Φίλε lester εγώ λέω να μην ασχοληθείς καν.Καλή και ευχάριστη είναι και η ακρόαση.Τί το θές το μπουζούκι τώρα;Σκοτούρες στο μυαλό σου θέλεις να βάλεις;Δε βλέπεις τους άλλους που παίζουν χρόνια και ασχολούνται με τον αριθμό των χορδών και τις συχνότητες που αυτές παράγουν.
Μπορεί για τον lester πολλές λεπτομέρειες που αναφέρονται ίσως να τον μπερδεύουν , αλλά μια συζήτηση για την ιστορία του τρίχορδου και του τετράχορδου είναι ενδιαφέρουσα. Υπάρχουν θέματα γύρω από την ταυτότητα των δυο οργάνων και τον ρόλο που παίζουν στην λαϊκή μουσική που δεν είναι ξεκαθαρισμένα για μεγάλη μερίδα ανθρώπων που ασχολούνται .Υπάρχουν νομίζω και παρεξηγήσεις. Πριν μέρες σε Blog του neapoliotis εμφανίζεται ο Μητσάκης σε video που μιλάει για τα δυο όργανα και λίγο πολύ θάβει το τρίχορδο ως φτωχό και εκθειάζει το τετράχορδο ως ανώτερο όργανο με περισσότερες δυνατότητες. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει ανάλογη συζήτηση στο φόρουμ.
Υπάρχουνε πολλές συζητήσεις καλά νάμαστε, αυτό το θέμα είναι εξαιρετικά δημοφιλές.
Δεν υπάρχουν φτωχά όργανα, υπάρχουν φτωχοί παίχτες, αυτό είναι ένα το κρατούμενο.
Ας πω ενα μεγάλο + και ένα μεγάλο - του τετράχορδου
- ΚΑΘΕΤΟ ΠΑΙΞΙΜΟ
Κάποια πράγματα παίζονται πιο εύκολα στο τετράχορδο γιατί το όργανο δίνει τη δυνατότητα κάποιες φράσεις να παίζονται κάθετα αντί για οριζόντια. Και στα ακόρντα επίσης υπάρχει μια διαφορά. Σ’ αυτό πιστεύω αναφερότανε ο Μητσάκης και δεν έχει άδικο.
Στο τετράχορδο μπορείς να γίνεις γρήγορος αν είσαι σχετικά καλός, γιατί το όργανο το επιτρέπει περισσότερο από το τρίχορδο. Ενώ για να γίνεις γρήγορος στο τρίχορδο πρέπει να είσαι ταλαντούχος ωστε να κινείσαι και οριζόντια πολύ γρήγορα. Μέρος της εξέλιξης είναι δυστυχώς και αυτό όπου το ύφος της μουσικής άλλαξε και έγινε αρκετά φλύαρο (Φυσικά δε μιλάω για δεξιοτέχνες τύπου Χιώτη κλπ).
- ΑΝΟΙΧΤΟ ΝΤΟΥΖΕΝΙ
Αυτό που λείπει στο τετράχορδο είναι το ανοιχτό ντουζένι, που είναι όλη η μαγεία του ρεμπέτικου κατ’ εμέ. Προσωπικά, αν δεν ακούω γρανγκ! από ενα σημείο και μετά δεν το ευχαριστιέμαι.
Διαλέγει ο καθένας και παίρνει ανάλογα με το ρεπερτόριο που θέλει να παίζει.
Υ.Γ. Ας μη ξεχνάμε και την εποχή που μιλούσε ο Μητσάκης, όπου είμασταν στη βασιλεία του τετράχορδου. Τώρα τα πράγματα έχουν κάπως αλλάξει, έχει επέρθει μια ισορροπία ανάμεσα στις δύο σχολές.
Παράλληλα βλέπουμε και μεγάλους δεξιοτέχνες που παίζουν και εμφανίζονται και με τρίχορδο και με τετράχορδο. Αυτό για μένα τα λέει όλα. Σημαίνει ότι κάθε όργανο έχει να δώσει και κάτι δικό του, κάτι ξεχωριστό. Τα υπόλοιπα είναι για fanatics…
Θεωρώ ότι έχουμε ακούσει όλοι μας πανέμορφες μουσικές και από τρίχορδα και από τετράχορδα. Προσωπικά, ξεκίνησα με τετράχορδο, αλλά μόλις έπαιξα πρώτη φορά τρίχορδο, με κέρδισε το ανοιχτό ντουζένι του, όπως είπε και ο Διόνυσος, Έκτοτε παίζω μόνο τρίχορδο. Ωστόσο, πιστεύω ότι στο τρίχορδο, είναι ίσως πιο εύκολο να δημιουργήσει κάποιος προσωπικό ύφος και ξεχωριστό παίξιμο, λόγω του ηχοχρώματός του. Αυτό το γεγονός με οδηγεί να παραδεχτώ και να συγχαρώ μέσα από την ψυχή μου τους τετραχορδάδες που καταφερνουν να ξεχωρίσουν ακουστικά, μέσα από ένα όργανο που κάνει τη ζωή τους πιο εύκολη, αλλά τους οδηγεί και σε αρκετές φλυαρίες. Για αυτό γουστάρω να ακούω περισσότερο π.χ. τον Τρίγκα, αλλά θεωρώ τον Καραντίνη κορυφαίο!
Επανέρχομαι λίγο στο ερώτημα;
Βλέπω ότι στο ιρλανδέζικο μπουζούκι, τα συνηθέστερα κουρδίσματα είναι ρε λα ρε λα και ρε λα ρε σολ.
Κατανοώ βέβαια ότι το ιρλανδέζικο μπουζούκι είναι προορισμένο για διαφορετικό είδος μουσικής.
Απλά να ρωτήσω εντελώς πρόχειρα αν η σολ στη μπουργκάνα του τετράχορδου θα μπορούσε να “προσθέσει” ή όχι κάτι στο ανοιχτό παίξιμο.
To λα ρε σολ (λα το καντίνι) είναι το καραντουζένι, επομένως βγάζεις έτσι ένα κούρδισμα απο τα παλιά. Χρησιμοποιείται επίσης και σαν κούρδισμα στο σαζι με μακρύ μάνικο, όπου έχει άλλη ονομασία.
Χαιρετω την παρεα.
Για να βοηθησω την συζητηση και κυριως τον ενδιαφερομενο lester:
Ποια θα ηταν τα τραγουδια που θα θελες να μαθεις στο μπουζουκι φιλε lester;
Αναφερε καμμια δεκαρια μπας και προσδιορισουμε το υφος του γουστου σου π.χ αν σ αρεσουν τα προπολεμικα ρεμπετικα χασικλιδικα κ.λ.π παρε τριχορδο.Αν παλι σ αρεσει πιο πολυ το λαικο του εξηντα
ψαξου σε τετραχορδο.Επισης αν σ αρεσει το γρηγορο παιξιμο παλι θα κινηθεις σε τετραχορδο.Ειναι καθαρα θεμα γουστου.Παντως το καλο παιξιμο δεν εχει να κανει με το οργανο αλλα με τον παιχτη.
Παντως ξεκινα με δασκαλο για να μαθαινεις και μουσικη.Καλη σταδιοδρομια!!:110:
Βασικα, η ονομασια ειναι η ιδια, καραντουζενι, συμφωνα με τη wikipedia.
Σχεδόν δεν επιμένω στο ερώτημα, αφού όποιος ενδιαφέρεται, στην τελική βρίσκει ένα 4χορδο και δοκιμάζει. Και αφού επίσης από ένα σημείο κι έπειτα οι θεωρητικές γνώσεις μου είναι τόσες που όχι απλώς δεν θα καταλαβαίνω την απάντηση αλλά ούτε θα μπορώ να διατυπώσω την ερώτηση :230:
Έτσι και το παρόν ποστ, μόνο για την επισήμανση πως εδώ δεν έχουμε λα-ρε-σολ αλλά ρε-λα-ρε-σολ (ρε = καντίνι).
Ναι δίκιο έχεις Μάρκο για πάντα, μπερδεύτηκα, αυτό που ήθελα να πω είναι ότι το τούρκικο καραντουζένι δεν ίδιο με το ελληνικό. Το ελληνικό, όπως μας το δίνει ο Σταύρος Κουρούσης στο άρθρο του στην Κλίκα είναι ρε σολ λα (ρε το καντίνι), που αντιστοιχεί το κουρδισμα για σάζι με κοντο μάνικο όπου παίζουνε τα αλεβίτικα. (μπαγλαμά ντουζενί, αμα δε τα μπερδεύω πάλι… )
Αγη, αμα δεν παίζεις το καντίνι δε μένει λα-ρε-σολ;
Να παραθέσω και πάλι τα λεγόμενα του Kurt Reinhard στο βιβλίο του “Η Τουρκική μουσική, τόμος 2, η λαϊκή μουσική”, 1984. Μιλώντας για τα μακρυμάνικα λαουτοειδή γράφει (μεταφράζω):
Το πιό διαδεδομένο κούρδισμα είναι το kara düzen ή bozuk düzen, σε μεταφορά στο c (ντο) κατά σειράν g-d-a (σολ ρε-λα). Οξεία χορδή η λα, μεσαία η ρε, βαρεία η σολ.
Ο Κούρτ Ράϊνχαρτ θεωρείται ο κατ’ εξοχήν (και ουδέτερος) μελετητής της τουρκικής μουσικής, λόγιας και λαϊκής.