Σωστά θυμάσαι. https://www.youtube.com/watch?v=vJ2XqLYwm6c
Πω ωραία μόδα εκείνη τότε, κι εγώ τα ίδια 
Βέβαια εγώ το διατήρησα, πάνε 10 χρόνια από τότε και ακόμα μεγαλώνει η συλλογή. Τα τελευταία 5 χρόνια είμαι με κομπολόι αλλά τα έχω όλα όσα έχω πάρει ανά τα χρόνια, όπως και το 1ο μου (μπεγλέρι)!
3 «Μου αρέσει»
Αυτό το τραγούδι το είχε κάποιος καραγκιοζοπαίχτης σορτίτα του Σταύρακα. Είναι ακριβώς μια από τις πηγές που πρωτοέμαθα τη λέξη. (Ο Σταύρακας ήταν ούτως ή άλλως η πρώτη μου παιδική επαφή με τα ρεμπέτικα. Κάποιος άλλος κ/παίχτης είχε τα Λεμονάδικα, κλπ.)
Αλλά από το τραγούδι δεν προκύπτει αν «μπεγλέρι» ήταν το κομπολόι ή το σημερινό μπεγλέρι με τις δύο χάντρες.
Φυσικά και δεν προκύπτει: ένα ήταν το μπεγλέρι, τις εποχές εκείνες.
Εσύ Νίκο ως αρχαιότερος, επιβεβαιώνεις δηλαδή ότι αυτό με τις δύο χάντρες εμφανίστηκε πρώτη φορά τότε γύρω στο '90;
Δεν θυμάμαι πότε εμφανίστηκε αυτό, γιατί δεν με απασχόλησε. Αν όμως το «μπεγλέρι με δύο χάντρες» είναι το «παιχνίδι» με τις δύο χάντρες που συγκρούονται κροταλίζοντας με κατάλληλες κινήσεις του χεριού, εντελώς εκτός μάγκικης νοοτροπίας, που απαγορεύτηκε απ’ την αστυνομία γιατί ενοχλούσε ο θόρυβος που παρήγαγε, σίγουρα ήρθε πολύ αργότερα από το παραπάνω τραγούδι. Και υπάρχει και ρήμα μπεγλερίζω που σημαίνει παίζω με το κομπολόι μου, αφήνοντας τις χάντρες να γλυστράν μία μία, με κινήσεις σχεδόν τελετουργικές, αλλά και κουνάω τα ζάρια στο τάβλι. Όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν με δύο χάντρες δεμένες σε δύο ξεχωριστά σπαγγάκια.
Όχι το τάκα τάκα. Μπεγλέρι λέγανε ένα κορδονάκι καμιά 15ριά εκατοστά με δύο χάντρες κομπολογιού (κανονικές, από τις σχετικά μεγάλες - όχι ολόκληρα μπαλάκια πάντως σαν το τάκα-τάκα), που το παίζανε στα δάχτυλα. Ακούγεται περίπου όσο και το κομπολόι όταν «βαριοχτυπάς τις χάντρες»: αρκετά δυνατά βέβαια, αλλά όχι και τόσο εξωφρενικά όσο φαντάζομαι ότι θα ακουγόταν το τάκα τάκα.
Α. Αυτό το είδος δεν το ξέρω, δεν το έχω δεί ποτέ.
Το έχεις δει σίγουρα, αν και πια το ακούω ως το “γυναικείο” κομπολόι… Συνήθως δεν το βρίσκεις με δύο χάντρες μόνο… Η διαφορά του με το κομπολόι είναι ότι δεν είναι “κύκλος” αλλά μια γραμμή.
Εμείς βέβαια στο γυμνάσιο παίζαμε με αυτό το μπεγλέρι και οι καθηγητές μας κυνηγάγανε να μας τα πάρουν γιατί συνήθως παίζαμε με αυτά και στην τάξη:
Καλά, και οι γκόμενες φορέσανε τραγιάσκες.
Πού βαδίζουμε!.. Να δεις που σε λίγο θα οδηγάνε κιόλας!
Χωρίς πλάκα, δε νομίζω να το έχω δει ποτέ σε γυναίκα, και αν το φανταστώ δε βλέπω τι το ξεχωριστά θηλυκό μπορεί να έχει.
1 «Μου αρέσει»
Είναι πιο μικρές συνήθως οι χάντρες και λόγω του πιο μικρού μεγέθους του από το κομπολόι είναι πιο εύκολο να το χειριστεί ένα “μικρότερο” χέρι.
Μα μια γυναίκα που μπεγλεράει μπεγλέρια; !!!
Πείτε μου ρε παιδιά, είμαι οπισθοδρομικός; Δεν εννοώ να μην το κάνει, απλώς εννοώ ότι δεν το βρίσκω να 'χει θηλυκότητα. Σα να λέμε «η γυναικεία αρβύλα» και να 'ναι σαν του φαντάρου αλλα΄με κάποια διαφοροποίηση: ε, και πάλι, γόβα δεν είναι!
1 «Μου αρέσει»
Δεν είναι σύνηθες, αλλά ναι, υπάρχει.
Το “γυναικείο” μπεγλέρι, δεν φτιάχτηκε προφανώς ως γυναικείο. Απλά προτιμήθηκε από γυναίκες αργότερα καθώς ήταν πιο εύκολο στον χειρισμό.
Μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον το πώς ένα αντικείμενο που αρχικά χρησιμοποιείται σε ισλαμικές προσευχές ( tespi) να ανακυκλώνεται και να καταλήγει ως παιχνίδι στα χέρια μας.
Για την εποχή της ταινίας, όπου τα έμφυλα στερεότυπα ήταν πιο ισχυρά, νομίζω ότι το νόημα του στίχου είναι ξεκάθαρα «θα σταματήσω να φέρομαι σαν στερεοτυπική γυναίκα / θα αποδυθώ τον έμφυλο ρόλο μου». Και το τσιγάρο ακριβώς στον ίδιο παρονομαστή είναι.
Δηλαδή το κάνει επειδή ακριβώς δεν είναι γυναικείο.
Δεν τα έχω δεί.
…
Στην ευκολία ή μη, ρόλο παίζει το μέγεθος/αφή του σκοινιού και πως αυτό ‘‘κάθεται’’ μέσα στην τρύπα της χάντρας. Ουσιαστικά το σκοινάκι αν είναι αρκετά μικρό δεν θα ολοκληρώνεται η κυκλική κίνηση αρκετά εύκολα (ή καθόλου) ενώ αν είναι πολύ μεγάλο θα φτάνει πιο πέρα από εκεί που είναι η άλλη χάντρα και ουσιαστικά η αρχή του νοητού κύκλου.
Δεν παίζει ρόλο ούτε το σχήμα, ούτε το μέγεθος ούτε το υλικό της χάντρας.
Στην Κύπρο πάντως το κομπολόι το λέγαμε «η πατερημή». Θα υπάρχει μια σχέση και με το κομποσκοίνι και το ροζάριο των καθολικών
Μα και στην Ελλάδα «κομπολόι» δεν το λέμε; Δεν το λέμε «χαντρολόι». Προφανώς δανείζεται το όνομά του από παλιότερη ονομασία του κομποσχοινιού. Άλλωστε:
Καλογεράκι θα γενώ και ράσο θα φορέσω,
και κομπολόι θα κρατώ μικρή μου να σ’ αρέσω.
Εύλογη απορία είναι αν χρησιμοποιούνταν και κομπολόγια με χάντρες για τις προσευχές παλιότερα, αντί για κομποσχοίνια.
Δεν αμφιβάλλω ότι οι λάτρεις του κομπολογιού (υπάρχουν σχετικά βιβλία, μουσεία κλπ.) θα το έχουν λύσει αυτό το ερώτημα.
και εγώ ξέρω για κόμπους σε χριστιανικές παραδόσεις και χάντρες σε ισλαμικές. Το τεσπί μάλιστα έχει συγκεκριμένο αριθμό έτσι ώστε ο πιστος να τα μετράει καθώς κάνει κάποια συγκεκριμένη προσευχή(33νομίζω;) και το κορδόνι του τις κρατάει σφιχτά μαζεμένες.