Η επιμονή μου στην σοβαρή ενασχόληση με τους δρόμους έρχεται απο έναν γενικότερο προβληματισμό που έχει να κάνει με το λαικό τραγούδι και την πορεία- εξέλιξή του. Ενώ δηλαδή οι δρόμοι ήρθαν απο την ανατολή δώσαν χαρακτήρα και σημαδέψαν το λαικό , στην πορεία υποβαθμίστηκαν και πάθανε ότι έπαθε και η εν γένει ανατολική μας κουλτούρα. Ηταν εμπόδια στην εκδυτικοποίηση. Στο τραγούδι βέβαια αντέξανε σε μεγάλο βαθμό αλλά χάσανε την δύναμη που είχαν. Γιατι ένα τραγούδι δεν σε πάει τόσο εύκολα στην ανατολή όσο ο δρόμος του και η ανάπτυξή του. Αντέξανε δηλαδή όσο ‘‘αντέξαμε’’ και εμείς και ‘‘μπερδευτήκανε’’ όσο μπερδευτήκαμε και εμείς. Αν υποθέσουμε οτι το παραδεχόμαστε αυτό τότε και οι δρόμοι (όπως και τόσα άλλα μισοθαμένα της ανατολικής κουλτούρας μας) θα αποκτήσουν μιά άλλη σημασία. Μπορεί όλα αυτά να έχουν να κάνουν και με την λεγόμενη κρίση του λαικού τραγουδιού.
φιλε ταλφα καλησπερα.εχω δυο χρονια που ξεκινησα μονος να μαθαινω μπουζουκι με ενα βιβλιο και για δασκαλο 2 σι ντι.εμαθα τελικα και τους δρομους αλλα ειχα αλλο προβλημα.οταν πηγα σε ποιο δυσκολα τραγουδια ειχα ατελειες.οποτε ξαναγυρισα στις ασκησεις για να βελτιωσω τα αδυνατα σημεια μου αν αυτο ειναι δυνατον.γι’αυτο συμβουλη μου-εμπιστευσου το δασκαλο σου κατι παραπανω ξερει και οτι χρειαζεσαι θα ειναι εκει για σενα και θα σε βοηθαει.
Μάλλον επειδή δεν υπάρχει στο μπουζούκι συγκεκριμένο σύστημα εκμάθησης, ο κάθε δάσκαλος εφαρμόζει του δικό τρόπο. Από προσωπική εμπειρία βλέπω ότι ξεκινάνε με το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας μετά την Φραγκοσυριανή, τα ματόκλαδα κλπ και σε κάθε κομμάτι μαθαίνουμε διάφορα σχήματα. Ούτε και μένα μου αρέσει διότι δεν έμαθα να πιάνω σωστά την πένα ούτε κατάλαβα εύκολα τους χρόνους. Έμαθα να δουλεύει καλύτερα το αριστερό χέρι και όχι η πένα. Χωρίς τον ρυθμό και τα τονίσματα εκεί που πρέπει, το μέλος ακούγεται άψυχο και άπνοο, δηλαδή ξερές νότες. Βέβαια για άλλους ίσως είναι καλύτερα έτσι, πάντως εγώ ακόμα ψάχνωμαι. Καλή εξάσκηση και υπομονή στους αρχάριους.
Μα για να εξασκηθείς και να γινεις μουσικός, χρειάζεσαι “καποιο υλικό”, να έχεις για εξάσκηση.
Αν εισαι μουσικός, θα εχεις αντίληψη της μουσικής τεχνης. Αλλιώς θα σου παρει αρκετά χρόνια για να τα μάθεις και τα δύο.
εχε υπομονή και να ξερεις πως οι δάσκαλοι ειναι τοσο καλοι οσο και οι μαθητές των.
Πολύ σημαντική επισήμανση, δυστυχώς όλοι κοιτάνε την ταστιέρα αντί για την πένα. Πρώτα στρώνουμε πενιά, και μετά έχουμε την δυνατότητα να χτίσουμε ό,τι θέλουμε στην ταστιέρα.
Ένα μήνυμα συγχωνεύτηκε σε ένα ήδη υπάρχον θέμα: Τεχνική πένας- καρπός
Ακόμα και οι απλές ασκησούλες αν εκτελούνται σωστά και μελωδικά έχουν ωραίο άκουσμα και με ευχαριστεί να παίζω. Σίγουρα ο στόχος είναι να παίζουμε τραγούδια. Είναι σαν να θέλω να διαβάσω λογοτεχνία χωρίς να γνωρίζω ανάγνωση. Οι νότες κλπ είναι τα μουσικά γράμματα. Σε κάθε περίπτωση μετράει το αποτέλεσμα και όχι ο τρόπος.
Εάν επιτρέπεται σε ποια περιοχή του Κορωπίου μένεις ?
Καλησπέρα @Χρηστος_Βασιλειαδης.
Επειδή το θέμα είναι πολύ παλιό, σε ποιον χρήστη αναφέρεσαι; Γιατί εάν μιλάς για τον ΤΑΛΦΑΣ έχει να εμφανιστεί από 2011 (!!!).
Σημανική παρατήρηση. Όταν μια άσκηση είναι μια σειρά από νότες που, σωστά παιγμένες, να βγάζουν ένα κάποιο μουσικό νόημα, τοτε όχι απλώς είναι πιο ελκυστική αλλά επιπλέον σε βοηθάει και να καταλάβεις μόνος σου αν την έπαιξες τελικά σωστά ή όχι.
Ουσιαστικά είναι σαν να βγάζεις κομμάτια δηλαδή. Απλώς το κομμάτι δε θα είναι η Ευδοκία αλλά μια μικρή φτιαχτή μελωδιούλα.
Σ’ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας δάσκαλε, μού δίνεις κουράγιο για να συνεχίζω με αυτό το ωραίο όργανο . Με μικρές μουσικές φράσεις όσο το δυνατόν προσεκτικά, σιγά σιγά αρχίζει να ακούγεται το τραγουδάκι. Λίγο δυσκολεύομαι, μάλλον χάνω τον ρυθμό, όταν πάω να αλλάξω φράση μα νομίζω πως και αυτό είναι θέμα εξάσκησης. Βοηθάει σίγουρα και ο μετρονόμος. Επίσης καλό είναι είναι να παρατηρούμε με προσοχή τον δάσκαλο στο ΥΤ, ακούγοντας πολλές φορές το κομμάτι και αν είναι δυνατόν να τραγουδάμε φωναχτά τις νότες. Στην βυζαντινή μουσική αυτό ονομάζεται" παραλλαγή" και μας έλεγαν να λέμε, εκατό φορές παραλλαγή και μία φορά μέλος. Είναι το ίδιο και με το μπουζούκι. Επειδή είναι βαρετό να ακούσουμε πρωτα πολλές φορές το τραγούδι, εμείς πάμε γρήγορα να παίξουμε, με αποτέλεσμα να μαθαίνουμε στραβά από την αρχή. Πάντως κάθε προσπάθεια αμοίβεται, απλά πρέπει να κάνουμε έστω και λίγα μαθήματα με φυσική παρουσία δάσκαλου για να διορθώνει τα λάθη και ότι μας ξεφεύγει από την μοναχική μας προσπάθεια. Καλή δύναμη σε όλους σας.
Είχα την ευκαιρία παλαιότερα και παρακολούθησα τέσσερα χρόνια βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική και θυμάμαι ότι τον πρώτο χρόνο μαθαίναμε τους ήχους και τις κλίμακες, αρχίζοντας από την φυσική κλίμακα του Νη . Στο τέλος του έτους μας μάθανε λίγα απλά μέλη και πραγματικά τότε κατάλαβα πώς ήταν απαραίτητη η θεωρία της μουσικής και τα συνεχή πα , βου, γα , δι. δεν πήγαν χαμένα Είναι σημαντικό να ξεκινήσει κανείς με σωστή βάση ώστε να μπορεί να καταλαβαίνει τα λάθη του. Τώρα μου κόλλησε να μάθω να παίζω με το τρίχορδο. Η θεωρία της βυζαντινής με βοήθησε πολύ στο να μην μπερδεύομαι με την ταστιέρα και να καταλαβαίνω τις χρωματικές κλίμακες όπως και τις εναλλαγές των δρόμων στα τραγούδια.Η άποψή μου είναι ότι εφόσον το μπουζούκι διδάσκεται σε σχολεία, ωδεία ή και κατά μόνας, ίσως εσείς οι δάσκαλοι και γνώστες της μουσικής, κατόπιν συνεργασίας κάποια στιγμή, να δημιουργήσετε ένα ποιό συγκεκριμένο σύστημα εκμάθησης , αν και πρακτικά το βλέπω δύσκολο.Σε κάθε περίπτωση πάντως, έχει μεγάλη σημασία η θέληση του μαθητή. Επειδή προσπαθώ μόνος μου από το ΥΤ δυσκολεύομαι σε μερικά σημεία να καταλάβω πού πατάνε τα δάκτυλα και τις αξίες των νοτών ,άρχισα να διαβάζω σιγά σιγά τις παρτιτούρες σε κάποια εύκολα σχετικά τραγουδάκια , τουλάχιστον να είμαι σίγουρος για την ορθότητα των κινήσεών μου… Συγχαρητήρια για το φόρουμ και για την όλη προσπάθεια διάσωσης, και διατήρησης της παραδοσιακής μουσικής μας.
Ακριβώς τά ίδια, πάτα εδώ και πάτα εκεί. Τουλάχιστον να τραγουδούσαμε τον " πάτα πάτα" θα σπάγαμε πλάκα, όμως όταν πληρώνουμε η πλάκα πάει περίπατο.
Το ίδιο πράγμα μπορεί να είναι αλλού πραγματικά απαραίτητο, και αλλού απλώς βοηθητικό.
Ορισμένα μουσικά είδη και ορισμένα όργανα (όπου συμπεριλαμβάνω και τη φωνή) είναι τόσο απαιτητικά, ώστε εκ των πραγμάτων δεν μπορείς παρά να ξεκινήσεις με ασκήσεις. Στο βιολί για παράδειγμα, θες τόσο χρόνο μέχρι να μπορέσεις να παίξεις μια απλή δοξαριά σε ανοιχτή χορδή όπου ο ήχος να είναι ανεκτός, ο χρόνος ελεγχόμενος και το όργανο να μη σου πέφτει και το συγκρατείς με γόνατα και σαγόνια, ώστε ειλικρινά απορώ πού βρίσκουν το κίνητρο μικρά παιδάκια και καταπιάνονται (φαντάζομαι μόνο από έναν χαρισματικό δάσκαλο θα εξαρτάται αυτό). Αργεί πάρα πολύ να γίνει ανταποδοτικό.
Και τουλάχιστον το βιολί το βλέπεις και το πιάνεις. Στο τραγούδι, συγκεκριμένα στην ψαλτική, δεν έχεις ούτε αυτή τη βοήθεια. Έχεις όμως το άλλο, ότι κατά τεκμήριο όποιος πάει να καταπιαστεί είναι ήδη λίγο αποφασισμένος, δεν είναι ένα νηπιαγωγάκι που προσδοκά να πει σύντομα το Φεγγαράκι μου λαμπρό (που το λέει ήδη, άλλωστε!) για να περνάει καλά κι έτσι να ανατροφοδοτείται η όρεξή του. Οπότε κάθεσαι στωικά να κάνεις τις ασκήσεις σου, κι έρχεται κάποια στιγμή η ώρα που θα δεις όλην αυτή την προεργασία να σου λύνει τα χέρια, όπως ο @Βυζαντινός .
Αλλού πάλι τα πράγματα είναι πολύ πιο βατά στο ξεκίνημα. Στο πιάνο πατάς ένα πλήκτρο και κατευθείαν βγαίνει η νότα. Μπορείς αρκετά σύντομα να παίξεις μια προσομοίωση του Φεγγαρακιού αρκετά ικανοποιητική ώστε να σου δώσει την ανατροφοδότηση που λέγαμε.
Στο βιολί είναι ανθρωπίνως αδύνατον να βρει ήχος με το δοξάρι, αλλά και με το δάχτυλο δεν έχει ωραίο ήχο;
Μάλλον τα κίνητρα διαφέρουν στον καθένα που θέλει να ασχοληθεί με την μουσική και είναι αυτό το κίνητρο το οποίο μας δίνει την δύναμη και την υπομονή σ’ αυτή την προσπάθεια. Πράγματι είναι και να απορεί κανείς πώς κάποιος σε μικρή ηλικία, παιδεύεται να μάθει βιολί ας πούμε με όλες τις δυσκολίες του συγκεκριμένου οργάνου, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα χρειαστεί χρόνια ολόκληρα έως ότου θα δεί τα αποτελέσματα της προσπάθειας. Μα και το μπουζούκι είναι δύσκολο όργανο νομίζω . Στην αρχή γλιστράει και φεύγει από τα χέρια λες και είναι ζωντανό. Σίγουρα όλα έχουν την σημασία τους. Ο δάσκαλος και το μεράκι είναι τα βασικότερα στοιχεία ώστε να μην κουραστεί ο μαθητής και εγκαταλείψει την προσπάθεια. Ευτυχώς όταν αγόρασα ένα μπουζούκι δεν γνώριζα ότι κάποιο παλιό τραύμα στο πρώτο δάχτυλο του αριστερού χεριού μου, θα το βρίσκω μπροστά μου κάθε φορά που παίζω… Όμως δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για το ενασχόληση με το όργανο και η διάθεσή μου όχι μόνο δεν χάνεται αλλά μεγαλώνει όσο βλέπω ότι κάθε προσπάθεια έχει αποτέλεσμα. Ας μην απογοητεύεται όποιος τώρα ξεκινάει. Ευχαριστώ για τις συγκροτημένες απαντήσεις και την βοήθεια του φόρουμ. Θεωρώ πως είναι πλούτος μέσα στην πνευματική φτώχεια της εποχής μας. Εύχομαι τα καλύτερα σε όλους σας.
Αυτό πάλι, είναι ένα ζήτημα που για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό ως προς τη δυσκολία. Πολύ σημαντικός παράγοντας μπορεί να είναι, υπό προϋποθέσεις, η μίμηση. Έτσι κι αλλιώς η εκμάθηση σε οτιδήποτε στηρίζεται κατά μεγάλο μέρος στη μίμηση:
Στην Κάρπαθο παίζουν λύρα οι πάντες. Όταν λέμε οι πάντες, εννοούμε ότι σε κάθε οικογένεια ή έστω σόι συνήθως θα υπάρχει και κάποιος που παίζει (άντρες βέβαια - είπαμε δα!) Έχει λοιπόν παιδάκια που το βλέπουν αυτό από γεννησιμιού τους, και που είναι απολύτως μαθημένα να παριστάνουν ότι παίζουν λύρα στον αέρα. Όταν κάποια στιγμή πιάνουν μια αληθινή λύρα, τα χέρια τους είναι έτοιμα κι αυτή έρχεται κατευθείαν να κουμπώσει απάνω τους!
Το ίδιο και με νεαρούς χεβιμεταλλάδες που παίζουν air guitar.
Το ίδιο, πιθανολογώ, ακόμη και με το βιολί, αν παίζουν στο σπίτι σου.
Κάποιος πάλι που ξεκινάει όργανο προερχόμενος από διαφορετικό μπαγκράουντ μπορεί πραγματικά να μην ξέρει από πού να το πιάσει, να του φεύγει, και να μην είναι καν εύκολο να του εξηγήσεις: τον δεξή πήχυ έτσι, τον καρπό σε γωνία τόσες μοίρες, …άει παράτα μας!
Με ακρίβεια μετρονόμου τα είπες όλα. Και το άει παράτα μας το είπα αλλά δεν παρατάω το μπουζούκι με τίποτα, παρόλο που δεν παίζω πάρα λίγα τραγουδάκια όχι καλά.
Μου αρέσει αυτό που γράφεις. Οι περισσότεροι θέλουν από την αρχή να παίξουν τραγουδάκια. Ο καθένας με τον τρόπο του, το αποτέλεσμα μετράει. Πάντως και οι ασκήσεις όταν παίζονται σωστά με μετρονόμο έχουν μια ομορφιά θα έλεγα. Οι μουσικές αξίες και το πεντάγραμμο τουλάχιστον τα βασικά, δεν είναι και τόσο δύσκολη θεωρία. Έστω να διαβάζω απλές ταμπλατούρες μου φτάνει. Από κει πέρα είναι για σας τους επιστήμονες της μουσικής. Από το ΥΤ μαθαίνω λίγη θεωρία και κάποια εύκολα τραγουδάκια. Μου λείπει όμως η ζωντανή επαφή με παίχτες όπου σίγουρα κάποιος μαθαίνει πράγματα και ο έλεγχος του δασκάλου.