Αν τα εκτυπώσεις και τα δέσεις, φίλε senor, δεν θα είναι και πάλι βιβλία;
Σαφώς,όμως προσωπικά και ειδικότερα για συγγραφείς όπως ο Καζαντζάκης και βιβλία όπως “Ο Τελευταίος Πειρασμός”,αξίζει να έχει κανείς την κλασική σκληρόδετη έκδοση.
Σωστά.
-
Αλλά ας διαβαστούν τέτοια βιβλία από τον κόσμο (μιλάω γενικά, γιατί ειδικά το συγκεκριμένο είναι ήδη πολυδιαβασμένο) και ας είναι και από φωτοτυπία.
-
Επίσης, κάποιος που ζει στο εξωτερικό και δεν είναι εύκολη η άμεση αγορά μπορεί να το διαβάσει έτσι και να το αγοράσει μετά με την πρώτη ευκαιρία.
-
Επίσης με αυτό τον τρόπο, σπουδαία βιβλία είναι διαθέσιμα στο ευρύ κοινό χωρίς εισοδηματικούς περιορισμούς.
Μπορούμε να εμπλουτίνουμε τις γνώσεις μας, αλλά δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια “βιβλιοθήκη” (αν και προσωπικά δεν έχω και μεγάλο πρόβλημα. Το ίδιο βιβλίο είναι έτσι κ αλλιώς)
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 12:39 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 12:12 —
Μόλις διάβασα το πρώτο.
Προσοχή στην ανάγνωση των παραπάνω και στην τελική κρίση σας…
Εγχειρίδιο Βλακείας-Διονύσιος Χαριτόπουλος
Τουλάχιστον,με την εκτύπωση προσεγγίζει κανείς την ανάγνωση δίχως πιθανές διακοπές ρεύματος…αλλά να διαβάζει κανείς από την οθόνη του pc του π.χ. την Ηθική του Σπινόζα,μοιάζει με το να παίζει ταξίμι σε φτηνό αρμόνιο …
Το βιβλίο στη νέα, ψηφιακή μορφή, είναι - πια - μια πραγματικότητα.
Όταν μας δίνεται η δυνατότητα πρόσβασης ([b]και μάλιστα ελεύθερα[/b]) σε ψηφιακές συλλογές ηλεκτρονικών βιβλίων, γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε;
Μερικές προτάσεις.
-
Απολαυστικός ο Αρκάς στο :
“Κάνε πουλί να δεις καλό”. -
Jostein Gaarder, σε μια εκλαϊκευμένη και πολύ ευκολοδιάβαστη Ιστορία της Φιλοσοφίας, στον :
[b] " Κόσμο της Σοφίας"[/b] -
Ηλία Βενέζη,
“Το νούμερο 31328”.
Διηγήματα του Παπαδιαμάντη
http://www.papadiamantis.eu/?p=276
Σύμφωνα με το τελευταίο αναφερθέν Site, το διήγημα “Στρίγγλα Μάνα” χρονογραφείται στο 1892. Σε αυτό το διήγημα (πατήστε εδώ να το διαβάσετε) κύριο ρόλο παίζει ο Ζάχος, ο τρελλός του χωριού, του οποίου τα μυαλά τα έχει πάρει το μπουζούκι!!
Αργότερα, 2 αστυνόμοι του παίρνουν το μπουζούκι και τσακώνονται για το ποιός θα το κρατήσει, δείχνοντας την θέληση και των δύο.
Και έχω κάποιες ερωτήσεις/παρατηρήσεις:
-Αφού το μπουζούκι ήταν απαγορεύμενο δεν θα έπρεπε οι αστυνόμοι να θέλουν να το “κάψουν”;
-Βλέπουμε ότι το 1892 το μπουζούκι υπήρχε άνετα μέσα στην κοινωνία χωρίς να υπάρχει αναφορά στο διήγημα ότι τα λοιπά μέλη της κοινωνίας το απορρίπτουν.
-Βέβαια μπορέι να μου πείτε ότι έχω εστιάσει στο δέντρο και δεν βλέπω το δάσος, ότι δηλ το μπουζούκι είναι το όργανο του τρελλού, αλλά δεν ξέρω αν είναι ακριβώς έτσι.
Υ.Γ.: Δεν ξέρω αν έχει ξανασυζητηθεί το παραπάνω στο φόρουμ
Αυτό Φώτη μου, από που το συμπεραίνεις; Άφθονα τα μπουζούκια στην Ελλάδα, το 19ο αιώνα! Συνήθως μάλιστα, όχι στα χέρια τρελών.
Ευχαριστώ για το μύνημα. Δεν αμφισβητώ ότι το παραπάνω, αφού για να το λέτε θα το έχετε ψάξει.
Βασικά (νομίζω αναφέρεται και στην βιογραφία του Μάρκου αλλά και του Μητσάκη από τον Ν. Οικονόμου κάπου) που λέγανε ότι “Το μπουζούκι τότε ήταν παρεξηγημένο, σε θεωρούσαν αλήτη…” κλπ κλπ… χωρίς να διευκρινίζουν χρονολογία αλλά μάλλον δεν εννοούν κάπου στο 1900;;
Σόρυ, τόσο έξω έπεσα;
Βέβαια από την άλλη είναι και οι Μιλάνοι που παίζουν από κάπου τότε (1900;
Ίσως κάνω λάθος…
Στη Σκύρο, φέτος το καλοκαίρι, στα πλαίσια ενός σεμιναρίου για μπουζούκι, έκανα μία παρουσίαση για την ιστορία του οργάνου από την αρχαιότητα ως σήμερα. Έλεγα, για το τέλος του 19ου αιώνα:
«Ας κάνουμε τώρα μια μικρή βόλτα στις ελληνικές πόλεις αλλά και στην ύπαιθρο, εκεί γύρω στο γύρισμα του αιώνα. Θα βρούμε μία αρκετά πλούσια συλλογή σχεδίων και φωτογραφιών όπου παίζεται μπουζούκι σε πλατείες, αγορές, εξοχές κλπ. (εικ. 17, 1895).».
Η «εικόνα 17» απεικονίζει τον Μιλάνο έξω από το μπακάλικό του, να παίζει μπουζούκι σαν κύριος, μα σαν πολύ κύριος, με φίλους να ακούνε. Δεν ξέρω πώς να την ανεβάσω αλλά είναι γνωστότατη.
Αυτήν είχα στο μυαλό μου. Ευχαριστώ
Η αναφορά στο διήγημα του Παπαδιαμάντη Στρίγλα μάνα ήταν εύστοχη,καθώς είναι ίσως το πρώτο έργο της λογοτεχνίας μας με ήρωα έναν μπουζουξή.
Στο πρωτοδημοσιευμένο το 1902 όμορφο διήγημα θα αποτυπωθεί για πρώτη φορά η κοινωνική προκατάληψη για το μπουζούκι.
Έτσι για τη μάνα του φτωχού μπουζουξή το μπουζούκι φταίει για όλα.
‘’ Κείνο το μπουζούκι!..Γιατί σουρτούκεψε και μουρλάθηκε,κ’ έχασε το μυαλό του…και δεν μπορώ να τον μαζώξω!..όλο απ’ αυτό το μποζούκι.’’
Και βέβαια την κοινωνική προκατάληψη ακολουθούν οι αστυνομικές διώξεις:
‘‘Οι δύο νεαροί χωροφύλακες μόνο αφορμήν εζήτουν.Το ν’ αρπάσουν δύο ένοπλοι εν πράγμα από τας χείρας ενός αόπλου,δύο φρόνιμοι εν μουσικόν όργανον από τας χείρας τρελού,ακινδύνου μάλιστα τρελού,είναι τόσον εύκολον και τόσον διασκεδαστικόν.’’
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο μεγάλος διηγηματογράφος κατά τρόπο προφητικό περιγράφει αντιλήψεις και πρακτικές,που θα κυριαρχήσουν σε μεταγενέστερες δεκαετίες, κατά την περίοδο της ακμής του Ρεμπέτικου.
Γενικότερα συμφωνώ. Ειδικότερα διαφωνώ. Τι εννοώ; Ο Παπαδιαμάντης ναι μεν τονίζει τηνκοινωνική διαφορά σε επίπεδο συμπεριφόρας (τρελλός/ γνωστικός) συν του ότι τονίζει και την διαφορά εξουσίας. Παρόλα αυτά όμως, μέσω των αστυφυλάκων δεν δείχνει αρνητική στάση απέναντι στο μπουζούκι όπως έγινε, ας πούμε μιά - δύο δεκαετίες αργότερα.
Συγκεκριμένα, για το ποιός αστυφύλαξ θα κρατήσει το μπουζούκι μεσολαβεί τσακωμός (που εντέλει το λαμβάνει στα χέρια του ο Ζάχος".
Ὁ φεύγων ἐπέμενε νὰ τὸ πάρῃ μαζύ του, ὁ μένων ἤθελε νὰ τὸ κρατήσῃ. Ὁ δεύτερος ἐκράτη τὴν κεφαλὴν τοῦ ὀργάνου, ὁ πρῶτος ἐτράβα τὴν οὐράν.
Ευχαριστώ για την απάντηση πάντως.
Πέτρου Δραγουμάνου, [b][u]“Οδηγός ελληνικής δισκογραφίας”[/b][/u]
Δίσκοι 33 στροφών 1960-1990.
Ένα εργαλείο για όσους ψάχνουν στοιχεία για το λαϊκό μας τραγούδι.