Ο Καζαντζίδης για μένα είναι ο κορυφαίος εκφραστής του λαικού μας τραγουδιού απ’ το ‘60 και μετά. Οι αιτίες του “μύθου” που δημιουργήθηκε γύρω απ’ το όνομά του πρέπει να εντοπίζονται
κυρίως στις κοινωνικές ιδιαιτερότητες που είχε η εποχή του.(φυσικά μαζί και η εξαιρετική του φωνή). Η μετανάστευση (εσωτερική και εξωτερική) νομίζω ότι ήταν το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της εποχής. Παράλληλα υπήρχε και το φαινόμενο της παντοδυναμίας των δισκογραφικών εταιρειών που έχοντας το πηδάλιο στα χέρια μπορούσαν να κατευθύνουν τον κόσμο στο τι και ποιον θ’ ακούσει. Το φαινόμενο που έφερνε τους τραγουδιστές να είναι σε υψηλότερη θέση απ’ τους συνθέτες ήταν πρωτόγνωρο -για την εποχή- καπιταλιστικό επίτευγμα. Και φυσικά υπήρχε λόγος γι’ αυτό…
Τη 10ετια του ‘50 ο κόσμος όταν έβγαινε να διασκεδάσει έλεγε: “ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΤΣΙΤΣΑΝΗ!”,
“ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΜΗΤΣΑΚΗ!” , “ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ!”
Δεν έλεγε: “πάμε στη Νίνου”, “Πάμε στη Χρυσάφη”, “Πάμε στον Μοσχονά”…
Μη έχοντας τότε ο κόσμος την άνωθεν κατεύθυνση (σε ό,τι αφορά την ηρωοποίηση των προτύπων) καταλάγιαζε με φυσικότατο τρόπο θέτοντας την αξία του συνθέτη στη κορυφή του βάρθρου!
Αυτό ακριβώς έσπασαν επιτηδευμένα οι εταιρείες και το σύστημά τους. Το πρότυπο “ήρωας”
δεν μπορούσε νάναι άλλο απ’ τον τραγουδιστή! Την ώρα που τραγουδά κατευθύνει το τραγούδι και εστιάζει την προσοχή!..
Και είναι δύο τα οφέλη: 1) η εμπορικότητα του " ηρωικού μυθικού προτύπου" και 2)το ότι περνάνε σε δεύτερη μοίρα οι συνθέτες οι οποίοι σταδιακά χάνουν την δύναμη που είχαν πριν
να επηρεάζουν τις εξελίξεις.
Έχοντας λοιπόν οι εταιρείες το παιχνίδι αποκλειστικά στα χέρια τους κατάφεραν και έδωσαν τη χαριστική βολή στο λαικό μας τραγούδι.Απ’ το ‘65 και μετά εστιάζουν τον κόσμο στα φεστιβάλ της Θεσ/κης στα επιδερμικά ελαφροτράγουδα και στο θλιβερό φαινόμενο των σκυλάδικων.
Θα έλεγα εδώ ότι οι “έντεχνοι” συνθέτες (ακριβώς επειδή είχαν τη δύναμη επιρροής που έλειπε απ’ τους λαικούς) ήταν αυτοί που κράτησαν το ελληνικό τραγούδι σε κάποια ποιοτική στάθμη.
Ο “μύθος” λοιπόν απ’ τη στιγμή που είναι κατασκεύασμα παύει να μ’ απασχολεί.
Αυτό που πρέπει να εστιάσει την προσοχή μας είναι το πως οι συνθέτες θα βρουν διέξοδο έξω απ’ τη μέγγενη του συστήματος. Μήπως και καταφέρουμε επι των ημερών μας να ξεφύγουμε απ’ αυτόν τον μεσαίωνα!!
ΥΓ.Το “φαινόμενο Καζαντζίδης” δεν ξεκίνησε απ’ το ’ 50 που άρχισε να τραγουδάει!
Προς αποφυγήν σύγχισης!..