Γιάννης Παπαϊωάννου και «Γιαχαμπίμπι»

Νίκο Π., Για το rock around the clock διαβάζουμε ενδιαφέροντα πράγματα στην wikipedia. Όπως λέγεται εκεί, στην αρχή το το rock around the clock προοριζόταν να είναι η φλιπ σάιντ του άλλου τραγουδιού (thirteen women).

Αυτό που μαρτυρεί ο Τσιτσάνης ακούγεται λογικό από την άποψη των εταιρειών. Επίσης έχουμε και τη μαρτυρία του Μάρκου που λέει ότι τα τραγούδια που γραμμοφωνούσε τα δοκίμαζε πρώτα στο πάλκο. Έτσι είχε μια πρώτη ιδέα για το αν θα είχε επιτυχία η πλάκα.

Για το Γιαχαμπίμπι: Από την άλλη πλευρά έχει τον Ζέπο (εδώ δεν ακολουθείται η λογική των δύο διαφορετικών ρυθμών μια και ο Ζέπος είναι επίσης συρτό). Ενώ λοιπόν ο Ζέπος έγινε επιτυχία πανελλήνια από εκείνα τα χρόνια (μας το λέει και ο Μίκης Θεοδωράκης ότι όταν τον πηγαίνανε εξορία, οι Πειραιώτες συνεξόριστοι τραγουδούσαν τον Ζέπο) στην Αμοργό κόλλησαν στο λιγότερο γνωστό. Υποθέτω όμως, ότι στα βιολιά θα έπαιζαν και το Ζέπο.

Η θεματολογία του Γιαχαμπίμπι, στην αρχή τουλάχιστον, θυμίζει λίγο ένα παραδοσιακό:

(Θα κατεβώ (ή, θέλω να πάω) στην Αραπιά να κλέψω ένα Αραπάκι κλπ κλπ). Εδώ από τη Δράμα.

(αυτό το δισκάδικο στη Φίλωνος το θυμάμαι μέχρι και τη δεκαετία του 80)

1 «Μου αρέσει»

Μάλιστα. Έτσι είναι. Όμως, οι «σοφοί» παράγοντες της δισκογραφικής βιομηχανίας που προόριζαν το 13 women για «Νο 1», λογάριαζαν χωρίς τον «ξενοδόχο»: το φιλμ Blackboard Jungle (Η ζούγκλα του Μαυροπίνακος), που γυρίστηκε μόλις ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του Thirteen women / Rock around the clock, έγινε μεγάλη παγκόσμια επιτυχία και καθιέρωσε μάλιστα τον Sidney Poitier ως μεγάλο ηθοποιό (κέρδισε Όσκαρ!). Στην ταινία αυτή το Rock around the clock χρησιμοποιήθηκε ως βασικό soundtrack και έφερε την ανατροπή, προωθώντας το “flip side” στη θέση του «Νο 1» και υποβιβάζοντας, εκ των πραγμάτων, τις 13 γυναίκες σε κανονική «μάπα». Ως πρωταγωνιστικό στέλεχος του κινήματος Ροκ εντ Ρολ της Αθήνας της δεκαετίας ’50 (άλα!!) μπορώ να βεβαιώσω του λόγου το αληθές: Οι 13 γυναίκες και ο μοναδικός άντρας της πόλης (της αμερικάνικης και υποτιθέμενης, ε; όχι της Αθήνας!) ουσιαστικά ποτέ δεν χορεύτηκαν, στην Αθήνα. Πού να το φανταστώ, πως Νο 1 θα έπρεπε να είναι αυτές, και όχι το φλίπ σάιντ!

1 «Μου αρέσει»

Δεν το κατάφερναν πάντοτε Γιάννη.

Εδώ και ο Ζέπος

AO%202706%20%20C

1 «Μου αρέσει»

Τα συρτά (όπως και τα καλαματιανά) συνηθίζεται να χορεύονται για πολλή ώρα συνεχόμενα, ενώ τα χασάπικα-ζεϊμπέκικα όχι. Βέβαια, όταν σ’ έναν συρτό χορό (με ζωντανά όργανα) περνάμε από το ένα τραγούδι στο άλλο, αυτό γίνεται χωρίς παύση, ενώ με τις δύο πλευρές του δίσκου έτσι κι αλλιώς πάνω από 3,5 λεπτά σερί δεν πρόκειται να χορέψεις, αλλά ίσως η συνήθεια της ζωντανής πράξης να επηρέασε και τη δισκογραφία, έστω και με τρόπο που πλέον δεν είχε πρακτικό νόημα.

Πάντως τώρα που βρίσκομαι στην αναζήτηση για τους μανέδες, έχω βρει μερικούς με τον ίδιο αριθμό δίσκου, που σημαίνει (εκτός λάθους) ότι και οι δύο πλευρές είχαν μανέ.

Το “Γιαχαμπίμπι” από την HMV Αγγλίας.