ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ - ΘΕΟΛΟΓΙΤΗΣ: Μέρος Β’ (Τελευταίο)
Στα χρόνια της συνεργασίας του Γιώργου Κατσαρού με την δισκογραφική εταιρία R.C.A. VICTOR γραμμοφωνήθηκε και κυκλοφόρησε μια σειρά από τα ωραιότερα παραδοσιακά ρεμπέτικα τραγούδια. Πολλά από αυτά σε πρώτη και μοναδική εκτέλεση στην ιστορία της δισκογραφίας, όπως: «Βρε τι μάγκας που 'μαι εγώ», «Έρχομαι τον τοίχο, τοίχο», «Η ταβέρνα και το ζάρι», «Και γιατί δεν μας το λες», «Μας τη σκάσανε (Το Μποχώρι)», «Νέοι γέροι ψιθυρίζουν (Η μπαρμπουνάρα)», «Ο γιατρός», «Παίζω πόκα παίζω πινόκλι», «Πότε μαύρα, πότε άσπρα», «Στης Σύρας τον ανήφορο», «Το καϋμένο το γαϊδουράκι», «Τώρα τα παίρνω», «Φονιάς θα γίνω», «Χτες το βράδι στου Καρίπη», κλπ. (Βλέπε και εργογραφία παρακάτω).
Ανάμεσα στα τραγούδια αυτά περιλαμβάνονται και δικές του συνθέσεις, με στίχους δικούς του, που τον ανεβάζουν ψηλά στο καλλιτεχνικό στερέωμα, τον καταξιώνουν στη συνείδηση και αποδοχή των συναδέλφων του και ευρύτερα του κόσμου, σαν έναν από τους ελάχιστους δημιουργούς λαϊκών τραγουδιών στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ελληνική διασπορά ευρύτερα.
Αν και ο Γ.Κ. περιελάμβανε στο ρεπερτόριό του εκατοντάδες (ή ίσως και χιλιάδες) τραγούδια, εν τούτοις στη δισκογραφία της εποχής δεν πέρασε παρά μόνον 100 περίπου τραγούδια σε δύο περιόδους, 1919-1938 και 1945-1955.
Ίσως αυτό να οφείλεται στις μικρές σχετικά και κυρίως εφάπαξ αμοιβές που κατέβαλαν οι δισκογραφικές εταιρίες της εποχής εκείνης σε όλους σχεδόν τους καλλιτέχνες και ερμηνευτές. Πιθανώς να υπήρχαν και κάποιες εξαιρέσεις, για διαφορετικούς λόγους, όπως ο Τέτος Δημητριάδης (γνωστός και ως Τάκης Νικολάου ή Νώντας Σγούρος), η Μαρίκα Παπαγκίκα και η Κα Κούλα Βλάχου, όπως προκύπτει από στοιχεία έρευνας και μελετών της δισκογραφίας της εποχής εκείνης.
Ένας άλλος λόγος της σχετικά μικρής δισκογραφικής παρουσίας του Γ.Κ. είναι σίγουρα και ο λίγος χρόνος που παραμένει στη Νέα Υόρκη, αφού δεν του το επέτρεψαν οι συχνές και πολύμηνες εξορμήσεις του ανά τον Κόσμο.
Ο Γιώργος Κατσαρός πολύ σύντομα ανεβαίνει στη πρώτη θέση της ελληνικής μουσικής επικαιρότητας και γίνεται γνωστός και αγαπητός σ’ όλες τις παροικίες του Ελληνισμού, στις ΗΠΑ και στα πέρατα της γης, σε όλες τις Ηπείρους, όπου υπάρχει Ρωμιοσύνη. Αναμφίβολα, στην καλλιτεχνική του κορύφωση συνέβαλε πολύ και η εμπορική επιτυχία των πρώτων του δίσκων. Το σίγουρο είναι ότι ο ελληνόκοσμος τον ήθελε παντού, δεν του έφτανε να ακούει τα τραγούδια του μόνον από τους δίσκους στα γραμμόφωνα, ήθελε να τον δει από κοντά, να τον ακούσει να τον γνωρίσει από κοντά!
Επομένως δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Γιώργος Κατσαρός γίνεται τις δεκαετίες '20 και '30 ο πιο ταξιδεμένος Έλληνας λαϊκός καλλιτέχνης και δημιουργός. Τα ταξίδια του και οι πολύμηνες περιοδείες του, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, θεωρούνται απίστευτες και αξιοζήλευτες και μακράν κάθε σύγκρισης.
Το 1925 - 26 ταξιδεύει δύο φορές από τη Νέα Υόρκη στο Λος ʼντζελες και από εκεί για την Αυστραλία, όπου πραγματοποιεί πολύμηνη παραμονή, επισκεπτόμενος όλες τις μεγάλες πόλεις (Μελβούρνη, Σίδνεϋ, Πέρθ, Αδελαΐδα), όπου ζει και τον περιμένει ο διψασμένος για ψυχαγωγία Έλληνας Μετανάστης. Αποθεώνεται και λατρεύεται από την Ελληνική Παροικία των Αντίποδων.
Περιοδεύει επίσης στις ελληνικές παροικίες της Λατινικής Αμερικής (Αργεντινή, Βραζιλία, Χιλή, κλπ) και φτάνει μέχρι την εξωτική Ινδία για να ψυχαγωγήσει τους λίγους (σχετικά) Έλληνες της χώρας αυτής της Ανατολής. Σε κατοπινό του ταξίδι, επισκέπτεται την Αφρική, για ξεδιψάσει τους Έλληνες της διασποράς της Αιγύπτου, του Σουδάν, της Αιθιοπίας και για να καταλήξει στο Κέϋπ Τάουν στη Νότια Αφρική!
Το 1927 - 28 έρχεται για πρώτη φορά μετά το 1914 στην Ελλάδα και παραμένει για οκτώ μήνες. Κατά την παραμονή του αυτή γνωρίζεται πολύ γρήγορα και συνεργάζεται με τα πιο σημαντικά πρόσωπα της Ελληνικής Λαϊκής σκηνής και κυρίως με τους μικρασιάτες καλλιτέχνες Σπύρο Περιστέρη, Αντώνη Νταλγκά, Παναγιώτη Τούντα, Γιάννη Δραγάτση-Ογδοντάκη, Δημήτρη Αραπάκη, Κώστα Καρίπη και με το καλύτερο βιολί των Βαλκανίων, τον μαέστρο Μήτσο Σέμση-Σαλονικιό.
Μαζί τους θα εμφανιστεί σε διάφορα πάλκα και εκδηλώσεις, θα παίξει και θα τραγουδήσει σε κέντρα της Αθήνας, του Πειραιά (στο Φάληρο), καθώς και των Μεγάρων, των Μεθάνων και σε διάφορα άλλα μέρη της Αττικής.
Κοντά τους αποκτά μοναδικές εμπειρίες και πλουτίζει το ρεπερτόριό του.
Από τότε και μετά, ο Γιώργος Κατσαρός, ξανάρχεται στην Ελλάδα άλλες δύο φορές. Τη μία το 1988 (προσκαλεσμένος από τον Παναγιώτη Κουνάδη) και το 1995 - 96 (δεν θυμάμαι ακριβώς) υπέργηρος πια, πάνω από 100 χρόνων, μας έρχεται για τελευταία φορά (νομίζω αυτή τη φορά προσκαλεσμένος από τον Πάνο Σαββόπουλο).
Τη δεκαετία του '20 έρχεται στο Σικάγο, που καιγόταν από αιματηρές αντιπαραθέσεις για τον οικονομικό έλεγχο των μαγαζιών μεταξύ των διαφόρων οικογενειών και φατριών της Μαφίας, με δεσπόζουσα μορφή τον περιβόητο Αλ Καπόνε. Ο Γ.Κ. εργάζεται σε κέντρα που ελέγχει ο διαβόητος αρχιμαφιόζος, που ήταν κι αυτός θαυμαστής του Κατσαρού.
Το 1923 αποκτά το πρώτο του αυτοκίνητο με το οποίο, παράλληλα με τις περιοδείες του, οργώνει τις Ηνωμένες Πολιτείες από άκρο εις άκρον. Σε κάθε τόπο που επισκέπτεται, ανάλογα με την τοπική προέλευση των ελλήνων κατοίκων, μοντάρει και διαφορετική κομπανία. Μαζί του, συνεργάζονται οι σπουδαιότεροι οργανοπαίκτες της εποχής και οι καλύτεροι ερμηνευτές και ερμηνεύτριες.
Σπουδαίοι βιολιστές, όπως: ο Θανάσης Μακεδόνας, ο Νικήτας Σιφνιός, ο ʼγγελος Στάμος, ο Ανδρέας Πόγγης, ο Γιώργος Γκρέτσης, ο Βαγγέλης ο Ναύτης (που επισκέφθηκε για λίγο καιρό την Αμερική γύρω στα 1928), ο Νικήτας Τσομπανάκης, κ.α.
Υπέροχοι κλαρινίστες, όπως: ο Κώστας Γκαδίνης, ο Νίκος Ρέλιας, ο Βαγγέλης Βλάχος, ο Γιάννης Κυριακάτης και ο Αντώνης Σακελλαρίου.
Επίσης, οι γνωστοί τσεμπαλίστες Κώστας Παπαγκίκας (σύζυγος της Μαρίκας Παπαγκίκα) και Σφοντυλιάς, ο μπουζουξής Κώστας Καλύβας, ο Αρμένης Μάρκος Μέλκον με το ούτι του, ο Γιάνναρος με το ακκορντεόν, ο περίφημος δεξιοτέχνης λυράρης Χαρίλαος Κρητικός-Πιπεράκης, ο φημισμένος κανονίστας Γαρμπής ο Κωνσταντινοπολίτης και άλλοι πολλοί.
Το φωνητικό μέρος των κομπανιών αυτών, εκτός από τον ίδιο, κάλυπταν κατά περίπτωση οι καλύτερες φωνές της Αμερικής της εποχής εκείνης, όπως: από τους άνδρες, οι Κώστας Δούσας, Τέτος Δημητριάδης, Αχιλλέας Πούλος, Μάρκος Μέλκον, Χαρίλαος Κρητικός-Πιπεράκης και από τις γυναίκες, οι περίφημες Μαρίκα Παπαγκίκα, Κα Κούλα Βλάχου, Αμαλία Βάκα και Βιργινία Μαγκίδου, καθώς επίσης η Στέλλα Κέϋ, Αγγελική Καραγιάννη, κ.α.
Από τη δεκαετία του '20 είχε φιλικές σχέσεις και συνεργαζόταν περιστασιακά και με τους διάσημους μπουζουξήδες της ομογένειας των ΗΠΑ, τον περίφημο Γιάννη Χαλικιά ή Τζακ Γρηγορίου και με τον Μανώλη Καραπιπέρη, οι οποίοι είναι και οι πρώτοι που γραμμοφώνησαν ρεμπέτικα τραγούδια με μπουζούκι. Ο Μ. Καραπιπέρης τον συστήνει στον θαυμάσιο τραγουδιστή και ηθοποιό της Επιθεώρησης και του Μελοδράματος Γιαννάκη Ιωαννίδη, ο οποίος τον φέρνει μέσα στην παρέα του θιάσου της Παντοπούλου. Ο Γ. Ιωαννίδης γραμμοφώνησε εκπληκτικά επιθεωρησιακά ρεμπέτικα της εποχής (όπως ο θρυλικός «Πινόκλης» κ.α.).
Το 1925, ο θίασος Παντοπούλου, εγκαταστήνεται οριστικά στη Νέα Υόρκη, μετά από περιοδεία στην Αυστραλία.
Στο θίασο αυτό, που έκανε θραύση στην Αμερική, συμμετείχαν οι ηθοποιοί Λίζα και Γεράσιμος Κουρούκλης, ο Κώστας Καζής και άλλοι, που μας άφησαν υπέροχες γραμμοφωνημένες εκτελέσεις γνωστών τραγουδιών της επιθεώρησης και του μελοδράματος. Η άφιξη και παραμονή στις ΗΠΑ, για αρκετό διάστημα, του Πέτρου Κυριακού, δίνει άλλη πνοή στο θίασο και ο Γ.Κ. θα εμφανιστεί με τον περίφημο Κοκοβιό ή Πετράν (Π.Κ.) σε επιθεωρησιακά νούμερα που άφησαν εποχή. Από ένα τέτοιο νούμερο θα εμπνευστεί ο Κατσαρός και το τραγούδι του «Το καϋμένο το γαϊδουράκι».
Ας ξαναγυρίσουμε όμως λίγο στο διάσημο φίλο του Αντρέα Σεγκόβια. Πολλές φορές πήγαινε και παρακολουθούσε ο αριστοτέχνης αυτός κιθαρίστας τον Κατσαρό στα κέντρα που εμφανιζόταν, και πάντα απορημένος έλεγε κατόπιν στο φίλο του: «Γιώργο, καλέ μου φίλε, πως παίζεις μ αυτό τον τρόπο την κιθάρα σου;». Επισήμανε ακόμα κι αυτός το περίεργο και χαρακτηριστικό «τσιμπιτό» παίξιμο του Κατσαρού, που βέβαια έχει αποτυπωθεί για πάντα στα αυλάκια των 78 στροφών, αλλά που αποτελεί ένα άλυτο ίσως αίνιγμα για όλους τους κιθαρίστες που τον άκουσαν μέχρι σήμερα.
Στη δεκαετία του '20 πεθαίνει η μητέρα του στην Αθήνα και η μοναδική του αδελφή Σοφία πηγαίνει στην Αμερική και παντρεύεται εκεί. Το 1938 βρίσκεται με τον άντρα της πίσω στην Αθήνα και η κήρυξη του πολέμου τον Οκτώβρη του 1940 τους αναγκάζει να μείνουν στην Ελλάδα, μέχρι τη λήξη του πολέμου, στο οικογενειακό τους σπίτι στην Καλλιθέα.
Τα χρόνια της Κατοχής η Σοφία μπαίνει στην Εθνική Αντίσταση και αναμειγνύεται σ’ ένα δίκτυο διάσωσης και αποστολής σημαντικών προσώπων του Αμερικανικού στρατού στη Μέση Ανατολή. Η δράση της αυτή επισημάνθηκε και εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και παρασημοφορήθηκε αργότερα για τη προσφορά της.
Με την αναχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα στα τέλη του 1944 και εκφράζοντας η Σοφία την επιθυμία της στην Αμερικανική Πρεσβεία να επιστρέψει στις ΗΠΑ με τον άνδρα της, τής ακούγεται απίστευτο όταν σε λίγες μέρες της ανακοινώνουν πως ο τότε Πρόεδρος Ρούσβελτ έδωσε εντολή να της στείλουν ειδικό αεροπλάνο για να τους μεταφέρει στην Αμερική! Μάλιστα δε, με την ευκαιρία αυτή, την τίμησε προσκαλώντας την σε γεύμα στο Λευκό Οίκο, όπου και την παρασημοφόρησε προσωπικά ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ. Μέγιστη τιμή για τη θαρραλέα Ελληνίδα Σοφία Θεολογίτη!! (Καμάρωνε δίκαια ο Γ. Κατσαρός για την αδελφή του, διηγόντας τα στον Παναγιώτη Κουνάδη το 1987, όταν ο τελευταίος τον επισκέφθηκε και τον γνώρισε στην Αμερική).
Η Σοφία, που ήταν καλή ερασιτέχνης τραγουδίστρια, όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ, μετέφερε στον αδελφό της (όπως θυμότανε βέβαια) και μερικά τραγούδια της Κατοχής, όπως τους «Σαλταδόρους» και «Μας πήγαν εξορία (παραλλαγή του Βάρκα γυαλό)», τα οποία ο Γιώργος Κατσαρός τα γραμμοφώνησε μετά τον πόλεμο. Το «Μας πήγαν εξορία» τραγουδιόταν από τους έλληνες αιχμαλώτους στη Μέση Ανατολή, οι δε «Σαλταδώροι» είναι διασκευή του πασίγνωστου «Σαλταδόρου» του Μιχάλη Γενίτσαρη, που ποτέ δεν γραμμοφωνήθηκε τα χρόνια εκείνα στην Ελλάδα. Στο δίσκο της Αμερικής το τραγούδι εμφανίζεται σαν δημιουργία του Κατσαρού, είναι όμως υπέρ-βέβαιο πως ο πραγματικός δημιουργός είναι ο Γενίτσαρης και πρόκειται για διασκευή του Γ.Κ.
Στις αρχές της δεκαετίας του '30 αλλάζει δισκογραφική εταιρία μόλις λήγει το συμβόλαιό του με την R.C.A. VICTOR και δισκογραφεί με την COLUMBIA μια σειρά δικών του συνθέσεων, μεταξύ των οποίων και κάποια επιθεωρησιακά τραγούδια. Μεταξύ αυτών οι «Πυτζάμες» και το σατυρικό της οικονομικής κρίσης (κραχ) του 1929 «Με τις τσέπες αδειανές».
Στο τέλος της δεκαετίας του '30 αυξάνονται οι ελληνικές δισκογραφικές εταιρίες στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Γ.Κ. θα συνεργαστεί με τις BALKAN, METROPOLITAN, KALITHON και ORTHOPHONIC, για την γραμμοφώνηση τραγουδιών σε σόλο φωνητική παρουσία και σόλο συνοδεία με την κιθάρα του.
Η δισκογραφική του παρουσία θα τελειώσει γύρω στα 1955, με τις επίσης ελληνικές εταιρίες της Αμερικής STANDARD και GRECOPHON, αφήνοντας πίσω του υπέροχα δείγματα τραγουδιών (κυρίως δικά του) με εμπλουτισμένες λαϊκές ορχήστρες αποτελούμενες από μπουζούκι, βιολί, κιθάρα, τουμπελέκι, κλπ.
Στις αρχές της δεκαετίας του '50 αρχίζει η άφιξη των διάσημων δημιουργών και ερμηνευτών του ρεμπέτικου στην Αμερική, και ο Γιώργος Κατσαρός είναι αυτός που τους υποδέχεται.
Καταφθάνουν λοιπόν “στο Αμέρικα”, όλο ελπίδες και όνειρα, διαδοχικά, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Μανώλης Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα, ο Σταύρος Τζουανάκος, ο Θανάσης Ευγενικός, ο Τάκης Μπίνης, ο Νίκος Καλλέργης, ο Γιάννης Τατασόπουλος ή Ντίλιγκερ, ο βιρτουόζος Δημήτρης Στεργίου ή Μπέμπης, ο δεξιοτέχνης μπουζουξής Χάρης Λεμονόπουλος, η Ρένα Ντάλλια, η μεγάλη Μαρίκα Νίνου (άρρωστη πια), ο Κώστας Καπλάνης, ο Ανέστος Αθανασίου ή Γύφτος, αλλά και από την «ελαφρά σχολή» ο περίφημος τροβαδούρος Νίκος Γούναρης, η υπέροχη Κάκια Μένδρη, και άλλοι πολλοί.
Όλοι αυτοί περνάνε από το στέκι της Μαρίκας, συνεργάτιδας του Γ. Κατσαρού, στο Σικάγο, και δουλεύουν στο μαγαζί της. Ο Κατσαρός, εκεί, στηλοβάτης τους!
Το 1957 ο Γιώργος Κατσαρός πραγματοποιεί ένα νεανικό του όνειρο: πηγαίνει να εγκατασταθεί μόνιμα στο ελληνικό χωριό Tarpon Springs της Φλώριδα, στο Κόλπο του Μεξικού, στο καταφύγιο των σφουγγαράδων της Αμερικής, όπου παραμένει μέχρι και το τέλος της ζωής του.
Συνεχίζει όμως να παίζει και να τραγουδά σε επαγγελματική βάση ακόμα και τη δεκαετία του '80, σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται (γιορτές, πανηγύρια, χοροί ομογενών, κλπ). Τον βρίσκουμε παρόντα, να παίζει την κιθάρα του και να τραγουδά -αειθαλής πάντα!- ακόμα και σε προεκλογικές εκστρατείες βουλευτών και γερουσιαστών. Το 1960 λαμβάνει μέρος σε προεκλογική καμπάνια του Προέδρου Τζων Κέννεντυ.
Τον Μάρτη του 1987, συνοδεία του φίλου του ακκορντεονίστα Γιάνναρου, τραγούδησε μπροστά σε χιλιάδες πολίτες, στη γιορτή της εκατοενταετηρίδος της πόλης. Την επόμενη χρονιά, το 1988, καλεσμένος στην Ελλάδα από τον γνωστό ερευνητή και ρεμπετολόγο Παναγιώτη Κουνάδη, εμφανίζεται με μεγάλη επιτυχία στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά και στο θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη. Με τη ζωτικότητά του, επιβεβαιώνει σε όλους όσους τον παρακολούθησαν με δέος και πολλή αγάπη, ότι παραμένει ένας αειθαλής, ευγενής, αιωνόβιος έφηβος!
Τέλος, το 1995-96, που μας επισκέπτεται για τελευταία φορά, καλεσμένος τώρα από τον επίσης γνωστό ερευνητή και ρεμπετολόγο Πάνο Σαββόπουλο (αν δεν κάνω λάθος), εμφανίζεται με την κιθάρα του στη Θεσσαλονίκη, στην Αίγλη (δεν έχω πληροφορίες αν εμφανίστηκε και στην Αθήνα) ο ζωντανός πλέον θρύλος των 107 περίπου ετών (τότε), καταχειροκροτούμενος από τον κόσμο που είχε την τύχη να τον ακούσει (ίσως να ήταν και η τελευταία του δημόσια εμφάνιση).
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης, την επομένη, τον προσκαλεί στο Δημαρχείο της πόλης, σε ιδιαίτερη τελετή, για να τον τιμήσει δεόντως για την ογδοντάχρονη και πλέον μοναδική πολιτιστική προσφορά του στον απανταχού Ελληνισμό.
Ο Θεός ας αναπαύει την ψυχούλα του.
Ας είναι απαλή και φιλόξενη η ξένη γη που τον σκεπάζει…
Θα τον θυμόμαστε, θα τον τιμούμε, θα τον ακούμε και θα τον απολαμβάνουμε ΠΑΝΤΑ όσο ζούμε!!
Η ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΣΑΡΟΥ:
(Ανέκδοτη & πρωτογενής καταγραφή και κατάταξη της Εργογραφίας του Γιώργου Κατσαρού ως Συνθέτης, Στιχουργός και Ερμηνευτής)
(Όση, βέβαια, μου είναι γνωστή)
- Τραγούδια του Γιώργου Κατσαρού - Θεολογίτη (Σύνθεση - Στιχουργική), σε 1η εκτέλεση:
- ΑΓΙΑ ΜΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (Σούστα) (Ερωτικό) (1931)
- ΕΑΝ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝΑ ΚΑΚΙΑ (Συρτός) (Ερωτικής Εγκατάλειψης) [;]
- ΕΑΝ ΕΙΧΑ ΕΚΑΤΟ (Πόλκα) (Χιουμοριστικό) [;]
- ΕΜΑΘΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ (Λαϊκό Βάλς) (Χασικλίδικο Σμυρνέϊκο) (1929)
- ΕΞΕΚΙΝΗΣΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΝΔΡΟ (Βάλς) (Χιουμοριστικό) (1929)
- Η ΣΚΛΗΡΗ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ (Ταγκό) (Ερωτικού Πόθου) (1931)
- ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ (Βάλς) (Χιουμοριστικό) (1929)
- ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΦΘΙΣΙΚΟΣ (Ταγκό) (Της Αρρώστειας) [;]
- ΜΕ ΚΟΥΡΑΣΑΝ ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΣΟΥ (Ζεϊμπέκικο) (Της Ερωτικής Απιστίας) [;]
- ΜΕ ΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΑΔΕΙΑΝΕΣ (Πόλκα) (Της Φτώχειας) [;]
- ΠΕΤΖΑΜΕΣ (Φοξ-Τρότ) (Χιουμοριστικό) [;]
- ΣΑΝ ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΛΕΙΣ (Ζεϊμπέκικο) (Ερωτικής Απόγνωσης) [;]
- ΤΕΤΟΙΟ ΕΥΜΟΡΦΟ ΚΟΡΙΤΣΙ (Συρτός) (Ερωτικής Απόγνωσης) (Δεκαετίας '50)
- Ο Γιώργος Κατσαρός σε Παραδοσιακά & Αδέσποτα τραγούδια
- ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΛΕΦΤΙΚΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ (Ζεϊμπέκικο) (Της Φυλακής) [;]
- ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ (ΣΓΟΥΡΕ ΒΑΣΙΛΙΚΕ ΜΟΥ) (Μπάλλος) (Ερωτικό) [;]
- ΒΡΕ ΜΑΓΚΑ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΟΥ (ΒΡΕ, ΜΑΓΚΑ ΜΟΥ) (Ζεϊμπέκικο) (Χασικλίδικο Σμυρνέϊκο) (1938)
- ΒΡΕ ΤΙ ΜΑΓΚΑΣ ΠΟΥ 'ΜΑΙ 'ΓΩ (Της Ταβέρνας) (1930;)
- ΕΓΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΞΕΝΥΧΤΩ (Ζεϊμπέκικο) (Ερωτικού Πόθου) (1938)
- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΙΣ (ΑΝΤΕ ΣΑΝ ΠΕΘΑΝΩ ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝΕ) (Ζεϊμπ.) (Μάγκικο) (Δεκ. 1919)
- ΕΡΧΟΜΑΙ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ-ΤΟΙΧΟ (Ζεϊμπέκικο) (Χασικλίδικο Σμυρνέϊκο) (1930)
- Η ΕΛΛΗ (Α’ ΚΑΚΟΥΡΓΑ ΕΛΛΗ) (Ζεϊμπέκικο) (Ερωτικής Εκδίκησης) (1919)
- Η ΤΑΒΕΡΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΖΑΡΙ (Ζεϊμπέκικο) (Του Τζόγου) [;]
- ΘΑ ΣΕ ΠΑΙΔΕΨΩ (Ταγκό) (Ερωτικής Εκδίκησης) (1936)
- ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΑΣ ΤΟ ΛΕΣ (Ζεϊμπέκικο) (Του Χωρισμού) (18/5/1928)
- Μ’ ΕΝΑ ΚΑΦΕΤΖΗ ΜΠΛΕΓΜΕΝΗ (Ζεϊμπέκικο) (Μάγκικο) (1936)
- ΜΑΣ ΠΗΓΑΝ ΕΞΟΡΙΑ (ΒΑΡΚΑ ΓΙΑΛΟ) (στίχοι Κατσαρού) (Ζεϊμπ.) (Της Εξορίας) (1947)
- ΜΑΣ ΤΗ ΣΚΑΣΑΝΕ (ΤΟ ΜΠΟΧΩΡΙ) (Ζεϊμπέκικο) (Μουρμούρικο) (1920)
- ΝΕΟΙ, ΓΕΡΟΙ ΨΥΘΙΡΙΖΟΥΝ (Η ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΑΡΑ) (στίχοι Κατσαρού) (Ρούμπα) (Του Μποέμ) [;]
- Ο ΓΙΑΤΡΟΣ (Ζεϊμπέκικο) (Ερωτικής Εγκατάλειψης) (~ 1930)
- Ο ΜΕΜΕΤΗΣ (στίχοι Κατσαρού) (Ζεϊμπέκικο) (Χασικλίδικο Σμυρνέϊκο) (1931)
- ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΠΑΙΖΕΙ ΖΑΡΙΑ (Ζεϊμπέκικο) (Του Τζόγου) (1921)
- ΠΑΙΖΩ ΠΟΚΑ, ΠΑΙΖΩ ΠΙΝΑΚΛ (Του Τζόγου) [;]
- ΠΑΛΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΒΑΣΑΝΑ (Καλαματιανός) (Ερωτικής Απογοήτευσης) [;]
- ΠΑΛΙΑΤΖΗΣ (Συρτός) (Επαγγελμάτων) [;]
- ΠΟΤΕ ΜΑΥΡΑ ΠΟΤΕ ΑΣΠΡΑ (στίχοι Κατσαρού) (Ζεϊμπέκικο) (Μουρμούρικο) [;]
- ΣΤΗΣ ΣΥΡΑΣ ΤΟΝ ΑΝΗΦΟΡΟ (Ζεϊμπέκικο) (Του Τζόγου) (1921)
- ΣΥ ΜΟΥ 'ΚΑΝΕΣ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΩ (Ζεϊμπέκικο) (Ερωτικής Απόγνωσης) [;]
- ΤΟ ΚΑΫΜΕΝΟ ΤΟ ΓΑΪΔΟΥΡΑΚΙ (Λαϊκό Βάλς) (Δραματικό) [;]
- ΤΡΑΒΑ ΜΑΓΚΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ (Ζεϊμπέκικο) (Μάγκικο) (1931)
- ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΑΙΡΝΩ (Ζεϊμπέκικο) (Βουκολικό) (~ 1930)
- ΧΤΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟΥ ΚΑΡΙΠΗ (Ζεϊμπέκικο) (Χασικλίδικο Σμυρνέϊκο) (1935)
Ο Γιώργος Κατσαρός ως Ερμηνευτής σε Τραγούδια άλλων δημιουργών:
- ΔΕΡΒΙΣΑΚΙ (Κώστα Σκαρβέλη-Παστουρμά) (Ζϊμπέκικο) (Χασικλίδικο Σμυρνέϊκο) [;]
- ΜΑΓΙΣΣΑ ΚΑΚΙΑ (ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΣΟΥ) (Π. Τούντα) (Ζεϊμπ.) (Της Ερωτικής Απιστίας) (1950)
- ΜΕΣ’ ΤΗΝ ΤΡΕΛΛΗ ΣΚΟΤΟΥΡΑ ΜΟΥ (Σ. Παγιουμτζή Β. Τσιτσάνη) (Ζεϊμπ.) (Ερωτικής Απόγνωσης) (1945 ή 1947;)
- ΜΕΣ’ ΤΟΥ ΜΑΝΘΟΥ ΤΟΝ ΤΕΚΕ (Κώστα Τζόβενου) (Ζεϊμπέκικο) (Του Τεκέ) (26/8/1938)
- Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΗΣ ΜΑΜΗΣ (Ρ. Αμπατζή Δ. Τσακίρη) (Ζεϊμπέκικο) (Του Τζόγου) (1938)
- ΠΑΝΤΕΡΗΜΟΣ ΜΕΣ’ ΣΤΟ ΝΤΟΥΝΙΑ (Γ. Κατσαρού Μπαγιαντέρα) (Ζεϊμπέκικο) (Της Κοινωνικής Απόγνωσης) [;]
- ΠΙΝΩ ΚΑΙ ΜΑΡΑΖΩΝΩ (Ανέστου Δελιά) (Ζεϊμπέκικο) (Χασικλίδικο) (1938)
- ΣΑΛΤΑΔΟΡΟΙ (Γ. Κατσαρού Μ. Γενίτσαρη) (Ζεϊμπέκικο) (Του Υπόκοσμου) [;]
- ΤΟ ΦΙΛΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ (Π. Τούντα Β. Τσιτσάνη) (Ζεϊμπέκικο) (Της Θάλασσας) [;]
- ΦΟΝΙΑΣ ΘΑ ΓΙΝΩ (Παναγιώτη Βαϊνδιρλή) (Ζεϊμπέκικο) (Ερωτικής Απόγνωσης) (1930)
(Σημείωση: Όποιος γνωρίζει περισσότερα στοιχεία ή/ και άλλα τραγούδια με τον Γ.Κ. παρακαλώ πολύ ας συμπληρώσει την παραπάνω λίστα και ας επικοινωνήσει μαζί μου. Τα αναζητώ απελπισμένα ~ 40 χρόνια!!!)
Η ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΣΑΡΟΥ ΣΕ LP & CD:
A. Δίσκοι LP:
- ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ: «ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΑΪΚΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ»
ʼλμπουμ 2 δίσκων LP [Αυθεντικές εκτελέσεις από δίσκους 78 στροφών]
ΑΦΟΙ ΦΑΛΗΡΕΑ: ΑΦ 92/93 (Κυκλοφόρησε το 1988)
Β. Δίσκοι CD:
-
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ: «ΔΕΡΒΙΣΑΚΙ»
EROS: 0018-001-2 (Κυκλοφόρησε το 1994) -
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ: «ΚΙΒΩΤΟΣ Νο.2 ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΜΕ ΚΙΘΑΡΑ»
EROS: MBI 131 (Κυκλοφόρησε το 1995)
ΤΕΛΟΣ (Από μένα τουλάχιστον)
Σ.Π.