Γιώργος Μουφλουζέλης

Ο Μουφλουζέλης ποτέ δε διεκδίκησε την πατρότητα άλλων τραγουδιών. Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος που αναφέρει ο Σχορέλης:
[i]- Γιατί ρε Γιώργο λες πως είναι παλιό τραγούδι; Αφού δεν το ξέρει κανείς!

  • Μα αφού δεν είναι δικό μου. Πώς θα πω ότι είναι;[/i]
    Στη εξαιρετική αυτοβιογραφία του λέει τις κουβέντες σταράτες:
    “…Είχα μια έτοιμη μια παλιά μουσική, τούρκικη…”.
    Με μια κουβέντα του καθαρίζει το τοπίο της παραδοσιακής μουσικής:
    “Μόλις βγήκαν τα πνευματικά δικαιώματα, τελείωσε η παράδοση. Δεν μπορώ πια εγώ να πάρω το τραγούδι του αλλουνού και να το φέρω στα μέτρα μου κι ο επόμενος να κάνει το ίδιο κ.ο.κ. μέχρι που να κατασταλλάξει σε μια μορφή και να μείνει στο χρόνο” (γράφω από μνήμης το ρεζουμέ των απόψεών του).
    Ήταν λοιπόν ξεκάθαρος στις απόψεις του και ειλικρινής όσο λίγοι. Τα δε τραγούδια που βρίσκονται στ’ όνομά του, κυρίως παραδοσιακά και μερικές μελωδίες του Δελιά, είναι για να πάρει κανα μεροκάματο στα μέσα της δεκαετίας του '70 και δεν το στερεί από κανέναν (παραδοσιακά και αείμνηστων δημιουργών). Τα πραγματικά δικά του τραγούδια είναι ξεχωριστά (π.χ. “Αγόρασα δυο πετονιές”). Μάλιστα, από τα δικά του τραγούδια άλλοι του ‘παιρναν ποσοστά!
    Και τέλος πάντων είναι κομματάκι κουφό να μιλάμε γι’ αυτή την περίπτωση. Ο Μουφλουζέλης υπήρξε ένας από τους φτωχότερους λαϊκούς μουσικούς. Οι περισσότεροι ρεμπέτες πέθαναν άφραγκοι. Όμως σχεδόν όλοι τους κάποια στιγμή είχαν κονομήσει, αλλά είχαν …τρύπιες τσέπες. Ο Μουφλουζέλης δεν κονόμησε ποτέ κι αυτή η διαφορά είναι σημαντική.

Κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία από τη ΛΥΡΑ τριπλό cd το οποίο περιέχει τα “άπαντα” (όλα τα προσωπικά lp και singles 45 στορφών του Γιώργου Μουφλουζέλη, σύνολο 78 τραγούδια) που κυκλοφόρησαν από τα label ZODIAC και ΛΥΡΑ, εκτός από το “έντεχνο” τραγούδι του Νοτη Μαυρουδή “Ο Παναής Κουταλιανός” από το άλμπουμ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠ΄ΤΟ ΘΕΟΦΙΛΟ. Περιέχει και μια δυό ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις που ξεθάφτηκαν από το αρχείο της εταιρείας.
Νομίζω ότι είναι μια έκδοση που ενδιαφέρει όλους τους φίλους του ρεμπέτικου.

Για μένα είναι ο πιο διαχρονικός και σουρεάλ τραγουδοποιός που πέρασε από την ελληνική μουσική. Από τα τραγούδια συμπεραίνω ότι πρέπει να ήταν και πολύ έξυπνος και προβληματισμένος άνθρωπος. Δυστυχώς η φυσική επιλογή δεν ευννοεί τους αυθεντικούς σαν τον Γιώργαρο.

Μεγαλος καλλιτεχνης αδικημενος και αυτος σαν τοσους αλλους…το γ…ωκρατος δεν αναγνωριζει αυτα που πρεπει να αναγνωρισει…μια καλη συνταξη μπορουσαν να του βγάλουν…

Πράγματικα ο κ. Μουφλουζέλης ήταν πολύ καλός καλλιτέχνης με μεστό, χαρακτηριστικό ήχο, ρεμπέτικο.

Με τον εκλιπόντα Μπάμπη Γκολέ

σε μια σηνεντεφξη ο μουφλουζελης αναφερη και τα γνοστα σε ολους μας
μουρμουρηκα και αναφερετε και στον μπαγλαμα για δεστε μεσα στο σπητη του
στο μηκρο, καμαρακη οπου ζουσε τα τελεφταια χρονια του, το δε πεξημο του σπαοι κοκαλα,

Ένα ωραιότατο αφιέρωμα στο Μουφλουζέλη είχε γίνει στην ΚΛΙΚΑ.
Άντε να ξαναλειτουργήσει, εχουμε να (ξανα)διαβάσουμε πολύ πράγμα! :slight_smile:

Α, πολύ κοντά στην πραγματικότητα ήταν, μάλλον, το ανενεργό αυτό μέλος… Πράγματι, αν παρατηρήσει κανείς τις εκφράσεις των γυναικείων προσώπων στα έργα του Θεόφιλου (π.χ. Η Ερωτευμένη, απελπισθείσα κ. ά.), δεν πρόκειται να βρει κάτι αντίστοιχο εκείνης της μοναδικής έκφρασης της Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι, που τόσο έχει προβληματίσει τους μετέπειτα τεχνοκριτικούς. Από την άλλη όμως, ο τρόπος που εκφραζόταν ο συμπαθέστατος (τον είχα απολαύσει, στα νιάτα μου) Μουφλουζέλης στις μελωδίες που (δανειζόταν και) έπαιζε, στα στιχάκια που (άτεχνα, αλλά σωστά στοχευμένα) ταίριαζε, ήταν πολύ κοντά σ’ αυτό που (δεν ήξερα αλλά) έμαθα από τον Πέπε πριν λίγες μέρες, εδώ στο φόρουμ: Σε κάποια ζωγραφιά του ο Θεόφιλος είχε μία πινακωτή, με τα ψωμιά της μέσα, όρθια ζωγραφισμένη. Όταν κάποιος του παρατήρησε – «Μα, δάσκαλε, έτσι που στέκεται όρθια η πινακωτή, τα ψωμιά θα πέσουν!», η απάντηση ήταν – «Δεν θα πέσουν! Ζωγραφιστά είναι!».

2 «Μου αρέσει»

Πάντως ο Μουφλουζέλης δεν πολυκαταλάβαινε τi ακριβώς εκτιμούσε ο κόσμος στον Θεόφιλο. Παραθέτω -για εκπαιδευτικούς λόγους- το απόσπασμα από την βιογραφία του:

4 «Μου αρέσει»

Δεν φαίνεται κάτι Μπάμπη. Που είναι το απόσπασμα?

edit : Νομίζω διορθώθηκε, δείτε το πιο πάνω μήνυμα

1 «Μου αρέσει»

μα αλίμονο αν αυτοί οι λαϊκοί καλλιτέχνες είχαν επίγνωση της αξίας τους! όπως δεν την αναγνώριζαν στον εαυτό τους, δεν την αναγνωρίζουν ούτε στους άλλους.

Στους λαϊκούς καλλιτέχνες συγκαταλέγονται και οι Τσιτσάνης και Χιώτης (αλλά και η Γεωργακοπούλου) ( * ) ;

( * ) Ξαναείδα χτές μία συνέντευξή της στον Α. Σκιαδόπουλο. Στην ερώτηση για το πώς έβλεπε την Μπέλλου και τις άλλες μεγάλες συναδέλφους της, η απάντηση ήταν «Εγώ ήμουν η πρώτη». Και στην προσπάθεια του Α. Σ. να «αποκωδικοποιήσει» αυτή την τοποθέτηση ( * ), η φράση επανελήφθη δις, χωρίς αλλαγές ή προσθήκες.

( * ) την προσπάθεια, εγώ την ερμήνευσα ως εύσχημο τρόπο να αποσπάσει κάτι σαν «εννοούσα πρώτη χρονολογικά» ή κάτι ανάλογο, όμως η Γ. δεν τσίμπησε.

2 «Μου αρέσει»

Θα έλεγα, όχι. Ή, για να μην είμαι αφοριστικός: όχι στο ίδιο είδος.

Υπάρχει μία χαρακτηριστική κατηγορία λαϊκών καλλιτεχνών που είναι αφενός ολιστικοί (π.χ. στο τραγούδι, ένας τρουβαδούρος: στίχοι-μουσική-ερμηνεία-οργανική συνοδεία όλα μόνος του / στη ζωγραφική: σύνθεση, εκτέλεση, αλλά κάποτε και παρασκευή των χρωμάτων, όλα μόνος του / ακραία περίπτωση οι καραγκιοζοπαίχτες που φτιάχνουν τον μπερντέ, τις φιγούρες, τα έργα, και παίζουν όλους τους ρόλους), αφετέρου χωρίς ιδιαίτερη συναίσθηση της ατομιότητάς τους (δεν τους νοιάζει να ξεχωρίσουν το δικό τους από το προϋπάρχον).

Ο Μουφλουζέλης ήταν τέτοιος. Οι άλλοι τρεις όχι.

1 «Μου αρέσει»

Ε, ναι…. Και ο Μάρκος ήταν ολιστικός (στην αρχή, σίγουρα), αλλά είχα πολλούς λόγους για τους οποίους δεν τον συμπεριέλαβα στο πιο πάνω μου μήνυμα.

Ο Μάρκος… Τις προάλλες πέτυχα στο ραδιόφωνο το «Μπουζούκι στο Παρίσι», με τον Μπιθικώτση. Δε θυμάμαι, μόνο αυτή η εκτέλεση υπάρχει ή το έχει πει κι ο ίδιος ο Μάρκος;

Εν πάση περιπτώσει, ιδίως από στόμα άλλου, μου αποκαλύφθηκε ένα νόημα που δεν το είχα παρατηρήσει, ενώ από χρόνια οι στίχοι μού ήταν οικείοι: Καμαρώνει τις δόξες του μπουζουκιού, χωρίς το παραμικρότερο ίχνος έπαρσης. Ο ίδιος λες και δεν ήταν εκεί: το μπουζούκι έπαιξε τις πενιές, το μπουζούκι ξετρέλανε τις Παριζιάνες, τις Κολωνακιώτισσες κι όλο τον κόσμο και τον ντουνιά.

Αν το αντίθετο του επηρμένου είναι ο ταπεινός, ο Μάρκος είναι πιο πέρα κι απ’ αυτό: δείχνει να μην έχει ολωσδιόλου γνώμη για τον εαυτό του. Φαίνεται ξεκάθαρα στον περίεργα ουδέτερο τόνο πολλών περιστατικών στην αυτοβιογραφία του, και επίσης και σε πολλά τραγούδια. «Αυτό έκανα»: ούτε καμάρι, ούτε ντροπή, ούτε να το φουσκώσει, ούτε να το στρογγυλέψει. Υπήρχαν βέβαια και μερικοί στίχοι που δε μου ταίριαζαν μ’ αυτό το μοτίβο: όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά εμένα μ’ αγαπούνε / γιατ’ είμαι μάγκας κι έξυπνος και σ’ όλα μου εντάξει / μερικά στο Σύρα η Απάνω Χώρα σου, κλπ. Αλλά τελικά, υπό τη νέα οπτική που μου έδειξε ο Μπιθηκώτσης, ούτε και σ’ αυτά κοκορεύεται. Απλές διαπιστώσεις κάνει (μπορεί και να μη συμφωνήσουμε μ’ αυτές).

1 «Μου αρέσει»

2 posts were split to a new topic: Ήταν οι συνθέτες όπως ο Χιώτης και ο Τσιτσάνης λαϊκοί;