Ρέμα, πιάνεις ένα θέμα που είναι πολύ γενικευμένο και αφορά όλες τις παραδοσιακές μουσικές της Ελλάδος, αλλά ένα παραπάνω την μουσική της Κρήτης. Τα “νέο-Κρητικά” (όπως αρέσει σε εμένα να τα λέω) εκτός από την προφανή αλλαγή στον ήχο τους συγκρινόμενα με τα παλαιότερα (με τον λυράρη να την έχει δει δρομέας και ήχο full στο distortion), έφεραν και άλλα -κακά- πράγματα μαζί τους. Η ρακή που έγινε whiskey, το μαύρο πουκάμισο με τα 3 πρώτα κουμπιά ανοιχτά και το χρυσό σταυρό για τους άντρες και τα στρασάτα φορέματα με τα 12ποντα τακούνια για τις γυναίκες, οι “μπαλωθιές” από καλάσνικοφ και πολλά άλλα τέτοια, που ειλικρινώς δε θυμίζουν σε τίποτα την αυθεντική μουσική και μουσική εικόνα αυτού του νησιού.
Γιατί εάν θες να το δούμε ρεαλιστικά πόσους σημερινούς (!!!) λυράριδες ξέρεις που να παίζουν Σκορδαλό ή Μουντάκη και να σέβονται τον ήχο της λύρας τους; Ελάχιστους! Πόσους λαουτιέρηδες ξέρεις που να σέβονται τον ήχο του Μανιά ή του Κουτσουρέλη; Και πάλι ελάχιστοι! Δε γίνομαι αιρετικός, σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι και σήμερα που σέβονται αυτή τη μουσική και την υπηρετούν με σεβασμό και ήθος, αλλά είναι λίγοι.
Αντίστοιχα λοιπόν, όπως έχουμε πει πάμπολες φορές εδώ μέσα, υπάρχουν και “αρνητικά παραδείγματα” από ανθρώπους που παίζουν μπουζούκι και δε σέβονται το όργανο που κρατάνε. Δε θα πω ονόματα, δεν έχει νόημα πιστεύω!
Άρα καταλήγω στο ότι δε πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους από το όργανο που κρατάνε, αλλά τη μουσική που παίζουν και το είδος που υπηρετούν. Μουσική για μπουζούκι έγραψε τόσο ο Μάρκος, όσο και ο Χιώτης, όσο και ο Νικολόπουλος, όσο και ο Θοδωράκης. Μπορεί σε άλλους να αρέσει το ένα είδος, σε άλλους κάποιο άλλο είδος. Το θέμα είναι πόσο σέβονται το όργανο και τη μουσική.
Ο Χαρούλης δε δήλωσε ποτέ ούτε ρεμπέτης, ούτε παραδοσιακός τραγουδιστής. Ο Τζουγανάκης, το ίδιο. Άρα δε μπορείς να τους (κατα)κρίνεις για ένα είδος στο οποίο δεν ανήκουν. Εάν κάποιοι ζήλεψαν και θέλουν να το παίξουν “έντεχνοι”, “λαϊκοί”, “ρεμπέτες” ή ό,τι άλλο ΔΕΝ είναι τότε ας μείνουν σε αυτό το άσμα που θα τους ταιριάζει! Και στο κάτω κάτω εάν εγώ πάρω ένα τρίχορδο και παίζω r’n’b δε φταίει ο Μάρκος που έπαιζε και αυτός τρίχορδο!
Συγγνώμη εάν γίνεται χαοτικός ο λόγος μου, απλά τα έγραψα όπως τα σκεφτόμουν.
ειναι λιγο χαοτικος ναι αλλα δε πειραζει βγαινει ακρη χεχε!
δεν ειμαι κρητικος,ειμαι μακεδονας,και δεν μάρεσει η κρητικη μουσικη!λυρες και λαουτα μ αφηνουν σχεδον αδιαφορο…ως εκ τουτου ,δεν εχω γνωσεις της κρητικης μουσικης,περαν του ξυλουρη και του “οσο βαρουν τα σιδερα”.
ουτε και οι φιλοι που ανεφερα στο προηγουμενο μυνημα ειχαν.και συνεχιζουν να μην εχουν,γιατι δε τους αρεσουν τα κρητικα,τους αρεσει ο Χαρουλης(και τα παπακια στη σειρα να πει,οπως ανεφερε ο Σταυρακελης πιο πανω,αυτοι θα το βγαλουν και θα το παιζουν,χωρις να ακουσουν καν την πρωτη εκτελεση)…
το βοσκαρουδακι αμουστακο το παιζουν εδω και 2 χρονια…οταν το παιξα το καλοκαιρι με μια κιθαρα ,βγαλμενο απο την πρωτη εκτελεση,με κοιτουσαν μεσα στα ματια.και οταν τους λεω για τις πρωτες εκτελεσεις, ¨ναι μεν αλλα"…
να μη σας πω και για το “θερμαστη”,οπου οι ιδιοι τυποι,σε ρεμπετικο γλεντι μεταξυ μας,παιζαμε το τραγουδι και “τραγουδουσαν Χαρουλεικα!”…
Εν κατακλειδι,δεν εχει να κανει με το οργανο καθ΄αυτο…πιο πολυ εχει να κανει με τη fast food αντιληψη περι μουσικης,περι εκτελεσεων και περι σεβασμου που δημιουργειται μεσω αυτων των προτυπων!
ΟΚ καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς. Και ειλικρινά πιστεύω ότι έχεις δίκιο και για να φέρω και ένα παράδειγμα (από τα “δικά μας”) η Γυφτοπούλα του Μπάτη, μικρή συγγένεια έχει με αυτήν, παρόλο που η Γλυκερία μ’ αρέσει πολύ. Άντε εξήγησε εσύ όμως στο “νέο” που ακούει το τραγούδι για πρώτη φορά ότι το αυθεντικό είναι όπως το λέει ο Μπάτης. Για να μην θίξουμε και “το χαρέμι στο χαμάμ” του Δελιά και όλων των υπολοίπων.
Άρα το θέμα περί “αυθεντικής εκτέλεσης” πάει αλλού. Και κατά τη γνώμη μου δε φταίει ο Χαρούλης, ο Νταλάρας, η Γλυκερία γιατί αυτοί κάνουν διασκευές. Γιατί κακά τα ψέματα οι περισσότεροι τη Φραγκοσυριανή του Μπιθικώτση παίζουν και όχι του Μάρκου. Άρα εάν εσύ (όχι εσύ προσωπικά, γενικώς μιλώντας) έχεις σαν πρότυπο τον Μπιθικώτση δε σου φταίει το τραγούδι και εκείνος, ούτε εάν έμαθες το “Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα” από εδώ σου φταίει ο Ζαμπέτας και ο Χιώτης.
Όσο για τον Χαρούλη πιστεύω πως έχει ωραία φωνή. Το είδος που υπηρετεί το υπηρετεί καλά και σέβεται την μουσική που παίζει. Όσο τώρα για το fan club του, είναι άλλο θέμα και είναι ευθύνη δική τους να αναζητήσουν το αυθεντικό του πράγματος. Εκείνος είπε “Μπάτης”, εσύ σαν ακροατής από εδώ και πέρα εάν θες το ψάχνεις.
Οπως είπα στην προηγούμενη σελίδα πάω πάσο σε όποιον έχει τα επιχειρημάτά του, οκ… και μια χαρά.
Σε ό,τι αφορά όμως το Βοσκαρουδάκι μπορώ να σου παραθέσω το λιγότερο 35 εκτελέσεις από αντίστοιχου αριθμού λάιβ οπου θα διαπιστώσεις πως πρόκειται για δρόμο (κοντυλιές) οπου πατάνε μαντινάδες. Κάθε εκτέλεση είναι μοναδική και κάθε φορά υπάρχουν διαφορετικές μαντινάδες από ένα σημείο και μετά που ελευθερώνεται.
Οι κοντυλιές είναι ποταμοί μπορεί ο τραγουδιστής με το λυράρη και τον λαουτιέρη να παίζουνε και 3 ώρες τον ίδιο δρόμο και οι μαντινάδες να μην έχουν τελιωμό.
Πρόκειται για παράδοση ολοζώντανη κι όχι για νόρμες του τύπου “α! το τραγούδι δεν λέει έτσι, δεν είναι έτσι” κλπ.
Θα κάνω δύο παρατηρήσεις. Η μία παίρνει αφορμή τον Χαρούλη και διάφορες γνώμες που εκφράστηκαν εδώ, για να πάει σε μια γενίκευση. Δε στρέφεται εναντίον του Χαρούλη. Η δεύτερη, να με συμπαθάτε, στρέφεται.
Πρώτον: άμα δε φταίει ο Χαρούλης για όσους θέλουν να γίνουν Χαρούληδες χωρίς να καταλαβαίνουν καν τι είναι ο ίδιος ο Χαρούλης, άμα δε φταίει ο Νταλάρας για τον εκνταλαρισμό της μουσικής, άμα δε φταίει η όποια Γλυκερία για τις αλλοιωμένες διασκευές τραγουδιών που άλλα εκφράζουν στην αρχική εκτέλεση κι άλλα στη διασκευή, μάλλον καταλήγουμε ότι κανείς δε φταίει για τίποτε, σε κανέναν δεν πέφτει η ευθύνη, κι άρα δεν υπάρχει ευθύνη. Διαφωνώ σφόδρα. Είναι ευθύνη να είσαι μουσικός. Είναι ευθύνη ακόμη κι αν παίζεις αποκλειστικά στο στενό κύκλο των φίλων σου κάνα βραδάκι, πόσο μάλλον όταν είσαι όχι απλώς επαγγελματίας αλλά και επιτυχημένος, δηλαδή με αυξημένη δυνατότητα να επηρεάσεις.
Όταν λέω πως διαφωνώ με το «δε φταίνε» δεν εννοώ βέβαια να τους τιμωρήσουμε. Δεν παρανομούν, κινούνται εντός των νόμιμων δικαιωμάτων τους. Ευθύνονται όμως και φυσικά θα τους κρίνουμε.
Δεύτερον: Από τα πέντε κομμάτια που μας παρέθεσε ο Αλέξανδρος, εγώ παιδιά την καλή φωνή δεν τη βρίσκω. Αυτό που ακούω είναι μια κακή φωνή, που αγωνίζεται να πιάσει και να κρατήσει τον τόνο, αλλοιώνοντας το ηχόχρωμά της και τα φωνήεντα. Δεν είναι θέμα γούστου, είναι τίγκα στο λάθος. Παραδέχομαι ότι το Βοσκαρουδάκι τού βγαίνει λίγο πιο κανονικά. Η Ρόζα δεν είναι καν έτσι - εκεί αλλοιώνει και τις νότες, παρόλο που τις ξέρει γιατί τις παίζει σωστά στο λαούτο, αλλά αφού τραγουδάει σαν να είναι στο γήπεδο, πού να τις βγάλει… Στο τελευταίο, που είναι στουντιακό, δεν έχει τέτοια προβλήματα και επιπλέον είναι και το μόνο όπου μπορώ να καταλάβω πώς είναι τελικά η φωνή του - στα υπόλοιπα δε βρίσκω κάποιο αναγνωρίσιμο στίγμα, τα λέει όπως θα τα έλεγε οποιοσδήποτε με τις ίδιες αδυναμίες. Μπορεί το παιδί να έχει σωστή φωνή και απλώς στα λάιβ να μην μπορεί να την κουμαντάρει - ποιος ξέρει, δε θέλω να είμαι καταδικαστικός αλλά μερικά πράγματα (όπως έτυχε να λέω αυτές τις μέρες και σ’ άλλη συζήτηση) δεν είναι μόνο υποκειμενικά.
Μόλις έκανα μια τρομακτική διαπίστωση… ο Μικρούτσικος, ο Μαμαγκάκης ο συγχωρεμένος, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Τσακνής, ο Νικολούδης, ο Βαγγέλης και ο Γιώργος Καζαντζής, ο Θηβαίος… όλοι αυτοί ο άνθρωποι μάλλον δεν έχουν ιδέα από τραγούδι και μουσική για να ζητάνε το Χαρούλη να δουλεψει μαζί τους…
Με θλίβει το ότι οι άνθρωποι προτιμούν να χαθούν πράγματα παρά να τα πιάσουν νέοι στα χέρια τους.
Που λένε πως κάλιο να χαθεί ο Μπάτης παρά να τον ακούσει ο πιτσιρικάς από τον Χαρούλη και τον κάθε Χαρούλη.
Οταν 7.500Χ2 κόσμου ηλικίας από 16 ως 35 ακούω να τραγουδάνε τη “Ρόζα” και το “Ξενύχτησα στην πόρτα σου” και τα “Αγρίμια” και βλέπω δίπλα μου το 16χρονο να βουρκώνει με τούτο που ακολουθεί… έχω πάντα ελπιδα πως τα όμορφα και τα ιερά πράματα θα επιβιώσουν…
Άλλο πράγμα ο τραγουδιστής και άλλο αυτό που τραγουδάει. Μήπως ο 16αρης συγκινήθηκε από το τραγούδι και όχι από την ερμηνεία; Λέω, μήπως!
Θα τον άκουγα πολύ ευχαρίστως σε κρητικά ακούσματα. Έντεχνα τέτοιου ύφους δεν ακούω από κανέναν. Με εκνευρίζει το είδος, δυστυχώς.Αλλά να λέει ηπειρώτικα δεν μπορώ να το φανταστώ δηλ.!!! :112:
Ελπίζω να μην ευτυχίσω τέτοιο άκουσμα. Άντε και με ποντιακά την επόμενη φορά.
Για να πούμε και την αλήθεια όμως, απλά κάνει αυτό που κάνουν όλοι του είδος του. Τα έκανε και η Αρβανιτάκη και η Γλυκερία κ.α.
Ολίγον και από παράδοση μέσα. Σαν τους “Δυνάμεις του Αιγαίου” την δεκ. '90 που νόμιζαν όλοι ότι παίζαν παραδοσιακά (έχω ιστορίες επ αυτού!!!).
Έλα τώρα βρε Ειρήνη… Μου κατεβάζεις όλες αυτές τις αυθεντίες, λες και ο σκοπός της συζήτησης είναι να κατασυντρίψουν οι δυνάμεις του Χαρουλισμού τις δυνάμεις του Αντιχαρουλισμού.
Δηλαδή εσένα σου αρέσει επειδή έτσι είπαν ο Μικρούτσικος και οι λοιποί; Δε νομίζω…
Αυτό που σχολίασα ήταν ότι, χωρίς να ρωτήσω τους συνθέτες αλλά μόνο τ’ αφτιά μου, δε βρίσκω την καλή φωνή που ανέφεραν άλλα μηνύματα. Το τελευταίο βιντεάκι (Δε λες κουβέντα) δεν μπορώ να πω ότι με μετέπεισε. Τώρα, αν εσένα σου αρέσει ένας τραγουδιστής χωρίς καλή φωνή, καμία παρεξήγηση. Κι εμένα μ’ αρέσουν μερικοί εμβληματικά άφωνοι (Ψαραντώνης, Σαββόπουλος κ.ά.).
Εχω παρακολουθησει τη δισκογραφια του Χαρουλη, τον εχω δει και ζωντανα σε συναυλια. Εχει πολυ χαρακτηριστικη χροια, και ειναι αξιολογος ως ερμηνευτης. Οταν τον ειδα ζωντανα, στιγμες στιγμες ηταν σα να μην το πιστευει οτι παιζει σε ενα τοσο πολυπληθες κοινο (και αυτο εχει τα καλα του, εχει και τα κακα του). Αυτο που μπορω να πω εινια πως ειναι ενας καλος τραγουδιστης και οτι αυτο που κανει, το κανει με μερακι -κατι που στο επικοινωνει τοσο με τις δουλειες του οσο και με την παρουσια του.
Ενταξει, χαρακτηρισμους οπως “νεος Ξυλουρης”, “νεος Νταλαρας” κλπ “επανεκδοσεις” τους βρισκω γενικα (πλην ελαχιστων περιπτωσεων) αδοκιμους. Παρολαυτα καταλαβαινω τι θελουν να πουν οσοι τον παρομοιαζουν με το Νταλαρα, γιατι και εγω διαβλεπω οτι μπορει να υποπεσει σε παρομοιες συμπεριφορες. Επειδη υπαρχει μια λιγο υπερβολικη αντιδραση σε αυτες τις αιτιασεις -κυριως απο ανθρωπους γυρω στην ηλικια μου, ή και νεωτερους- χρειαζεται νομιζω να γινει ενα φλασμπακ της πορειας του Νταλαρα, και αυτο διοτι οι νεωτεροι τον κρινουν μονο απο οτι εγινε (αυτο που βλεπουν σημερα και δεν τους αρεσει για διαφορους λογους) αγνοωντας το πως ξεκινησε (που ειναι ακριβως το σημειο στο οποιο εφιστουν την προσοχη οσοι τον παραλληλιζουν με την πορεια του Χαρουλη).
Ο Νταλαρας καταγεται απο ρεμπετικη οικογενεια μουσικων απο το σοι του πατερα του Λουκα και ειναι μικρασιατης το γενος απο την οικογενεια της μητερας του. Ο πατερας του ως γνησιως μποεμ τυπος εγκαταλειπει την οικογενεια. Μεγαλωνει στα προσφυγικα του Πειραια, σε πολυ δυσκολες συνθηκες και βγαινει στη βιοπαλη απο πολυ μικρος κανοντας χαμαλοδουλειες πασης φυσεως. Τα ρεμπετικα, τα σμυρνεϊκα και γενικοτερα η αστικη μουσικη των κατωτερων κοινωνικοοικονομικων στρωματων ειναι η κληρονομια του και ο φυσικος χωρος των νεανικων του χρονων. Το ονομα και ο περιγυρος του πατερα του, του ανοιγουν πορτες. Ειναι καλλιφωνος αλλα και πολυ εργατικος και τελειομανης, καλλιεργει τη φωνη του και μαθαινει γρηγορα να παιζει πολλα οργανα. Εξαιτιας των παραπανω, αλλα και του προφιλ του “φερελπι νεου λαϊκου καλλιτεχνη” -εναρμονισμενο με τα οποια κλισε της εποχης- καταφερνει και συνεργαζεται με ολους τους καταξιωμενους δημιουργους.
Αν αυτη η συζητηση γινοταν λοιπον τη δεκαετια του 70, ο Νταλαρας θα ηταν ακριβως το παραπανω, και κατι ακομα, ενας “νεος Μπιθικωτσης” -οπως τον αποκαλεσαν. Η μετεπειτα πορεια του και οι επιλογες του ειναι γνωστες, οπως επισης τα προτερηματα και ελαττωματα του ως καλλιτεχνη.
Ενα παρομοιο πλαισιο (ιδιως οσον αφορα το “προφιλ” που προανεφερα) επιχειρειται να δημιουργηθει και για το Χαρουλη, καθως πρεπει να παραδεχτουμε οτι οι αναλογιες και οι ομοιοτητες (προσαρμοσμενες φυσικα στα σημερινα δεδομενα) ειναι αρκετες. Ας ελπισουμε ο Χαρουλης να εχει καλυτερη εξελιξη, μαθαινοντας απο τα λαθη των προηγουμενων.
άλλο οι επανεκτελέσεις με σύγχρονο τρόπο (της εκάστοτε εποχής δηλαδή), και άλλο οι διασκευές σε κάποιο άλλο είδος.
οι πρώτες είναι συνήθως διεκπεραιωτικές για να ικανοποιήσουν το φιλοθέαμον κοινό που τα θέλει αλεσμένα (κακοποιήσεις των ρεμπέτικων στις δεκαετίες '60 & '70, αυτές που παίζονται ως χιτάκια στα μαγαζιά σήμερα). ή ακόμα χειρότερα υπεροπτικές, με διάθεση “εξύψωσης” ή “διόρθωσης” του αρχικού κομματιού και των συνθηκών που το γεννήσανε (κουλτουρέ αφιερώματα σε κυριλέ μέγαρα κλπ). πολλές φορές και τα δύο.
οι διασκευές όμως εμπεριέχουν την αναγνώριση του αρχικού κομματιού, και την έκφραση μέσα από κάποιο άλλο είδος στο οποίο ανήκει ο διασκευαστής. τώρα, αν είναι πετυχημένες ή όχι, άλλου παπά ευαγγέλιο.
οι επανεκτελέσεις ευτελίζουν τη μουσική και τους στίχους, και απομακρύνουν τον κόσμο από το τραγούδι όπως γράφτηκε. οι διασκευές αντίθετα δεν το επισκιάζουν, και ίσως κάποιοι να ενδιαφερθούν πραγματικά για το πρωτότυπο.
για παράδειγμα, όταν σε κάποιο από τα καλά μπαράκια (του προ ρεμπέτικου παρελθόντος μου) άκουσα το “σούρα και μαστούρα” από τον τζιμάκο και στα καπάκια από τον ίδιο το δελιά, κάτι άνοιξε μέσα μου. τώρα γουστάρω και παίζω και τις δύο εκδοχές. αντίθετα, μου παίρνει πάντα πολλή ενέργεια να αποτινάξω τις γνωστές (δυστυχώς) εκτελέσεις (κυριολεκτικά…) του αλήτη, της γυφτοπούλας, τις βεργούλες, του εντελαμαγκέν, κλπκλπ.
αν ο χαρούλης το παίξει δήθεν παραδοσιακός ή ρεμπέτης, κακό του κεφαλιού του. αν θέλει να κάνει διασκευές σε ροκ ή δεν ξέρω κι εγώ τί, με γεια του με χαρά του. δεν τον παρακολουθώ και ούτε πρόκειται νομίζω από αυτά που άκουσα.
Ειρήνη μου, σε παρακαλώ να μην διαστρεβλώνεις γραπτά, προκειμένου να εξυπηρετηθούν δικές σου απόψεις. Εγώ είχα πει
Πού βλέπεις το χάσιμο πραγμάτων; Πού βλέπεις, πολύ περισσότερο, το χάσιμο του Μπάτη; Θα χανόταν ο Μπάτης, ναι, αν δεν υπήρχαν πιτσιρικάδες που τον ακούν με δική τους επιλογή και όχι από τους άσχετους με το ρεμπέτικο. Ευτυχώς υπάρχουν τέτοιοι πιτσιρικάδες. Όχι πολλοί, αρκετοί όμως για να διατηρηθούν αυτά τα πράγματα.
Εδώ θυμήθηκα κάτι από την εποχή που ήμουν εγώ πιτσιρικάς: μίαν αφίσα διαφημιστική του Έλβις Πρίσλευ, που έγραφε: “7,5 millions Elvis fans can’t be wrong”. Ανήκα κι εγώ σ’ αυτούς. Αλλά δεν υπάρχει πιό λαϊκίστικος ισχυρισμός: Και βέβαια μπορεί να κάνουν λάθος εφτάμιση εκατομμύρια άνθρωποι, αν βρεθούν σε συνθήκες ψυχολογίας όχλου.
Με δεδομένο πάντα ότι τα μοναδικά ακούσματα που έχω από τον Χαρούλη είναι τα λίνκ που μας έδοσε πιό πάνω ο alko και το δικό σου τώρα, αν έπρεπε να διαλέξω ένα από αυτά για να ισχυριστώ ότι ο Χαρούλης δεν έχει ιδιαίτερη φωνή, αυτό το δικό σου θα διάλεγα. Είναι βέβαια δύσκολο το α καπέλα, αλλά αποκαλυπτικό πάντα των δυνατοτήτων κάθε ερμηνευτή.
Ρωτάω γιατί αν, μετά από έξη χρόνια, το είχε καταφέρει να γίνει ο καινούργιος Νταλάρας ε, θα το είχα πάρει πρέφα ακόμα κι εγώ, αλλά δέν…. Αν πάλι δεν έγινε δεύτερος Νταλάρας, μπορεί να επιβιώνει αξιοπρεπώς ο άνθρωπος, τραγουδώντας βοσκαρούδια και τα όποια άλλα, απλά εγώ δεν διαθέτω τις προσβάσεις να το μάθω αυτό.
(όχι πως με κόφτει ιδιαίτερα, έ; Και να μην υπάρξει απάντηση στο ερώτημά μου, δεν πρόκειται να επανέλθω με υπενθύμιση….)
Αν υπάρχει λέει! Πολλοί της ηλικίας μου και κάτω τρελαίνονται για Χαρούλη! Έχει πολύ παθιασμένο κοινό και βγάζει αρκετά ποιοτικά τραγούδια… Κυρίως διασκευές παραδοσιακών.
Ο Χαρούλης έχει μείνει το ίδιο πιστός στο ύφος που ξεκίνησε πριν χρόνια. Συνεχίζει να κάνει προσεγμένες δισκογραφικές δουλειές στο είδος που τραγουδάει. Συνεχίζει να κάνει διασκευές επίσης στο ίδιο ύφος που έκανε πάντα. Συνεχίζει να γεμίζει επί 3 συνεχόμενες μέρες γήπεδα / στάδια και γενικά είναι πιστός στις ιδέες και στο προφίλ που είχε παρουσιάσει όταν ακόμα ξεκινούσε. Παίζει ακόμα τα ρεμπέτικα / λαϊκά / παραδοσιακά / κρητικά διασκευασμένα αλλά με σεβασμό στους δημιουργούς τους και πάντα κάνει αναφορά στις πρώτες εκτελέσεις.