον, τότε υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός ρεμπέτικων τραγουδιών που δεν αυξανει. Αυτα ειναι και ΤΕΛΟΣ. Αυτό η μονη αλλη μουσική που μπορώ να σκεφτώ που να το εχει ειναι η κλασική. Καταλαβαίνετε την μοναδικότητα του ρεμπέτικου σε τέτοια περίπτωση!(που ούτως ή άλλως είναι μοναδικό).
Επίσης θα μπορούσαμε να ονοματίσουμε τα τραγούδια οπως του φίλου ΣΠύρου κάπως αλλιώς. Ίσως “Παραρεμπέτικο” ή "Νεορεμπέτικο " ή όπως αλλιώς.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 19:36 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 19:34 —
(για να γινει αυτο πρεπει να συμφωνήσουν ομως και οι άλλοι οτι Ρεμπετικο γιοκ)
Έστω ότι η πρώτη παράγραφος ισχύει απόλυτα. Άλλωστε συμφωνώ στο πνεύμα της τοποθέτησής σου έως ένα βαθμό. Πες μου όμως, αν θες, τη γνώμη σου σε κάτι άλλο.
Για να παιχτεί σήμερα το “ρεμπέτικο” του χθες, δεν απαιτούνται επίσης παρόμοιες προϋποθέσεις;
Άνθρωποι με τρόπο σκέψης (περίπου όπως) εκείνης της εποχής, με παρόμοια κίνητρα, υπό παρόμοιες κοινωνικές/οικονομικές συγκυρίες κ.λπ. Αλλιώς, οι άνθρωποι του σήμερα που παίζουν ρεμπέτικα, απλά είναι καλοί μουσικοί που υποδύονται ρόλους. Ένα είδος μίμησης όπως έγραψες. Τραγουδάνε για πράγματα που δεν μπορούν να τους αγγίξουν, αλλά το κάνουν με έναν τρόπο που θυμίζει το χθες, με τη γλώσσα του χθες, παρόλο που αυτοί ζουν στο σήμερα.
Αν όμως θεωρείς ότι υπάρχουν άνθρωποι σήμερα, που ειλικρινά εκφράζονται από αυτή την κουλτούρα του παρελθόντος, γιατί να μη μπορούν να γράψουν κάτι παρόμοιο; Αν τα κίνητρά τους, οι προϋποθέσεις τους και ο τρόπος σκέψης τους προσιδιάζει σε αυτά των ανθρώπων του χθες, το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο από τη σκοπιά της ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.
Μπορείς να τα κατατάξεις όπου θες, δεν έχει καμία σημασία η ταμπέλα.
Επίσης η λαϊκή αποδοχή ή απόρριψη δε θα αλλάξει τίποτα σε σχέση με το παραπάνω κριτήριο.
(Άλλωστε στην τέχνη το πρώτο και σημαντικότερο κριτήριο που εξετάζεται είναι η αυθεντικότητα.
Η ειλικρινής και ανεπιτήδευτη προσπάθεια ενός ανθρώπου να βγάλει αυτό που έχει εγκλωβισμένο στη συνείδησή του. Είτε γράφοντας ποιήματα, είτε τραγούδια, είτε σκαλίζοντας αγάλματα, είτε ζωγραφίζοντας κ.ο.κ.)
ΥΓ: Και κάτι ακόμα. Όλοι οι ρεμπέτες του χθες ζούσαν ακριβώς την ίδια κατάσταση, την ίδια καθημερινότητα;
Επιβίωναν το ίδιο εύκολα; Σκέφτονταν με τον ίδιο τρόπο; Όμως την πλειοψηφία αυτών των τραγουδιών την έχουμε ονομάσει “ρεμπέτικο”. Πώς αλλιώς άλλωστε θα μπορούσε να γίνει; Να ψάξουμε λεπτομέρειες για τη ζωή του καθενός και τον τρόπο σκέψης του, την περίοδο που έγραψε το υπό εξέταση τραγούδι και να το σφραγίζουμε “ρεμπέτικο” ή “μη ρεμπέτικο”;
Γι’ αυτό η ταμπέλα είναι κενή νοήματος. Είναι απλά για να συνεννούμαστε.
Κάθε άλλο! Αφορά όλους μας και άνοιξε ακριβώς για να ακουστούν και να καταγραφούν οι γνώμες όλων όσων είχαν κάτι να πούν, να γίνουν τυχόν αναθεωρήσεις γνωμών μετά την παράθεση επιχειρημάτων, να γίνει κάποια “ζύμωση” που λέμε. Προσωπικά όμως, θεωρώ πως μετά από ένα τέταρτο χιλιάδας μηνυμάτων, ό τι είχε να πει ο καθένας το είπε. Μένει μόνο η εξαγωγή συμπερασμάτων, που όμως αφήνεται στον καθέναν να τα βγάλει για τον εαυτό του.
Γνώμες πολλές υπάρχουν, πραγματικότητα όμως μόνο μια.
Δεν υπάρχει ρεμπέτικο.
Και ναι γιοκ το “ρεμπέτικο”. Αλλά γιατί γιοκ. Γιατί ήταν η μουσική έκφραση τριών δεκαετιών του λαϊκού τραγουδιού. Το λαϊκό τραγούδι μέσα απο τις κοινωνικές αλλαγές, άλλαξε. Και εκφράστηκε αλλιώς. Συνέχισε την πορεία του, αλλά δεν λεγόταν όπως παλιά.
Από τους “Πέντε μάγκες”, πήγαμε στο “της Γερακίνας γιος”. Από τα μαγαζιά στα Άσπρα Χώματα πήγαμε στα κέντρα με κουστούμια και πολλά άλλα χαρακτηριστικά. Δεν πέθανε τίποτα. Αλλαγή έγινε, που ακολούθησε την πορεία της κοινωνίας.
Γράψε αν θες στο ίδιο ύφος. Κακό δεν είναι. "Ρεμπέτικο όπως θα ήθελες να είναι δεν είναι.
Σε παραπέμπω στο #87 μήνυμα, μην γράφω τα ίδια, να ακούσεις ένα τραγούδι.
Μιας και συζητάμε για τις συνθήκες και την όλη κατάσταση που βίωναν οι δημιουργοι του ρεμπέτικου, ας σκεφτούμε και τι βίωναν δύο τέραστιοι δημιουργοί. Ο Περιστέρης και ο Τουντας. Από τα λίγα που έχω διαβάσει ήταν και οι δύο στελέχη στην ODEON και άρα δεν ήταν όλη μέρα στο λιμάνι και ότι συνεπάγεται αυτό, ούτε πιστεύω ότι θα ήταν το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα λαού… Παρόλα αυτά έγραψαν την Άρτα και τα Γιάνεννα! Όπως και να έχει, από την αρχή του θέματος εχουμε βασικά συμφωνήσει οτί διαφωνούμε! Καλές πενίες από καρδιάς να ακούμε, και ας τις λέει ο καθένας όπως θέλει!
Αν σφάλω στις πληροφορίες, συνέβη ακούσια και παρακαλώ κάποιος να με διορθώσει.
Οι προυποθέσεις φυσικά, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν οι ίδιες σήμερα. Και εκεί ακριβώς επισημαίνεται η δυσκολία στο ύφος, παρ’ ότι οι σημερινοί μουσικοί είναι αρτιότεροι κυρίως τεχνικά. Πέρα απ’ αυτό πάντως, πιστεύω πως το παικτικό σκέλος είναι ένα κεφάλαιο εντελώς διαφορετικό από αυτό που συζητάμε. Και τα παραδοσιακά παίζονται μεν αλλά κομμάτι δύσκολο να γραφτούν.
Άρα αναγνωρίζεις Άλκη (μιας και εσύ απάντησες) ότι τίθεται θέμα μίμησης του παλιακού ύφους.
Για να γίνει πετυχημένα η απόδοση απαιτείται ένα είδος υποκριτικής από την πλευρά των παικτών.
Εγώ εδώ διαφωνώ κάθετα. Δε με νοιάζει αν το ύφος μοιάζει παλιό ή είναι εντελώς νεοτεριστικό, αρκεί τα παιξίματα
να βγαίνουν από την ψυχή των παικτών και φυσικά να ταιριάζουν στα μουσικά γούστα μου.
Κατά συνέπεια θα δεχόμουν και ένα νέο τραγούδι με παρόμοια χαρακτηριστικά και πραγματική αυθεντικότητα δίπλα στα ρεμπέτικα.
[i](Τα παραδοσιακά είναι άλλη υπόθεση κατά τη γνώμη μου.
Κυρίως επειδή διαμορφώθηκαν από το λαό στην πορεία του χρόνου, αλλά και επειδή οι κοινωνίες μέσα στις οποίες
γεννήθηκαν ήταν πολύ πολύ διαφορετικές. Η κοινωνία στην οποία γεννήθηκε το ρεμπέτικο δεν απέχει τόσο από το σήμερα όσο η κοινωνία στην οποία γεννήθηκαν τα παραδοσιακά - αν και είναι χρονολογικά αόριστο το “παραδοσιακά”, αλλά νομίζω με καταλαβαίνεις)
[/i]Τέλος πάντων, συμπαθάτε με αν βγήκα εκτός θέματος.
Δεν ξέρω αν τα κατάφερα με την επικόλληση, αλλά ένα τραγούδι σαν αυτό (του συγγραφέα και τραγουδοποιού Γιώργου Μανιάτη), εμένα πάντως με πείθει ότι γράφονται -και σήμερα- ρεμπέτικα. https://www.youtube.com/watch?v=Ck-pIACU-cU
1 «Μου αρέσει»
Έχει εξαντληθεί το θέμα και από κάποια στιγμή και πέρα, λέμε τα ίδια και τα ίδια. Έχουν ξεκαθαρίσει και οι απόψεις και δεν νομίζω όιι κάποιοι πρόκειται να αλλάξουν την άποψή τους, επηρρεασμένοι από κάποια καινούργια δημοσίευση ή παράδειγμα. Κατά τη δική μου άποψη, που δεν θα αλλάξει, σήμερα δεν γράφονται ρεμπέτικα. Μιμήσεις ρεμπέτικων γράφονται και κάποιες απ’ αυτές τα μιμούνται ωραία. Μέχρις εκεί.
Δεν ασχολούμαι ο ίδιος με την συγγραφή καινούργιων ρεμπέτικων και έτσι δεν μπορώ να ξέρω πώς δουλεύει ο μηχανισμός. Όμως οποιοδήποτε δείγμα και ν’ ακούσω, η εντύπωσή μου είναι ότι ο δημιουργός του είχε ένα κύριο, βασικό μέλημα: “Πώς θα καταφέρω να φτιάξω κάτι που να νομίζουν ότι είναι παλιό ρεμπέτικο”. Αυτό είναι μία ισχυρότατη δέσμευση που δεν μπορεί παρά να περιορίζει την ελευθερία της δημιουργίας. Νομίζω εγώ, βέβαια.
Συμφωνώ κι εγω με τον κ. Πολίτη.
Και θα προσθεσω κατι ακομα. Γιατί να “κοροϊδεψεις” το κοινο με μια δημιουργια δηθεν παλια, δηθεν ρεμπετικη, δηθεν παλαιικη και παει λεγοντας?
Και τι προσδοκιες εχεις με αυτη την απομιμηση?
Ενας σημερινος δημιουργος οφειλει να βαλει την προσωπικη του σφραγιδα στη δημιουργια του,να πιασει το σφυγμο της ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ εποχης και οχι να αναμασησει την παλια που ετσι κι αλλλιως εχει περασει ανεπιστρεπτί!
Δηλαδή ο Στέλιος πού εγραψε τήν Ατακτη,τα …Ομορφα τα γαλανά σου μάτια,κάποιος σήμερα πού γράφει τραγούδια πάνω σε αυτά τα ακούσματα ‚γιατί μόνα αυτά εχει μέσα του…είναι αν θέλεις ο τρόπος ζωής του…ʽʽκοροϊδεύειʽʽ??Πάει να μιμηθεί κάποιον???
Πρέπει οπωσδήποτε να εχει γρατζούνισμα η ηχογράφηση για να το πούμε ρεμπέτικο???
Καί γιατί φίλε Γιάννη κάποιος σήμερα ‚ʽʽοφείλειʽʽ να πιάσει τον σγυγμό τής σημερινής εποχης???Χρωστάει σε κανέναν??Αυτό λέει η γκλάβα του ,αυτό μεταφέρει στήν δημιουργία του.Πώς θα γίνει?? Καί τότες ,σε εκείνη τήν μεγάλη εποχή,αυτά τα ιερά τέρατα είχαν ακούσματα παλιά μέσα τους και αναλόγως δημιουργούσαν.Μιμητές???
Αντε Καλό Πάσχα σε ολους καί καλά κρασά!!!
Τα δυο τραγούδια που αναφέρεις γράφτηκαν το 1963, 40 χρόνια πίσω. Και πέραν τούτου τραγουδήθηκαν απο τον Βαμβακάρη.
Μιλάμε σε μια εποχή που ζούσαν οι περισσότεροι και γράφαν ακόμα οι περισσότεροι. Το λαϊκό τραγούδι τότε είχε ακόμα εκείνη την μορφή των τραγουδιών που έγραψε ο Στέλιος Βαμβακάρης.
Ήταν πιο κοντά η δεκαετία εκείνη στον Τσιτσάνη και στον Χιώτη. Ήταν πιο κοντά στον Βαμβακάρη, καθώς ο ίδιος έλεγε τα τραγούδια του, κι οχι 100 διαφορετικές κομπανίες.
Τέλος, εκείνη την εποχή δεν είχε γίνει ακόμα η αλλαγή, με την εμφάνιση του Θεοδωράκη.
Καμία λοιπόν σχέση με το σήμερα.
Θα συμφωνήσω για άλλη μια φορά, οτι πρέπει να ακούμε την εποχή μας, αλλιώς δεν ζούμε την πραγματικότητα.
Αυτό δεν σημαίνει οτι κάποιος δεν μπορεί να γράψει σε χουζάμ ένα ταξίμι, ή σε νιαβέντι ένα τραγούδι.
Βέβαια τα τραγούδια που αναφέρεις θα μπορούσαν μια χαρά να είχαν γραφτεί και τώρα. Ακόμα αν κάποιος έγραφε την Άτακτη, στα 2014, μια χαρά λαϊκό τραγούδι θα το λέγαμε και θα το ακούγαμε.