Ητελευταία παρέμβαση του Νικόλαου δίνει την ευκαιρία να κάνω πιό σαφή την άποψη μου για πoιούς λόγους προκρίνω το μουσικό σύστημα της λόγιας Οθωμανικής μουσικής ως οδηγό εκμάθησης του ουτιού αλλά και άλλων ¨λεπτών¨τροπικών οργάνων της ευρύτερης περιοχής (ince saz).
Κατα πρώτον:Μιλάμε για ένα σύστημα πολύ άρτιο πολύ καλά οργανωμένο και συνεκτικό απο άκρη σε άκρη.
Κατα δεύτερον:Έχουμε ζήσει με αυτούς τους λαούς στον ίδιο χώρο που οικοδομήθηκε επι μακρό χρονικό διάστημα αυτό το σύστημα και αυτή η μουσική, κυρίως στις μητροπόλεις του και πρωτίστως στην Κωνσταντινούπολη,και πολύ περισσότερο έχουμε συμβάλλει αποφασιστικά στο οικοδόμημα αυτό με πολλούς άμεσους και έμμεσους τρόπους.
Κατα τρίτον:Παρόλη την σαφή μετεξέλιξη και ανάπτυξη του μουσικού εποικοδομήματος του συστήματος αυτού απο το 1500 μέχρι σήμερα είναι θαυμαστό πόσο η βάση του διέπεται σε μεγάλο βαθμό απο την Πυθαγόρεια προσέγγιση της μουσικής, με μία έννοια ευρύτερη ως ιστορική συμβολή της σχολής διαμέσου των αιώνων, και όχι με μία έννοια στενή.
Κατα τέταρτον: Η ¨δήθεν¨μεταρύθμιση της Πατριαρχικής Επιτροπής του 1881 που μετέβαλλε το εννεακομματικό Πυθαγόρειο σύστημα που μέχρι τότε ήταν σε ισχύ στην Βυζαντινή θεωρία και Ψαλμωδία (9 κόμματα = 1 μείζον τόνος) σε δωδεκακομματικό (12 κόμματα =1 μείζον τόνος)περιέπλεξε μακροπρόθεσμα τα πράγματα τόσο στο επίπεδο της θεωρίας αλλά κυρίως στο επίπεδο της πράξης και της εκτέλεσης όχι μόνο της Ψαλμωδίας αλλά πρώτα απο όλα της ενόργανης μουσικής καθότι πρακτικά ούτε η ανθρώπινη φωνή αλλά ουτε και τα μουσικά όργανα είναι δυνατόν να αποδώσουν τόσο μικρές υποδιαιρέσεις του τόνου (βλέπε την κατάργηση του εναρμόνιου γένους).
Κατα πέμπτο: Μπροστά στην τεράστια έκταση του οθωμανικού ρεπερτορίου που και βασίζεται στο εν λόγω σύστημα της λόγιας Οθωμανικής Μουσικής και είναι σχεδόν στο συντριπτικά μεγάλο μέρος του μεταγραμμένο στο πεντάγραμμο, είναι πάρα πολύ λίγα τα κομμάτια του αμιγώς Ελληνικού ρεπερτορίου που είναι γραμμένα, απο όσο ξέρω, στην βυζαντινή σημειογραφία.Αυτό που μειώνει την σημασία του ρεπερτορίου που είναι γραμμένο στη βυζαντινή σημειογραφία δεν είναι ο αριθμός των κομματιών αλλα, πόσο αυτά ως μουσικό υλικό μπορούν να προάγουν ένα εκτέλεστή οργάνου, όπως το ούτι, να προχωρήσει απο αρχάριος και να γίνει δεξιοτέχνης.
Τέλος:Με κανένα τρόπο δεν θέλω να μειώσω την αξία της βυζαντινής μουσικής ως σύστημα. Όπως και να το πάρει κανείς είναι η παράδοση μας που πρέπει να την κάνουμε κτήμα μας και να την συνεχίσουμε. Και είναι μεγάλο εφόδιο για κάθε μουσικό να την έχει κάνει κτήμα του. Η παραπάνω κουβέντα αναφέρεται ποιός δρόμος εκμάθησης του ουτιού θα ήταν πιό ευχρηστος, κατανοητός και αποτελεσματικός για έναν που ξεκινάει με το όργανο αυτό σήμερα.
Ως προς το ερώτημα του Νικόλαου για το που θα αναζητήσει κομμάτια γραμμένα στην Βυζαντινή Σημειογραφία, να ψαξει:
την μέθοδο για ούτι του Κ.Καλαϊτζίδη
το βιβλίο ¨Ρωμιοί Συνθέτες της Πόλης¨των Π.Ερευνίδη και Χ. Τσιαμούλη
και το έτοιμο Πρόγραμμα ¨Ψάλτικα¨ (λογισμικό)για το οποίο με ένημέρωσε ο αγαπητός φίλος ο Δρόσος Κουτσόκωστας απο το ¨Εν Χορδαίς¨.
Εν κατακλείδι λοιπόν αγαπητοί φίλοι ας αρκεστούμε στο πεντάγραμμο και στις μισές ή διπλές αλλοιώσεις (υφέσεις και διέσεις) , οι οποίες αποδίδουν πιστά την αραβοπερσική και οθωμανική μουσική ,καθώς όπως μου λέτε,υπάρχει μεγάλο ρεπερτόριο που έχει εκδοθεί σε παρτιτούρες.και μιά μουσικολογική ερώτηση:
κατεγράφοντο οι μουσικές της οθωμανικής αυλής με κάποιον τρόπο ή απλά παρεδίδοντο προφορικά απο σουλτάνο σε σουλτάνο?
Παιδιά, μην πιάνεστε και τόσο από το αν η διδασκαλία ενός οργάνου γίνεται από το πεντάγραμμο ή απο βυζαντινή σημειογραφία (που δεν είναι βυζαντινή αλλά 19ου αιώνα). Αυτό για την εκμάθηση παίζει δευτερεύοντα ή τριτεύοντα ρόλο. Στη σχολή του Καρά (απ όπου απεσκίρτισαν ορισμένοι και έφτιαξαν τον Όμιλο ελλ. Τεχνών) ζητάνε από τους δασκάλους να ξέρουν ελληνική σημειογραφία (παρασημαντική), πράγμα που δημιούργησε προβλήματα γιατί λίγοι βρέθηκαν. Χάνει τον καιρό του ο μαθητής που πασχίζει να διαβάσει χαρτιά αντί να εξασκεί το αυτί του και τα χέρια του, πράγματα κατά πολύ σημαντικότερα στην παραδοσιακή μουσική. Και βεβαίως, Αγάπιε, όχι και «τραγικό λάθος» να μαθαίνεις ούτι με βάση τη βυζαντινή μουσική, που άλλωστε είναι προσανατολισμένη στην φωνητική και ειδικότερα στην εκκλησιαστική μουσική που δεν χρησιμοποιεί όργανα. Και σχετικά με την τελευταία σου παρέμβαση, πρώτον πές μας που βρίσκεται αυτό το μουσικό σύστημα για μελέτη στην Ελλάδα και δεύτερον, μη μπλέκεσαι με ένατα και δωδέκατα, έχουν αποκλειστικά θεωρητική σημασία και κανείς μουσικός δεν τα σέβεται απόλυτα. Αλλωστε, τα της Επιτροπής τα έχει ανατρέψει ο Καράς εδώ και δεκαετίες, διατηρώντας όμως τα 72 κόμματα. Το δε εναρμόνιο γένος είχε καταργηθεί ήδη στην ύστερη αρχαιότητα.
Νίκο, υπάρχουν αρκετά δημοτικά τραγούδια γραμμένα σε παρασημαντική από τον Σίμωνα Καρρά και τους μαθητές του και διατίθενται από τον Σύλλογο προς διάδοσιν της Εθνικής μουσικής.
Και να μην ξεχάσω, εκεί ούτι δίδασκε η Κατερίνα Μητροπούλου, πολύ καλή παίκτρια και τραγουδίστρια, και φαντάζομαι διδάσκει ακόμα.
Το σημαντικότερο για το τέλος: ας μας πή η Έφη, για χάρη της οποίας διεξάγεται αυτή η συζήτηση, τι μουσική θέλει να μάθει: ελληνική παραδοσιακή ή οθωμανική κλασική; Όλα αυτά που λέμε αναφέρονται στην δεύτερη μόνο, βεβαίως.
Κινδυνεύω να παρεξηγηθώ αν δεν έχω ήδη παρεξηγηθεί.Σε ένα βαθμό δικαιολογημένα.Προκειμένου να αποφύγουμε πιθανές παρεξηγήσεις θα ήθελα πάλι να τονίσω την τελική παρατήρηση μου στο τελευταίο μήνυμα μου για το πώς βλέπω τη βυζαντινή μουσική και την βυζαντινή μουσική παράδοση.Και μάλιστα δυσανασχετώ συχνά με πολλούς που είναι μονοκόμματα και μονόπλευρα κολλημένοι με τα Οθωμανικά σεμάγια και τα πεσρέφια και ξεχνάνε πόσο πλούσιο είναι το δικό μας το περιβόλι.
Επιμένω στην άποψη μου για αυτούς που ξεκινούν τώρα την εκμάθηση τροπικών οργάνων όπως το ούτι γιατι πιστεύω ότι αυτό που γίνεται σε μεγάλη κλίμακα να αναφερόμαστε ταυτόχρονα σε τρία πολύ συγγενικά μεν αλλά αρκετά διαφορετικά μουσικά συστήματα,σε αναφορά με την οργανολογία, την τεχνική και την τεχνοτροπια της εκτέλεσης του οργάνου(στυλ, ύφος χρώμα), το βυζαντινό, το λόγιο Οθωμανικό και το κλασσικό Αράβικο,το μόνο που πετυχαίνουμε πάρα πολύ συχνά είναι μια διαρκής σύγχιση σε αυτόν που βρίσκεται στα πρώτα στάδια επαφής του με το όργανο.
Είναι αναγκαίο η διδακαλία του οργάνου να γίνει με ΕΝΑ απο αυτά τα τρία μουσικά συστήματα και ΟΧΙ με ένα τρόπο που πότε θα χρήσιμοποιούμε το ένα και πότε το άλλο, καλλιεργώντας την ημιμάθεια μας και ενθαρύνοντας την διάθεση για ημιμάθεια του μαθητή.
Και επαναλαμβάνω την άποψη μου, εφόσον αυτό το παραπάνω γίνεται αποδεκτό, ότι η επιλογη του λόγιου Οθωμανικού μουσικού συστήματος είναι προτιμώτερη γιατί έχει σαφή συγκριτικά πλεονεκτήματα για συγκεκριμμένους λόγους.
Δεν επανέρχομαι σε μια θεωρητική συζήτηση(53 ή 72 κόμματα), που απο λάθος μου την άνοιξα, γιατί έτσι πάει μακριά η βαλίτσα!!!
Πολύ βασικο, θεμελειώδες θα έλεγα πως είναι αυτό που λές Νίκο για το πόσο μετράει η ψυχή και η εξάσκηση των χεριών και του αυτιού στην παραδοσιακή μουσική και είναι κάτι που πρέπει να προσέχει συνέχεια και ο αρχάριος και ο προχωρημένος και ο δεξιοτέχνης.Εμείς συζητάμε για πράγματα πέρα απο αυτήν την βασική και αναγκαία προϋπόθεση.
Το ερώτημα δεν είναι στην περιπτωση που συζητάμε ποιά μουσική θέλουμε να μάθουμε, ελληνική παραδοσιακή μουσική ή οθωμανική αλλά πως θα μάθουμε αυτό το μαγικό όργανο!!
Νίκο μπορείς σε παρακαλώ να μου πείς περισσότερα για το πώς θα επικοινωνήσω με τον ΄Ομιλλο Ελληνικών Τεχνών?
Ελπίζω να εξηγήθηκα καλύτερα.
Αγάπιε, δεν πρόκειται να παρεξηγηθείς από κανέναν, είμαστε εδώ για να παραθέτουμε τις απόψεις μας και να γίνεται ζύμωση και, στο μέτρο του δυνατού, ανακατατάξεις απόψεων.
Αναφέρεις τρία «μουσικά συστήματα», βυζαντινό, λόγιο οθωμανικό και κλασικό αραβικό. Το βυζαντινό εγώ το βγάζω έξω εξαρχής, αφού δεν ξέρω να υπάρχει τέτοιο σύστημα για εκμάθηση οργάνων. Άλλο θέμα βέβαια η ανάγκη για ανάγνωση καταγεγραμμένων μουσικών κειμένων προκειμένου να παιχτούν μετά στο όργανο. Εκεί πράγματι υπάρχουν κείμενα αλλά για να τα διαβάσεις πρέπει να έχεις εξασκηθεί αρκετά στην ανάγνωση. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για το πεντάγραμμο, όπου (δυστυχώς) η πλειοψηφία είναι κάπως εξοικειωμένη με αυτό, αλλά μόνο κάπως.
Μένουν λοιπόν δύο συστήματα προς επιλογήν. Δεν απάντησες στο ερώτημά μου, που ή ποιός τα διδάσκει. Έχω όμως την εντύπωση (διόρθωσέ με αν είναι λάθος) ότι όποιο σύστημα και να διαλέξεις, τα μουσικά κείμενα με τα οποία θα εργαστείς θα είναι τουρκικά ή αραβικά αντίστοιχα. Ευκταίον για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με αυτά, αλλά στην Ελλάδα υπάρχουν και εκείνοι που ενδιαφέρονται κυρίως για την ελληνική μουσική. Άρα, το ερώτημα είναι ακριβώς ποιά μουσική θέλουμε να μάθουμε και ανάλογα θα εξελιχθεί και η τεχνική μας στο όργανο. Βεβαίως και έχουν οι άλλοι εξελίξει το ούτι σε «μαγικό» όργανο, αλλά ο καθένας για την δική του μουσική, που ναι μεν έχει τις ίδιες ρίζες με τη δική μας αλλά δεν είναι και ακριβώς η ίδια, σήμερα.
Για τον όμιλο ελληνικών τεχνών δεν μπορώ να σε βοηθήσω, δεν έχω τηλέφωνο.
Οι άλλοι το έχουν εξελίξει σε μαγικό όργανο αλλά μην ξεχνάμε οτι το ούτι είναι βασικότατο όργανο σ αυτές τις μουσικές σε αντίθεση με τη δικιά μας που το έχει για συνοδευτικό (άν το έχει κιόλας).
Απο κεί και πέρα υπάρχουν πάντα διαφορετικές κατηγορίες ελλήνων που ασχολούνται με το ούτι:
α)οι κιθαρίστες που παίζουν λίγο ούτι για να ακολου8ούν στα σμυρνέϊκα,
β)οι μπουζουξίδες που παίζουν για τους ίδιους λόγους,
γ)οι πραγματικά ενδιαφερόμενοι
(που συνή8ως ξεκινάνε με τον έρωτα προς την παραδοσιακή μουσική) που θα αναγκαστούν εκ των πραγμάτων, αν θέλουν να συνεχίσουν και να εμβαθύνουν, να ασχολη8ούν είτε με την τούρκικη-ο8ωμανική είτε με την αράβικη (άκουσμα λιγάκι πιο ξένο-βάρβαρο και αχώνευτο για τα δικά μας αυτιά).
Και με όλα αυτά εννοείται πως δεν μειώνεται η αξία και ο πλούτος της δικιάς μας παράδοσης απλά συγκεκριμένα στους ουτοενδιαφερόμενους η ελληνική παράδοση απο κάποιο σημείο και μετά δεν δίνει πολλά ερεθίσματα για να συνεχίσει να ασχολείται…
Νίκος
(στις κατηγορίες ξέχασα μια τέταρτη που είναι ο Νταλάρας μόνος του που παίζει ούτι για να ακολου8εί το Με τελείωσες…να ζήσεις γιώργο μου με την ουτάρα σου…)
Φίλε Νίκο
Υπάρχουν πολύ διαφορετικές απόψεις γύρω απο τα θέματα αυτά και πάντα υπάρχει χώρος για παρεξηγήσεις. Οι μουσικές δεν έχουν σύνορα και δεν περιορίζονται σε εθνικά κράτη ούτε ανήκουν σε εθνότητες.Όταν ένα όργανο ανθεί σε ένα γεωγραφικό χώρο που τα τελευταία 100 χρόνια συμπίπτει γεωγραφικά κοινωνικά και πολιτιστικά με τον Αραβικό κόσμο και την σημερινή Τουρκία , όταν η Οθωμανική μουσική έχει αναδείξει το όργανο που λέγεται ούτι σε βασικό όργανο της κλασσικής ορχήστας και σε όργανο ρεσιταλικό με ψηλές απαιτήσεις,Όταν η τουρκική σχολή του ουτιού είναι σήμερα η πιό ανεπτυγμένη παγκόσμια,οταν στην Ελλάδα εδώ και 80 περίπου χρόνια έχουμε γυρίσει την πλάτη μας στόν τροπικό χαρακτήρα της μουσικής μας και το όργανο είχε σχεδόν εξαφανισθέι απο το προσκήνιο,όταν η βυζαντινή μουσική και παράδοση παραμένει στον ασφυκτικό έλεγχο της εκκλησίας παραμένοντας πεισματικά φωνητική και ψαλτική τι να πούμε στον άνθρωπο που έχει ζέση για το ούτι και στον μουσικό που έχει ανοικτούς ορίζοντες? Να μην του πούμε αξιοποίησε την πιό άρτια,την πιό αποτελεσματική, το πιό άμεσα αναφερόμενη στο ούτι μέθοδο γνώσης και εκτέλεσης που υπάρχει δίπλα μας αλλά μείνε προσδεδεμένος σε μια σπουδαία δική μας μουσική παράδοση και κληρονομιά, την βυζαντινή , επειδή και μονο και μόνο είναι δική μας?
Θα ήθελα να σε πληροφορήσω ότι είναι πολύς ο κόσμος που περιμένει με ανυπομονησία την μετάφραση της μεθόδου του Μ. Τορούν απο τον πατέρα Ιωάννη και ότι σε παρα πολλές περιπτώσεις διδασκεται στην Ελλάδα το όργανο μεσα απο αυτόν τον δρόμο.
Εγώ προσωπικά θα κάνω το 2006 το 5ο master class με Τούρκο δάσκαλο στο Μουσικό Εργαστήρι Λαβύρινθος.
Τώρα Αγάπιε τα ξεκαθάρισες αρκετά. Μην σου διαφεύγει πάντως ότι ο Ross Daly πλησίασε τη μουσική αυτή σφαιρικά, οπότε αναγκαστικά θα υπάρξει τάση να μειωθούν οι όποιες διαφοροποιήσεις μεταξύ των περιοχών της ανατολικής Μεσογείου. Αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να φοιτήσει στη σχολή του είναι τυχερός, όπως λέει και ο συνονόματος. Στον οποίο και θα έλεγα ότι σίγουρα το έχουμε και εμείς το ούτι, όχι για συνοδευτικό όπως το λαούτο αλλά σολιστικό, μόνο όμως σε ορισμένες περιοχές (Μικρασία, Θράκη) και φυσικά όχι εξελιγμένο όπως αλλού. Μην ξεχνάμε τον Τομπούλη (πολίτικη σχολή) αλλά και το τακίμι Σούλης / Βαλαβάνης, στα χνάρια του οποίου πάτησε ο (μη μικρασιάτης) Σαραγούδας. Ά, και μην ξεχάσω και εγώ τον ποτισμένο στην ανατολική παράδοση Νταλάρα.
Βέβαια,αλλοίμονο.Είναι τόσο ποτισμένος αλλά και χορτασμένος απο αυτήν την ανατολική παράδοση, αφού πολλές φορές την εκτέλεσε.Κατα τα άλλα απο τηλεοράσεως μας είπε ότι ο ράστ είναι ο ματζόρε!!!Τόσο καλά την ξέρει την παράδοση.
Εγώ θεωρώ ότι το στέκι που υπαρχει και λέγεται μουσικό εργαστήρι Λαβύρινθος είναι μια καλή περίπτωση που θα μπορούσε να γίνει πολύ καλύτερη αν ο ίδιος ο Ρός, που ουσιαστικά το διευθύνει, άνοιγε λίγο, τον πολύ στενό κύκλο των συνεργατών του και άκουγε και αξιοποιούσε απόψεις και την διάθεση πολλών ανθρώπων που γνωρίζουν και θέλουν να βοηθήσουν την προσπάθεια αυτή που δεν ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΑΤΟΜΙΚΉ ΑΛΛΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΉ.Αναμφίβολα και ο ίδιος είναι πολύ σπουδαίος μουσικός και εκτελεστής αλλά και δάσκαλος καθότι πολλοί πολύ καλοί νέοι μουσικοί ήταν μαθητές του ,τους γνωρίζουμε όλοι, αλλά μην υπερβάλλουμε ότι η παρουσία του εργάστηρίου αυτού είναι ικανή να επηρεάσει έστω και ανεπαίσθητα τις διαφορετικές μουσικές σχολές στην Α. Μεσόγειο που διαμορφώθηκαν κατα τρόπο συλλογικό μέσα απο πολύ μακριές χρονικές περιόδους.
Θα ήταν ευτύχημα (μάλλον πάραπολύ δύσκολο το βλέπω)αν συνέβαλλε ουσιαστικά στην διεύρυνση της επικοινωνίας των διαφορετικών σχολών μεταξύ τους, και αν τόνωνε την συνεργασία τους μέσα απο την διαφορετικότητα τους.
Ένα τέτοιο δρόμο πιστεύω πώς άνοιξε ήδη (είναι πολύ στην αρχή του) το Εν Χορδαίς με το τριετές Πρόγραμμα που υλοποίησε πρόσφατα, το Μέντιμούσες,και έχω την ελπίδα ότι τα παιδιά θα έχουν τα κότσια να συνεχίσουν αυτό το έργο μέσα απο ένα νέο Πρόγραμμα.
Όσο για την παρουσία του οργάνου στην σύγχρονη Ελλάδα δεν είπε κανείς πως δεν υπήρχαν ουτίστες -μονάδες φοβεροί μουσικοί και άλλες μερικές εκατοντάδες ανώνυμοι παίκτες πρόσφυγες της πρώτης γενιάς, ξεκινώντας απο τον Μπατζανό και τον Τομπούλη και φθάνοντας στον Σαραγούδα.Το θέμα είναι αν το όργανο μπορέσαμε να το ενσωματώσουμε στην καθημερινότητα μας ως λαός και στο μουσικό μας προσκήνιο,πόσο δηλαδή το βάλαμε μέσα στο σπίτι μας.Όπως σε καθε δυο τρία σπιτια παιζεται η λύρα και το μπουζούκι και το λαουτο, έτσι να παίζεται και το ούτι.Αυτό εννοώ.
λόγω δυσκολίας ποτέ το ούτι δεν θα γίνει ένα εξαιρετικά δημοφιλές όργανο,όπως αυτά που ανέφερες.
όπως είπε και ο σαραγούδας" το ούτι είναι για τους πολύ μερακλήδες".
Δεν είναι θέμα δυσκολίας Τάσο αν μου επιτρέπεις…το βιολί είναι ανάλογης δυσκολίας αν το πάρεις έτσι αλλα το 70% του νησιωτικού πλη8υσμού παίζει βιολί (υπερβάλλοντας λίγο)…
Ο Αγάπιος λέει πολύ σωστά ότι δεν ενσωματώθηκε…πως να ενσωματωθεί ένα όργανο που θεωρείται ακόμα και μέτα από 100 χρόνια ζωής (περίπου χοντρικά) στον ελλαδικό χώρο σαν ΕΞΩΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ…
Όταν ο Τομπούλης,Σαββαϊδης,Λεονταρίδης (δεν αναφέρω Μπατζανό γιατί έδρασε στην Τουρκία)και άλλοι μουσίκαροι της Πολίτικης και Μικρασιάτικης σχολής θεωρούνταν απο τους ομοεθνείς μας “τουρκοφερμένοι” και “τουρκόσποροι” πώς είναι δυνατόν να βρούν χώρο να εξελίξουν το αντικείμενό τους στον ελλαδικό χώρο?
Αδύνατον…
Το ούτι δεν απέκτησε ΠΟΤΕ κατα την άποψη μου ελληνικό χρώμα (όπως το κλαρίνο,το βιολί,η λύρα,το λαούτο,ο ταμπουράς κτλ κτλ κτλ) και δεν πρόκειται γιατί εννοείται δεν υπάρχουν οι βάσεις για κάτι τέτοιο…
(Ακόμα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του νεοέλληνα όταν ακούει ούτι φαντάζεται λαούτο ή κιθάρα ή δεν ξέρω εγώ τι…ενώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις στην Τουρκία ανοίγουν τα μάτια απο θαυμασμό και σεβασμό γι αυτό το όργανο που θεωρείται κλασσικότατο και βαρύ…)
Μπορεί η άποψή μου να προβοκάρει λίγο αλλά εδώ είμαστε να συνεχίσουμε την κουβέντα…
Να τι θεωρώ δυσκολία στο ούτι,αγαπητέ Νίκο Μουλτικούτιε:
Το βιολί είναι μέν πανδύσκολο,αλλά “πατάει” πάνω στο λαούτο.Ενώ το ούτι συνήθως δεν πατάει πουθενά παρά μόνον στον εαυτό του.Αρα όποιος παίζει ούτι και φιλοδοξεί να συμπράξει με άλλα μελωδικά(και όχι συνοδείας)όργανα ή την ανθρώπινη φωνή πρέπει να έχει το αυτί του σε πλήρη…ετοιμότητα!
Επειτα,όπως και νάχει δεν φαίνεται να υπήρχε το ούτι ακόμη και στην Πόλη και την Σμύρνη πρίν απο το 1880.Αρα είναι ένα σχετικά νέο όργανο για τους Έλληνες.Κι αφού είναι δύσκολο κι αφού δεν πέρασε τελικά στις μάζες μετά την επικράτηση του μπουζουκιού,πάλι καλά που βρίσκεται στο επίπεδο που βρίσκεται σήμερα η χρησιμοποίησή του.
υ.γ.Ξανα ευχαριστώ για τις πληροφορίες για την Φράμους.Αναλαμβάνεις να μου την…πουλήσεις στήν Εκθεση του Εργοστασίου?Πότε θάσαι Αθήνα να το δούμε το θέμα?
Αγαπητοί Τάσο και Νικόλαε,
Και ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ να λέμε,αφερίμ στα άπταιστα Ελληνικά, γιατί πριν 15-20 δεν υπήρχε και δεν κυκλοφορούσε τίποτα σχετικά με το όργανο.Αν εξαιρέσουμε την σχολή του Σίμωνα Καρά , τον Σαραγούδα και απο ότι θυμάμαι κάποιους ¨Λαϊκούς Χειμώνες¨του Μελίκη το όργανο δεν είχε δημόσια παρουσία.Εγώ προσωπικά πριν την ¨αναβίωση¨ το θυμόμουνα απο ένα εξαιρετικό παληό κουτούκι στην Κονίτσης, στην Θεσσαλονίκη, στις αρχές της δεκαετίας του 70, το Ϋποβρύχιο¨. Στο μαγαζί αυτο έπαιζε μια ¨ζυγιά¨ ούτι και βιολί απο δυο ηλικιωμένους μικρασιάτες πρόσφυγες.Μετά απο λίγα χρόνια το μαγαζί έκλεισε γιατί το ¨πήρε η μπουλντόζα της διάνοιξης της Κονίτσης¨.
Τι να λέμε τώρα για ¨πράσινα άλογα¨?
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΠΑΙΔΕς,
ΜΑΘΑΙΝΩ ΟΥΤΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 4 ΜΗΝΕΣ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟ ΝΑ ΒΡΩ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΜΑΖΙ.
ΕΧΩ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΛΛΑ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΟ ΥΦΟΣ
ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΟΡΕΞΗ ΑΣ ΜΙΛΗΣΕΙ, ΜΕΝΩ ΑΘΗΝΑ
6976781951 ΧΡΗΣΤΟΣ
ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΛΑΙΤΖΗΔΗ ΕΧΩ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟΜΟ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΣΤΕΙΛΩ(ξερω περι πνευματικων δικαιωματων οτι δεν ειναι και πολυ σωστο αλλα τι να γινει… η φτωχεια μας βγαζει στη παρανομια οχι το φιλοτιμο)
Το καλύτερο φίλε μου για εμένα είναι ένας καλός δάσκαλος που θα δουλέψει την ψυχή σου και το πνεύμα σου. Αυτά τα όργανα αγγίζουν πολύ βαθειά την καρδιά και θέλουν μελέτη και αγάπη.