πολυ ωραια τα παιδια μπραβο η κοπελια πολυ ωραιο τραγουδι και το παλικαρι συνοδευει πολυ καλα
Εδώ ένα βίντεο από εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης τη δεκαετία του 70. Πρόκειται για μια ταβέρνα στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης με το όνομα “Υποβρύχιο”. Δυο συμπαθέστατα γεροντάκια παίζουν βιολί και ούτι. Στο συγκεκριμένο βίντεο παίζουν τυπικά μπουζουκοκιθαρίστικα τραγούδια όπως το “Διαβάτη” (Τζουανάκος), “Μην είσαι ψεύτρα δίγνωμη” (Χατζηχήστος) και το “Ειμαι ένα χαμένο κορμί” (Καλδάρας). Για να είμαι ειλικρινής το βιολί δεν μου ακούγεται καλά δεξιοτεχνικώς. Επίσης, το ούτι ακούγεται σαν λαούτο. Παρ’ όλα αυτά, εάν ήμουν εκεί, θα την έβρισκα αφού είμαι εξοικειωμένος στα μπουζουκοκιθαρίστικα με βιολί και λαούτο.
Ορίστε που υπήρχε και αυτή η αντιμετώπιση των ρεμπέτικων σε μεγάλο αστικό κέντρο.
Τι γλυκό βίντεο! Ήταν Μικρασιάτες, διαβάζω στα σχόλια, και θεωρούνταν (με κάποια αμφιβολία) Γύφτοι.
Το 'χω ξανακούσει αυτό το παίξιμο, με «βούρτσα» (έτσι λένε στην Κρήτη αυτό το παίξιμο του λαούτου), σε μια ηχογράφηση του Σ. Καρά. Ένας καρσιλαμάς με βιολί και ούτι, δε θυμάμαι αν είναι από Θράκη ή Μ. Ασία, όπου το ούτι κρατάει μια συγχορδία και παίζει μόνο ρυθμό. Δεν ξέρω αν συνιστά «ύφος» κάποιων τοπικών παραδόσεων ή απλώς ο ουτζής δεν ξέρει να παίξει περισσότερα.
Όπως και το λαούτο στη Κρήτη (περισσότερο παλιότερα) έτσι κι εδώ το ούτι μπορούμε να πούμε ότι παίζει το ρόλο του “κρουστού”. Εάν παρατηρήσετε κάνει κάποιες ελάχιστες αλλαγές κυρίως στης πάνω χορδές για να αλλάξει ελαφρώς το ηχόχρωμα του μπάσου.
Υ.Γ. Στη “βούρτσα” οι συγχορδίες αλλάζουν κανονικότατα, ακολουθώντας το ρυθμό και τη μελωδία του τραγουδιού, κάτι που δε βλέπουμε εδώ.
Και σ’ αυτό του Καρά που αναφέρω, μία συγχορδία ήταν όλη κι όλη. Σαν κρουστό.
Στην Κρήτη δεν είναι ακριβώς έτσι: πράγματι, αλλάζουν συγχορδίες (ανάλογα τον κάθε παίχτη: άλλος πολλές, άλλος λίγες - έχω ακούσει και τον Πρώτο Συρτό, που κρατάει γύρω στα 4 λεπτά, με μία μόνο συγχορδία [και μου άρεσε]), αλλά όλο αυτό το στυλ, η τεχνική της βούρτσας, είναι σχετικά νεότερο. Σ’ όλες τις παλιές ηχογραφήσεις το λαούτο παίζει τη μελωδία, μαζί με το βιολί ή τη λύρα, και μάλιστα με αυστηρή μονοφωνία, όχι μελωδία + κάτι άλλο. Σήμερα συνήθως ακούς ή δύο λαούτα, ένα έτσι κι ένα με βούρτσα, ή τον ίδιο λαουτιέρη να εναλλάσσει τις δύο τεχνικές.
Μεγάλη περίπτωση αυθεντικής ρεμπέτικης φωνής (και προσωπικότητας, απ’όσο καταλαβαίνω).
Θέλω πολύ να πάω να τον ακούσω.
Αν ξέρεις Takisthedog που παίζει, μου στέλνεις ΠΜ.
Διαμάντι μες στην λάσπη!
Ας κοιτάξουν τα παιδιά που παίζουν μαζί του να εκμεταλλευτούν αυτό τον άνθρωπο και να μάθουν όσα μπορούν από αυτόν.
Τυχεροί όσοι τύχει να τον ακούσουν και παίξουν μαζί του!
Πολυ καλο ηχο βγαζει το μπουζουκακι αυτο.
Ξερουμε ποιανου ειναι ;
Του Μπουρη με τα μακρυά μαλλιά είναι παλιό του Κάρβουνη αν δεν κάνω λάθος.
Του Ζαφειριου είναι κατασκευή του Αλεξανδρή.
Αυτο που μαντολινιζει με ενδιαφερει.
ληπον επηδη δεν θελο να ξαναγραψο ξανα εδο, αλα για αυτο το βηντεο
βγηκα να μηλησο και μονο σε αυτο το βηντεο μου το εδηξε ο κοστας ο φηλος μου
το μπουζουκι του ειναι κατασκεβης απο τον γιανη αλεξανδρη στην θεσαλονηκη,
και το εχο πιαση σταχερια μου εξερετηκο μπουζουκακι σπεσιαλ και πολη καλο,
τορα εδο ειναι, με εναν γνοστο οπιος τραγουδησε μαζη τους και εναν αμανε
δεν πεζη καπια οργανο απο οσα ξερο απο τον κοστα, τον ιδιο που μου μηλησε
για τον ανθροπο που τραγουδησε τον αμανε,
και οσο αφορα τον κοστα ο κοστας ζαφηριου ειναι που ηχα αναφερη
με το σκηνηκο που ελεγα για την βεργα αλομηνιου σε αλη σεληδα…
εδο πεζουν μαζη κοστας ζαφηριου και ο θανος μπουρης φηλος του
και εξερετηκος μουσηκος μπουζουξης.
και οσο λενε να πανε να μαθουν τα παληκαρακια κατη
να ξερουν αυτο, οτη και το ργανο κατεχουν και ειναι εξερετηκη και στο ρεμπετηκο τραγουδη
και εξερετηκη στο μπουζουκη, ακου τορα, τη λενε η πουθεναδες…
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 20:17 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 20:11 —
βαζο και ενα που πεζη και τραγουδα ο κοστας, επησης εξερετηκος,
το μπουζουκι του θανου ειναι παλια κατασκευη ρεμουνδου, το μπουζουκι του ζαφειριου ειναι αλεξανδρης
ναι για τον θανο δεν θημομουν τη μου παι, ο κωστας για το μπουζουκι του ναι αυτο ειπα.
πολη καλο σαν μπουζουκι εξερετηκο…
και τα παιδια πολη καλη
χαραχτηρες, πολη καλα παιδια.
και για τον ανθροπο που τραγουδησε τον αμανε, το μερακη φενετε,
μιας και βαλαμε μουσηκους επαγκελματιες παρακουλουθο εδω και κερο.
τον γιαννη παξημαδακι εναν εξερετηκο μουσηκο και στο ρεμπετικο
τραγουδι και στα κρητικα, τραγουδια… εξερετηκος καλητεχνης
και σηθετης και εγραψε ενα εξερετηκο τραγουδη για οσους δεν το εχουν
αντηληφθη… ακοστε, τη ηπεροχο που ειναι, ξερετηκο ρεμπετηκο αθφεντηκο…
τα τεσερα λιονταρια.
Ο Παξιμαδάκης παίζει συχνά στο Ηράκλειο και τα πέριξ. Στα ρεμπέτικα δε μ’ ενθουσιάζει, βρίσκω ότι κάνει λίγο φασαρία (και στο τραγούδι και στο μπουζούκι), αν και στο τραγούδι που πόσταρες, Τάκο, δεν το κάνει.
(Παρεμπιπτόντως: τα τέσσερα λιοντάρια κοσμούν την κρήνη του Μοροζίνη, σε μια από τις πιο κεντρικές πλατείες της πόλης. Ο Κούλες είναι ενετικό φρούριο στην παραλία. Και τα δύο πολύ γνωστά και χαρακτηριστικά ορόσημα της πόλης. Βέβαια ο Μοροζίνης είναι περισσότερο γνωστός για τον βομβαρδισμό της Ακρόπολης παρά για τα τέσσερα λιοντάρια.)
Αντίθετα μ’ αρέσει πολύ στα κρητικά. Δηλαδή, για να είμαι ειλικρινής, μια φορά τον είδα, αλλά αυτή τη μία μ’ έπεισε πολύ. Ήταν σε δεύτερο ρόλο, πράγμα πολύ απαιτητικό (λαούτο: ο πρώτος ρόλος είναι του λυράρη), και τον απέδωσε ασυγκρίτως καλύτερα από τον πρώτο ρόλο που έχει ως μπουζουξής: λιτός, σεμνός, στιβαρός και ουσιώδης. Και καλή φωνή.
επιτέλους κατάφερα και είδα ολόκληρο το βίντεο. έχει ενδιαφέρον η ιστορία τους στα σχόλια, με παλιούς θαμώνες κλπ. επίσης ότι δεν μιλιόντουσαν, αλλά παίζανε μαζί πολύ δεμένα. ειδικά στο τέλος του βίντεο (17’40’’) μιλάνε για την μπέλλου και μετά έχει υλικό από την γειτονιά και τα παρασκήνια. πολύ χαρακτηριστικές λαϊκές φυσιογνωμίες σε κάθε τους κίνηση και έκφραση, αξίζει να δείτε προσεχτικά όλο το βίντεο (πχ η αμηχανία στο στήσιμο και το ρολόι στο 21’).
μουσικά, τους λείπει η δεξιοτεχνία ή ακόμα και βασική παιχτική ικανότητα (ειδικά στο βιολί που φαλτσάρει συνεχώς), αλλά συγκλονίζει το πόσο “γίνονται ένα” με τα τραγούδια που λένε.
Κι όμως δουλεύανε, ε; Άρα, δε θα υπήρχε πολύς ανταγωνισμός. Τουλάχιστον στις πόλεις (αλλά δεκ. '70 πιθανώς και στα χωριά) δεν ήταν πολλοί οι οργανοπαίχτες.
Τώρα είναι γεμάτος ο τόπος. Αυτό (μαζί και με άλλους παράγοντες φυσικά) ανεβάζει πολύ και το μέσο επίπεδο οργανοπαιξίας.
Πρέπει να εκτιμήσουμε ότι από αυτή την άποψη ζούμε σε μια προνομιακή εποχή.
Ενα σημείο πού αξίζει να σταθούμε λίγο…
Δέν ηταν δεξιοτέχνες ,αλλά επαιζαν με μεράκι καί νταλγκά,πού αυτά πέρναγαν και τα ενοιωθε ο πελάτης.
Αυτό είναι πού μετράει γιά μένα.Τι να το κάνω σήμερα πού πάω να ακούσω λαϊκά και ρεμπέτικα,και ο αλλος κάνει 15 λεπτά ταξίμι μέχρι να μπεί στήν παξομαδοκλέφτρα…
Γιά μένα προβάλλει μόνο τον εαυτό του,καί τίποτα αλλο…
Στήν σημερινή εποχή μπορεί να παίζουν παπάδες πού λέμε,αλλά για μένα πολλές φορές η ουσία χάνεται!!!
Αλλά αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη!
Από αυτή την άποψη ίσως. Αλλά από την άποψη της αυθεντικότητας των μουσικών που ακούμε στο βίντεο, και του “περιβάλλοντος χώρου”, μάλλον έχουν χαθεί πολλά “προνόμια”.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι και το εξής:
Θα έλεγα λοιπόν ότι όχι, δεν φαλτσάρει συνεχώς το βιολί, αλλά ότι συνεχώς… αλλοιώνει, ότι συνεχώς κινείται από “καταραμένο” μόριο σε “καταραμένο” μόριο… Δεν παίζει “πάνω” στη φωνή αλλά “δίπλα” στη φωνή. Άλλωστε τα οργανικά κομμάτια δεν δίνουν την εντύπωση του “φάλτσου” ακριβώς γιατί δεν υπάρχει “δίπλα” η φωνή κι έτσι το βιολί κυριαρχεί και σαν κυρίαρχο είναι και το “σωστό”.
Βρίσκω επίσης ενδιαφέρον πως το βιολί είναι κουρδισμένο “αλα Τούρκα”, κούρδισμα που δεν βλέπουμε συχνά πλέον σε λαϊκά και ρεμπέτικα παιξίματα παρά μόνο σε κάποια μέρη στο Αιγαίο, όπως Κάλυμνος.